Μας νικάει όλους η πραγματικότητα. Και νικημένη κατά κράτος η ζωή μας, κρατάει την πολυτέλεια να τραγουδάει "νίκες" πολλές, των μεν κατά των δε, και σε τελευταία ανάλυση να βγαίνουμε όλοι νικητές, δηλαδή ηττημένοι!..
Αυτή είναι στην πράξη η πολιτική και η κοινωνική γύμνια!..
Ανίκανοι οι λίγοι να λογοδοτήσουν, επιδίδονται σε αμετροέπεια και ενέργειες απογυμνωμένες κάθε ηθικής λογικής,κάθε ελευθερίας εκ του ήθους, γιατί η ελευθερία εκ του νόμου είναι αφηρημένη. Ετσι, νικάνε και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων.
Το "μέγα" θέμα των ημερών η κατάργηση της αριστείας με προεδρικό διάταγμα και η κλήρωση των σημαιοφόρων και παραστατών...Η αποφασιστική αντίδραση μιας κυβέρνησης αριστερής γύμνιας και πλήρους ιδεοληπτικής σύγχυσης με πολλά στοιχεία πονηρίας και άλλα τόσα γκροτέσκο.
Η εν χορδαίς και οργάνοις "αποφασιστικότητα" του πρωθυπουργού, ικανοποιεί τους κυβερνητικούς "δικτάτορες" των αριθμών και της παραγωγής πολιτικής βλακείας, αλλά και τους ιδεοληπτικούς αριστερούς οπαδούς, που πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων την αναπηρία τους...
Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση βαρύφορτη με άπειρα λάθη στο θέμα της παιδείας γενικά, αρκείται σε συνθήματα και κορώνες, ενώ τα ΜΜΕ συμβάλλουν για μια ακόμη φορά στην αποκοπή της σκέψης των πολιτών, επιδεικνύοντας ένα μεσσιανισμό στην πληροφόρηση, μια πτώχευση της δημοσιογραφίας και μια υποβάθμιση της κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας.
Η πολιτική που ασκήθηκε σ' αυτόν τον τόπο, ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, υπήρξε ένα είδος διαδοχικών θεομηνιών.Το σύνδρομο του ατελούς και της βεβιασμένης επωάσεως, οφειλομένης στην αυθαιρεσία και την ανικανότητα των πολιτικών, αλλά και του αμφιλεγόμενου πνευματικού κόσμου, οδήγησε σε μια σύγχυση γύρω από τα θέματα της παιδείας.
και η σύγχυση αυτή εκφράζεται δια του "κατά προσέγγιση" και δημιουργεί την ανάγκη μιας ψευδούς σιγουριάς, η οποία εκφέρεται με το αντισταθμιστικό εκείνο "δεν βαριέσαι", που ακολουθεί στα νεοελληνικά χείλη, κάθε σχεδόν έννοια, κάθε κρίση, κάθε αντίδραση.
Η σκόπιμη επίσης καταστροφή της γλώσσας που οδήγησε στην πολυσημία των λέξεων άνοιξε το δρόμο του πολιτικού βερμπαλισμού.
Τι θα "εισπράξει" η ευαίσθητη ψυχή και η αδιαμόρφωτη εν πολλοίς συνείδηση των μαθητών; Τι "μάθημα" κοινωνικής δικαιοσύνης και ελευθερίας διδάσκει η συντεταγμένη εξουσία στους μαθητές και αυριανούς πολίτες; Γιατί ο όρος 'ελευθερία" δεν είναι μονοσήμαντος. Αποτελεί δε κάκιστη πράξη η παρανόηση της κυβερνητικής ελευθερίας, η οποία επηρεάζει την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και την αξιοπρέπεια του πολίτη.
Τι διδάσκεται ο μαθητής από τις κυβερνητικές αποφάσεις; Την πράξη της ανελευθερίας; Τον απεχθή γύψο των ολιγοφρενών, οι οποίοι επικαλούνται την εκ του νόμου ελευθερία, αλλά δεν διαθέτουν το ήθος της ελευθερίας και περιελίσσονται αθόρυβα ή και με θόρυβο, με σχετική πάντα ασφάλεια, γύρω από το φρόνημα και την ψυχή των ανύποπτων πολιτών.
Αυτή η πίεση της αυταρχικής κυβερνητικής πλημμυρίδας εν ονόματι της "σωτηρίας" της χώρας και των "μεταρρυθμίσεων" οδηγεί στην αποσάθρωση και στη φελλαχοποίηση της κοινωνίας.
Στην ελληνική κοινωνία συμβαίνουν σημαντικές μεταστοιχειώσεις με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, οι οποίες ξεκινούν από την αλλοίωση του ήθους και της παιδείας, προς το χειρότερο. και επικρατεί η μυθολογία της ανάγκης, η μονοκαλλιέργεια της κοινωνικής ιδεολογίας.
Με την ελληνική γλώσσα να έχει καταντήσει απλώς συνθηματολογική και με τους ακαλλιέργητους ψευτοενημερωμένους ψευδοαστούς, γοητευμένους από τους τεχνίτες των πολιτικών και στοχαστικών προσαρμογών να νομίζουν ότι υπηρετούν κλίμακα αξιών. Ομως, επί της ουσίας, σε μια αξία είναι προσδεμένοι: Την κοινωνική μελλοντολογία. Χωρίς πρότυπο ζωής. Παθητικοί θεατές εκτροπών και προκλήσεων.