 |
| pixabay / Caniceus |
Η Ευρώπη παραμένει σημαντικό στρατηγικό σημείο εστίασης για τη Ρωσία, αλλά δεν αποτελεί πλέον το κύριο θέμα συζήτησης. Σήμερα, πολλοί τη βλέπουν ως μια «χαμένη ήπειρο», όπου το δυτικό μισό έχει σταματήσει να ενεργεί με βάση τα δικά του συμφέροντα και δυσκολεύεται ακόμη και να τα ορίσει. Τα κράτη χάνουν όλο και περισσότερο την αυτονομία τους και υποκύπτουν στην πίεση των ΗΠΑ.
Του Andrey Sushentsov, διευθυντή προγράμματος της Λέσχης Βαλντάι - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αυξανόμενη παρουσία του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας ανησυχεί τη χώρα μας. Υπάρχουν σημάδια μετάβασης του μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ από τη χειμερία νάρκη στις προετοιμασίες για μια μεγάλη στρατιωτική αντιπαράθεση στην Ευρώπη. Ο δρόμος της αυξανόμενης κλιμάκωσης και της πίεσης προς τη Ρωσία είναι αδιέξοδος: Η Μόσχα λαμβάνει σοβαρά υπόψη της την απειλή του ΝΑΤΟ και διαθέτει τα μέσα για να την αντιμετωπίσει. Η στρατιωτικοποίηση των κρατών της Βαλτικής, η ενίσχυση της επιρροής του μπλοκ στη Μαύρη Θάλασσα και κοντά στα ρωσικά σύνορα θα αυξήσουν τον αριθμό των επεισοδίων στα οποία τα συμφέροντά μας συγκρούονται και θα μας κρατούν σε συνεχή ένταση.
Η Ρωσία δεν έχει επιθετικά σχέδια εναντίον των Βαλτικών χωρών - αυτή είναι μια απειλή που επινόησαν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες. Ωστόσο, αν το ΝΑΤΟ επιλέξει τον δρόμο της κλιμάκωσης των εντάσεων, η Μόσχα δεν θα αποφύγει αυτή την πρόκληση. Πιστεύω ότι αυτός ο δρόμος είναι μια ανοησία για τη Δυτική Ευρώπη - γίνεται όμηρος της αμερικανικής επιθυμίας να απομονώσει τις κύριες οικονομίες της ΕΕ από τη Ρωσία.
Η κλιμάκωση δημιουργεί μια σειρά από φοβίες, αφαιρεί κάθε ώθηση για οικονομική συνεργασία και τελικά δένει τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη με την αμερικανική οικονομία, καθιστώντας τα πολύ λιγότερο ανταγωνιστικά.
Ως αποτέλεσμα, οι Αμερικανοί «κανιβαλίζουν» τους Δυτικοευρωπαίους με το ευγενές πρόσχημα της προστασίας της ευρωπαϊκής ηπείρου από μια φανταστική ρωσική απειλή. Πιστεύω ότι όσοι βρίσκονται στη Δυτική Ευρώπη δεν πρέπει να εθελοτυφλούν απέναντι σε αυτή την τεχνητή διόγκωση των εντάσεων από τις ΗΠΑ - πρέπει να ενεργήσουν προς το δικό τους συμφέρον.
Η Ρωσία έχει πλέον στρέψει την προσοχή της σε άλλες περιοχές του κόσμου και αναπτύσσει με μεγάλο σθένος τις ιστορικές της σχέσεις με τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Σε κάποιο βαθμό, η Δυτική Ευρώπη απομακρύνεται από τη Ρωσία και η Ρωσία απομακρύνεται από τη Δυτική Ευρώπη.
Δέχομαι πως αυτό, όπως πολλά πράγματα στην ιστορία, είναι ένα σπιράλ. Και με τον καιρό θα υπάρξει μια διαδικασία επιστροφής. Αλλά είναι προφανές ότι σήμερα η Δυτική Ευρώπη δεν είναι για τη Ρωσία μια περιοχή που είναι πολύ σημαντική ή που προσφέρει πολλές ευκαιρίες. Αντιθέτως, αυτό που ακούμε σήμερα από εκεί είναι οι πιο πολεμοχαρείς δηλώσεις, αλλά δεν υποστηρίζονται από μεγάλη πολιτική αποφασιστικότητα. Ενώ η Ρωσία εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τις δυτικοευρωπαϊκές ενέργειες εναντίον της χώρας μας ως απειλή, το επίκεντρο της προσοχής της Μόσχας μετατοπίζεται σε άλλα μέρη του κόσμου.
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ενεργή - με την καταστροφική έννοια - δύναμη στις διεθνείς σχέσεις, προσπαθώντας συνεχώς να δημιουργούν ad hoc συμμαχίες για να τις χρησιμοποιούν εναντίον των αντιπάλων τους. Τώρα δρουν όλο και πιο πυρετωδώς, συνειδητοποιώντας ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους.
Αντί αυτής της ανοησίας, θα ήταν φρόνιμο για την Ουάσιγκτον να αποδεχτεί ότι αντικειμενικές δημογραφικές, οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες καθιστούν την Ασία το κύριο κέντρο βάρους του κόσμου στον νέο αιώνα και να εργαστεί για να διασφαλίσει τη διατήρηση των συνθηκών σταθερότητας και ανάπτυξης. Οι ενέργειες των Αμερικανών, δυστυχώς, δείχνουν το αντίθετο: επιτείνουν την αντίληψη της δικής τους παρακμής, η οποία θα ήταν λιγότερο έντονη αν συμπεριφέρονταν πιο εποικοδομητικά.
Η μετατόπιση του κέντρου βάρους από την περιοχή του Ατλαντικού στην Ανατολική και Νότια Ασία είναι μια αντικειμενική διαδικασία. Η Μόσχα και η Ουάσινγκτον εμπλέκονται μόνο έμμεσα σε αυτήν, αλλά η αυξανόμενη επιρροή των χωρών της περιοχής αυτής δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ή να ανακοπεί. Σε αυτό το πλαίσιο, οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Κίνας είναι αξιοσημείωτες - αν και υπήρξαν κρίσεις μεταξύ των χωρών μας στο παρελθόν, οι ρωσοκινεζικές σχέσεις βρίσκονται τώρα στο απόγειό τους και αποτελούν έναν από τους θεμελιώδεις πυλώνες μιας νέας ισορροπημένης διεθνούς τάξης.
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Ρωσία και η Κίνα διατύπωσαν ένα κοινό όραμα για τον κόσμο του μέλλοντος. Αυτό κατοχυρώθηκε το 1997 στη "Διακήρυξη για έναν πολυπολικό κόσμο και τη διαμόρφωση μιας νέας διεθνούς τάξης". Και έκτοτε, η ρωσοκινεζική αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος έχει εξελιχθεί: στη βάση της μη ανάμειξης, του σεβασμού της κυριαρχίας, των αμοιβαίων συμφερόντων και της αναγνώρισης πως η συνεργασία μεταξύ των χωρών είναι δυνατή ανεξάρτητα από τη φύση της κυβέρνησής τους. Αυτή η βάση συνεργασίας έχει αντέξει στο χρόνο και σε πολλές διεθνείς κρίσεις τις τελευταίες δεκαετίες και οδηγεί τις σχέσεις μας σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.
* Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Valdai Discussion Club