του Στρατή Μαζίδη
Κανείς δεν αντιλέγει ότι υπήρξαν και μελανά σημεία στην επανάσταση με πρώτο και καλύτερο αν προτιμάτε πως πριν αποκτήσουμε υπόσταση, είχαμε ήδη τρία κόμματα να κυριαρχούν. Αυτό όμως είναι κάτι που δε σχολιάζουν οι υποτιθέμενοι αντικειμενικοί αυτοί αναλυτές. Όχι τυχαία... Κανένα δε συμφέρει η ομοψυχία του ελληνικού λαού.
Ωστόσο, δεν έχει σημασία να αναλύσουμε διεξοδικά τα λεγόμενα των δύο. Ελεύθεροι άνθρωποι είναι, έχουν κάθε δικαίωμα να διαμορφώνουν την όποια άποψη και να τη διατυπώνουν.
Όμως ας έχουν πάντα στο μυαλό τους αυτές τις δύο λέξεις, ελεύθεροι και δικαίωμα. Για να μπορέσουν να μεγαλώσουν, να μορφωθούν και να λένε όσα λένε, χρειάστηκε ακριβώς κάποιοι να θυσιαστούν συγκεκριμένες φορές στο παρελθόν είτε για να ελευθερωθεί το γένος, είτε για να παραμείνει ελεύθερο.
Ας αναρωτηθεί λοιπόν η κα Ρεπούση ποια πορεία θα είχε η ζωή της αν πχ είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα στα τέλη του 18ου αιώνα. Πιθανότατα να είχε καταλήξει στο χαρέμι του φιλάνθρωπου Αλή Πασά. Το ίδιο ας κάνει και ο κος Δήμου. Ίσως να τον είχαν αρπάξει από την αγκαλιά της μητέρας του για να τον κάνουν ένα αγριωπό γενίτσαρο ή ένα θηλυπρεπέστατο γιουσουφάκι στον οντά κάποιου βεζίρη.
Στην ιστορία πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν λαοί φιλικοί ή εχθρικοί αναμεταξύ τους. Σαφέστατα και σε ένα πόλεμο θα υπάρχουν φρικαλεότητες εκατέρωθεν. Πόλεμος είναι, όχι εκδρομή.
Η κα Ρεπούση κι ο κος Δήμου, συνέβη να γεννηθούν σε αυτό τον τόπο, με αυτό το αίμα, ελεύθεροι χάρη σε εκείνους των οποίων την προσφορά κηλιδώνουν όποτε τους δίνεται η δυνατότητα.
Δε γνωρίζω αν το κάνουν για να μένουν στον αφρό της θάλασσας. Αν όμως όντως αισθάνονται έτσι, ας τους ενημερώσει κάποιος ότι καθημερινά πραγματοποιούνται πτήσεις προς τη γειτονική Τουρκία. Δεν έχουν παρά να κάνουν κράτηση.