Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αξιολόγηση Κατάστασης
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι μια νηφάλια ανάλυση τόσο της τρίμηνης καλοκαιρινής επίθεσης της Ουκρανίας όσο και της συνολικής αξιολόγησης του πολέμου οδηγεί στο συμπέρασμα όχι απλώς πως η επίθεση προχωρά «πολύ αργά», αλλά ότι φαίνεται απίθανο να πετύχει. Αναμφισβήτητα, δε θα έχει σημασία πόσος χρόνος θα δοθεί στο Κίεβο, πόσα όπλα παρέχονται και πόσα πυρομαχικά παραδίδει η Δύση: η πλήρης έξωση της Ρωσίας από τα εδάφη που κατέλαβε παράνομα φαίνεται να είναι μια στρατιωτικά ανέφικτη φιλοδοξία.
Για να επαναλάβουμε, είτε ληφθούν υπόψη τα εμφατικά επιχειρήματα του Κουλέμπα, οι συναισθηματικές εκκλήσεις του Ζελένσκι, είτε η επιμονή του στρατηγού Valerii Zaluzhni, είναι άμεσα κατανοητό γιατί οι Ουκρανοί επιθυμούν να εκδιώξουν στρατιωτικά τον εισβολέα από τα ανατολικά. Επομένως, δεν υπάρχει καμία καταδίκη του Kuleba, ακόμη και όταν κατηγορεί τους αναλυτές πως «έφτυσαν στα πρόσωπα» των στρατευμάτων του.
Κοιτώντας μπροστά
Αντίθετα, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να κοιτάξει πέρα από τις συναισθηματικές δηλώσεις και να εξετάσει τις πολεμικές πραγματικότητες που διαδραματίζονται αυτήν την στιγμή, βασίζοντας τις πολιτικές της στη διασφάλιση των συμφερόντων εθνικής ασφάλειας και της οικονομικής ευημερίας της Αμερικής. Η τρέχουσα πολιτική μας να δώσουμε στην Ουκρανία αυτό που θέλει «για όσο χρειαστεί» δεν κάνει τίποτα από τα δύο.
Χωρίς αλλαγή πολιτικής, η προσέγγιση της Ουάσιγκτον είναι έτοιμη να καταδικάσει δεκάδες χιλιάδες επιπλέον Ουκρανούς σε περιττούς θανάτους και να μειώσει περισσότερο το ουκρανικό έδαφος.
Η Ρωσία κατέλαβε αρχικά περίπου το 22 τοις εκατό του συνόλου της ουκρανικής επικράτειας τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου. Σε μια αριστοτεχνικά διεξαγόμενη αιφνιδιαστική επίθεση το φθινόπωρο του 2022, η Ουκρανία απέσπασε ένα μεγάλο τμήμα αυτής της γης, αφήνοντας τη Ρωσία να κατέχει περίπου το 17 τοις εκατό της χώρας. Αλλά μετά από ενάμιση χρόνο πολέμου και το κόστος μιας εξάμηνης επίθεσης, η Ρωσία εξακολουθεί να ελέγχει περίπου το 17 τοις εκατό της Ουκρανίας.
Πιο κρίσιμα, η Ουκρανία έχει χάσει συντηρητικά εκτιμώμενους 200.000 στρατιώτες που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων χιλιάδων που είχαν ακρωτηριαστεί και έναν άγνωστο –αλλά πιθανότατα τεράστιο– αριθμό στρατευμάτων με διαταραχή μετατραυματικού στρες και τραυματικές βλάβες στον εγκέφαλο. Η συνέχιση του πολέμου δεν είναι απλώς θέμα αποστολής ακόμη περισσότερων μετρητών στο Κίεβο και άλλης παρτίδας τανκς, τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού και Howitzer. Χωρίς εκπαιδευμένα και έμπειρα στρατεύματα, κανένας όγκος εξοπλισμού και προμηθειών δε θα αλλάξει την κατάσταση.
Πολλοί στην Ουάσιγκτον, πρέπει να παραδεχτούμε, χαίρονται να ακούν τον Kuleba και τον Zelensky, παρέχοντας μια ατελείωτη ροή όπλων και πυρομαχικών – ανεξάρτητα από το πόσοι Ουκρανοί άντρες πεθαίνουν στη συνεχιζόμενη προσπάθεια να κερδίσουν τον πόλεμο – επειδή κάτι τέτοιο «βλάπτει» τη Ρωσία. Εάν οι Ουκρανοί θέλουν να συνεχίσουν να πολεμούν, η σκέψη ακολουθεί, ποιοι είμαστε εμείς που θα τους στερήσουμε τα μέσα;
Ηθική συνιστώσα
Υπάρχει σίγουρα μια ηθική συνιστώσα στο ζήτημα της υποστήριξης ενός πολέμου που σχεδόν σίγουρα δεν μπορεί να κερδηθεί. Είναι ανησυχητικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κάποιοι στη Δύση που παραμένουν ικανοποιημένοι με το γεγονός πως χιλιάδες γιοι και κόρες κάποιου άλλου θα θυσιαστούν με την αόριστη ελπίδα να αποδυναμώσουν τη Ρωσία. Υπάρχουν επίσης πρακτικοί λόγοι που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αλλάξουν πορεία και να υιοθετήσουν μια νέα πολιτική βασισμένη στην πραγματικότητα.
Μετά τους πρώτους 18 μήνες αυτού του πολέμου, οι ΗΠΑ έχουν συνεισφέρει πάνω από δύο εκατομμύρια βλήματα πυροβολικού, χιλιάδες άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα και δεκάδες χιλιάδες αντιαεροπορικούς και αντιαρματικούς πυραύλους. Ό,τι χαλάρωση υπήρχε στα αποθέματά μας έχει προ πολλού εξατμιστεί. Αν και έχουμε ξεκινήσει τη διαδικασία επέκτασης της βιομηχανικής μας ικανότητας για την παραγωγή περισσότερων όπλων, θα περάσουν χρόνια μέχρι να καλύψουμε τη ζήτηση. Το γεγονός είναι πως θα πρέπει να μειώσουμε τη δική μας στρατιωτική ικανότητα για να παρέχουμε στην Ουκρανία ό,τι χρειάζεται, βλάπτοντας τη δική μας εθνική ασφάλεια.
Δεύτερον, όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο περισσότερο ο κίνδυνος ακούσιων συνεπειών παραμένει βιώσιμος, όπου η μία ή η άλλη πλευρά θα κάνει λάθος, λάθος υπολογισμό ή απλό λάθος στην κρίση της που θα επεκτείνει τον πόλεμο.
Είναι γνωστό ότι η Ρωσία έχει υποστεί σημαντικές ζημιές μετά από ενάμιση χρόνο, υποφέροντας τρομακτικά επίπεδα απωλειών και καταστροφή δεκάδων χιλιάδων στρατιωτικών οχημάτων και αεροπλάνων. Ως εκ τούτου, η ασφάλειά μας δεν θα διακινδυνεύσει καθόλου όταν τελειώσει αυτός ο πόλεμος, με οποιοδήποτε μέσο. Εάν η Ρωσία δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή με περισσότερο από το 17 τοις εκατό του γείτονά της, ποιο πιθανό επιχείρημα μπορεί να προβληθεί πως μια συμμαχία 31 μελών με πυρηνικά όπλα δεν θα μπορούσε να συντρίψει —ή καλύτερα, να αποτρέψει— οποιαδήποτε ρωσική επίθεση;
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την κριτική, ακόμη και από τους φίλους μας στο εξωτερικό, για την ακριβή αξιολόγηση της υπάρχουσας εξωτερικής μας πολιτικής. Εάν μια νηφάλια ανάλυση αποκαλύψει ότι επιδιώκουμε αποτελέσματα που δεν είναι ρεαλιστικά εφικτά ή ωφέλιμα για την εθνική και οικονομική μας ασφάλεια, θα ήταν φρόνιμο να αλλάξουμε πορεία.