Το μοτίβο των ναυαγών που προτιμούν να φάει ο ένας τον άλλον για να σωθούν είναι γνωστό. Μολονότι έχουν στην διάθεσή τους ένα ολόκληρο δάσος για να φτιάξουν μια βάρκα και να φύγουν, κανείς τους δεν θέλει να κόψει το πρώτο δέντρο. Γιατί φοβάται ότι οι άλλοι, αφού πρώτα τον εκμεταλλευτούν, θα τον εγκαταλείψουν μόνο του στο νησί.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στον Ηλία Κανέλλη, αναφέρθηκε και πάλι στο 2009, και επέρριψε ευθύνη στον Γ. Παπανδρέου και στην αδυναμία του να πάρει τις σωστές αποφάσεις. Στην κυβέρνηση Καραμανλή απέδωσε τις γνωστές «πολιτικές» ευθύνες με τον συμψηφισμό δια μέσου της «αυτοκριτικής» του.
Φυσικά ο κ. Γεωργιάδης μιλάει εξ ονόματος του κόμματός του, χωρίς ασφαλώς να μπορεί- ούτε κατά διάνοια- να ταυτίσει τις προσωπικές του θέσεις με τις αποφάσεις που θα έπαιρνε μία δική του κυβέρνηση τότε. Άλλωστε πριν από τις τραγικές επιλογές του ΓΑΠ, το δικό του κόμμα απέδειξε περίτρανα ότι αδιαφορεί παντελώς για τις τύχες της χώρας που κυβερνά. Στην κρίσιμη πενταετία που διαχειρίστηκε τα δημοσιονομικά, δεν έδειξε ούτε για μία στιγμή ότι λαμβάνει υπόψη κάποια στοιχειώδη παράμετρο για το χρέος και το έλλειμμα, τα δύο βασικότερα μεγέθη αξιολόγησης κάθε εθνικής οικονομίας.
Επομένως, μιλώντας για τον ΓΑΠ έχουμε να κάνουμε απλά με τον πιο αδύναμο κρίκο μεταξύ φυγόπονων και δειλών. Ο ένας εγκαταλείπει, βλέποντας ότι το παιχνίδι(play station προφανώς…) δεν δίνει πια νέες ευκαιρίες και ο άλλος, μη μπορώντας να αλλάξει πίστες, όπως περίμενε, φωνάζει βοήθεια για να μην καεί!
Και οι δύο (Καραμανλής, ΓΑΠ), όπως φαντάζομαι και κάθε «παράγωγος» αυτού του πολιτικού συστήματος, έτσι κι αλλιώς, θα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Γιατί πρόκειται για μία γενιά πολιτικών που γεννήθηκαν από την ματαιοδοξία της κομματοκρατίας και ωρίμασαν ως «ετερόφυτα» υβρίδια σε έναν «βιότοπο» εξαρτήσεων και αποφυγής κάθε πολιτικού κόστους. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος επίσης, αν ο κ. Γεωργιάδης- σε περίπτωση που εκείνος ήταν πρωθυπουργός- χρησιμοποιούσε την γενναιότητά του για να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις ή απλά θα υποστήριζε ευθαρσώς την ένταξη στο Μνημόνιο, ως λύση ανάγκης.
Τι έπρεπε να γίνει το 2009, προκειμένου η χώρα να σταθεί «ανεξάρτητη» και «κυρίαρχη» των περιστάσεων; Αυτό που γίνεται σε κάθε οικογένεια ή επιχείρηση, όταν όλα δείχνουν ότι ξεφεύγουν από τον οικονομικό έλεγχο. Εμφανίζεται μια μέρα ο αρχηγός και περικόπτει τα πάντα (ταξίδια, ρούχα, αγορές, περιττά έξοδα). Με την προϋπόθεση βέβαια, ότι έχει τα κότσια να αντέξει τις διαμαρτυρίες των υπόλοιπων μελών ή των εργαζόμενων.
Τι έγινε το 2009; Τίποτα από τα παραπάνω. Ο μεν Καραμανλής «απέδρασε», υποδυόμενος μάλιστα τον φλογερό ρήτορα στην προεκλογική εκστρατεία και ο ΓΑΠ αρκέστηκε στον ρόλο του γραφικού «ηττημένου», εμπλέκοντας την χώρα σε ένα φαύλο κύκλο μνημονίων και εσωτερικού πολιτικού χάους.
Για να παρακάμψει η οικονομία τον μηχανισμό στήριξης, η κυβέρνηση Παπανδρέου έπρεπε πρώτα να καλέσει την ΝΔ – πριν την εκλογή Σαμαρά- να επωμιστεί, μέσω συγκυβέρνησης, την ευθύνη ενός εθνικού προγράμματος περιορισμού των δαπανών, καθολικών ιδιωτικοποιήσεων, μείωσης της φορολογίας επιχειρήσεων και περιορισμού του ΑΕΠ, μέχρι και 7%! Έτσι θα έδειχνε στις αγορές ότι έχει διάθεση να ξεκινήσει την εκστρατεία διάσωσης της χώρας.
Όμως, και τα δύο οικονομικά επιτελεία – πριν και μετά τις εκλογές του 2009- διαχειρίστηκαν τον εφιάλτη, σαν να επρόκειτο για μία παροδική κατάσταση, που περιέχει υποσχετική επαναφοράς στην κανονικότητα. Ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή είχε ήδη διογκώσει το χρέος, η Ελλάδα συνέχιζε να δανείζεται και το 2009 και το 2010 (€7 δις το 2009 και €18 δις το 2010) και προσπαθούσε να στηρίξει εναγωνίως, την σάπια και εκφυλισμένη οικονομία της πριν την ρουφήξει η μαύρη τρύπα που συνεχώς διευρυνόταν.
Πέρασαν 7 χρόνια από τότε, και ακόμα δεν είμαστε σε θέση ως πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα. Γιατί πολύ απλά, είναι τόσο άβολη που, λόγω ανυπέρβλητης δειλίας- δεν μπορούμε να την αντέξουμε.
Το ωραίο όμως, είναι ότι την ακολουθούμε- όπως άλλωστε υπαγορεύει η ίδια η δυναμική της- αλλά δεν θέλουμε να την συζητάμε μεταξύ μας. Κι όμως, ούτε το 2009 ούτε σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας πολιτικός που να μπορούσε να κουβαλήσει στις πλάτες του την ευθύνη του κυρίαρχου κράτους. Αυτού που αναλαμβάνει το βάρος των λαθών του και αναθέτει στην κοινωνία να υπογράψει το δικό της μνημόνιο!
Το συμπέρασμα αγαπητέ Άδωνι, είναι ότι ο ΓΑΠ που κατηγορείς, ο Καραμανλής που δικαιολογείς και ο Σαμαράς που απαλλάσσεις είναι παράγωγα ενός λαού που δεν επιθυμεί ο ίδιος να σταθεί ανεξάρτητος στην Ευρώπη και στην παγκόσμια κοινότητα. Αντίθετα, προτιμά την ανέξοδη «επιδότηση» κάθε ξένης «αγαθοεργίας», με το ανάλογο τίμημα. Kαι ψηφίζει πάντα τους ενδιάμεσους της μεσιτείας.
Ιδανικοί αυτόχειρες κι ανάξιοι εραστές της εξουσίας…