Η κριτική μιας αξιόλογης ταινίας είναι και κριτική πρόταση για μια πιο αισιόδοξη ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλλει. Αυτό συνέβη στην τελευταία ταινία του Βασίλη Τσικάρα. Την είδα πριν από μερικές μέρες και μπήκα σε μια γόνιμη, ζυμωτική διαδικασία που θα σας παραθέσω παρακάτω.
Ταμπουρέας Νικόλαος
Ταμπουρέας Νικόλαος
Εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός σύμβουλος.
Η «Πολιορκία», βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και δη στη μάχη της Μονής Δοβρά στη Βέροια, το Μάρτιο του 1822. Στο πολεμικό κλίμα της εποχής, δύο οικογένειες συναντώνται σε ένα μοναστήρι προκειμένου να γίνει με μυστικότητα ένας γάμος. Αυτό όμως γίνεται αντιληπτό από τους εφιάλτες της κάθε εποχής. Μια προδοσία θα προκαλέσει την περικύκλωση του μοναστήριου από χιλιάδες τούρκους στρατιώτες. Ο ηγούμενος της μονής, οι μοναχοί και τα μέλη των δύο οικογενειών, πιάνουν στα χέρια τα όπλα και η Πολιορκία ξεκινά. Μαζί της αρχίζουν επίσης, ένας αγώνας επιβίωσης κι ένας κύκλος αποκαλύψεων. Η ιστορία ξεδιπλώνεται στη μεγάλη οθόνη, μέσα από την συζήτηση 2 αξιωματικών του ελληνικού στρατού, στο οχυρό Ρούπελ, τον Μάρτιο του 1941.
Η ταινία βασίζεται στην εξαιρετική σκηνοθεσία και στο ευρηματικό σενάριο. Βασικό χαρακτηριστικό, που λίγες ταινίες πλέον έχουν, είναι η απουσία περιττολογίας στους διαλόγους των ηρώων. Λόγια και δράσεις που προβληματίζουν, είναι ενδοσκοπικά και ουσιώδη.Λόγια που είναι επίκαιρα, ιδιαίτερα σήμερα, αφού εκεί αντανακλώνται οι αξίες και τα ιδανικά ενός λαού(του ελληνικού) που πρώτα ελευθερώνεται από τα δεσμά του φόβου. Εκτός όμως από αυτό, προβάλλονται και έννοιες σε αρκετά επίπεδα προβληματισμού όπως οι έννοιες του χρέους, του καθήκοντος, της συλλογικής ευθύνης, της διάκρισης των κινήτρων. Χαρακτηριστική η σκηνή των γέλιων των περικυκλωμένων αγωνιστών πριν την τελική και κρίσιμη μάχη. Είναι τα γέλια που ξορκίζουν τον φόβο του πιθανού ,επερχόμενου θανάτου και επαναπιστοποιούν τη στόφα από την οποία είναι καμωμένοι οι αγωνιστές. Παράλληλα,η εξαιρετική μουσική και η άρτια φωτογραφία πλαισιώνουν ένα έργο που έχει τις αξιώσεις να προσφέρει πολλά στον κριτικά σκεπτόμενο θεατή.
Τέλος, η ταινία από εκπαιδευτική σκοπιά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, καθώς προάγει την τοπική αλλά και την ευρύτερη ιστορία, ζωντανεύοντας το κλίμα της εποχής με έξυπνο τρόπο, ενώ παρέχει και γόνιμο προβληματισμό σε αρκετά πεδία σκέψης.
Κλείνοντας το μικρό τούτο αφιέρωμα στην ταινία του Βασίλη Τσικάρα μια σκέψη βγαίνει αβίαστα. Η Ελευθερία προϋποθέτει την ανάληψη ευθύνης και αυτό προάγει τόσο δυνατά η ταινία.
Η ταινία βασίζεται στην εξαιρετική σκηνοθεσία και στο ευρηματικό σενάριο. Βασικό χαρακτηριστικό, που λίγες ταινίες πλέον έχουν, είναι η απουσία περιττολογίας στους διαλόγους των ηρώων. Λόγια και δράσεις που προβληματίζουν, είναι ενδοσκοπικά και ουσιώδη.Λόγια που είναι επίκαιρα, ιδιαίτερα σήμερα, αφού εκεί αντανακλώνται οι αξίες και τα ιδανικά ενός λαού(του ελληνικού) που πρώτα ελευθερώνεται από τα δεσμά του φόβου. Εκτός όμως από αυτό, προβάλλονται και έννοιες σε αρκετά επίπεδα προβληματισμού όπως οι έννοιες του χρέους, του καθήκοντος, της συλλογικής ευθύνης, της διάκρισης των κινήτρων. Χαρακτηριστική η σκηνή των γέλιων των περικυκλωμένων αγωνιστών πριν την τελική και κρίσιμη μάχη. Είναι τα γέλια που ξορκίζουν τον φόβο του πιθανού ,επερχόμενου θανάτου και επαναπιστοποιούν τη στόφα από την οποία είναι καμωμένοι οι αγωνιστές. Παράλληλα,η εξαιρετική μουσική και η άρτια φωτογραφία πλαισιώνουν ένα έργο που έχει τις αξιώσεις να προσφέρει πολλά στον κριτικά σκεπτόμενο θεατή.
Τέλος, η ταινία από εκπαιδευτική σκοπιά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, καθώς προάγει την τοπική αλλά και την ευρύτερη ιστορία, ζωντανεύοντας το κλίμα της εποχής με έξυπνο τρόπο, ενώ παρέχει και γόνιμο προβληματισμό σε αρκετά πεδία σκέψης.
Κλείνοντας το μικρό τούτο αφιέρωμα στην ταινία του Βασίλη Τσικάρα μια σκέψη βγαίνει αβίαστα. Η Ελευθερία προϋποθέτει την ανάληψη ευθύνης και αυτό προάγει τόσο δυνατά η ταινία.