Προσπάθησα και απέτυχα να φτιάξω ένα βίντεο σήμερα σχετικά με τις έμμεσες αποδείξεις ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν εμπλέκεται περιφερειακά στην αποτυχία να αποτρέψει την τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα, ενώ προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη αποκλειστικά στους ριζοσπάστες μουσουλμάνους. Έτσι θα το κάνω με τον παλιό τρόπο - θα το πληκτρολογήσω σε ένα MAC Book.
Larry Johnson - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Για να ανακεφαλαιώσουμε. Η προειδοποίηση της 7ης Μαρτίου από την Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα ξεκίνησε στην Ουάσιγκτον από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο υπουργός Εξωτερικών Μπλίνκεν υπέγραψε. Και η φύση της προειδοποίησης δείχνει ότι βασίστηκε σε πληροφορίες - δηλαδή, από ανθρώπινη πηγή ή/και ηλεκτρονική υποκλοπή - που θεωρήθηκαν "αξιόπιστες". Είχε επίσης έναν υψηλό βαθμό εξειδίκευσης που συνήθως δεν παρατηρείται σε τέτοιου είδους προειδοποιήσεις (τουλάχιστον σε ό,τι έχω δει από τον Οκτώβριο του 1985 έως τον Οκτώβριο του 2016).
Η Πρεσβεία παρακολουθεί τις αναφορές πως οι εξτρεμιστές έχουν επικείμενα σχέδια για την στόχευση μεγάλων συγκεντρώσεων στη Μόσχα, συμπεριλαμβανομένων συναυλιών, και οι πολίτες των ΗΠΑ θα πρέπει να συμβουλεύονται να αποφεύγουν τις μεγάλες συγκεντρώσεις κατά τις επόμενες 48 ώρες.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 35 ετών δε θυμάμαι ούτε μία περίπτωση κατά την οποία το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να έχει εκδώσει μια τέτοια προειδοποίηση που να προσδιορίζει μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο για επαγρύπνηση. Η ίδια η προειδοποίηση υπονοεί πληροφορίες που παρείχαν ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο για την επίθεση. Έτσι, όταν η επίθεση δε συμβαίνει, πρέπει να επιστρέψετε στους αναλυτές και να ρωτήσετε, WTF!!! Αν οι αναλυτές είχαν πει: "Ω, περιμένετε, οι Ρώσοι αύξησαν την ασφάλεια στο Crocus City Hall στις 8 Μαρτίου και απέτρεψαν την επίθεση", τότε η επόμενη ερώτηση θα έπρεπε να ήταν: "Πιστεύετε ακόμα ότι θα υπάρξει άλλη απόπειρα;". Οι αναλυτές θα μπορούσαν να απαντήσουν ναι, όχι ή ίσως.
Έτσι, αν πιστεύετε πως οι πληροφορίες είναι αξιόπιστες, τότε ήταν καθήκον της κυβέρνησης των ΗΠΑ να εκδώσει άλλη μια προειδοποίηση για να συνεχίσουν να αποφεύγουν τις μεγάλες συγκεντρώσεις, όπως οι αίθουσες συναυλιών. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν το έκανε αυτό.
Όχι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ προωθεί τη γραμμή ότι "προειδοποιήσαμε τους Ρώσους και δεν ενήργησαν". Σίγουρα μου μοιάζει με ψυχολογική επιχείρηση που έχει σχεδιαστεί για να παρουσιάσει τον Πούτιν ως έναν άκαρδο αλήτη που αγνόησε τις πληροφορίες μας. Αυτή ακριβώς είναι η γραμμή που η κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών διοχετεύει στον Sy Hersh στο τελευταίο του άρθρο:
Οι Αμερικανοί έκαναν τη δουλειά τους, αλλά η ρωσική κοινότητα πληροφοριών, ακούγοντας το αφεντικό της, δεν το έκανε. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αποκάλεσε δημόσια την προειδοποίηση "προκλητικές δηλώσεις" τρεις ημέρες πριν από την επίθεση και οι ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας την αγνόησαν. Αυτές φέρουν την ευθύνη, κατά την άποψη των Αμερικανών ειδικών των μυστικών υπηρεσιών, επειδή δεν έκαναν ό,τι ήταν απαραίτητο για να προστατεύσουν τους επισκέπτες της συναυλίας.
Οι "ειδικοί των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών" παραποιούν τα όσα δημοσιεύτηκαν δημοσίως. Δεν έλεγε: "Από σήμερα, 7 Μαρτίου, οι εξτρεμιστές σκοπεύουν να επιτεθούν σε μεγάλες συγκεντρώσεις, συμπεριλαμβανομένων συναυλιών- ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί πολίτες θα πρέπει να αποφεύγουν αυτά τα μέρη μέχρι νεωτέρας". ΟΧΙ! Μόνο για 48 ώρες. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι που παίζεται εδώ.
Μιλώντας για κίνδυνο, η κατάρρευση της γέφυρας Francis Scott Key πάνω από τον κόλπο Chesapeake σίγουρα παρέχει στους συνωμοσιολόγους μεγάλη τροφή για άλεσμα. Η τελευταία φορά που ένα πλοίο χτύπησε έναν πάσσαλο και ανέτρεψε μια γέφυρα συνέβη στον κόλπο της Τάμπα το 1980.
Η παρακολούθηση του βίντεο σε πραγματικό χρόνο δείχνει ότι ο καπετάνιος του πλοίου ενήργησε γρήγορα για να σημάνει το σήμα κινδύνου, γεγονός που έδωσε χρόνο στους αστυνομικούς του Μέριλαντ να αποκλείσουν την πρόσβαση στη γέφυρα πριν αυτή καταρρεύσει. Πείτε το θαύμα ή τύχη. Ο αριθμός των νεκρών θα ήταν πολύ μεγαλύτερος χωρίς αυτή την προειδοποίηση.
Καθώς παρακολουθούσα την ξαφνική και δραματική κατάρρευση της γέφυρας, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη: "Είναι αυτό μια μεταφορά για το τι περιμένει τις Ηνωμένες Πολιτείες;".