Η μετεωρική άνοδος του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ από το 3% στην εξουσία οφειλόταν κυρίως στο ρεύμα οργής που κατέκλυσε την κοινωνία μετά τη χρεοκοπία του 2010. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν και η εκτόξευση της Χ.Α., των ΑΝΕΛ και του κόμματος του κ. Λεβέντη από το "πουθενά" στη Βουλή.
Από: capital.gr / Του Κώστα Στούπα
Όταν η οργή κόπασε, τα κόμματα διαμαρτυρίας και τιμωρίας (αυτοτιμωρίας) άρχισαν να "ξεφουσκώνουν".
Ένα από τα βασικά συστατικά της πολιτικής επιτυχίας του κ. Τσίπρα ήταν η μίμηση της φωνής και του στυλ του Ανδρέα Παπανδρέου, ενίοτε και των τακτικών πολιτικών ελιγμών του.
Ο τρόπος αυτός αποδείχτηκε ιδιαίτερα προσοδοφόρος την περασμένη δεκαετία όταν τα "ορφανά" της εθνολαϊκίστικης πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ (που συνιστά και την πλειοψηφία), αναζητούσαν άλλοθι και αντιμνημονιακή πολιτική στέγη μετά τη χρεοκοπία της χώρας, εξαιτίας των ελλειμματικών πολιτικών της Παπανδρεϊκής μεταπολίτευσης, της οποίας επωφελήθηκαν και την οποία υποστήριξαν.
Στο σημείο αυτό δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά πως τον τελευταίο και πλέον αποφασιστικό λίθο της χρεοκοπίας, τον έβαλε ο Καραμανλής ο νεότερος.
Ο κ. Τσίπρας βλέποντας την ευκολία με την οποία εξασφάλιζε ακροατήριο αντέγραφε όλο και περισσότερο το ύφος, τη στρατηγική και τις τακτικές του πατέρα του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού.
Η εκτός τόπου και χρόνου αντιγραφή των στρατηγικών ελιγμών του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τις δεκαετίες του ’80 και ’90, από τον κ. Τσίπρα δεν αποτελούν όμως εγγύηση της επανάληψης των επιτυχιών και της μακροημέρευσής του στην εξουσία.
Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αποτελεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου προκειμένου να παγιδεύσει με την απλή αναλογική τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις από τις αρχές του 2016 και έτσι να αποτρέψει τη μακροημέρευσή του στην εξουσία με μια δεύτερη κυβερνητική τετραετία.
Η απλή αναλογική τελικά αντί να παγιδεύσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτή τη στιγμή οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ να αγωνίζεται στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, όχι για την κυβέρνηση ή έστω τη συγκυβέρνηση, αλλά για την κατοχύρωση της δεύτερης θέσης.
Η εμπειρία διδάσκει όμως πως όταν ένας βράχος ξεκολλήσει από το βουνό, σπάνια σταματά στο πρώτο εμπόδιο. Θρυμματίζεται και ό,τι απομείνει καταλήγει σε κάποια χαράδρα.
Η παγίδα του Αντρέα...
Με την παγίδα της απλής αναλογικής είχε παγιδεύσει ο Ανδρέας Παπανδρέου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Το 1985 το ΠΑΣΟΚ με 45,82% είχε βγάλει 161 βουλευτές και είχε εξασφαλίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Για τις επόμενες εκλογές είχε αλλάξει τον εκλογικό νόμο και το 1989 η Νέα Δημοκρατία με 44,28% κέρδισε μόνο 145 βουλευτές. Μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα χρόνο η Ν.Δ. με ποσοστό περί 46,89% κατάφερε να εκλέξει μόλις 150 βουλευτές και με μια προσθήκη κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία ανατράπηκε λόγω της οριακής πλειοψηφίας όταν ο κ. Σαμαράς της τράβηξε το χαλί με την έξοδο του κ. Συμπιλίδη.
Ένα ανάλογο σχέδιο έβαλε σε εφαρμογή και η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη τετραετία. Προφανώς, τότε εκτιμούσαν πως η Νέα Δημοκρατία δεν θα σχηματίσει κυβέρνηση με απλή αναλογική και έτσι θα υπάρξει ευκαιρία σχηματισμού μιας κυβέρνησης "ηττημένων" με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η υπόθεση των υποκλοπών πριν μερικούς μήνες, με πρώτο θύμα τον κ. Ανδρουλάκη, μείωσε τις πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης του πρώτου κόμματος με το τρίτο και δημιούργησε προϋποθέσεις για επίτευξη των σχεδίων...
Το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής όμως ανέτρεψε τα σχέδια, καθώς η Ν.Δ. μετά από μια τετραετία στην κυβέρνηση όχι απλά δεν έχασε εκλογική δύναμη, αλλά αύξησε το ποσοστό της πάνω από το 40% φτάνοντας τις 145 έδρες. Η απειλή που δημιουργήθηκε προς στιγμήν ήταν μην πάει παραπάνω και αναγκαστεί να κυβερνήσει με οριακή πλειοψηφία.
Στην παγίδα που έστησε ο κ. Τσίπρας όμως έπεσε ο ίδιος, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω και της απλής αναλογικής αλλά και συγκεχυμένου μηνύματος που εξέπεμψε, έχασε πάνω από 10 μονάδες και ουσιαστικά συνετρίβη.
Η επανάληψη της δόλιας τακτικής του Ανδρέα Παπανδρέου να κρατήσει τη Νέα Δημοκρατία μακριά από την εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 απέτυχε το 2023 θέτοντας την πολιτική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα σε αμφιβολία...
Ως μαρξιστής, έστω και κατ’ όνομα, ο κ. Τσίπρας έπρεπε να γνωρίζει πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και όταν φαίνεται πως συμβαίνει αυτό πρόκειται είτε μια τραγωδία είτε για φάρσα...
Όταν η οργή κόπασε, τα κόμματα διαμαρτυρίας και τιμωρίας (αυτοτιμωρίας) άρχισαν να "ξεφουσκώνουν".
Ένα από τα βασικά συστατικά της πολιτικής επιτυχίας του κ. Τσίπρα ήταν η μίμηση της φωνής και του στυλ του Ανδρέα Παπανδρέου, ενίοτε και των τακτικών πολιτικών ελιγμών του.
Ο τρόπος αυτός αποδείχτηκε ιδιαίτερα προσοδοφόρος την περασμένη δεκαετία όταν τα "ορφανά" της εθνολαϊκίστικης πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ (που συνιστά και την πλειοψηφία), αναζητούσαν άλλοθι και αντιμνημονιακή πολιτική στέγη μετά τη χρεοκοπία της χώρας, εξαιτίας των ελλειμματικών πολιτικών της Παπανδρεϊκής μεταπολίτευσης, της οποίας επωφελήθηκαν και την οποία υποστήριξαν.
Στο σημείο αυτό δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά πως τον τελευταίο και πλέον αποφασιστικό λίθο της χρεοκοπίας, τον έβαλε ο Καραμανλής ο νεότερος.
Ο κ. Τσίπρας βλέποντας την ευκολία με την οποία εξασφάλιζε ακροατήριο αντέγραφε όλο και περισσότερο το ύφος, τη στρατηγική και τις τακτικές του πατέρα του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού.
Η εκτός τόπου και χρόνου αντιγραφή των στρατηγικών ελιγμών του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τις δεκαετίες του ’80 και ’90, από τον κ. Τσίπρα δεν αποτελούν όμως εγγύηση της επανάληψης των επιτυχιών και της μακροημέρευσής του στην εξουσία.
Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αποτελεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου προκειμένου να παγιδεύσει με την απλή αναλογική τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις από τις αρχές του 2016 και έτσι να αποτρέψει τη μακροημέρευσή του στην εξουσία με μια δεύτερη κυβερνητική τετραετία.
Η απλή αναλογική τελικά αντί να παγιδεύσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτή τη στιγμή οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ να αγωνίζεται στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, όχι για την κυβέρνηση ή έστω τη συγκυβέρνηση, αλλά για την κατοχύρωση της δεύτερης θέσης.
Η εμπειρία διδάσκει όμως πως όταν ένας βράχος ξεκολλήσει από το βουνό, σπάνια σταματά στο πρώτο εμπόδιο. Θρυμματίζεται και ό,τι απομείνει καταλήγει σε κάποια χαράδρα.
Η παγίδα του Αντρέα...
Με την παγίδα της απλής αναλογικής είχε παγιδεύσει ο Ανδρέας Παπανδρέου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Το 1985 το ΠΑΣΟΚ με 45,82% είχε βγάλει 161 βουλευτές και είχε εξασφαλίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Για τις επόμενες εκλογές είχε αλλάξει τον εκλογικό νόμο και το 1989 η Νέα Δημοκρατία με 44,28% κέρδισε μόνο 145 βουλευτές. Μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα χρόνο η Ν.Δ. με ποσοστό περί 46,89% κατάφερε να εκλέξει μόλις 150 βουλευτές και με μια προσθήκη κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία ανατράπηκε λόγω της οριακής πλειοψηφίας όταν ο κ. Σαμαράς της τράβηξε το χαλί με την έξοδο του κ. Συμπιλίδη.
Ένα ανάλογο σχέδιο έβαλε σε εφαρμογή και η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη τετραετία. Προφανώς, τότε εκτιμούσαν πως η Νέα Δημοκρατία δεν θα σχηματίσει κυβέρνηση με απλή αναλογική και έτσι θα υπάρξει ευκαιρία σχηματισμού μιας κυβέρνησης "ηττημένων" με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η υπόθεση των υποκλοπών πριν μερικούς μήνες, με πρώτο θύμα τον κ. Ανδρουλάκη, μείωσε τις πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης του πρώτου κόμματος με το τρίτο και δημιούργησε προϋποθέσεις για επίτευξη των σχεδίων...
Το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής όμως ανέτρεψε τα σχέδια, καθώς η Ν.Δ. μετά από μια τετραετία στην κυβέρνηση όχι απλά δεν έχασε εκλογική δύναμη, αλλά αύξησε το ποσοστό της πάνω από το 40% φτάνοντας τις 145 έδρες. Η απειλή που δημιουργήθηκε προς στιγμήν ήταν μην πάει παραπάνω και αναγκαστεί να κυβερνήσει με οριακή πλειοψηφία.
Στην παγίδα που έστησε ο κ. Τσίπρας όμως έπεσε ο ίδιος, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω και της απλής αναλογικής αλλά και συγκεχυμένου μηνύματος που εξέπεμψε, έχασε πάνω από 10 μονάδες και ουσιαστικά συνετρίβη.
Η επανάληψη της δόλιας τακτικής του Ανδρέα Παπανδρέου να κρατήσει τη Νέα Δημοκρατία μακριά από την εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 απέτυχε το 2023 θέτοντας την πολιτική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα σε αμφιβολία...
Ως μαρξιστής, έστω και κατ’ όνομα, ο κ. Τσίπρας έπρεπε να γνωρίζει πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και όταν φαίνεται πως συμβαίνει αυτό πρόκειται είτε μια τραγωδία είτε για φάρσα...