Dr. Vladislav B. Sotirovic
Ο ασύμμετρος πόλεμος υφίσταται στην περίπτωση που δύο πλευρές μαχητικών δυνάμεων (δύο κράτη, δύο μπλοκ, ένα κράτος εναντίον ενός στρατιωτικού μπλοκ κ.λπ.) διαφέρουν πολύ ή ακόμη και εξαιρετικά όσον αφορά τις στρατιωτικές και άλλες ικανότητές τους να πολεμήσουν η μία την άλλη. Είναι επίσης πολύ διαφορετικές όσον αφορά τους τομείς συγκριτικού στρατηγικού τους πλεονεκτήματος, Ως εκ τούτου, η αντιπαράθεση μεταξύ τέτοιων δύο διαφορετικών πλευρών έρχεται να στραφεί στην ικανότητα/ικανότητα της μίας εμπόλεμης πλευράς να αναγκάσει την άλλη πλευρά να πολεμήσει με τους δικούς της όρους και προϋποθέσεις.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ασύμμετρου πολέμου είναι ότι οι στρατηγικές που υιοθετεί σταθερά η ασθενέστερη πλευρά εναντίον της ισχυρότερης πλευράς (εχθρού) συχνά περιλαμβάνουν την στόχευση της εγχώριας πολιτικής βάσης του εχθρού όσο και των εμπροσθοβαρών στρατιωτικών δυνατοτήτων του. Παρ' όλα αυτά, στην ουσία, συνήθως, οι στρατηγικές αυτές περιλαμβάνουν την πρόκληση πόνου σε βάθος χρόνου χωρίς να υφίστανται αφόρητα αντίποινα σε αντάλλαγμα.
Στην πράξη, ένα πολύ ενδεικτικό παράδειγμα ασύμμετρου πολέμου ήταν όταν στις 20 Μαρτίου 2003, οι δυνάμεις του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εισέβαλαν (έκαναν επίθεση) στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν για να εντοπίσουν και να αφοπλίσουν τα ύποπτα (και όχι υπάρχοντα) ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ). Οι συμμαχικές δυνάμεις οδήγησαν μια πολύ γρήγορη και συντριπτικά επιτυχημένη στρατιωτική εκστρατεία με την κατάληψη της ιρακινής πρωτεύουσας Βαγδάτης. Κατά συνέπεια, οι ιρακινές στρατιωτικές δυνάμεις κατέρρευσαν και τελικά παραδόθηκαν στους κατακτητές. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπους ο νεότερος κήρυξε το επίσημο τέλος των μεγάλων πολεμικών επιχειρήσεων στο Ιράκ στις 2 Μαΐου 2003. Από τη μία πλευρά, ιστορικά μιλώντας, οι απώλειες κατά τη διάρκεια του συμβατικού μέρους του πολέμου ήταν χαμηλές για τις μεγάλες σύγχρονες και σύγχρονες στρατιωτικές συγκρούσεις. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, οι μάχες σύντομα εξελίχθηκαν σε αντάρτικο στο οποίο ο συνδυασμός ανταρτικών/τρομοκρατικών επιθέσεων τόσο κατά των δυτικών δυνάμεων του συνασπισμού όσο και κατά των αμάχων του Ιράκ έγινε ο καθημερινός κανόνας. Ως εκ τούτου, μέχρι την άνοιξη του 2007, ο συνασπισμός είχε υποστεί περίπου 3.500 νεκρούς και περίπου 24.000 τραυματίες. Ορισμένες ανεξάρτητες πηγές εκτιμούν ότι οι συνολικοί θάνατοι που σχετίζονται με τον πόλεμο στο Ιράκ ανέρχονται σε 650.000 (το ελάχιστο είναι 60.000). Ο ιρακινός πόλεμος του 2003 είναι ένα παράδειγμα για το πώς ο ασύμμετρος πόλεμος μπορεί να μετατραπεί σε ανταρτοπόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες για την αρχικά νικήτρια πλευρά. Το ίδιο συνέβη και με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν το 2001, ο οποίος ξεκίνησε ως ασύμμετρος πόλεμος, αλλά ολοκληρώθηκε είκοσι χρόνια αργότερα με τη νίκη των ανταρτικών δυνάμεων των Ταλιμπάν επί του δυτικού συνασπισμού.
Παρ' όλα αυτά, ο πόλεμος του 2003 στο Ιράκ κατέδειξε διάφορα θέματα που έχουν πρωταγωνιστήσει στις συζητήσεις σχετικά με τη μελλοντική εξέλιξη του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος του ασύμμετρου πολέμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένα από τα κομβικά χαρακτηριστικά του ασύμμετρου πολέμου ήταν το γεγονός πως η ταχεία στρατιωτική νίκη του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είδε τις ιρακινές ένοπλες δυνάμεις να κατακλύζονται από την τεχνολογική υπεροχή των προηγμένων όπλων και πληροφοριακών συστημάτων της Δύσης, ιδίως των ΗΠΑ. Αυτό απλά υποδήλωνε ότι η στρατιωτική επανάσταση βρισκόταν καθ' οδόν (RMA - revolution in military affairs).
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ασύμμετρου πολέμου στο Ιράκ το 2003 ήταν πως το στρατιωτικό (επιχειρησιακό) δόγμα που εφαρμόστηκε από τις ΗΠΑ είχε και αυτό κεντρική σημασία. Με άλλα λόγια, η στρατιωτική επιτυχία των δυνάμεων του δυτικού συνασπισμού δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της καθαρής τεχνολογικής υπεροχής, αλλά ήταν επίσης αποτέλεσμα του ανώτερου επιχειρησιακού δόγματος. Μια πολύ γρήγορη και σχετικά αναίμακτη νίκη του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έδωσε το έναυσμα για την άποψη ότι στο στρατηγικό περιβάλλον μετά τον Ψυχρό Πόλεμο 1.0, υπήρχαν λίγες αναστολές στη χρήση βίας από τον αμερικανικό στρατό, καθώς εκείνη την στιγμή εξακολουθούσε να είναι μια υπερδύναμη στην παγκόσμια πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε η απειλή από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου 1.0 πως κάποια περιφερειακή σύγκρουση ή πόλεμος θα εξελισσόταν σε πυρηνικό πόλεμο μεταξύ δύο υπερδυνάμεων. Επιπλέον, η Ουάσινγκτον επουλώνει το τραύμα του Βιετνάμ μέσω ασύμμετρων πολέμων κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999, του Αφγανιστάν το 2001 και του Ιράκ το 1991/2003.
Μπορούμε να πούμε ότι στην περίπτωση του ασύμμετρου πολέμου κατά του Ιράκ το 2003, ένα κομβικό σημείο ήταν η κυριαρχία των ΗΠΑ στον πόλεμο πληροφοριών τόσο με την στρατιωτική έννοια (χρήση δορυφορικών συστημάτων για επικοινωνία, στόχευση όπλων, αναγνώριση κ.λπ.) όσο και με την πολιτική έννοια (χειραγώγηση των επικοινωνιών των πολιτών και των εικόνων του πολέμου στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης). Κατά συνέπεια, η Ουάσινγκτον πέτυχε, τουλάχιστον στη Δύση, να δημιουργήσει μια κατανόηση του πολέμου ως φιλοδημοκρατικού και προληπτικού (κατά της χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής από τις ιρακινές δυνάμεις, στην πραγματικότητα κατά του Ισραήλ).
Ωστόσο, το θέμα ήταν ότι η σύγκρουση αυτή δεν έληξε με την παράδοση των τακτικών δυνάμεων (στρατός) του Ιράκ. Στην πραγματικότητα, επιβεβαίωσε ορισμένα επιχειρήματα όσων υποστήριζαν την ιδέα του «μεταμοντέρνου» πολέμου (ή «νέων» πολέμων) από τον κανονικό (τυπικό) τύπο πολέμων (στρατός εναντίον στρατού). Από την άλλη πλευρά, η ικανότητα λειτουργίας με τη χρήση πολύπλοκων άτυπων στρατιωτικών δικτύων επέτρεψε στους Ιρακινούς αντάρτες μετά την κανονική φάση του πολέμου το 2003 να διεξάγουν αποτελεσματικό ασύμμετρο πόλεμο, ανεξάρτητα από τη συντριπτική υπεροχή της δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας. Οι αντάρτες, καθώς επίσης, μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης προκειμένου να παρουσιάσουν τον πόλεμό τους ως απελευθερωτικό πόλεμο κατά του δυτικού νεοϊμπεριαλισμού. Ωστόσο, οι τεχνικές που χρησιμοποίησαν οι αντάρτες ήταν βάναυσες (τρομοκρατία), αδίστακτες και σε πολλές περιπτώσεις στοχευμένες εναντίον του άμαχου πληθυσμού, σε μια εκστρατεία που υποστηρίχθηκε από εξωτερικές δομές (κυβερνητικές και μη) και χρηματοδότηση. Υποστηρίζεται από μια ανοιχτά βασισμένη στην ταυτότητα εκστρατεία και αντανακλά ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά της έννοιας των «μεταμοντέρνων» ή «νέων» πολέμων.
Dr. Vladislav B. Sotirovic
Ex-University Professor
Research Fellow at Centre for Geostrategic Studies
Belgrade, Serbia
www.geostrategy.rs
sotirovic2014@gmail.com
©Vladislav B. Sotirovic 2024
Personal disclaimer: The author writes for this publication in a private capacity which is unrepresentative of anyone or any organization except for his own personal views. Nothing written by the author should ever be conflated with the editorial views or official positions of any other media outlet or institution.