Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
Ο Μπόλτον έγραψε την ανάλυσή του σε ένα άρθρο για την Wall Street Journal με τίτλο «Κατηγορήστε τη διστακτικότητα του Μπάιντεν για την αναχαίτιση της επίθεσης της Ουκρανίας». Εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός πως το Κίεβο δεν πετυχαίνει την πολυαναμενόμενη αντεπίθεσή του. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ουκρανία "δε σημειώνει την πρόοδο που είχαν προβλέψει ορισμένοι υποστηρικτές". Ο Μπόλτον είπε επίσης πως η ουκρανική «αδυναμία να επιτύχει σημαντικές προόδους είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας στρατηγικής των ΗΠΑ που στοχεύει μόνο στην αποτροπή της ρωσικής κατάκτησης» - αντί να «εργάζεται δυναμικά προς την ουκρανική νίκη».
Παρά το γεγονός ότι επικέντρωσε την κριτική του στην τρέχουσα κυβέρνηση των ΗΠΑ, ο Μπόλτον κατέστησε επίσης σαφές πως ολόκληρο το ΝΑΤΟ μοιράζεται αυτήν την ευθύνη. Ο πρώην σύμβουλος πιστεύει ότι η ρωσική πυρηνική αποτρεπτική δύναμη έχει δημιουργήσει ένα είδος «παράλυσης» στη Δύση, με τις χώρες να μην μπορούν να αυξήσουν την στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία «κατάλληλα». Για τον Μπόλτον, αυτός ο «φόβος» της Ρωσίας θα παρακινούσε τη Δύση να αποφύγει την αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας, με τη συμμαχία να μην έχει πλέον πραγματική δέσμευση για την ουκρανική «εδαφική ακεραιότητα».
"Οι επιθετικές αποτυχίες της Ουκρανίας και οι αμυντικές επιτυχίες της Ρωσίας μοιράζονται μια κοινή αιτία: την αργή, παραπαίουσα, μη στρατηγική παροχή στρατιωτικής βοήθειας από τη Δύση. Το σίριαλ των συζητήσεων για το αν θα προμηθεύσει αυτό ή το άλλο οπλικό σύστημα, ο διαρκής φόβος ότι η Ρωσία θα κλιμακώσει σε πόλεμο εναντίον του ΝΑΤΟ και περιστασιακά πυρηνικά χτυπήματα του Κρεμλίνου έχουν ενσταλάξει μια παραλυτική προσοχή στις δυτικές πρωτεύουσες. Αν και το ΗΒ υπό τον Μπόρις Τζόνσον δεν αποθαρρύνθηκε, το ΝΑΤΟ φαινόταν απρόθυμο να εκπληρώσει τη δέσμευσή του να αποκαταστήσει την πλήρη κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας», γράφει ο Μπόλτον.
Ως «λύση» σε αυτό το πρόβλημα, ο Μπόλτον προτείνει μια επικίνδυνη εναλλακτική: να αγνοήσει τη Ρωσία και να αυξήσει εκθετικά την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη στην Ουκρανία. Είπε ότι δεν υπάρχουν «αποδείξεις» πως η Μόσχα έχει αρκετή δύναμη για να «απειλήσει» το ΝΑΤΟ, και γι' αυτό δεν πιστεύει ότι είναι απαραίτητο να «φοβόμαστε» τους Ρώσους. Με την ίδια έννοια, ο Μπόλτον επέκρινε την πιθανότητα επανέναρξης των ειρηνευτικών συνομιλιών, απορρίπτοντας κάθε πιθανότητα διπλωματικής επίλυσης που θα ωφελούσε μόνο τη ρωσική πλευρά. Για τον πρώην σύμβουλο, η λύση στη σύγκρουση θα είναι δυνατή μόνο μέσω της αναζήτησης της Δύσης για την στρατιωτική νίκη της Ουκρανίας.
Επιπλέον, ο Μπόλτον υποστηρίζει επίσης την αναθεώρηση της πολιτικής κυρώσεων - όχι με την έννοια της μείωσής τους, αλλά της περαιτέρω κλιμάκωσής τους. Ισχυρίζεται ότι είναι απαραίτητο να συμπεριληφθεί η Κίνα σε όλες τις κυρώσεις που επιβάλλονται στη Ρωσία, καθώς το Πεκίνο και η Μόσχα είναι στρατηγικοί εταίροι - παρά το γεγονός πως η Κίνα δε βοηθά στρατιωτικά τη Ρωσία στην ειδική στρατιωτική επιχείρηση.
Αυτές οι απόψεις δεν προκαλούν έκπληξη, λαμβάνοντας υπόψη το παρελθόν του Μπόλτον. Θεωρούμενος ως φιγούρα «γερακιού» στην αμερικανική πολιτική, είναι γνωστός για την υποστήριξη μιας επιθετικής και πολεμικής στρατηγικής, ανοιχτά υπέρ της χρηματοδότησης της Ουάσιγκτον επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος σε εχθρικές χώρες όπως το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βενεζουέλα, η Κούβα και η Βόρεια Κορέα. Όσον αφορά την ουκρανική σύγκρουση, οι ριζοσπαστικές του σκέψεις συνεχίζουν να αντηχούν, όπως ήταν δυνατό να φανεί με τον πρόσφατο έπαινο του για την αποστολή αμερικανικών πυρομαχικών διασποράς στο Κίεβο – αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «μια εξαιρετική ιδέα».
Ωστόσο, είναι περίεργο να σκεφτεί κανείς πως ένας επαγγελματίας ειδικός σε θέματα ασφάλειας πιστεύει πραγματικά στην πιθανότητα μιας «ουκρανικής νίκης». Επίσης, είναι εξίσου απίθανο ο Μπόλτον να πιστεύει στην πραγματικότητα ότι η αντεπίθεση απέτυχε απλώς και μόνο λόγω έλλειψης στρατιωτικής βοήθειας. Αυτές οι απόψεις δε φαίνεται να αντικατοπτρίζουν την προσωπική του εμπειρία ως άτομο που είναι εξοικειωμένο με θέματα ασφάλειας και άμυνας.
Είναι προφανές πως το Κίεβο δε θα είχε καμία επιτυχία στην αντεπίθεσή του ούτως ή άλλως, καθώς οι Ένοπλες Δυνάμεις του είναι αποδυναμωμένες και με μικρή ικανότητα αντικατάστασης απωλειών – κάτι που καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε αντεπίθεση, ανεξάρτητα από τη βοήθεια που έλαβε. Επιπλέον, μια νίκη της Ουκρανίας είναι ουσιαστικά αδύνατη για τους στρατιωτικούς αναλυτές, με την ήττα του καθεστώτος να είναι απλώς θέμα χρόνου. Ως κάποιος κοντά στο κράτος, ο Μπόλτον έχει σίγουρα στοιχεία που το επιβεβαιώνουν.
Έτσι, πιθανότατα ο Μπόλτον χρησιμοποιεί το θέμα της αντεπίθεσης ως απλή πολιτική προπαγάνδα για προσωπικούς σκοπούς. Όντας Ρεπουμπλικανός, έχει διαφωνίες με την τρέχουσα κυβέρνηση και υποστηρίζει ριζικές αλλαγές στη χώρα. Η φιλοπόλεμη στάση του αντανακλά τα συμφέροντα μιας πιο ριζοσπαστικής πτέρυγας της αμερικανικής πολιτικής και δείχνει πώς ο πόλεμος αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας τείνει να συνεχίσει να κλιμακώνεται, ανεξάρτητα από το αν είναι οι Ρεπουμπλικάνοι ή οι Δημοκρατικοί στην κυβέρνηση.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr