Με το πέρας των ευρωεκλογών, άρχισε να ακούγεται πως εξελίσσεται η διαδικασία εξεύρεσης των 180 βουλευτών από την κυβέρνηση προκειμένου να κερδίσει ακόμα έναν χρόνο ζωής, μέχρι δηλαδή την εξάντληση της τετραετίας.
Και τονίζω το ακούγεται καθώς πρόκειται περισσότερο για μια ομιχλώδη διαδικασία παρασκηνίου παρά για έναν δημόσιο πολιτικό ανταγωνισμό ενώπιον της κοινωνίας -την ίδια στιγμή που την αφορά σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Δεν είναι λίγες οι φωνές που κάνουν λόγο για επανάληψη των γεγονότων του 1964- 65, των κοινοβουλευτικών αλχημειών που τότε συνέβησαν προκειμένου να υπάρξει κυβέρνηση ελεγχόμενη απ’ το παλάτι και τους δυτικούς εταίρους μας. Τότε που ο Τομ Παππας κυκλοφορούσε βαλίτσες με δολάρια και που σημαίνοντα στελέχη, παράτησαν το κόμμα τους με αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στη νομή της εξουσίας (βλ Γαρουφαλιάς, Τσιριμώκος κλπ). Να μην ξεχνάμε μάλιστα πως εκείνος ο κύκλος πλήρους αποτελμάτωσης της κοινοβουλευτικές δημοκρατίας με το λαό στους δρόμους για χρόνια να ζητάει το σεβασμό των επιλογών του και των θέλω του (τι παράλογο σε μια «δημοκρατία»!) έκλεισε με την επιβολή της απριλιανής χούντας το 1967.
Έτσι λοιπόν και τώρα ακούγονται μαρτυρίες και σενάρια για συναλλαγές με αντάλλαγμα μια ψήφο την κρίσιμη στιγμή1. Σύμφωνα δε με το περιοδικό unfollow «αυτήκοοι μάρτυρες άκουσαν τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να τάζει σε ανεξάρτητους πρώην γαλάζιους βουλευτές τρία υπουργία υποσχόμενος πως θα υπάρξει και δυναμική επιστροφή του Κ.Καραμανλή στην πολιτική σκηνή.
Έχει ενδιαφέρον όμως στην εξέλιξη της άγρας ψήφων για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το σκηνικό σχετικά με την υποψηφιότητα του Φ. Κουβέλη. Πώς δηλαδή ένα δημοσίευμα περί βολιδοσκόπησης του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, σε μια αν μη τι άλλο φιλοκυβερνητική εφημερίδα, κατάφερε να κάψει μια κατά τα φαινόμενα έξυπνη δυνάμει κυβερνητική επιλογή.
Αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένης της κατάστασης σταθερές χρόνων καταρρίπτονται σε λίγες μόλις ώρες, γνώμη μου είναι πως επρόκειτο για μια αρκετά έξυπνη μπλόφα. Πάντα υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να ήταν μια απόπειρα διερεύνησης αντιδράσεων. Παρόλα αυτά οι στάσεις, οι ευαισθησίες και τα όρια του κάθε βουλευτή είναι λίγο πολύ γνωστά στο Μαξίμου. Έτσι λοιπόν πιο λογικό δείχνει το δημοσίευμα και ο συνακόλουθος ντόρος να έγιναν περισσότερο για να κάψουν το χαρτί της υποψηφιότητας Κουβέλη κι όχι για να το αναδείξουν.
Αυτό γιατί η κυβέρνηση στην πραγματικότητα θέλει να προτείνει πρόεδρο που να προέρχεται απ τη δεξιά, στο πλαίσιο αφ ενός της απόπειρας Σαμαρά για συσπείρωση των ευρύτερων δυνάμεων της δεξιάς (βλ και επιστροφή Καρατζαφέρη) κι αφ’ ετέρου της πόλωσης που θέλουν να καλλιεργήσουν οι κύκλοι του πρωθυπουργού απέναντι στην αριστερά. Στη βάση αυτή στόχος είναι μια επιλογή που θα μπορέσει όχι να κερδίσει κάποιο ολόκληρο κόμμα όπως θεωρητικά θα γινόταν με τη ΔΗΜΑΡ στην περίπτωση υποψηφιότητας Κουβέλη αλλά να διεμβολίσει τα πλέον ευαίσθητα κόμματα που δείχνουν να μην έχουν ένα στοιχειώδη συνεκτικό ιδεολογικό ιστό. Με άλλα λόγια τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ.
Η διεμβόλιση της ΔΗΜΑΡ ολοκληρώθηκε με αφορμή τα περί υποψηφιότητας Κουβέλη καθώς ο επικεφαλής της «μεταρρυθμιστικής τάσης» Σ. Λυκούδης ανεξαρτητοποιήθηκε δίνοντας το σήμα και στους υπόλοιπους της τάσης ενώ συγκεντρώνει γύρω του άλλους ανεξάρτητους βουλευτές όπως ο Β. Οικονόμου και ο Γ. Ψαριανός.
Η διεμβόλιση των ΑΝΕΛ θα γίνει κατά τη γνώμη μου πρώτα με ιδεολογικά μέσα (δεξιά υποψηφιότητα κλπ) κι έπειτα φυσικά με αθέμιτα (εξαγορά κλπ). Ενώ είναι λογικό πως δεν θα είναι λίγοι οι βουλευτές που υπολογίζοντας στα ποσοστά των ευρωεκλογών δεν έχουν λόγο να επιθυμούν εκλογές.
Η άλλη πηγή ψήφων της κυβέρνησης είναι οι 21 ανεξάρτητοι βουλευτές οι οποίοι αφ΄ενός σε νέες εκλογές επίσης δεν έχουν ελπίδα να εκλεγούν αυτόνομα κι αφ’ ετέρου δελεάζονται από θέσεις εξουσίας και άλλες εξυπηρετήσεις.
Η επιλογή της ανάλωσης της υποψηφιότητας Κουβέλη όμως είχε και μια άλλη βασική συνέπεια. Την ολοκλήρωση της διάλυσης του μόνου κόμματους στο οποίο αναζητούσε μελλοντικό κοινοβουλευτικό έρεισμα ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του (αυτό ισχύει και δευτερευόντως για τους ΑΝΕΛ). Και πράγματι αυτό δείχνει να πετυχαίνει καθώς με αφορμή τη θέση που πήραν τα διάφορα μέλη και στελέχη χάνεται και το τελευταίο ίχνος ισορροπίας που υπήρχε εκεί μέσα.
Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να συμμετέχει στο κοινοβουλευτικό παίγνιο του μπλοκαρίσματος της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας απ την παρούσα Βουλή αντί να προσπαθήσει να δημιουργήσει ερείσματα στην ελληνική κοινωνία, να την προετοιμάσει γι’ αυτά που έρχονται και να την πείσει για ένα πραγματικό δρόμο διεξόδου απ την κρίση (κάτι για το οποίο όμως πρέπει να πείσει πρώτα τον εαυτό του). Ίδωμεν.
seminariakrisis.blogspot.gr