Η χώρα μας βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της νεώτερης ιστορίας της. Βασική αιτία για αυτό η έλλειψη στόχων και οράματος ένεκα της ανάγκης του να βολευτούμε κι ευθύς αμέσως πως θα βγούμε στη σύνταξη, καθώς επίσης της σπουδής να υπηρετούμε τράπεζες κι ολιγάρχες. Ως εκ τούτου είμαστε παρακολούθημα των εξελίξεων.
Του Στρατή Μαζίδη
Τρώμε ξύλο και απλά έχουμε καλύψει το κεφάλι μας αδιαφορώντας για τη ζημιά που θα πάθουμε, έχοντας πια στριμωχτεί στη γωνία, στα χέρια, τα πόδια και αλλού. Ενώ τις τρώμε, κρατάμε στα χέρια μας μια νομική έκδοση και λέμε "είναι παράνομο, είναι παράνομο". Οι τριγύρω μας βλέπουν με συμπάθεια [;] αλλά κανείς δεν πάει να αποτραβήξει τον νταβατζή.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα των δυναμικών πρωτοβουλιών; Αλλαγής των όρων του παιχνιδιού; Η αποχή της χώρας από το ψήφισμα υπέρ των Παλαιστινίων στον ΟΗΕ λόγω της τουρκοφιλίας τους, ήταν μια σωστή κίνηση αλλά δε φτάνει. Διάβασα λοιπόν μια ερώτηση ενός σχολιαστή σε άρθρο του Θανάση Κ. στο Facebook, με το όνομα Γιάννης Πορτοκαλάκης ο οποίος ρώτησε κάτι απλό: Γιατί δεν κάνουμε και εμείς Μνημόνιο με τη Βουλή της Λιβύης για την ΑΟΖ;
Ο αντίλογος ενός έτερου σχολιαστή ήταν: Διότι καμμία Βουλή σε καμία χωρα δεν διαπραγματεύεται Συνθήκες ή Μνημόνια. Το κάθε κοινοβούλιο ειναι Νομοθετικό Σώμα και οχι Εκτελεστικό Σώμα. Το κάθε κοινοβούλιο δύναται να επικυρώσει αλλά οχι να διαπραγματευθεί. Οι κύβερνηση της κάθε χωρας ειναι το Εκτελεστικό Σωμα που διαπραγματεύεται Συνθηκες ή Μνημόνια.
Η πραγματικότητα είναι πως όταν μια χώρα βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο, δεν μπορούν να γίνονται συμφωνίες μαζί της. Αυτό είναι το σωστό, το ευνόητο, το απολύτως λογικό. Όμως εδώ όλα τα ισχύοντα έχουν πάει περίπατο, όταν:
> Η πλειοψηφία της χώρας δεν επιθυμεί τη Συμφωνία,
> μέρος της κυβέρνησης της Τρίπολης με πρώτο και καλύτερο τον αντιπρόεδρο της προεδρεύουσας επιτροπής ζήτησε εξαρχής την ακύρωση της Συμφωνίας,
> ο αλ-Σάρατζ δεν έφερε τη Συμφωνία για επικύρωση στη Βουλή των Αντιπροσώπων ως όφειλε. Εδώ μέχρι κι ο Τσίπρας έφερε στη Βουλή τη Συμφωνία των Πρεσπών.
> ο Αραβικός Σύνδεσμος φέρεται να επανεξετάζει την αναγνώριση της Τρίπολης
> η κυβέρνηση της Τρίπολης ελέγχει το μισό του μισού του μισού της χώρας, οι μάχες έχουν φτάσει πλέον μέσα στην πόλη, είναι δηλαδή έτοιμη να καταρρεύσει στο αμέσως επόμενο διάστημα αλλά συνάπτει συμφωνίες
> φαίνεται πως η Συμφωνία ήταν αποτέλεσμα πολιτικού εκβιασμού για στρατιωτική βοήθεια της καταρρέουσας Τρίπολης από τη Λιβύη.
> φαίνεται πως η Συμφωνία ήταν αποτέλεσμα πολιτικού εκβιασμού για στρατιωτική βοήθεια της καταρρέουσας Τρίπολης από τη Λιβύη.
Αν υπήρχε νομιμότητα, δε θα υφίστατο σήμερα Συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης. Οπότε, αφού ο καθένας κάτι ό,τι θέλει, μέχρι και συμφωνίες με ετοιμοθάνατους, τότε νόμος είναι το δίκαιο του ισχυρότερου κι ευφυέστερου, το ερώτημα παραμένει. Σε μια τέτοια περίπτωση, δηλαδή μια Συμφωνία με τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης θα είχε και μεγαλύτερο πέπλο νομιμότητας αφού και: α. περισσότερους εκπροσωπεί, β. αναγνωρισμένη διεθνώς είναι, γ. μεγαλύτερο όργανο από μια κλειστή επιτροπή είναι, το οποίο έχει την ευθύνη επικύρωσης ή όχι διεθνών συμφωνιών.
Οπότε το ερώτημα σε πρώτο χρόνο παραμένει: Κι αν γινόμασταν απρόβλεπτοι; Αν κάναμε Συμφωνία με τη Βουλή της Λιβύης για την ΑΟΖ και την πηγαίναμε αμφότεροι στον ΟΗΕ;