Τρία και πλέον χρόνια οι Ελληνες είναι "στριμωγμένοι" στις Συμπληγάδες των αναγκών της καθημερινότητας και της αβεβαιότητας για το μέλλον. Οι πολλοί συμπιεσμένοι από τις ανάγκες Ελληνες είναι αμυνόμενοι και οι υπόλοιποι επιτιθέμενοι. Αμυνόμενοι οικονομικά και ηθικά για να σωθούν από το μη χείρον. Επιτιθέμενοι για να σταθούν και να ισχυροποιηθούν κατά βάση κοινωνικά και οικονομικά. Ναι, υπάρχουν κι αυτοί οι Ελληνες...
του Στέλιου Συρμόγλου
Μας λένε πολλά. Και είναι σαν να υφαίνουν ένα τεράστιο δίχτυ υποσχέσεων και ελπίδων για να μας εγκλωβίσουν μέσα, ώστε να χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας. Δεν μας λένε όμως πως θα τα πετύχουμε όλα αυτά, χωρίς να δοκιμασθούν ακόμη περισσότερο η ανοχή και η αντοχή μας. Η ανοχή για πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται ή άλλα φαίνονται. Η αντοχή για πράγματα που αποφασίζονται ερήμην μας, αλλά πάντα με επιβαρυντικές επιπτώσεις στην ήδη επιβαρυμένη ζωή μας...
Τελικά οι Ελληνες προχωρούμε χωρίς ελπίδα και ίσως χωρίς απόγνωση. Με την πίστη μας δεινά τραυματισμένη, πρόθυμοι να αρνηθούμε γιατί μάταια πιστέψαμε, πρόθυμοι να πιστέψουμε γιατί πολύ απατηθήκαμε, βαδίζουμε με τα μάτια κλειστά μέσα στη νύχτα των καιρών. Η ελπίδα θα ήταν τροφή μιας αυταπάτης που δεν την προσδέχεται ο λογισμός, γιατί κουράστηκε να συγκομίζει τον άνεμο. Η απόγνωση θα ήταν παραίτηση που δεν τη δέχονται τα κύτταρά μας, γιατί θα ήταν ένας εύκολος θάνατος.
Και ο Ελληνας τούτων των πικρών καιρών πασχίζει να δώσει τη μάχη με την καθημερινότητά του. Που θα τη δώσει; Ποια είναι τα όπλα του; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Δεν ξέρει τίποτα και ίσως να μην θέλει να ξέρει. Ξυπνά το πρωί και συλλογίζεται τη νύχτα που θάρθει. Πόσων Ελλήνων άπραχτη δεν είναι η μέρα και οι ώρες της απλώς μετράνε μόνο την αναμονή της νύχτας που θάρθει; Νιχτοβάτης, με την άγρυπνη αγωνία στην ψυχή του, συλλογιέται ο Ελληνας τα προβλήματά του.
Θυμίζει η ζωή του Ελληνα το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια. Στο δειγματολόγιο των αξιών της Ευρώπης, η παρουσία του καταλαμβάνει τη "κραυγαλέα" θέση της εξαθλίωσης, της επαιτείας, της αναξιοπτρέπειας, της αγωνίας και του πόνου. Η ιδέα κάποιου συγκρητισμού με άλλους λαούς εντός του ευρωπαικού πλαισίου, δεν μπορεί να νοηθεί. Κι αυτό, γιατί η Ελλάδα έπαψε να είναι κράτος κυρίαρχο. Μετατράπηκε σε αποικία τιμωρημένων και εξαθλιωμένων Ελλήνων και σε "βάση" συγκροτημένων ξένων συμφερόντων με πρόθυμους εγχώριους οσφυοκάμπτες θεματοφύλακές τους...
Και οι "θεματοφύλακες" αυτοί, οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο και προασπίζονται μετά μανίας κομματικές σκοπιμότητες και προνόμια με επίχρισμα δημοκρατικής νομιμότητας, κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να "εκπίπτει" η πολιτική πρακτική σε μαγγανεία, που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο "μαγικό" τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές. Ετσι, θράσος, υποκρισία και αναλγησία αθροίζονται, ενω σοβαρότητα και ειλικρίνεια αφαιρώνται.
Φτάσαμε εξ' αντικειμένου σε μια ασφυκτικά αδιέξοδη πραγματικότητα. Οταν εξωθείται, θα μου πείτε, η πραγματικότητα στα άκρα γίνεται ερεθιστική και θελκτική. Δεν παύει όμως η πραγματικότητα να δημιουργεί νέες διαστάσεις ευθύνης της πολιτικής ηγεσίας. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι πλέον δυνατόν να εκφράζονται με "λεβέντικά" πρωθυπουργικά συνθήματα και δηλώσεις, χωρίς αντίκρυσμα. Γιατί είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός που ανήκει στους πολιτικούς, οι οποίοι ενώπιον των συμφερόντων και της τρόικας, βάζουν την καρδιά στα...σκέλια τους και αλυχτάνε!
Μέσα στο τραγικό σύμπλεγμα της κατωτερότητας της πολιτικής ηγεσίας, ο συντελούμενος εκ των πραγμάτων αποπροσανατολισμός των πολιτών και η επικρατούσα σύγχυση στη νοηματοδότηση των ορθών πολιτικών ενεργειών, ανανεώνει την αξία της αυστηρής κριτικής ως θεραπαινίδας της αλήθειας. Μια αλήθεια που διεκδικεί από τον Ελληνα μαχητικότητα και αντίδραση. Αντίδραση στην πολιτική απάτη και στον ευτελισμό της ζωής του. Και όπως η προσωποποιημένη πολιτική απάτη εκδηλώνεται με λόγια και με έργα, έτσι απαιτείται και η αντίδραση του Ελληνα πολίτη να εκδηλωθεί με λόγια και με έργα.
του Στέλιου Συρμόγλου
Μας λένε πολλά. Και είναι σαν να υφαίνουν ένα τεράστιο δίχτυ υποσχέσεων και ελπίδων για να μας εγκλωβίσουν μέσα, ώστε να χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας. Δεν μας λένε όμως πως θα τα πετύχουμε όλα αυτά, χωρίς να δοκιμασθούν ακόμη περισσότερο η ανοχή και η αντοχή μας. Η ανοχή για πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται ή άλλα φαίνονται. Η αντοχή για πράγματα που αποφασίζονται ερήμην μας, αλλά πάντα με επιβαρυντικές επιπτώσεις στην ήδη επιβαρυμένη ζωή μας...
Τελικά οι Ελληνες προχωρούμε χωρίς ελπίδα και ίσως χωρίς απόγνωση. Με την πίστη μας δεινά τραυματισμένη, πρόθυμοι να αρνηθούμε γιατί μάταια πιστέψαμε, πρόθυμοι να πιστέψουμε γιατί πολύ απατηθήκαμε, βαδίζουμε με τα μάτια κλειστά μέσα στη νύχτα των καιρών. Η ελπίδα θα ήταν τροφή μιας αυταπάτης που δεν την προσδέχεται ο λογισμός, γιατί κουράστηκε να συγκομίζει τον άνεμο. Η απόγνωση θα ήταν παραίτηση που δεν τη δέχονται τα κύτταρά μας, γιατί θα ήταν ένας εύκολος θάνατος.
Και ο Ελληνας τούτων των πικρών καιρών πασχίζει να δώσει τη μάχη με την καθημερινότητά του. Που θα τη δώσει; Ποια είναι τα όπλα του; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Δεν ξέρει τίποτα και ίσως να μην θέλει να ξέρει. Ξυπνά το πρωί και συλλογίζεται τη νύχτα που θάρθει. Πόσων Ελλήνων άπραχτη δεν είναι η μέρα και οι ώρες της απλώς μετράνε μόνο την αναμονή της νύχτας που θάρθει; Νιχτοβάτης, με την άγρυπνη αγωνία στην ψυχή του, συλλογιέται ο Ελληνας τα προβλήματά του.
Θυμίζει η ζωή του Ελληνα το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια. Στο δειγματολόγιο των αξιών της Ευρώπης, η παρουσία του καταλαμβάνει τη "κραυγαλέα" θέση της εξαθλίωσης, της επαιτείας, της αναξιοπτρέπειας, της αγωνίας και του πόνου. Η ιδέα κάποιου συγκρητισμού με άλλους λαούς εντός του ευρωπαικού πλαισίου, δεν μπορεί να νοηθεί. Κι αυτό, γιατί η Ελλάδα έπαψε να είναι κράτος κυρίαρχο. Μετατράπηκε σε αποικία τιμωρημένων και εξαθλιωμένων Ελλήνων και σε "βάση" συγκροτημένων ξένων συμφερόντων με πρόθυμους εγχώριους οσφυοκάμπτες θεματοφύλακές τους...
Και οι "θεματοφύλακες" αυτοί, οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο και προασπίζονται μετά μανίας κομματικές σκοπιμότητες και προνόμια με επίχρισμα δημοκρατικής νομιμότητας, κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να "εκπίπτει" η πολιτική πρακτική σε μαγγανεία, που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο "μαγικό" τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές. Ετσι, θράσος, υποκρισία και αναλγησία αθροίζονται, ενω σοβαρότητα και ειλικρίνεια αφαιρώνται.
Φτάσαμε εξ' αντικειμένου σε μια ασφυκτικά αδιέξοδη πραγματικότητα. Οταν εξωθείται, θα μου πείτε, η πραγματικότητα στα άκρα γίνεται ερεθιστική και θελκτική. Δεν παύει όμως η πραγματικότητα να δημιουργεί νέες διαστάσεις ευθύνης της πολιτικής ηγεσίας. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι πλέον δυνατόν να εκφράζονται με "λεβέντικά" πρωθυπουργικά συνθήματα και δηλώσεις, χωρίς αντίκρυσμα. Γιατί είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός που ανήκει στους πολιτικούς, οι οποίοι ενώπιον των συμφερόντων και της τρόικας, βάζουν την καρδιά στα...σκέλια τους και αλυχτάνε!
Μέσα στο τραγικό σύμπλεγμα της κατωτερότητας της πολιτικής ηγεσίας, ο συντελούμενος εκ των πραγμάτων αποπροσανατολισμός των πολιτών και η επικρατούσα σύγχυση στη νοηματοδότηση των ορθών πολιτικών ενεργειών, ανανεώνει την αξία της αυστηρής κριτικής ως θεραπαινίδας της αλήθειας. Μια αλήθεια που διεκδικεί από τον Ελληνα μαχητικότητα και αντίδραση. Αντίδραση στην πολιτική απάτη και στον ευτελισμό της ζωής του. Και όπως η προσωποποιημένη πολιτική απάτη εκδηλώνεται με λόγια και με έργα, έτσι απαιτείται και η αντίδραση του Ελληνα πολίτη να εκδηλωθεί με λόγια και με έργα.