Ποιο θέμα Μπαλτάκου; Δεν είναι θέμα Μπαλτάκου, αλλά θέμα Σαμαρά και του εταίρου της κυβέρνησης στο "εγχείρημα" της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ποιος αλήθεια σκεπτόμενος και χωρίς παρωπίδες πολίτης μπορεί να πιστεύει ότι δεν φέρει ακαριαίως την ευθύνη ο πρωθυπουργός για "υπόγειες" μεθοδεύσεις στα άδυτα του Μαξίμου, όχι απλώς για την επίμαχη υπόθεση του εκτρωματικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, ενός κόμματος ωστόσο που βρέθηκε στη Βουλή με τη βούληση χιλιάδων ψηφοφόρων, αλλά και για τη "δραματική" εξέλιξη στα όρια του γκροτέσκο που προσλαμβάνει το όλο θέμα;
Της κοροιδίας ημών το κεφάλαιον! Για να παραφράσω ολίγον τον εκκλησιαστικό ύμνο...Η επιτομή της πολιτικής απάτης και της επιχειρούμενης για μήνες τώρα απονάρκωσης κάθε λαικής αντίδρασης για τα τεκταινόμενα γενικώς στον πολιτικό στίβο, έστω κι αν η τελευταία περιορίζεται στο "βολικό" υβρεολόγιο του καναπέ και της πολυθρόνας...Τι να πει κανείς για όλους αυτούς τους πολιτικούς της "ξευτίλας" και τους "δημοσιογραφίσκους" της ηθικής εξαχρείωσης, που για μήνες "υφαίνουν" ένα τεράστιο δίχτυ ψεμάτων, μεθοδεύσεων, αλλά και συνάμα κοινωνικής φοβίας, για να μας εγκλωβίσουν μέσα, ωστε να χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας;
Το "θέμα" της Χρυσής Αυγής θα αποδειχθεί σύντομα και με τον πλέον εύγλωττο τρόπο το "κερασάκι στην τούρτα" μιας πολιτικής μεθόδευσης γενικότερα μ' όλα τα δομικά στοιχεία της διαφθοράς και της απιστίας στα όρια της προδοσίας και του ευτελισμού του Συντάγματος. Σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχει και η παραπαίουσα Αριστερά, ανεξάρτητα από ποιους εκφράζεται σήμερα. Και η "καραμέλα" της μη συμμετοχής της στην εξουσία, κατακερματίζεται αμέσως από τις πολιτικές που κατά καιρούς επέβαλαν ή απέφυγαν να υποστηρίξουν, ενισχύοντας παράλληλα τη συντεχνιακή λογική και τον δημοσιουπαλληλικό ωχαδερφισμό. Ενα πολιτικό σύστημα κατώτερω των περιστάσεων. Πάντα χωρίς αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις.
Σε οποιαδήποτε ευρωπαική χώρα, στις ΗΠΑ, αλλά ακόμα και σε κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής, η αποκάλυψη μιας τέτοιας εξόφθαλμης υπόθεσης δόλιων κυβερνητικών μεθοδεύσεων με την εμπλοκή υπουργών και του ιδίου του πρωθυπουργού, δια του απύλωτου στόματος μάλιστα του για χρόνια στενού του συνεργάτη,νομικού και κατέχοντα άκρως σημαντική κυβερνητική θέση, θα προκαλούσε την άμεση αντίδραση των δικαστικών αρχών και θα κατέρρεε σε ερείπια το κυβερνητικό οικοδόμημα, ανεξάρτητα της εξέλιξης της δικαστικής έρευνας...
Στην Ελλάδα ωστόσο γινόμαστε παθητικοί παρατηρητές μιας κακότεχνης παράστασης συγκάλυψης του θέματος με βλακώδεις δικαιολογίες και σαθρά επιχειρήματα. Μιας απεγνωσμένης προσπάθειας των δημοσιογράφων της εξαγορασμένης επιβίωσης και των "καναλαρχών" με τα δυσβάστακτα χρέη προς το Δημόσιο, αλλά ταυτόχρονα και με τις στενές "επιχειρηματικές σχέσεις" με την εξουσία, να απαλλάξουν τον πρωθυπουργό από κάθε εμπλοκή του στην υπόθεση, όπως παρουσιάστηκε από τον αποπεμθέντα γενικό γραμματέα της κυβέρνησης, ο οποίος με την αθυρογλωσσία του κατέδειξε το "βοθροειδές" κύκλωμα στους κόλπους της εξουσίας, πολιτικής και δικαστικής...
Με αυτή την αναιδή τόλμη και με διαλείπουσα μανία στην εκ πρώτης ανάγνωσης "ανισόρροπη" αντίδραση των κυβερνητικών στελεχών, ως ιεροφάντες της κοροιδίας και της κυνικής αναίδειας, την οποία κανένα "κυνικόμετρο" δεν υπάρχει για να την προσμετρήσει, επιχειρείται η συγκάλυψη της υπόθεσης, όπως άλλωστε είναι παγία τακτική για πολυποίκιλα θέματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια..Τα γεγονότα όμως αναμένονται να συνθλίψουν κάθε επιχειρούμενη κοροιδία εκ μέρους του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Εχουμε εθιστεί εξάλλου να μας λένε πολλά... Συνήθως ετερόκλητα. Τα περισσότερα διαψεύδονται από τις ίδιες τις εξελίξεις. Δοκιμάζεται για μια ακόμη φορά η ανοχή και η αντοχή μας. Η ανοχή για πράγματα που λέγονται κι άλλα φαίνονται. Η αντοχή για πράγματα που γίνονται μεν, αλλά με επιβαρυντικές επιπτώσεις στη ζωή του ήδη επιβαρυμένου πολίτη και εν προκειμένω με τον ευτελισμό των θεσμών!
Καμία πολιτική και καμία δόλια μεθόδευση, ωστόσο, όσο κι αν μετασχηματίζονται και ενσαρκώνουν την αναίδεια και την κοροιδία, όσο κι αν εξυπηρετούν αμεσοπρόθεσμους στόχους, δεν μπορούν να κατακερματίσουν το αυτονόητο: Οτι η πολιτική αυθαιρεσία και η κοροιδία πορίζουν στην ανθρώπινη σκέψη οδυνηρή εμπειρία και δεν οδηγούν στην ιστορική σύλληψη της πραγματικότητας. Η ατομικότητα και το συγκροτημένο συμφέρον, όσο κι αν επενδυθούν με την κοροιδία και την αναίδια, με την απιστία και τη δολιότητα, δεν μπορούν συλληφθούν ιστορικά, χωρίς το κοινωνικό σύνολο, το οποίο εκφράζεται ως συνείδηση. Με πεισιθανάτιες πολιτικές αντιδράσεις, που αποσκοπούν στην κοροιδία του λαόυ, επιστρέφουμε απλώς στον πολιτικό πρωτογονισμό!