Χθες διάβασα αρκετές αναρτήσεις και τίτλους όπου πανηγυριζόταν το παιάνισμα του "Μακεδονία Ξακουστή" ή ακόμη και το τραγούδισμά του. Είναι πραγματικά φοβερό αυτό που συμβαίνει. Σε μια θεωρητικά ελεύθερη χώρα να έχει περάσει η εικόνα του απαγορευμένου για τα εμβατήρια.
Του Στρατή Μαζίδη
Τι ακριβώς πανηγυρίζουμε; Ότι μέσα στα όριά μας τραγουδήσαμε για τη Μακεδονία; Μάλλον ζούμε κάποια παραίσθηση. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Τα αυτονόητα κι οι παραδόσεις να τελούν σε καθεστώς διωγμού. Εμείς πάλι να μην προβληματιζόμαστε από αυτό και το μελλοντικό του αποτέλεσμα, αλλά να επαναπαυόμαστε στο ότι σήμερα κάποιοι αντιστάθηκαν.
Σήμερα. Αύριο όμως; Όταν θα βγει η επόμενη φουρνιά από τα σχολεία δίχως να έχει ζυμωθεί με την ιστορία, τις παραδόσεις και όλα όσα αποτελούν τη διαχρονική ταυτότητα αυτού του λαού; Τότε τι θα συμβεί; Όταν ο προετοιμαζόμενος πολτός που τα έχει κάνει όλα λιώμα και μείγμα, βγει στην κοινωνία.
Οι συνθήκες δυστυχώς είναι πάρα πολύ δύσκολες. Φοβάμαι πως δεν είναι καν αναστρέψιμες. Άλλωστε η διάδοχη κατάσταση της σημερινής κυβέρνησης δε δείχνει να κόπτεται ιδιαίτερα. Βέβαια, αν θέλουμε έστω στο τέλος της ιστορικής μας πορείας να είμαστε ειλικρινείς, ευθύνεται κι ο λαός. Αυτός αναδεικνύει τους ηγέτες του κι αυτοί του τάζουν όσα θέλει να ακούσει. Ρουσφέτια θέλατε; Διορισμό θέλατε; Επιδοτήσεις θέλατε; Πρόωρη σύνταξη θέλατε; Εύκολα δάνεια θέλατε; Πάρτε τα κι άστε κι εμάς να κάνουμε το πάρτι μας.
Αν η κοινωνία είχε άλλες κατευθύνσεις, τότε θα είχαν αναδειχθεί διαφορετικοί πολιτικοί και πιθανότατα η Ελλάδα σήμερα να βρισκόταν σε εντελώς διαφορετική κατάσταση.