Μήπως αυτοί οι 42 καταδικάζουν άθελά τους την Ελλάδα; Να μην είμαστε μέσα σε αυτούς

pixabay / englishlikeanative

Σε τρεις εβδομάδες από σήμερα διεξάγονται οι εθνικές εκλογές. Πολλοί αναρωτιούνται τι να ψηφίσουν βλέποντας πως ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Όσοι ψήφισαν ΝΔ για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνονται δικαιωμένοι; Περπατούν πχ πιο ασφαλείς στο δρόμο ή πλέον η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα σαρώνει και στα παιδιά; Νιώθουν περισσότερο περήφανοι στα εθνικά θέματα με το Ορούτς Ρέις στα 6 ν.μ. από την Στρογγύλη;

Του Στρατή Μαζίδη

Στα δε χρόνια του κορωνοϊού όλοι μαζί είτε δια της σιωπής (ΣΥΡΙΖΑ) είτε δια της στήριξης (ΠΑΣΟΚ) συνέπραξαν στο lockdown που διέλυσε την οικονομία, την υποχρεωτικότητα μερικών σκευασμάτων και την τιμωρία μέχρι οικονομικής εξόντωσης όσων δεν ήθελαν πειράματα στο σώμα τους. Και όχι μόνο αυτό αλλά ιατρικοί τηλεαστέρες της εποχής ετοιμάζονται για τη Βουλή, όπως ο "αριστερός" γιατρός από το Παρίσι που ζητούσε υποχρεωτικό καθολικό εμβολιασμό προσβάλλοντας όσους δεν σήκωσαν το μανίκι.

Με απλά λόγια η Ελλάδα συνεχίζει να περιορίζεται εξακολουθώντας αργά αλλά σταθερά να αλλάζει πληθυσμό, φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και φυσικά... χέρια. 

Το δημόσιο ζει ξανά μεγάλες δόξες, δημόσια υγεία δεν υπάρχει ενώ η εκπαίδευση γίνεται κάθε χρόνο και χειρότερη.

Με όλα αυτά φέρνω στο νου μου όσους δεν ψηφίζουν. Αυτοί που δεν ψηφίζουν, δεν ήταν ποτέ ή δεν είναι πλέον ψηφοφόροι των τριών κομμάτων της παρακμής και της διάλυσης. Ωστόσο αντί να δοκιμάσουν άλλες επιλογές μέχρι να προκύψει μια κατάλληλη, προτιμούν να απέχουν.

Στις εκλογές του 2000 σε σύνολο 9.372.541 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες 7.026.527.

Στις εκλογές του 2019 σε σύνολο 9.989.934 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες 5.769.644. Η συμμετοχή άγγιξε το 57,78%, σα να λέμε πως 42 [και κάτι] στους 100 δεν ψήφισαν.

Από το 2000 έως το 2019 πέρασαν σχεδόν δύο δεκαετίες. Το κίνημα της αποχής ενδυναμώθηκε. Άλλαξε κάτι; Βελτιώθηκε η κατάσταση; Ούτε στο ελάχιστο. Απεναντίας η ασυδοσία χτύπησε κόκκινο, η Ελλάδα χρεοκόπησε, μπήκε στα μνημόνια και έκανε εθνικές παραχωρήσεις. 

Συνεπώς η αποχή δοκιμάστηκε και αποδείχθηκε πως δεν αποτελεί λύση. Κάθε άλλο. Είναι βούτυρο στο ψωμί του συστήματος, του κατεστημένου και των βολεμένων. Αυτοί που κάνουν παιχνίδι, δε θέλουν κόσμο στο τραπέζι για να μη χαθεί ο έλεγχος. 

Όποια ιδεολογία κι αν έχουμε, υπάρχουν άλλα κόμματα να την εκφράσουν. Υπάρχουν και πολιτικοί που έδωσαν δείγματα γραφής ότι δε συμβιβάστηκαν όταν μπορούσαν προτιμώντας να παραμείνουν συνεπείς απέναντι σε όσα δεσμεύτηκαν στο λαό. Ας μην τους σνομπάρουμε για άλλη μια φορά. Ας μην είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Καιρός λοιπόν να καθίσουμε όσο περισσότεροι γίνεται στο τραπέζι του παιχνιδιού. Επειδή απέχουμε μας κάνουν ό,τι θέλουν. Πίσω από το παραβάν όμως μπορούμε να τους κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς.