Κυριάκος Μητσοτάκης: Έχω μιλήσει πολλές φορές για τον πατριωτισμό της ευθύνης, τον πατριωτισμό των πράξεων σε αντίθεση με τον πατριωτισμό που εξαντλείται σε εύκολες κορώνες. Τι είναι προς όφελος της Ελλάδας;
Είναι προς όφελος της Ελλάδας να επιλύσει τελικά με δίκαιο τρόπο και με γνώμονα το Διεθνές Δίκαιο, όπως αγωνιζόμαστε να κάνουμε εδώ και δεκαετίες, αυτή τη μεγάλη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία; Η απάντηση είναι «ναι». Αυτή είναι η άποψή μου.
Σία Κοσιώνη: Αυτό πιθανά, πάντως, περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Αυτό είναι μία σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης.
Τα παραπάνω είναι από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη σύζυγο του ανηψιού του, γιο της αδερφής του και δήμαρχο Αθηναίων. Παρένθεση: Από πότε το Διεθνές Δίκαιο "απομείωση της κυριαρχίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα"; Κλείνει η παρένθεση.
Του Στρατή Μαζίδη
Μετά την αναφορά του ΠΘ περί της "σημαντικότερης διαφοράς" στα γεωπολιτικά, πλέον έχουμε και το... μπορεί, ναι, ενδεχομένως να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις. Αυτό προφανώς συμβαίνει στα πλαίσια της καινούριας έννοιας του πατριωτισμού της ευθύνης που εισήγαγε ο κ. Μητσοτάκης τώρα που έχει εκ δεξιών κοινοβουλευτική αντιπολίτευση από τρία πλέον κόμματα.
Πρόγευση υποχωρήσεων έχουμε ήδη πάρει από τις συμφωνίες για την ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, αν και με την τελευταία έχουμε μόνο μια προσωρινή μερική οριοθέτηση. Μετά τις παραχωρήσεις σε Διαπόντια και Στροφάδες, δώσαμε στην Ιταλία το δικαίωμα να λεηλατεί τα αλιεύματά μας στη ζώνη 6-12 νμ, δηλαδή μέσα στα χωρικά μας ύδατα.
Όσο δε με την Αίγυπτο, δεχθήκαμε μειωμένη ΑΟΖ σε Κρήτη (το 5ο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου), σε Κάρπαθο, Κάλυμνο, Κάσο και Ρόδο.
Οπότε με το πρίσμα αυτό...τι θα διεκδικήσουμε για το Καστελόριζο;
Τυχαία άλλωστε είχε επικροτήσει τη συμφωνία με την Ιταλία ο πρώην Τούρκος ΥΠΕΞ, Τσαβούσογλου;
Το σκηνικό έχει στηθεί.
Καταρχήν έφυγε ο Νίκος Δένδιας από το ΥΠΕΞ, όχι ότι επρόκειτο για κανέναν υπερπατριώτη. Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι οι συμφωνίες με τις μεγάλες εκπτώσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα με τις παραπάνω χώρες φέρουν τη δική του υπογραφή. Με την Αίγυπτο μάλιστα ομολογούσε πως μπαίνοντας στο αεροπλάνο για Κάιρο, δεν ήξερε πως θα υπογράψει. Και ποιος ήξερε ή το κανόνισε; Αλλά προφανώς κι αυτός ακόμη ζοριζόταν να υπογράψει αυτές τις «μπορεί, ναι, ενδεχομένως να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις» που αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης, επίσης γνωστές ως Πρέσπες του Αιγαίου.
Κάπως έτσι λοιπόν ήρθε στη θέση του ο Γεραπετρίτης που είχε ορίσει το 2020 την κόκκινη γραμμή στα 6 ν.μ.
Φανταστείτε τώρα επιλογή. Απέναντι σε έναν πολύπειρο από τη ΜΙΤ και ψημένο σε συγκρούσεις κι εμπειρία, Χακάν Φιντάν, στέλνουμε τον... Γεραπετρίτη.
Ωστόσο προκύπτουν τρία ερωτήματα.
Το πρώτο. Μια κυβέρνηση των 158 βουλευτών [αλλά 240 να είχε] που εκπροσωπεί το 20% του πληθυσμού [αλλά και το 100% να εκπροσωπούσε] μπορεί να προχωρά σε συμφωνίες με την Τουρκία λαμβάνοντας παράλληλα το χασαπομάχαιρο κοπής των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων όταν προεκλογικά δεν έχει πει τίποτε για αυτό; Και αν υποθέσουμε πως... προέκυψε [που κανείς δεν το πιστεύει], έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να τις εφαρμόσει με απλή πλειοψηφία στη Βουλή; Ο γνωστός και ως... κυρίαρχος λαός δεν πρέπει να αποφασίσει με δημοψήφισμα στο οποίο θα δοθεί βήμα σε όλες τις φωνές;
Η ιστορία έδειξε ότι η δημοκρατία πάει περίπατο. Το ζήσαμε με τη Συμφωνία των Πρεσπών μολονότι όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο Πάνος Κάμμενος, η συνεννόησή του με τον Τσίπρα από το 2014 προέβλεπε πως δε θα ανοίξει το θέμα. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Ανάμεσά τους και πολλοί βουλευτές - υπουργοί των τελευταίων ετών σε ένα ρεσιτάλ...[μ]πατριωτισμού που ξέχασαν όταν εξελέγησαν.
Αυτό ως άλλη μια απόδειξη πως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαφέρουν απλώς στο χρώμα και τις γραβάτες. Σε κάθε περίπτωση το όνειδος θα είναι πολύ μεγάλο για όσους ψηφίσουν κάτι τέτοιο. Και φυσικά η ΝΔ θα πατήσει το κουμπί στο καζανάκι, όπως κι ο προκάτοχός της.
Το δεύτερο. Τι περιλαμβάνουν αυτές οι «μπορεί, ναι, ενδεχομένως να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις»; Τσεκουρεμένο Καστελόριζο ή όχι μόνο; Η Τουρκία σε τι θα υποχωρήσει; Σε αυτά που ζητά και δε δικαιούται; Αυτό δε λέγεται υποχώρηση. Τι θα συζητήσουμε; Πόσο θα ακρωτηριαστούμε;
Το τρίτο. Αφού λοιπόν ξαφνικά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι με την Τουρκία, τότε ποιος ο λόγος να πετάμε δις σε φρεγάτες και πανάκριβα / ελαττωματικά F-35; Δεν τα τρώμε καλύτερα; Για αυτό άραγε ενώ κανονικά θα έπρεπε να μυρίζει μνημόνιο, η κυβέρνηση μοιράζει χρήματα, όπως μοίραζαν και κάποιοι μετά τις Πρέσπες;
Όλα αυτά ας τα σκεφτεί ο καθένας μας κι ας αναλογιστεί που οδεύει αυτός ο τόπος. Ας ελπίσουμε να διαψευστούμε...
ΥΓ1: Η άποψη ότι κάνουμε πίσω για να εξασφαλίσουμε την ειρήνη και να έχουμε ήσυχο επιτέλους το κεφάλι μας, είναι εσφαλμένη. Οι βλέψεις της Τουρκίας δεν έχουν όριο, απλά θέλει να μας φάει μπουκιά μπουκιά.
ΥΓ2: Αυτός που οπισθοχωρεί και κλείνεται στα καρέ του, στο τέλος δέχεται γκολ. Ομοίως με την τακτική που φαίνεται πως ακολουθούμε, ούτε την ήττα θα αποφύγουμε αλλά ούτε και τον πόλεμο. Θυμάστε ποιο ήταν το αποτέλεσμα του κατευνασμού του Χίτλερ.