Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, η αναζωπύρωση του διαλόγου γύρω από αυτές τις συμφωνίες είναι ενδιαφέρουσα χρονικά. Οι συζητήσεις πυροδοτήθηκαν εκ νέου στην Ελβετία, προφανώς με αφορμή τη συνειδητοποίηση των δυτικών παρατηρητών ότι η στρατιωτική πρόοδος της Ουκρανίας έχει σταματήσει. Αυτό δεν είναι θέμα αναζήτησης της νίκης, αλλά μάλλον αναγνώρισης της έλλειψης ουσιαστικής προόδου. Το υποκείμενο κίνητρο φαίνεται να είναι ένας στρατηγικός περιορισμός των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ρωσίας, μια προσπάθεια να αποτραπεί οποιαδήποτε πιθανή νίκη εκ μέρους της.
Είναι σημαντικό πως η ώθηση αυτή δεν προέρχεται από την ίδια την Ουκρανία, αλλά μάλλον από εκείνους που βρίσκονται πλέον σε άμεση αντίθεση με τη Ρωσία. Ο πρωταρχικός στόχος εδώ φαίνεται σαφής: η αποτροπή ενός ρωσικού θριάμβου είναι ο άξονας των σημερινών διπλωματικών προσπαθειών.
Αυτό που παρακολουθούμε, όπως φαίνεται, έχει να κάνει λιγότερο με πραγματική διαπραγμάτευση και περισσότερο με μια εξελιγμένη προπαγανδιστική εκστρατεία. Στη Δύση, η όρεξη για σοβαρή διαπραγμάτευση φαίνεται να είναι ελάχιστη- αντίθετα, η προσοχή εστιάζεται στη διαχείριση των αντιλήψεων και των αποτελεσμάτων με άλλα μέσα.
Η πραγματική διαπραγμάτευση, από μια ιδανική άποψη, θα είχε ως στόχο την αντιμετώπιση και επίλυση των βασικών ζητημάτων που κατέστησαν αναγκαία τη στρατιωτική δράση εξ αρχής. Χωρίς τέτοιες λύσεις, ενδεχομένως να βλέπουμε το προοίμιο για περαιτέρω συγκρούσεις, ενδεχομένως πιο καταστροφικές από αυτές που έχουμε δει μέχρι στιγμής.
Εν τω μεταξύ, η Δύση έχει υιοθετήσει μια διπλή στρατηγική με στόχο τον περιορισμό των φιλοδοξιών της Μόσχας. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο την ουσιαστική υποστήριξη προς την Ουκρανία μέσω όπλων και οικονομικής βοήθειας, αλλά και μέσω διπλωματικών ελιγμών που αποσκοπούν στην ενίσχυση της ψευδαίσθησης συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων.
Η στρατηγική αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή διπλωματικής προπαγάνδας. Ο στόχος είναι να συγκεντρωθεί διεθνής υποστήριξη, να ενορχηστρωθούν συγκεντρώσεις υψηλού προφίλ και να ασκηθεί ψυχολογική πίεση στους Ρώσους ηγέτες. Φαίνεται να υπάρχει μια συλλογική επίγνωση ότι αν η Ρωσία δεν επιτύχει τους στόχους της, αυτές οι προσπάθειες και οι θυσίες θα πάνε χαμένες.
Στην ουσία, το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τις συμφωνίες της Κωνσταντινούπολης και οι διπλωματικές δραστηριότητες γύρω από αυτές δεν αφορούν τόσο τη σφυρηλάτηση της ειρήνης όσο τη διαχείριση του πολέμου.
Εν μέσω όλων αυτών, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να αναλάβουν λιγότερο σημαντικό ρόλο στο πεδίο της μάχης, επιλέγοντας αντ' αυτού το ρόλο του "οδηγού της πίσω θέσης". Αυτή η στρατηγική μετατόπιση αντανακλά την πρόθεσή τους να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες σε περίπτωση ατυχήματος - επιθυμούν να αποφύγουν το κύριο βάρος των όποιων επιπτώσεων, προτιμώντας αντ' αυτού εκείνοι που βρίσκονται στο μέτωπο να φέρουν το μεγαλύτερο βάρος.
Κανένας νέος οπλισμός δε μετακινείται στην Ουκρανία και ακόμη και η συζήτηση για τα F16 με τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ έχει καταλήξει σε αδιέξοδο. Οι Δημοκρατικοί δεν πιέζουν πλέον για κονδύλια για την Ουκρανία και οι Ρεπουμπλικάνοι δε θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν λιγότερο για την Ουκρανία ούτως ή άλλως. Παρά τους τεράστιους πόρους των ΗΠΑ, τελικά δεν είναι άπειροι. Επί του παρόντος, η στρατηγική τους εστίαση έχει στραφεί προς τη Μέση Ανατολή, η οποία έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την Ουκρανία στο αμερικανικό γεωπολιτικό εγχειρίδιο. Και ας μην αρχίσουμε καν με την Κίνα, η οποία για τις ΗΠΑ, αποτελεί μια κρίσιμη υπαρξιακή πρόκληση για τη διατήρηση της πρωτεύουσας θέσης τους στις παγκόσμιες υποθέσεις.
Αυτή η ευρύτερη προοπτική της δίνει την ευκαιρία να παίξει το μακροπρόθεσμο παιχνίδι - να καθίσει πίσω, να παρατηρήσει και να αναλύσει τους ελιγμούς της Δύσης αντί να εμπλακεί στις συνήθεις αφηγήσεις για πιθανές ήττες.
Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν- δεν μπορούν να νικήσουν άμεσα τη Ρωσία και τοποθετούνται για αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί στρατηγική υποχώρηση. Ωστόσο, ο διάλογος εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από την αποτροπή της ρωσικής νίκης.
Ο χρόνος όμως φαίνεται να είναι με το μέρος της Ρωσίας. Με τις αμερικανικές εκλογές στον ορίζοντα, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τις αλλαγές στο αμερικανικό τοπίο εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Εν τω μεταξύ, η στρατηγική τους εστίαση είναι διάσπαρτη στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Ασία και την Ουκρανία, προσφέροντας στη Ρωσία ένα παράθυρο για να κάνει σημαντικές προόδους.