 |
| Photo: Public domain |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Η θέση του Νετανιάχου ήταν ότι ανεξάρτητα από την έκβαση της ομηρίας, οι IDF θα επέστρεφαν στη Γάζα και ότι ο πόλεμος εκεί μπορεί να συνεχιστεί για δέκα χρόνια, είπε.
Αυτές ήταν οι πιο ευαίσθητες λέξεις στην ισραηλινή πολιτική - με την ισραηλινή πολιτική να πολώνεται ηλεκτρικά γύρω από αυτές. Η συνέχιση ή η πτώση της ισραηλινής κυβέρνησης θα μπορούσε να εξαρτηθεί από αυτές: Η Δεξιά είχε προειδοποιήσει πως θα εγκατέλειπε την κυβέρνηση αν δεν άναβε το πράσινο φως για την εισβολή στη Ράφα- η θέση του Μπάιντεν, ωστόσο, κοινοποιήθηκε στον Νετανιάχου τηλεφωνικά όχι απλώς ως «όχι φως στη Ράφα», αλλά μάλλον ως «Ράφα μηδέν».
Στη συνέχεια, αυτές οι εκρηκτικές λέξεις - παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και πλήρης ισραηλινή απόσυρση - εμφανίστηκαν στο τελικό κείμενο όπως συμφωνήθηκε από τους διαμεσολαβητές στο Κάιρο- και στη συνέχεια στην Ντόχα, τη Δευτέρα, αιφνιδιάζοντας πλήρως το Ισραήλ. Ο επικεφαλής της CIA Μπιλ Μπερνς είχε εκπροσωπήσει τις ΗΠΑ και στις δύο συνεδριάσεις, αλλά το Ισραήλ είχε επιλέξει να μην στείλει ομάδα διαπραγμάτευσης.
Πολλαπλές ισραηλινές πηγές επιβεβαιώνουν πως οι Αμερικανοί δεν έδωσαν καμία «προειδοποίηση» για το τι επρόκειτο να συμβεί: η Χαμάς ανακοίνωσε τη συμφωνία-βόμβα, η Γάζα ξέσπασε σε πανηγυρισμούς για τη νίκη και τεράστιες διαμαρτυρίες πολιόρκησαν την κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ, απαιτώντας την αποδοχή των όρων της Χαμάς. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Οι τεράστιες διαμαρτυρίες είχαν μια οσμή εμφυλίου πολέμου.
Η ισραηλινή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι την «έπαιξαν» οι Αμερικανοί (δηλαδή ο Μπιλ Μπερνς). Έτσι ήταν. Αλλά για ποιο σκοπό; Ο Μπάιντεν ήταν ανένδοτος πως η εισβολή στη Ράφα δεν πρέπει να προχωρήσει. Αυτό ήταν το μέσο του Μπερνς για την επίτευξη αυτού του στόχου; Χρησιμοποιώντας «ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα» στις διαπραγματεύσεις (εισάγοντας τις λέξεις της «κόκκινης γραμμής») στο κείμενο χωρίς να το πει στο Τελ Αβίβ, προκειμένου να αποσπάσει το «ναι» από τη Χαμάς; Ή μήπως ήταν για να επισπεύσει την αλλαγή κυβέρνησης στο Ισραήλ; Η πολιτική του στη Γάζα ήταν σαν να επέβαλε ένα πολύ βαρύ προεκλογικό φόρο αίματος στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Σε κάθε περίπτωση - μετά την ανακοίνωση-βόμβα της Χαμάς - οι IDF πήραν το «Rafah light», καταλαμβάνοντας τον άδειο διάδρομο της Φιλαδέλφειας (κατά παράβαση των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ), με λίγες απώλειες, αλλά διατηρώντας την κυβέρνηση Νετανιάχου άθικτη.
Ίσως η μικρή εξαπάτηση «για να πείσει τη Χαμάς να πει “ναι”» να θεωρήθηκε στην Ουάσιγκτον ως ένα έξυπνο τέχνασμα - αλλά οι συνέπειές της είναι αβέβαιες: Ο Νετανιάχου και η Δεξιά θα μοιράζονται σκοτεινές υποψίες για τον ρόλο των ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον εμφανίστηκε (κατά την άποψή τους) ως αντίπαλος. Θα κάνει αυτό το επεισόδιο τη Δεξιά πιο αποφασισμένη- λιγότερο έτοιμη να συμβιβαστεί;
Σε αυτό το πλαίσιο, η βασική διαίρεση εντός της σημερινής ισραηλινής πολιτικής είναι εμφανής. Μια μικρή πλειονότητα των Ισραηλινών (54%) πιστεύει ότι υπάρχει νομιμοποίηση στις συγκρίσεις μεταξύ του ολοκαυτώματος και των γεγονότων της 7ης Οκτωβρίου. Και μπορούμε να δούμε πως η ταύτιση της Χαμάς με το ναζιστικό κόμμα είναι όλο και πιο συνηθισμένη μεταξύ των ισραηλινών (και αμερικανών) ηγετών - με τον Νετανιάχου να περιγράφει τη Χαμάς ως «τους νέους Ναζί».
Είτε συμφωνούμε είτε όχι, αυτό που λέγεται εδώ μέσω αυτής της κατηγοριοποίησης είναι ότι μια πλειονότητα των Ισραηλινών τρέφει υπαρξιακούς φόβους πως η καταιγίδα που μαζεύεται γύρω τους είναι η αρχή ενός «νέου ολοκαυτώματος» - το οποίο, με τη σειρά του, υπονοεί ότι ο αμορφισμός «Ποτέ ξανά» μεταφράζεται σε μια δυαδική εντολή «σκότωσε ή θα σκοτωθείς» (αντλώντας από βιβλικά κείμενα για ταλμουδική επικύρωση).
Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να καταλάβουμε γιατί αυτές οι λίγες λέξεις που εισήχθησαν στην πρόταση διαπραγμάτευσης ήταν τόσο εκρηκτικές. Υπονοούσαν (κατά την άποψη των μισών Ισραηλινών) πως δε θα είχαν άλλη επιλογή από το να «ζήσουν» ή να «πεθάνουν» υπό την απειλή ενός νέου ολοκαυτώματος (με τη Χαμάς να κυριαρχεί στη Γάζα και τη Χιζμπουλάχ στο βορρά).
Η άλλη μερίδα στην ισραηλινή γνώμη είναι λιγότερο αποκαλυπτική: Πιστεύουν ότι κάποια επιστροφή στην Κατοχή και στο status quo ante θα μπορούσε να είναι δυνατή, ειδικά αν οι ΗΠΑ πετύχαιναν να πείσουν τα αραβικά κράτη -από κοινού με το Ισραήλ- να εξαλείψουν τη Χαμάς από τη Γάζα και να συμφωνήσουν να αστυνομεύσουν μια αποστρατιωτικοποιημένη και αποριζοσπαστικοποιημένη Λωρίδα.
Κυνικά, ίσως η πρακτική του «κουρέματος του γκαζόν» (όπως είναι κατ' ευφημισμόν γνωστές οι περιοδικές επιδρομές των IDF για τη δολοφονία μαχητών) να είναι λιγότερο τρομακτική από την ιδέα για τους Ισραηλινούς ότι θα πρέπει να πολεμήσουν έναν υπαρξιακό πόλεμο. Σε αυτό το πλαίσιο, η 7η Οκτωβρίου θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα υπερβολικό «κούρεμα του γκαζόν», αλλά όχι κάτι που απαιτεί μια πιο ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής.
Το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος στο ισραηλινό πολεμικό υπουργικό συμβούλιο δεν παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση όταν έμαθαν για την επακόλουθη απόρριψη της πρότασης της Χαμάς από τον Νετανιάχου, μπορεί να συνδέεται με το γεγονός πως η ομαλοποίηση των σχέσεων της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ δεν είναι πλέον ορατή - η ομαλοποίηση της Σαουδικής Αραβίας είναι ο πυλώνας από τον οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί κάποια επιστροφή στο status quo ante.
Όλα αυτά θέτουν υπό αμφισβήτηση τα κίνητρα των μελών του Πολεμικού Υπουργικού Συμβουλίου που καλούν το Ισραήλ να αποδεχθεί τους όρους της Χαμάς. Ενώ η συμπάθεια για τις οικογένειες των ομήρων είναι κατανοητή, δεν αντιμετωπίζει τις υποκείμενες κρίσεις - πέρα από τους ευσεβείς πόθους για την ένωση του αραβικού κόσμου σε μια αντι-ιρανική ενότητα και την απεγκλωβισμό του Ισραήλ από το κατοχικό του αίνιγμα.
Αυτό μπορεί να δώσει παρηγοριά στον Λευκό Οίκο που αντιμετωπίζει τις δικές του εκλογικές δυσκολίες, αλλά δεν είναι καθόλου βιώσιμη στρατηγική.
Η βόμβα της συμφωνίας με τη Χαμάς πιθανόν να έχει τροφοδοτήσει δύο άλλους παράγοντες που χρωματίζουν το συναίσθημα στο Ισραήλ: Ο Νετανιάχου, γνωστός για τις πολιτικές του προφητείες και κρατώντας το διαισθητικό του δάχτυλο στον άνεμο, εντοπίζει, λέει, το ισραηλινό εκλογικό σώμα να ολισθαίνει προς τα δεξιά. Γίνεται όλο και πιο σίγουρος ότι μπορεί να κερδίσει τις επόμενες γενικές εκλογές στο Ισραήλ.
Ο πρώτος παράγοντας είναι οι φοιτητικές διαδηλώσεις που εκτυλίσσονται σε όλη τη Δύση και ο δεύτερος είναι η απειλή ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο μπορεί να εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τον πρωθυπουργό και άλλους εξέχοντες ηγέτες.
Ο David Horovitz, συντάκτης της εφημερίδας Times of Israel, γράφει ότι:
«ο υποκείμενος στόχος των κατασκηνώσεων και των πορειών στο Κολούμπια, το Γέιλ, το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και τα άλλα πανεπιστήμια είναι να καταστήσουν το Ισραήλ αδικαιολόγητο - και με τις δύο έννοιες της λέξης - και έτσι να στερήσουν από το Ισραήλ τα διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα για να επιβιώσει από τη συνεχιζόμενη προσπάθεια καταστροφής του - όπως αυτή πραγματοποιείται από το Ιράν και τους συμμάχους και τους πληρεξουσίους του. Στη ρίζα αυτής της στρατηγικής βρίσκεται, φυσικά, το παλαιότερο μίσος».Με άλλα λόγια, ο Horovitz προσδιορίζει την πλειοψηφία των διαδηλωτών φοιτητών όχι τόσο ως έχοντες ανθρώπινη ενσυναίσθηση για τη δυσχερή θέση των κατοίκων της Γάζας, αλλά ως φορείς του ολοκαυτώματος της «ήπιας ισχύος». Ο Horovitz καταλήγει πως «αν αυτά τα εχθρικά κράτη, οι τρομοκρατικοί στρατοί και οι διαμεσολαβητές τους τελειώσουν με το Ισραήλ - θα έρθουν για τους Εβραίους παντού».
Το τελευταίο στοιχείο αφορά το υποτιθέμενο ένταλμα σύλληψης που εκδίδεται από το ΔΠΔ. Ο Νετανιάχου έχει τεράστιο εγωισμό, ίσως περισσότερο από τους περισσότερους πολιτικούς- ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, παρά την οργή που στρέφεται εναντίον του για τα λάθη της 7ης Οκτωβρίου, είναι αναμφισβήτητα ο σημαιοφόρος εκείνου του τμήματος του ισραηλινού εκλογικού σώματος που πιστεύει - όπως ο Χόροβιτς - πως το Ισραήλ βρίσκεται αντιμέτωπο με μια συντονισμένη προσπάθεια να καταστραφεί το σιωνιστικό κράτος.
Το ένταλμα σύλληψης, επομένως, εκλαμβάνεται ως κάτι περισσότερο από μια απλή επίθεση εναντίον ενός ατόμου, αλλά περισσότερο ως μέρος αυτής της ευρύτερης προσπάθειας (σύμφωνα με τον Horovitz) να διαστρεβλωθεί το Ισραήλ και να στερηθεί τα διπλωματικά μέσα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Περιττό να προσθέσω ότι αυτή δεν είναι η άποψη σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο - ωστόσο χρησιμεύει για να επισημάνει πόσο εσωστρεφής, πόσο απομονωμένη και φοβισμένη γίνεται η ισραηλινή κοινή γνώμη. Αυτά είναι προειδοποιητικά σημάδια. Οι απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν απελπισμένα πράγματα.
Η πραγματικότητα είναι πως το Ισραήλ έχει επιχειρήσει να εγκαθιδρύσει μια αποικιοκρατία εποίκων της ύστερης εποχής σε εδάφη με γηγενή πληθυσμό. Η πρώτη φάση της εξέγερσης ενάντια στην αποικιοκρατία ξέσπασε στη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή. Ζούμε τώρα τη δεύτερη φάση του παγκόσμιου ριζοσπαστικού αντιαποικιακού συναισθήματος (που εκδηλώνεται στρατηγικά ως BRICS), αλλά στοχοποιεί σήμερα τη χρηματιστικοποιημένη αποικιοκρατία που παριστάνει την «Τάξη που βασίζεται σε κανόνες».
Οι Ισραηλινοί συνηθίζουν να αναρτούν δύο σημαίες σε ειδικές περιστάσεις: Την ισραηλινή σημαία και δίπλα της, τη σημαία των ΗΠΑ. "Είμαστε και εμείς Αμερικανοί: Είμαστε η 51η πολιτεία', λένε οι Ισραηλινοί.
'Όχι', λέει η νέα αμερικανική γενιά του σήμερα: Δε θα ταυτιστούμε με ύποπτες γενοκτονικές τάσεις εναντίον ενός ιθαγενούς λαού.
Δεν είναι να απορεί κανείς που ορισμένες από τις κυρίαρχες ελίτ προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν εκτός νόμου τις κριτικές αφηγήσεις. Αν το Ισραήλ είναι ο στόχος σήμερα, μπορεί αύριο οι αφηγήσεις να ασκούν κριτική στη διευκόλυνση της αποικιοκρατικής σφαγής από την Ουάσιγκτον; Μήπως (η ομάδα Μπάιντεν), ενδεχομένως, έπαιξαν με το να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του Νετανιάχου - για να διατηρήσουν το status quo στο Ισραήλ για λίγο ακόμα (τουλάχιστον μέχρι τις αμερικανικές εκλογές);