Ποιοι; Σε ποιους απευθύνεται τούτη η προτροπή; Μήπως στους ολίγους και πάντα "βολεμένους" με τις αδέσποτες μνήμες, οι οποίοι αδυνατούν να συνδέσουν το ιστορικό παρελθόν με το άθλιο παρόν; Μήπως στους πολλούς δεινοπαθούντες πολίτες, οι οποίοι κουβαλάνε το φορτίο της μιζέριας τους με επικλήσεις στη θεία παρέμβαση, στη σκιά της "πεθαμένης" ζωής τους;
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μια "προτροπή" ενός ρομαντικού διαδρομιστή τους ουτοπίας χωρίς αντίκρυσμα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ιδιαίτερα εν αναμονή της πανηγυριώτικης ατμόσφαιρας του Πάσχα και της σφαγής εκατοντάδων χιλιάδων αμνοεριφίων εν ονόματι της αγάπης και του βάρβαρου εθίμου του "σουβλίσματος" των αμνών, που εξακολουθεί σε τούτη τη χώρα να δοκιμάζει την έννοια και το περιεχόμενο του πολιτισμού.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα!..Εστω οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι σε τούτο τον τόπο, που νιώθουν στο πετσί τους την "λαμπρότητα" του κοινωνικού δικαίου να ταπεινώνεται στα υπερφίαλα πολιτικά σχήματα. Και ακούν τους ήχους των κυμβάλων να κρύβουν την αυθαιρεσία στη μαρτυρία της πολιτικής πολλαπλότητας.
Και βλέπουν τα πρόσωπα, τα ορισμένα να διαχειριστούν την τύχη του τόπου τούτου, όχι απλώς γονυκλινώς να υπηρετούν την απληστία του μηδενός, λίγο πριν τη συντριβή τους, αλλά και να είναι έτοιμοι για κάθε πρόσκαιρη προδοσία...
Και χαμογελάνε. Ειρωνικά "χαμογελάνε" με την αγνοούμενη ευτυχία της κοινωνίας, που στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας της φορτώθηκε τη μαθητεία των παθημάτων της και αναμένει παθητικά τη γεωμετρική σαφήνεια κάποιας ανώνυμης σύνεσης.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα!.. Οσοι τέλος πάντων δεν μας "αφόπλισε" η επιπολαιότητα του εφήμερου και επιφανειακού και διαπιστώνουμε την εγρήγορση της πολιτικής αθλιότητας ανάγλυφα να αποτυπώνεται στις πολιτικές αποφάσεις ερήμην του λαού. Και βλέπουμε την πολιτική βλακεία να φλυαρεί την εκλογή του "μηδενός" αιωρούμενου προκλητικά μεταξύ κενού και πληρότητας.
Ελα να κλάψουε Ελλάδα!..Οσοι τουλάχιστον βλέπουμε τη ¨δραστηριότητα" των πολιτικών επιγόνων, των παντός είδους "γελωτοποιών" ενός σαθρού πολιτικού συστήματος, των αυτόκλητων "σωτήρων", να φιλοτεχνεί την κόλαση της κοινωνίας και την επερχόμενη εθνική περιπέτεια. Οχι μόνο στο παράδοξο μέλλον, αλλά και στον παρόντα χρόνο, με την προσχηματική άγνοια του αμαρτήματος για το μαρτύριο των σύγχρονων δουλοπαροίκων αυτής της πολυπλάνητης χώρας στην εσχατιά της Ευρώπης.
Και μέσα στο άλγος αυτής της ελληνικής πραγματικότητας, θεσμοί και πολιτική δημοκρατία, να παραμένουν τελικά διακοσμητικά στοιχεία, ενώ ολόκληρες οροσειρές πολιτικού καιροσκοπισμού να κινούνται και να συνωθούνται μέσα στο "Τίποτα". Και να αποκαλύπτουν στην ουσία μια δραματικά γυμνή αλήθεια για την κατάντια του τόπου τούτου, όπου το παρωχημένο διαθλάται στις διαδικασίες του χρόνου και παλεύει να βρει διέξοδο.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα! Τίποτα δεν έμεινε γνήσιο. Μόνο το κλάμα των θηλαζόντων νηπίων είναι γνήσιο! Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Μόνο η Ακρόπολη συνεχίζει να ορθώνεται επιβλητική και αγέρωχη.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα! Κάθε μέρα που περνά το πρόσωπο του προδομένου Ελληνα συναπαντά την παρουσία του στο σταυρό της οδύνης και την απουσία του στην πολιτική αποκτήνωση και στο θρίαμβο της πλαστότητας.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα! Τίποτα δεν θα απομείνει πια για να πεθάνει. Μόνο ο θάνατος θα περιμένει το θάνατό του!