Ένας αχθοφόρος του ΟΣΕ που πήγε για 10 χρόνια με μετάταξη στο υπουργείο Παιδείας για να μοιράζει σχολικά βιβλία στα δημοτικά (δηλαδή να δουλεύει καναδυό μήνες τον χρόνο) και επέστρεψε στον σιδηρόδρομο στα 59 του ως σταθμάρχης για να πάρει επίδομα θέσης, ευθύνης, νυχτερινά και Σαββατοκύριακα ώστε να αυξήσει τη σύνταξή του. Ένα κράτος που σύρεται στα δικαστήρια από την Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή επί 8 χρόνια δεν κάνει ούτε τα στοιχειώδη που απαιτεί η ευρωπαϊκή νομοθεσία για τη λειτουργία των σιδηροδρόμων, αλλά δεν ιδρώνει κανενός το αυτί. ΜΜΕ μπουκωμένα με κρατικό χρήμα που αντί να ασχολούνται με τα φλέγοντα προβλήματα της χώρας και να στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα λιβανίζουν μέρα-νύχτα την κυβέρνηση και βρίσκουν κάθε είδους θέματα της πλάκας (βλέπε την πρόσφατη Πολακιάδα) για να αποπροσανατολίζουν τους πολίτες.
Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε μία τέτοια χώρα όπου το μπάχαλο, η ανευθυνότητα, η αναξιοκρατία και το κομματικό θέατρο του παραλόγου αποτελούν τον κανόνα, ενώ η εργατικότητα, η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα και η αξιοκρατία αποτελούν την εξαίρεση. Λυπάμαι μόνο τους δεκάδες νέους ανθρώπους που πλήρωσαν με τη ζωή τους το καραγκιοζοκράτος που όλοι μαζί στήσαμε επί δεκαετίες ψηφίζοντας ανεπάγγελτους γόνους των «πολιτικών τζακιών» οι οποίοι μας φλομώνουν με παραμύθια για την «Ελλάδα που αλλάζει». Πολιτικοί που δεν μπορούν να διοικήσουν ούτε περίπτερο, που έχουν καταχρεώσει τη χώρα για δέκα γενιές και κάνουν πάρτυ με το δημόσιο χρήμα, προσπαθούν κάθε φορά που θέλουν την ψήφο μας να μας πείσουν ότι πάμε από το καλό στο καλύτερο και οσονούπω θα φτιάξουμε τάχα την «Ελλάδα 2.0», η οποία όμως στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ίδια και χειρότερη με την «Ελλάδα 1.0».
Η κυβέρνηση μπορεί να επέδειξε για πολλοστή φορά παροιμιώδη ανικανότητα, ασχετοσύνη και αναλγησία αλλά επέδειξε και άριστα πολιτικά αντανακλαστικά. Ο Μητσοτάκης βγήκε πάλι για να κάνει διάγγελμα αξύριστος και αγραβάτωτος με ύφος τεθλιμμένου συγγενούς για να παραστήσει τον συντετριμμένο. Ο Κώστας Καραμανλής υπέβαλε την παραίτησή του (μέχρι την επόμενη υπουργοποίησή του) επειδή θα ήταν αδύνατον να πάει η Νέα Δημοκρατία σε εκλογές σε λίγες εβδομάδες με τον ΣΥΡΙΖΑ να την κοπανάει αλύπητα για τις ευθύνες της για την πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη ξεπληρώνοντας τα χρωστούμενα που της έχει από το Μάτι – έναν τέτοιο συμψηφισμό τραγωδιών θέλησε να αποφύγει ο Μητσοτάκης με την απομάκρυνση του υπουργού του. Και βέβαια οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι που τόσο καιρό είχαν καταπιεί αμάσητη τη φτωχοποίηση της χώρας, τη λεηλασία των δανειοληπτών από τις τράπεζες και τα funds, τα αντισυνταγματικά μέτρα του covid-19 και το σκάνδαλο μεγατόνων των υποκλοπών, βγήκαν από τα λαγούμια τους και πήγαν να πετάξουν βόμβες Μολότωφ στα γραφεία της Hellenic Train για να δείξουν εμμέσως τον ένοχο ώστε να φύγουν οι βαρύτατες ευθύνες από τις πλάτες των κυβερνώντων.
Το μάθημα που δεν εννοεί να πάρει ο Μητσοτάκης από την πολιτική Ιστορία της Ελλάδας είναι ότι ποτέ καμία κυβέρνηση δεν ευνοήθηκε εκλογικά από την καθυστέρηση της προσφυγής στις κάλπες. Κι αυτό διότι το κράτος μας έχει στηθεί διαχρονικά πάνω σε σαθρά θεμέλια τα οποία η ζωή έχει την πολύ κακή συνήθεια να τα εκθέτει κάθε τόσο σε δημόσια θέα. Ο Μητσοτάκης όμως δεν δείχνει να ανησυχεί, και δικαίως. Όπως λέει και ένα πολύ εύστοχο σχόλιο που διάβασα στο διαδίκτυο: «Ότι στοίχημα θέλετε, μέχρι αύριο-μεθαύριο οι ειδικοί αναλυτές δημοσιογράφοι θα μας αποδείξουν ότι έφταιγε λίγο ο σταθμάρχης, λίγο η κλιματική αλλαγή, λίγο οι ράγες, λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο ο Πούτιν και καθόλου ο Μητσοτάκης». Ό,τι και να συμβεί σ’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο ο πρωθυπουργός είναι ο μόνος αμέτοχος και αθώος. Αυτός υπάρχει μόνο για να αποδίδει ευθύνες σε όλους τους άλλους, ενώ ο ίδιος δεν αναλαμβάνει ποτέ καμία ευθύνη. Το ότι επιλέγει και τοποθετεί στα υπουργεία και τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ όλους τους άχρηστους και τους τεμπέληδες που δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρο, είναι μία μικρή λεπτομέρεια. Το «επιτελικό κράτος» του Μητσοτάκη ξέρει ποιος παππούς δεν έκανε εμβόλιο για να του πάρει 100 ευρώ, αλλά δεν ξέρει αν δύο τρένα τρέχουν με 160 χιλιόμετρα την ώρα πάνω στην ίδια γραμμή σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης. Και η χώρα συνεχίζει όπως πάντα να πορεύεται με τον αυτόματο πιλότο. «Πάμε κι όπου βγει»…