Οι εκλογές της Κυριακής μοιάζουν με εκείνες του Σεπτέμβρη 2007 - Θα λουστούμε τη συνέχεια

pixabay / congerdesign

Οι εκλογές μοιάζουν με εκείνες του Σεπτέμβρη 2007. Η χώρα είχε κατακαεί το καλοκαίρι που πέρασε, η Ηλεία, η Ολυμπία, η Εύβοια ήταν στάχτη, μετρούσαμε 84 νεκρούς και το κράτος ήταν όπως πάντα θεατής και τα φόρτωνε όλα στον Στρατηγό Άνεμο. Η οικονομία πήγαινε ακόμη χειρότερα, οι δείχτες έδειχναν "ανάπτυξη" του 4 και του 5%, αλλά αυτή βασιζόταν αποκλειστικά στον δανεισμό και στην εκποίηση ελληνικών περιουσιακών στοιχείων σε ξένους. Αρκούσε ένα φύσημα από τις διεθνείς αγορές για να καταρρεύσει, στις ΗΠΑ ξεκινούσε ήδη η κρίση των στεγαστικών δανείων, αλλά αυτό οι Έλληνες δεν το ήξεραν ακόμη. Επικρατούσε ακόμη... μεταολυμπιακή αισιοδοξία. Ποια ήταν η πραγματική κατάσταση της χώρας θα το μάθαιναν για τα καλά το 2009-2010. 

Κώστας Κουτσουρέλης

Το 2007 πάντως στις κάλπες επέλεξαν να επιβεβαιώσουν τον τότε πρωθυπουργό για το "έργο του", και αποδυνάμωσαν την αξιωματική αντιπολίτευση του Γιώργου Παπανδρέου, γεγονός περίπου πρωτοφανές μεταπολιτευτικά! Δυο χρόνια αργότερα, και με την καταστροφή ante portas, η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, φρονίμως ποιούσα, επέλεξε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. 

Ευτυχώς γι' αυτήν... Ο δύστυχος Παπανδρέου που τη διαδέχτηκε, ανήμπορος παντελώς να καταλάβει τις νέες συνθήκες, ενώ οι τράπεζες στις ΗΠΑ κλυδωνίζονταν, αυτός εδώ σε μας ξεκίνησε να μοιράζει... κοινωνικά επιδόματα. Την συνέχεια τη γνωρίζουμε: και αυτός και το κόμμα του και η οικονομία ολόκληρη εξαερώθηκαν κυριολεκτικά μέσα στην κρίση. Και χρεώθηκε σχεδόν εις ολόκληρον την καταστροφή. Τις ολέθριες συνέπειες της πενταετίας 2005-2009 ακόμη και σήμερα ο σοφός Έλλην ψηφοφόρος δεν τις έχει πάρει χαμπάρι. Ο ρίψασπις Κ. Καραμανλής ο νεώτερος χαίρει ακόμη... ευρείας εκτιμήσεως για το θεάρεστο έργο του. Τον ρόλο του Καραγκιόζη τον επωμίστηκαν άλλοι. Και νέοι σωτήρες προέκυψαν περίπου από το πουθενά.

Η κατατρόπωση του Τσίπρα και του Σύριζα και του Βαρουφάκη εχθές ήταν δίκαια τιμωρία. Άργησε κάμποσα χρόνια, αλλά ήρθε. Την κρίσιμη πενταετία 2009-2015 αυτοί και οι όμοιοί τους πήραν το ποτάμι της δίκαιης οργής και αγανάκτησης των Ελλήνων, απομεινάρι του παλιού αντιστασιακού πνεύματος αυτού του λαού, και αντί να καθαρίσουν τον κόπρο του Αυγεία, δουλειά δύσκολη και οδυνηρή, έταζαν στους ιθαγενείς καθρεφτάκια και γύρευαν να μονομαχήσουν λέει για τα μάτια της Ευρώπης με τον... Σόυμπλε. 

Άξιος ο μισθός τους. Εξουθενώθηκαν και μας εξουθένωσαν. Εξέτρεψαν το ποτάμι από την κοίτη της (αυτο)κάθαρσης και το μετέτρεψαν σε βούρκο ταπείνωσης και υποταγής. Η παρωδία του δημοψηφίσματος, η... 17ωρη αντίσταση του Τσίπρα στη Μέρκελ και οι γελοίες τσιριμόνιες του Βαρουφάκη άνοιξαν τον δρόμο διάπλατα όχι απλώς στην παλινόρθωση του παλαιού αμαρτωλού καθεστώτος που έριξε τη χώρα στη χρεοκοπία και την εξαθλίωση. Αλλά στην μονοκρατορία της χειρότερης, της πιο επικίνδυνης και πιο ανενδοίαστης εκδοχής του. Αυτής που πρόσωπό της έχει τον χθεσινό "θριαμβευτή" των εκλογών.

«Σε βυθό πέφτει από βυθό ώσπου δεν ήταν άλλος». Δεκαετίες τώρα επαναλαμβάνουμε τον στίχο του Σολωμού, αναρωτώμενοι αν πιάσαμε επιτέλους πάτο, πάτο πραγματικό. Όμως πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, και ο πάτος αυτός, ο οριστικός, δεν έρχεται. Η επανεκλογή Μητσοτάκη, έτσι πανηγυρική μάλιστα, ένα εγγυάται. Τη συνέχιση της κατακρήμνισης. Αν, ή μάλλον όταν, οι προβλέψεις για το επόμενο παγκόσμιο κραχ επιβεβαιωθούν, εδώ σε μας δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο. Άνθρωποι νουνεχείς όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος μάς έχουν προειδοποιήσει. Εις μάτην φυσικά. Τυφλοί τα τ' ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματα, όπως το 2007 επιλέξαμε, τρομάρα μας, την... σταθερότητα. Και θα τη λουστούμε.