 |
| president.gov.ua |
Είναι απίθανο ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσκι να αναμένει στρατιωτική νίκη. Αλλά φαίνεται ότι πιστεύει πραγματικά πως θα καταφέρει να μετατρέψει την Ουκρανία σε κάτι σαν το Ισραήλ - ένα παραστρατιωτικό κράτος που ζει με μια αίσθηση συνεχούς στρατιωτικής απειλής.
Andrey Sushentsov, διευθυντή προγράμματος του Valdai Club - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Ουκρανία δεν έχει τους δικούς της στρατιωτικούς ή οικονομικούς πόρους για να επιτύχει τη νίκη και οι πόροι που παρέχει η Δύση δε θα είναι ποτέ αρκετοί για να προκαλέσουν μια τελική ήττα στη Ρωσία. Ο υπολογισμός του Ζελένσκι πιθανότατα βασίζεται στην πεποίθηση ότι προσφέροντας την Ουκρανία ως εργαλείο για να τη χρησιμοποιήσει το ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, θα κινητοποιεί συνεχώς τη δυτική υποστήριξη και έτσι θα διασφαλίζει τη δική του επιβίωση και αυτή των συνεργατών του.
Στο χειρότερο σενάριο, όπως το βλέπει, ο Ζελένσκι πιθανότατα βασίζεται στη μετανάστευση στη Δύση με τους στενότερους συνεργάτες του, όπου θα υποστηρίξουν μια συνεχιζόμενη πολιτική ρωσική συγκράτηση. Αλλά ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων στην Ουκρανία;
Οι άνευ προηγουμένου δυσκολίες του πολέμου που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα θα μπορούσαν να είχαν μειωθεί σημαντικά εάν ο Ζελένσκι ήταν πρόθυμος να διευθετήσει την κρίση διπλωματικά. Η Ρωσία έχει επανειλημμένα αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες για την επίλυση αυτής της σύγκρουσης. Στην πρώτη φάση, για παράδειγμα, πραγματοποιήθηκαν διαπραγματεύσεις στη Λευκορωσία και την Τουρκία. Ωστόσο, υπό την επιρροή των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, το Κίεβο έχει θέσει μια πορεία για την παράταση της σύγκρουσης, βασιζόμενο στη δυτική στρατιωτική βοήθεια για την επίτευξη των στόχων του.
Καθώς οι στρατιωτικοί και οικονομικοί πόροι της Ουκρανίας έχουν στερέψει, η χώρα εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις δυτικές προμήθειες και τελικά έχει γίνει εργαλείο για την καταπολέμηση της Ρωσίας. Ωστόσο, το Κίεβο εξακολουθεί να έχει την ευκαιρία να ξεκινήσει συνομιλίες με τη Μόσχα.
Ο Ζελένσκι θα μπορούσε να αναλάβει την πρωτοβουλία να διαπραγματευτεί ένα status quo που εξακολουθεί να είναι άνετο για την Ουκρανία. Φυσικά, καθώς η ρωσική στρατιωτική εκστρατεία εξελίσσεται, η κατάσταση θα αλλάξει με τρόπους που δεν είναι καθόλου ευνοϊκοί για το Κίεβο. Και οι λύσεις που πρότεινε η ρωσική αντιπροσωπεία στην αρχή της κρίσης δε θα είναι πλέον στο τραπέζι. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει η πιθανότητα μιας βιώσιμης ειρήνης, με μειωμένους κινδύνους κλιμάκωσης στη μεγαλύτερη στρατιωτική σύγκρουση της Ευρώπης μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή.
Ο Ζελένσκι θα μπορούσε ακόμα να διεκδικήσει τις δάφνες ενός ειρηνοποιού που θυσίασε μέρος της προσωπικής του φιλοδοξίας στο όνομα της σωτηρίας ουκρανικών ζωών και της εξασφάλισης ενός ειρηνικού μέλλοντος για τη χώρα του.
Μια εκεχειρία θα ανακουφίσει τις οικονομικές δυσκολίες των υποστηρικτών του Κιέβου στη Δύση και έτσι θα δημιουργήσει κάποια ευγνωμοσύνη. Η Ουκρανία θα εξοικονομήσει επίσης σημαντικό μέρος των στρατιωτικών της πόρων. Η ειρήνη προφανώς θα τους περιόριζε, καθώς οι παραδόσεις θα στερέψουν, αλλά αυτοί οι πόροι επί τόπου θα εξακολουθούσαν να είναι στη διάθεση της ουκρανικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ζελένσκι ενεργεί σαν να μη βλέπει καμία αξία στη διατήρηση της ουκρανικής κρατικής υπόστασης. Η διοίκηση σπαταλά τη ζωή των πολιτών και τον οικονομικό ιστό της χώρας με την πεποίθηση πως αυτή η θυσία είναι απαραίτητη για να κερδίσει κάποιο πιθανό, μάλλον αόριστο, πλεονέκτημα στο μέλλον. Αντί να ενεργεί ως ειρηνοποιός, ως κάποιος που είναι διατεθειμένος να κάνει θυσίες για να σώσει τις ζωές του λαού του, ο Ζελένσκι ενεργεί σαν τζογαδόρος, ενώ τροφοδοτεί τον πληθυσμό με στρατιωτική προπαγάνδα.
Η άνευ προηγουμένου στρατιωτική, πολιτική και οικονομική υποστήριξη που λαμβάνει η Ουκρανία από το εξωτερικό καλύπτει ουσιαστικά όλα τα λάθη της κυβέρνησης Ζελένσκι. Μια στρατηγική που βασίζεται στο αξίωμα "ο πόλεμος θα πληρώσει για τα πάντα". Στο εσωτερικό, η στρατιωτική γραμμή επέτρεψε στον Πρόεδρο να καθιερώσει μια πολιτική δικτατορία και να διώξει τους αντιπάλους του σε όλους τους τομείς της κρατικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας. Ως αποτέλεσμα, εξασφάλισε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια του και, για πρώτη φορά στην ουκρανική ιστορία, φίμωσε όλα τα κέντρα αντιπολίτευσης.
Ο Ζελένσκι δε χρειάζεται να ανησυχεί για την οικονομική ευημερία της Ουκρανίας βραχυπρόθεσμα: αρκεί η εξωτερική οικονομική βοήθεια που παρέχεται στην ουκρανική κυβέρνηση. Εν τω μεταξύ, το Κίεβο εξακολουθεί να στοιχηματίζει ενεργά ότι τα 300 δισεκατομμύρια δολάρια της Ρωσίας σε συναλλαγματικά αποθέματα, παγωμένα στη Δύση, θα πέσουν στα χέρια του. Αυτό που θα ισοδυναμούσε με κρατική πειρατεία θα του επέτρεπε επίσης να χρησιμοποιήσει τα χρήματα όπως κρίνει κατάλληλο.
Ως αποτέλεσμα, ο Ζελένσκι αναμένει ότι ακόμη και αν ηττηθεί και χάσει μέρος της επικράτειάς του, θα παραμείνει στην εξουσία ως στρατιωτικός ηγέτης που χρειάζεται η Δύση για τη Νέα Ουκρανία, η οποία θα είναι το κύριο αντιρωσικό φυλάκιο στα ανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ. Ένα που θα είναι οπλισμένο μέχρι τα δόντια, κορεσμένο με δυτική οικονομική βοήθεια και που θα παρέχει στους πολίτες του ένα αποδεκτό βιοτικό επίπεδο.
Πιστεύω ότι ο Ζελένσκι είναι πραγματικά πεπεισμένος πως θα καταφέρει να μετατρέψει την Ουκρανία σε κάτι σαν το Ισραήλ, ένα παραστρατιωτικό κράτος σε ένα εχθρικό περιβάλλον και να ζήσει με μια αίσθηση συνεχούς στρατιωτικής απειλής. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο ότι ακόμη και στο χειρότερο σενάριο, όπου υπάρχει πλήρης κατάρρευση της κυβέρνησής του, ο Ζελένσκι αναμένει να βρει τον εαυτό του και μια ομάδα στενότερων συνεργατών του στην εξορία στη Δύση. Μόλις φτάσουν εκεί, θα υποστηρίξουν ενεργά μια συνεχιζόμενη πολιτική περιορισμού και ήττας της Ρωσίας. Η ιστορία δείχνει πως αυτή η προοπτική έχει κάθε πιθανότητα να υλοποιηθεί.