 |
| pixabay / omunozcrc |
Του Στρατή Μαζίδη
Γιατί όμως στην Ελλάδα ένας που κάποτε έμπαινε στην πολιτική, έβγαινε φτωχός, ενώ σήμερα εισέρχεται απένταρος και αποχωρεί "τακτοποιημένος";
Είναι όλα "στημένα"; Φταίνε τα "ξένα κέντρα", οι "στοές", οι ΗΠΑ; Ξένα συμφέροντα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι: εμείς τι κάνουμε;
Η μεγαλύτερη παγίδα δεν είναι οι εξωτερικές πιέσεις. Είναι οι δικές μας επιλογές. Και το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας είναι, σε μεγάλο βαθμό, προϊόν των ίδιων των πολιτών – τόσο αυτών που ψηφίζουν, όσο και αυτών που απέχουν. Γιατί η αποχή δεν είναι ουδετερότητα, ούτε καταδίκη ενός συστήματος που εξακολουθεί να βασιλεύει. Είναι παραχώρηση εξουσίας σε εκείνους που έχουν συμφέρον να παραμένουν τα πράγματα ως έχουν.
Το τραγικό είναι πως οι Έλληνες, πολλές φορές, έχουν δείξει ότι δεν επιβραβεύουν την εντιμότητα στην πολιτική. Αντίθετα, την τιμωρούν.
Ενδεικτικά παραδείγματα:
◉ Το καλοκαίρι του 2015, 32 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να στηρίξουν το τρίτο μνημόνιο, σεβόμενοι το «Όχι» του δημοψηφίσματος. Κατέβηκαν στις εκλογές με τη Λαϊκή Ενότητα. Δεν πέρασαν ούτε το 3%. Οι ψηφοφόροι προτίμησαν τη μνημονιακή συνέχεια. Αν εκείνοι οι βουλευτές είχαν μπει στη Βουλή, ίσως η Συμφωνία των Πρεσπών να είχε αποτραπεί. Αλλά τιμωρήθηκαν.
◉ Ο Δημήτρης Καζάκης, παρά τις πολλές δικαιωμένες εκτιμήσεις του για την οικονομία, ποτέ δεν ξεπέρασε το 1% με το ΕΠΑΜ
◉ Ο Βασίλης Λεβέντης, μετά από δεκαετίες προσπάθειας, μπήκε στη Βουλή το 2015 με την Ένωση Κεντρώων, χωρίς να κάνει «κωλοτούμπες» ή να υπηρετήσει συμφέροντα. Το 2019 εξαφανίστηκε. Κρίθηκε πάλι «γραφικός»;
◉ Ο Γιάννης Βαρουφάκης, από τους ελάχιστους του οικονομικού επιτελείου που αντιστάθηκαν πραγματικά στις ευρωπαϊκές επιβολές, μπήκε το 2019, βγήκε το 2023. Μίλησε λογικά για την οικονομία – και αγνοήθηκε.
◉ Οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, με χαρακτηριστική ευκολία, χειροκροτούσαν άλλοτε τον Καραμανλή, άλλοτε τον Σαμαρά και σήμερα τον Μητσοτάκη, ενίοτε και ταυτόχρονα σε συνέδρια, αδιαφορώντας για τις βαθιές ιδεολογικές αντιφάσεις. Πιστοί στο κόμμα, όχι στις αρχές. Το κόμμα προώθησε μειοψηφικές ατζέντες, άφησε τα σύνορα αφύλακτα, περιόρισε τη θρησκευτική ελευθερία στα χρόνια του κορωνοϊού – και παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να επιβραβεύεται.
◉ Το Φεβρουάριο του 2023 σημειώθηκε το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ακόμη και σήμερα, ζητάμε δικαιοσύνη. Μα πώς να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν μέσω της ψήφου συντηρείται το ίδιο πολιτικό προσωπικό που φέρει την ευθύνη; Η πρώτη πράξη δικαιοσύνης θα μπορούσε να ήταν η πολιτική αποδοκιμασία του τότε αρμόδιου υπουργού στις κάλπες που στήθηκαν λίγους μήνες αργότερα. Αντί γι’ αυτό, ο κ. Καραμανλής επανεξελέγη πανηγυρικά.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Σημαίνουν ότι, δυστυχώς, έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε την εντιμότητα – αλλά όχι να την ανταμείβουμε. Όπως επίσης να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα [πχ η πλειοψηφία παραδέχεται πως κακώς μπήκαμε στο ευρώ] αλλά να μην τη διορθώνουμε. Είτε αριστεροί είτε δεξιοί, επιμένουμε να στηρίζουμε ό,τι φέρει το γνώριμο λογότυπο, αδιαφορώντας για την προσωπική συνέπεια και την αξιοπιστία των υποψηφίων. Όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα ατέρμονο κομματικό παιχνίδι σχηματισμών που διαφέρουν μόνο στο χρώμα και ανακατεύουμε συνεχώς την ίδια "πολιτική κατσαρόλα", μην περιμένουμε διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η πραγματική αλλαγή δεν θα έρθει με ανακύκλωση προσώπων ή με περιστασιακή δυσαρέσκεια. Θα έρθει όταν, ως κοινωνία, αποφασίσουμε να ψηφίζουμε με βάση τη λογική, τη συνέπεια και την εντιμότητα – όχι με βάση το χρώμα, τον φόβο ή τη συνήθεια.
Το 2002, η Τουρκία έστειλε το παλιό πολιτικό της σύστημα [Τσιλέρ, Γιλμάζ] στο περιθώριο, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο του Ταγίπ Ερντογάν. Δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με την πορεία που πήρε η χώρα στη συνέχεια. Αλλά η κοινωνία τους, εκείνη τη στιγμή, έδωσε εντολή ρήξης.
Αναρωτιέμαι: εμείς μπορούμε; Ή θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο μόνο στους «άλλους» για να μην αναλάβουμε τις ευθύνες μας;