 |
| Pic.: thesun.co.uk |
Freepen.gr - Ο γάμος ευκαιρίας μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου είναι προϊόν της αμερικανικής παρακμής, σημειώνει ο James Woudhuysen, καθηγητής πρόβλεψης και καινοτομίας στο Πανεπιστήμιο South Bank του Λονδίνου.
Η Δύση έχει περιέλθει σε άγριο πανικό από την προοπτική μιας συμμαχίας Κίνας-Ρωσίας. Από τότε που ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έφερε μια μεγάλη, υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία για να συναντήσει τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης υποφέρουν από νευρωτικό σπασμό.
Ισχυρίζονται ότι αυτή η νέα συμμαχία προαναγγέλλει ένα «δυσοίωνο μέλλον» και σηματοδοτεί την «έναρξη ενός δεύτερου Ψυχρού Πολέμου». Αυτός ο λεγόμενος άξονας του κακού (ή «ανίερη συμμαχία», αν προτιμάτε) «συγκλίνει σε έναν κοινό σκοπό ανατροπής... του επικρατούντος διεθνούς συστήματος».
Μεγάλο μέρος αυτού του υπερβολικά ενθουσιασμένου σχολιασμού παρανοεί την πραγματική φύση της σχέσης. Η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας αντανακλά την κατάρρευση της ευνοούμενης από τη Δύση διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες πολύ περισσότερο από ό,τι αντιπροσωπεύει μια νέα δυναμική τάξη από μόνη της.
Σε άλλα σημεία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ αρχίζουν να φαίνονται ρωγμές. Η Κίνα και η Ρωσία έχουν εκθέσει τα όρια του αμερικανικού καθεστώτος κυρώσεων συνεχίζοντας να παρακάμπτουν διάφορες απαγορεύσεις εισαγωγών.
Η στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ δεν είναι αυτό που ήταν. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ερώτημα που τέθηκε ήταν: θα ήταν πρόθυμος ένας Αμερικανός πρόεδρος να διακινδυνεύσει τη Νέα Υόρκη ή την Ουάσιγκτον ή το Σικάγο για να σώσει το Λονδίνο ή το Παρίσι ή το Αμβούργο; Σήμερα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: θα ρίσκαρε πραγματικά ένας Αμερικανός πρόεδρος το Λος Άντζελες ή το Σαν Φρανσίσκο για να σώσει την Ταϊβάν; Φαίνεται ότι ο Πούτιν και ο Σι αποφάσισαν ότι ούτε ο Μπάιντεν ούτε καν ο Ντόναλντ Τραμπ θα έπαιρναν αυτό το ρίσκο. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αμερική δεν έχει αποφασιστικότητα.
Όπως έχουν τα πράγματα, οι ΗΠΑ είναι μια φθίνουσα δύναμη στην Ασία, όχι μια επεκτατική δύναμη. Εξίσου, η Κίνα είναι μια περιφερειακή δύναμη στην Ασία και θέλει εξουσία στην πίσω αυλή της. Καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει παγκόσμιες φιλοδοξίες. Αυτό που οδηγεί τον Μπάιντεν είναι η αποτροπή της παρακμής. Και αυτό που οδηγεί τον ανερχόμενο Σι είναι να δοκιμάσει την αμερικανική αδυναμία, όλα για να θέσει την Ταϊβάν υπό τον έλεγχο του ΚΚΚ.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για το ΚΚΚ δεν είναι η οικονομική ανάπτυξη αλλά η ανάκτηση της κυριαρχίας στην Ταϊβάν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν ορκίστηκε ο ανεξάρτητος πρόεδρος της Ταϊβάν Γουίλιαμ Λάι, το υπουργείο Εμπορίου της Κίνας ανακοίνωσε κυρώσεις εναντίον πολλών αμερικανικών εταιρειών που φέρονται να εμπλέκονται σε «πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν». Στη συνέχεια, λίγες ημέρες αργότερα, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του ΚΚΚ, καθώς και το Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία, ξεκίνησαν διήμερο πρακτικό αποκλεισμό της Ταϊβάν, για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό.
Η Δύση έχει περιέλθει σε άγριο πανικό από την προοπτική μιας συμμαχίας Κίνας-Ρωσίας. Από τότε που ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έφερε μια μεγάλη, υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία για να συναντήσει τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης υποφέρουν από νευρωτικό σπασμό.
Ισχυρίζονται ότι αυτή η νέα συμμαχία προαναγγέλλει ένα «δυσοίωνο μέλλον» και σηματοδοτεί την «έναρξη ενός δεύτερου Ψυχρού Πολέμου». Αυτός ο λεγόμενος άξονας του κακού (ή «ανίερη συμμαχία», αν προτιμάτε) «συγκλίνει σε έναν κοινό σκοπό ανατροπής... του επικρατούντος διεθνούς συστήματος».
Μεγάλο μέρος αυτού του υπερβολικά ενθουσιασμένου σχολιασμού παρανοεί την πραγματική φύση της σχέσης. Η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας αντανακλά την κατάρρευση της ευνοούμενης από τη Δύση διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες πολύ περισσότερο από ό,τι αντιπροσωπεύει μια νέα δυναμική τάξη από μόνη της.
Σε άλλα σημεία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ αρχίζουν να φαίνονται ρωγμές. Η Κίνα και η Ρωσία έχουν εκθέσει τα όρια του αμερικανικού καθεστώτος κυρώσεων συνεχίζοντας να παρακάμπτουν διάφορες απαγορεύσεις εισαγωγών.
Η στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ δεν είναι αυτό που ήταν. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ερώτημα που τέθηκε ήταν: θα ήταν πρόθυμος ένας Αμερικανός πρόεδρος να διακινδυνεύσει τη Νέα Υόρκη ή την Ουάσιγκτον ή το Σικάγο για να σώσει το Λονδίνο ή το Παρίσι ή το Αμβούργο; Σήμερα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: θα ρίσκαρε πραγματικά ένας Αμερικανός πρόεδρος το Λος Άντζελες ή το Σαν Φρανσίσκο για να σώσει την Ταϊβάν; Φαίνεται ότι ο Πούτιν και ο Σι αποφάσισαν ότι ούτε ο Μπάιντεν ούτε καν ο Ντόναλντ Τραμπ θα έπαιρναν αυτό το ρίσκο. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αμερική δεν έχει αποφασιστικότητα.
Όπως έχουν τα πράγματα, οι ΗΠΑ είναι μια φθίνουσα δύναμη στην Ασία, όχι μια επεκτατική δύναμη. Εξίσου, η Κίνα είναι μια περιφερειακή δύναμη στην Ασία και θέλει εξουσία στην πίσω αυλή της. Καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει παγκόσμιες φιλοδοξίες. Αυτό που οδηγεί τον Μπάιντεν είναι η αποτροπή της παρακμής. Και αυτό που οδηγεί τον ανερχόμενο Σι είναι να δοκιμάσει την αμερικανική αδυναμία, όλα για να θέσει την Ταϊβάν υπό τον έλεγχο του ΚΚΚ.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για το ΚΚΚ δεν είναι η οικονομική ανάπτυξη αλλά η ανάκτηση της κυριαρχίας στην Ταϊβάν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν ορκίστηκε ο ανεξάρτητος πρόεδρος της Ταϊβάν Γουίλιαμ Λάι, το υπουργείο Εμπορίου της Κίνας ανακοίνωσε κυρώσεις εναντίον πολλών αμερικανικών εταιρειών που φέρονται να εμπλέκονται σε «πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν». Στη συνέχεια, λίγες ημέρες αργότερα, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του ΚΚΚ, καθώς και το Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία, ξεκίνησαν διήμερο πρακτικό αποκλεισμό της Ταϊβάν, για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο συνασπισμός Κίνας-Ρωσίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν επισφαλή γάμο ευκαιρίας. Όπως επισημαίνουν οι Financial Times, η σχέση αυτή είναι «φτιαγμένη για να διαρκέσει», επειδή και οι δύο ηγέτες βλέπουν τις ΗΠΑ ως την κύρια απειλή».
Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι ο άξονας Κίνας-Ρωσίας κερδίζει κυρίως δύναμη χάρη στην παρακμή της Αμερικής.