Παρουσίαση Freepen.gr
Στις 16 Φεβρουαρίου 2022, μια ολόκληρη εβδομάδα πριν ο Πούτιν στείλει μαχητικά στρατεύματα στην Ουκρανία, ο ουκρανικός στρατός άρχισε τον σφοδρό βομβαρδισμό της περιοχής (στην ανατολική Ουκρανία) που κατέχεται κυρίως από Ρώσους. Αξιωματούχοι από την Αποστολή Παρατηρητών του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) βρίσκονταν στην περιοχή εκείνη τη στιγμή και διατήρησαν αρχείο του βομβαρδισμού καθώς λάμβανε χώρα. Αυτό που ανακάλυψε ο ΟΑΣΕ ήταν πως ο βομβαρδισμός εντάθηκε δραματικά όσο περνούσε η εβδομάδα μέχρι που έφτασε στο αποκορύφωμά του στις 19 Φεβρουαρίου, όταν καταγράφηκαν συνολικά 2.026 χτυπήματα πυροβολικού. Λάβετε υπόψη ότι ο ουκρανικός στρατός βομβαρδίζει στην πραγματικότητα περιοχές αμάχων κατά μήκος της Γραμμής Επαφής που καταλαμβάνεται από άλλους Ουκρανούς.
Θέλουμε να τονίσουμε ότι οι αξιωματούχοι του ΟΑΣΕ επιχειρούσαν με την επαγγελματική τους ιδιότητα συγκεντρώνοντας από πρώτο χέρι στοιχεία για βομβαρδισμούς στην περιοχή. Αυτό που δείχνουν τα στοιχεία τους είναι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις βομβάρδιζαν και σκότωναν τους δικούς τους ανθρώπους. Όλα αυτά έχουν τεκμηριωθεί και δεν έχουν αμφισβητηθεί.
Άρα, το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε όλοι στον εαυτό μας είναι το εξής: Είναι ο βομβαρδισμός και η σφαγή των δικών τους λαών «πράξη πολέμου»;
Νομίζουμε ότι είναι. Και αν έχουμε δίκιο, τότε πρέπει λογικά να υποθέσουμε πως ο πόλεμος άρχισε πριν από τη ρωσική εισβολή (η οποία ξεκίνησε μια ολόκληρη εβδομάδα αργότερα) Πρέπει επίσης να εικάσουμε ότι η υποτιθέμενη «απρόκλητη επίθεση» της Ρωσίας δεν ήταν καθόλου απρόκλητη, αλλά ήταν η κατάλληλη ανθρωπιστική απάντηση στην σκόπιμη δολοφονία αμάχων. Για να υποστηρίξουμε ότι η ρωσική εισβολή «δεν προκλήθηκε», θα πρέπει να πούμε ότι η εκτόξευση πάνω από 4.000 βλημάτων πυροβολικού σε πόλεις και γειτονιές όπου ζουν γυναίκες και παιδιά δεν είναι πρόκληση; Ποιος θα υπερασπιστεί αυτή την άποψη;
Κανείς, γιατί είναι παράλογο. Η δολοφονία αμάχων στο Ντονμπάς ήταν μια ξεκάθαρη πρόκληση, μια πρόκληση που είχε στόχο να οδηγήσει τη Ρωσία σε πόλεμο. Και –όπως είπαμε νωρίτερα– ο ΟΑΣΕ είχε επιτόπιους παρατηρητές που παρείχαν πλήρη τεκμηρίωση για το βομβαρδισμό καθώς έλαβε χώρα, η οποία είναι τόσο κοντά σε ακλόνητες μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων που πρόκειται να πάρετε.
Αυτό, φυσικά, είναι μια σημαντική ρήξη με την «επίσημη αφήγηση» που προσδιορίζει τη Ρωσία ως το δράστη των εχθροπραξιών. Αλλά, όπως δείξαμε, αυτό απλά δεν ισχύει. Η επίσημη αφήγηση είναι λάθος. Ακόμα κι έτσι, μπορεί να μην σας εκπλήσσει αν γνωρίζετε ότι τα περισσότερα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης παρέλειψαν εντελώς οποιαδήποτε κάλυψη των διερευνητικών δραστηριοτήτων του ΟΑΣΕ στην ανατολική Ουκρανία. Η μόνη εξαίρεση ήταν το Reuters που δημοσίευσε έναν εσκεμμένα αδιαφανή λογαριασμό που δημοσιεύτηκε στις 18 Φεβρουαρίου με τίτλο «Η Ρωσία εκφράζει ανησυχία για την απότομη αύξηση των βομβαρδισμών του Ντονμπάς». Ιδού ένα απόσπασμα:
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ εξέφρασε ανησυχία την Παρασκευή για την απότομη αύξηση των βομβαρδισμών στην ανατολική Ουκρανία και κατηγόρησε την ειδική αποστολή παρακολούθησης του ΟΑΣΕ ότι αποσιωπά, όπως είπε, ουκρανικές παραβιάσεις της ειρηνευτικής διαδικασίας.
Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν εκφράσει φόβους πως η έξαρση της βίας στο Ντονμπάς θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος ενός ρωσικού προσχήματος για εισβολή στην Ουκρανία. Οι εντάσεις είναι ήδη υψηλές λόγω της συσσώρευσης ρωσικού στρατού στα βόρεια, ανατολικά και νότια της Ουκρανίας.
«Ανησυχούμε πολύ από τις αναφορές των τελευταίων ημερών – χθες και προχθές σημειώθηκε απότομη αύξηση των βομβαρδισμών με χρήση όπλων που απαγορεύονται βάσει των συμφωνιών του Μινσκ», είπε ο Λαβρόφ, αναφερόμενος στις ειρηνευτικές συμφωνίες που στοχεύουν στον τερματισμό της σύγκρουσης. «Μέχρι στιγμής βλέπουμε πως η ειδική αποστολή παρακολούθησης κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να εξομαλύνει όλα τα ερωτήματα που δείχνουν την ευθύνη των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας», είπε σε συνέντευξη Τύπου.
Ο στρατός της Ουκρανίας αρνήθηκε την Παρασκευή πως παραβίασε την ειρηνευτική διαδικασία του Μινσκ και κατηγόρησε τη Μόσχα ότι διεξήγαγε πόλεμο πληροφοριών για να πει πως το Κίεβο βομβαρδίζει αμάχους, ισχυρισμούς που είπε ότι ήταν ψέματα και είχαν σκοπό να το προκαλέσουν». (Η Ρωσία εκφράζει συναγερμό για την απότομη αύξηση των βομβαρδισμών στο Ντονμπάς , Reuters)
Παρατηρήστε τον έξυπνο τρόπο με τον οποίο το Reuters πλαισιώνει την κάλυψή του έτσι ώστε οι ισχυρισμοί του ουκρανικού στρατού να έχουν τόση αξιοπιστία με τους ισχυρισμούς του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών. Αυτό που το Reuters αδυνατεί να επισημάνει είναι ότι η έκθεση του ΟΑΣΕ επαληθεύει την εκδοχή του Λαβρόφ για τα γεγονότα, ενώ διαψεύδει τους ισχυρισμούς των Ουκρανών. Είναι δουλειά ενός δημοσιογράφου να κάνει τη διάκριση μεταξύ γεγονότος και φαντασίας, αλλά, για άλλη μια φορά, βλέπουμε πώς οι ειδήσεις που βασίζονται στην ατζέντα δεν προορίζονται να ενημερώσουν αλλά να παραπλανήσουν.
Το σημείο που προσπαθούμε να θίξουμε είναι απλό: Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε από έναν τυραννικό Ρώσο ηγέτη (Πούτιν) που είχε την τάση να ανοικοδομήσει τη Σοβιετική Αυτοκρατορία. Αυτή η αφήγηση είναι μια απάτη που στριμώχτηκε από νεοσυντηρητικούς spin-meisters [άτομο δημοσίων σχέσεων που προσπαθεί να αποτρέψει την αρνητική δημοσιότητα δημοσιοποιώντας μια ευνοϊκή ερμηνεία των λόγων ή πράξεων μιας εταιρείας ή πολιτικού κόμματος ή διάσημου προσώπου] που προσπαθούν να δημιουργήσουν δημόσια υποστήριξη για έναν πόλεμο με τη Ρωσία. Τα γεγονότα που παρουσιάζω εδώ μπορούν να εντοπιστούν σε ένα χάρτη όπου έγιναν οι πραγματικές εκρήξεις και στη συνέχεια καταγράφηκαν από αξιωματούχους των οποίων η δουλειά ήταν να εκπληρώσουν αυτό ακριβώς το καθήκον. Μπορείτε να δείτε τη διαφορά μεταξύ των δύο; Σε μια περίπτωση, η ιστορία βασίζεται σε εικασίες, συμπεράσματα και άνευ ουσίας επισημάνσεις, ενώ στην άλλη, η ιστορία συνδέεται με πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο έδαφος και καταλογίστηκαν από εκπαιδευμένους επαγγελματίες του χώρου. Σε ποια εκδοχή των γεγονότων έχετε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη;
Συμπέρασμα: Η Ρωσία δεν ξεκίνησε τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτή είναι μια ψεύτικη αφήγηση. Η ευθύνη ανήκει στον ουκρανικό στρατό και τους ηγέτες του στο Κίεβο .
Και να κάτι άλλο που τυπικά αποκλείεται στην επιλεκτική κάλυψη των ΜΜΕ. Πριν ο Πούτιν στείλει τα τανκς του πέρα από τα σύνορα στην Ουκρανία, επικαλέστηκε το Άρθρο 51 των Ηνωμένων Εθνών που παρέχει νομική αιτιολόγηση για στρατιωτική επέμβαση. Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες το έχουν κάνει πολλές φορές για να παρέχουν ένα φύλλο συκής νομιμότητας στις πολυάριθμες στρατιωτικές επεμβάσεις τους. Αλλά, σε αυτή την περίπτωση, μπορείτε να δείτε πού θα μπορούσε πραγματικά να δικαιολογηθεί η λεγόμενη Responsibility To Protect (R2P), άλλωστε, σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις, ο ουκρανικός στρατός έχει σκοτώσει περισσότερους από 14.000 Ρώσους από το πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ πριν από 8 χρόνια. Αν υπήρξε ποτέ μια κατάσταση στην οποία θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια αμυντική στρατιωτική επιχείρηση, ήταν αυτή. Αλλά αυτό εξακολουθεί να μην εξηγεί πλήρως γιατί ο Πούτιν επικαλέστηκε το Άρθρο 51 του ΟΗΕ. Για αυτό, απευθυνόμαστε στον πρώην επιθεωρητή όπλων Scott Ritter, ο οποίος το εξήγησε ως εξής:
«Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, επικαλούμενος το Άρθρο 51 ως αρχή του, διέταξε αυτό που αποκάλεσε μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση»….
σύμφωνα με το άρθρο 51, δεν υπάρχει αμφιβολία ως προς τη νομιμότητα του ισχυρισμού της Ρωσίας ότι ο ρωσόφωνος πληθυσμός του Ντονμπάς είχε υποβληθεί σε άγριο βομβαρδισμό οκτώ ετών που είχε σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους … Επιπλέον, η Ρωσία ισχυρίζεται πως έχει τεκμηριωμένες αποδείξεις ότι ο ουκρανικός στρατός προετοιμαζόταν για μια μαζική στρατιωτική εισβολή στο Ντονμπάς, η οποία προλήφθηκε από την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» υπό τη Ρωσία. [Τα στοιχεία του ΟΑΣΕ δείχνουν αύξηση του κυβερνητικού βομβαρδισμού της περιοχής τις ημέρες πριν από την είσοδο της Ρωσίας]..Η ουσία είναι ότι η Ρωσία έχει διατυπώσει έναν ευδιάκριτο ισχυρισμό σύμφωνα με το δόγμα της προληπτικής συλλογικής αυτοάμυνας, που επινοήθηκε αρχικά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως ισχύει για το άρθρο 51, το οποίο βασίζεται σε γεγονότα, όχι σε φαντασία.
Ενώ μπορεί να είναι της μόδας για ανθρώπους, οργανισμούς και κυβερνήσεις στη Δύση να ασπάζονται το συμπέρασμα ότι η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας συνιστά σκόπιμη παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και, ως εκ τούτου, συνιστά παράνομο επιθετικό πόλεμο, το άβολο είναι πως η αλήθεια είναι ότι, από όλους τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται σχετικά με τη νομιμότητα της προκαταβολής σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, η αιτιολόγηση της Ρωσίας για εισβολή στην Ουκρανία βασίζεται σε στέρεο νομικό έδαφος». («Ρωσία, Ουκρανία & ο νόμος του πολέμου: Έγκλημα επιθετικότητας», Consortium News)
Ακολουθεί λίγο περισσότερο υπόβαθρο από ένα άρθρο του αναλυτή εξωτερικής πολιτικής Danial Kovalik:
«Κάποιος πρέπει να ξεκινήσει αυτή τη συζήτηση αποδεχόμενος το γεγονός ότι υπήρχε ήδη πόλεμος στην Ουκρανία τα οκτώ χρόνια πριν από τη ρωσική στρατιωτική εισβολή τον Φεβρουάριο του 2022. Και, αυτός ο πόλεμος της κυβέρνησης στο Κίεβο… στοίχισε τη ζωή σε περίπου 14.000 ανθρώπους, πολλοί από αυτούς παιδιά, και εκτόπισαν περίπου 1,5 εκατομμύριο ακόμη… Η κυβέρνηση στο Κίεβο, και ειδικά τα νεοναζιστικά τάγματά της, πραγματοποίησαν επιθέσεις εναντίον αυτών των λαών… ακριβώς λόγω της εθνικότητάς τους. ..
Ενώ ο Χάρτης του ΟΗΕ απαγορεύει τις μονομερείς πολεμικές πράξεις, προβλέπει επίσης, στο άρθρο 51, ότι «τίποτα στον παρόντα Χάρτη δεν θίγει το εγγενές δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας…» Και αυτό το δικαίωμα αυτοάμυνας έχει ερμηνευτεί πως επιτρέπει στις χώρες να ανταποκριθούν, όχι μόνο σε πραγματικές ένοπλες επιθέσεις, αλλά και στην απειλή επικείμενης επίθεσης.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω, εκτιμώ ότι η Ρωσία είχε το δικαίωμα να ενεργήσει για δική της αυτοάμυνα επεμβαίνοντας στην Ουκρανία, η οποία είχε γίνει αντιπρόσωπος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για μια επίθεση - όχι μόνο στη ρωσική εθνότητα στο εσωτερικό της Ουκρανίας – αλλά και την ίδια τη Ρωσία». (“Γιατί η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι νόμιμη βάσει του διεθνούς δικαίου”, RT )
Λοιπόν, έχει αναφερθεί κανείς στα δυτικά μέσα ενημέρωσης για το γεγονός ότι ο Πούτιν επικαλέστηκε το Άρθρο 51 του ΟΗΕ πριν ξεκινήσει την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση;
Όχι, δεν το έχουν κάνει, γιατί κάτι τέτοιο θα αποτελούσε παραδοχή ότι η στρατιωτική επιχείρηση του Πούτιν είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο. Αντίθετα, τα μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να διαδίδουν τη μυθοπλασία πως «Ο Χίτλερ-Πούτιν προσπαθεί να ανοικοδομήσει τη Σοβιετική αυτοκρατορία», ένας ισχυρισμός για τον οποίο δεν υπάρχουν αποδείξεις. Λάβετε υπόψη, ότι η επιχείρηση του Πούτιν δεν περιλαμβάνει την ανατροπή μιας ξένης κυβέρνησης για να εγκαταστήσει έναν υποστηριζόμενο από τη Μόσχα, ή τον οπλισμό και εκπαίδευση ενός ξένου στρατού που θα χρησιμοποιηθεί ως πληρεξούσιος για την καταπολέμηση ενός γεωπολιτικού αντιπάλου ή το γέμισμα μιας χώρας με τελευταίας τεχνολογίας όπλα για την επίτευξη των δικών του στενών στρατηγικών στόχων ή διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών βιομηχανικής δολιοφθοράς (Nord-Stream 2) για την αποτροπή της οικονομικής ολοκλήρωσης της Ασίας και της Ευρώπης. Όχι, ο Πούτιν δεν έχει εμπλακεί σε τίποτα από αυτά τα πράγματα. Αλλά η Ουάσιγκτον σίγουρα έχει, επειδή η Ουάσιγκτον δεν περιορίζεται από το διεθνές δίκαιο. Στα μάτια της Ουάσιγκτον, το διεθνές δίκαιο είναι απλώς μια ταλαιπωρία που απορρίπτεται περιφρονητικά κάθε φορά που απαιτείται μονομερής δράση. Αλλά ο Πούτιν δεν είναι τόσο καβαλάρης σε τέτοια θέματα, στην πραγματικότητα, έχει μακρά ιστορία να παίζει με τους κανόνες, επειδή πιστεύει πως οι κανόνες βοηθούν στην ενίσχυση της ασφάλειας όλων. Και, έχει δίκιο. Το κάνουν.
Και γι' αυτό επικαλέστηκε το άρθρο 51 πριν στείλει τα στρατεύματα για να βοηθήσουν τους ανθρώπους στο Ντονμπάς. Ένιωθε ότι είχε ηθική υποχρέωση να τους δανείσει τη βοήθειά του, αλλά ήθελε οι ενέργειές του να συμμορφώνονται με το διεθνές δίκαιο. Πιστεύουμε πως τα κατάφερε και τα δύο.
Ο αμερικανός αυτοκρατορικός σχεδιαστής Τζορτζ Κένναν, αρχιτέκτονας του πρώτου ψυχρού πολέμου, έγραψε το 1948: «Έχουμε περίπου το 50% του παγκόσμιου πλούτου αλλά μόνο το 6,3% του πληθυσμού του» «Το πραγματικό μας καθήκον» είναι «να διατηρήσουμε αυτή τη θέση ανισότητας». @BenjaminNorton
Εδώ είναι κάτι άλλο που δε θα δείτε ποτέ στα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Δε θα δείτε ποτέ το πραγματικό κείμενο των απαιτήσεων ασφαλείας του Πούτιν που έγιναν 2 ολόκληρους μήνες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Και, ο λόγος που δε θα τα δείτε, είναι γιατί τα αιτήματά του ήταν θεμιτά, λογικά και απαραίτητα. Το μόνο που ήθελε ο Πούτιν ήταν βασικές διαβεβαιώσεις ότι το ΝΑΤΟ δε σχεδίαζε να θέσει τις βάσεις, τους στρατούς και τις εγκαταστάσεις πυραύλων του στα σύνορα της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, έκανε το ίδιο πράγμα που κάνουν όλοι οι υπεύθυνοι ηγέτες για να υπερασπιστούν την ασφάλεια και την ασφάλεια των δικών τους ανθρώπων.
Ακολουθούν μερικά κρίσιμα αποσπάσματα από το κείμενο της πρότασης Πούτιν προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ:
Άρθρο 1
Τα μέρη συνεργάζονται με βάση τις αρχές της αδιαίρετης, ίσης και αμείωτης ασφάλειας και για τους σκοπούς αυτούς:
δεν αναλαμβάνει ενέργειες ούτε συμμετέχει ή υποστηρίζει δραστηριότητες που επηρεάζουν την ασφάλεια του άλλου Μέρους·
δεν εφαρμόζει μέτρα ασφαλείας που έχουν εγκριθεί από κάθε Μέρος μεμονωμένα ή στο πλαίσιο διεθνούς οργανισμού, στρατιωτικής συμμαχίας ή συνασπισμού που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τα βασικά συμφέροντα ασφαλείας του άλλου Μέρους.Άρθρο 3
Τα Μέρη δε χρησιμοποιούν τα εδάφη άλλων Κρατών με σκοπό την προετοιμασία ή τη διεξαγωγή ένοπλης επίθεσης εναντίον του άλλου Μέρους ή άλλες ενέργειες που επηρεάζουν βασικά συμφέροντα ασφαλείας του άλλου Μέρους.
Άρθρο 4
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναλαμβάνουν να αποτρέψουν την περαιτέρω επέκταση της Συμφωνίας του Βορείου Ατλαντικού προς Ανατολάς και να αρνηθούν την προσχώρηση στη Συμμαχία των κρατών της πρώην Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δε θα δημιουργήσουν στρατιωτικές βάσεις στην επικράτεια των κρατών της πρώην Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών που δεν είναι μέλη της Οργάνωσης του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, δε θα χρησιμοποιούν την υποδομή τους για στρατιωτικές δραστηριότητες ή δε θα αναπτύσσουν διμερή στρατιωτική συνεργασία μαζί τους.
Άρθρο 5
Τα Μέρη αποφεύγουν να αναπτύξουν τις ένοπλες δυνάμεις και τα όπλα τους , μεταξύ άλλων στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών, στρατιωτικών συμμαχιών ή συνασπισμών, στις περιοχές όπου η ανάπτυξη αυτή θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή από το άλλο μέρος ως απειλή για την εθνική του ασφάλεια, με εξαίρεση τέτοια ανάπτυξη εντός των εθνικών εδαφών των Μερών.
Τα μέρη απέχουν από την πτήση βαρέων βομβαρδιστικών εξοπλισμένων για πυρηνικό ή μη πυρηνικό οπλισμό ή την ανάπτυξη πολεμικών πλοίων επιφανείας οποιουδήποτε τύπου, συμπεριλαμβανομένων στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών, στρατιωτικών συμμαχιών ή συνασπισμών, σε περιοχές εκτός του εθνικού εναέριου χώρου και των εθνικών χωρικών υδάτων αντίστοιχα, από όπου μπορούν να επιτεθούν σε στόχους στο έδαφος του άλλου Μέρους.
Τα μέρη διατηρούν διάλογο και συνεργάζονται για τη βελτίωση των μηχανισμών για την πρόληψη επικίνδυνων στρατιωτικών δραστηριοτήτων στην ανοικτή θάλασσα και πάνω από αυτήν, συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας για τη μέγιστη απόσταση προσέγγισης μεταξύ πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών.
Άρθρο 6
Τα μέρη δεσμεύονται να μην αναπτύξουν πυραύλους μέσου βεληνεκούς και μικρότερου βεληνεκούς εδάφους εκτός των εθνικών τους εδαφών, καθώς και στις περιοχές των εθνικών τους εδαφών, από τις οποίες τα όπλα αυτά μπορούν να επιτεθούν σε στόχους στην εθνική επικράτεια του άλλου Μέρους.
Άρθρο 7
Τα μέρη απέχουν από την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων εκτός των εθνικών τους εδαφών και επιστρέφουν στην εθνική τους επικράτεια τέτοια όπλα που είχαν ήδη αναπτυχθεί εκτός της εθνικής τους επικράτειας κατά την στιγμή της έναρξης ισχύος της Συνθήκης. Τα μέρη καταργούν κάθε υπάρχουσα υποδομή για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων εκτός των εθνικών τους εδαφών.
Τα μέρη δεν εκπαιδεύουν στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό από μη πυρηνικές χώρες για τη χρήση πυρηνικών όπλων. Τα Μέρη δεν θα διεξάγουν ασκήσεις ή εκπαίδευση για δυνάμεις γενικού σκοπού, που περιλαμβάνουν σενάρια που αφορούν τη χρήση πυρηνικών όπλων» (“To Make Sense of War”, Israel Shamir, Unz Review)
Δε χρειάζεται ιδιοφυΐα για να καταλάβεις τι ανησυχούσε ο Πούτιν. Ανησυχούσε για την επέκταση του ΝΑΤΟ και, ειδικότερα, για την εμφάνιση μιας εχθρικής στρατιωτικής συμμαχίας που υποστηρίζεται από καλλωπισμένους από την Ουάσιγκτον Ναζί που κατείχαν εδάφη στη δυτική πλευρά του. Ήταν παράλογο εκ μέρους του; Θα έπρεπε να είχε αγκαλιάσει αυτούς τους Ρωσοφοβικούς που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και να τους επιτρέψει να τοποθετήσουν τους πυραύλους τους στα σύνορά του; Θα ήταν αυτό το συνετό;
Λοιπόν, τι μπορούμε να συμπεράνουμε από τη λίστα των απαιτήσεων του Πούτιν;
Πρώτον, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν προσπαθεί να ανοικοδομήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία όπως επιμένουν αμείλικτα τα MSM [συστημικά ΜΜΕ]. Η λίστα εστιάζει αποκλειστικά σε απαιτήσεις που σχετίζονται με την ασφάλεια, τίποτα άλλο.
Δεύτερον, αποδεικνύει πως ο πόλεμος θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί αν ο Ζελένσκι απλώς διατηρούσε το status quo και είχε ανακοινώσει επίσημα ότι η Ουκρανία θα παρέμενε ουδέτερη. Στην πραγματικότητα, ο Zelensky συμφώνησε στην ουδετερότητα στις διαπραγματεύσεις με τη Μόσχα το Μάρτιο, αλλά η Ουάσιγκτον εμπόδισε τον Ουκρανό πρόεδρο να προχωρήσει στη συμφωνία, πράγμα που σημαίνει πως η κυβέρνηση Μπάιντεν είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη σύγκρουση. (Το RT δημοσίευσε ένα άρθρο σήμερα δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι είχε επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας το Μάρτιο, αλλά η συμφωνία ακυρώθηκε σκόπιμα από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Ουάσιγκτον ήθελε πόλεμο)
Τρίτον, δείχνει ότι ο Πούτιν είναι ένας λογικός ηγέτης του οποίου τα αιτήματα θα έπρεπε να είχαν γίνει δεκτά με ανυπομονησία. Ήταν παράλογο από τον Πούτιν να ζητήσει «τα μέρη να απέχουν από την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεών τους και... στρατιωτικών συμμαχιών... στις περιοχές όπου μια τέτοια ανάπτυξη θα μπορούσε να εκληφθεί από το άλλο μέρος ως απειλή για την εθνική του ασφάλεια»; Ήταν παράλογο γι' αυτόν το ερώτημα πως «τα μέρη θα εξαλείψουν κάθε υπάρχουσα υποδομή για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων εκτός των εθνικών τους εδαφών»;
Πού ακριβώς είναι οι «παράλογες απαιτήσεις» που υποτίθεται ότι υπέβαλε ο Πούτιν;
Δεν υπάρχουν. Ο Πούτιν δεν είχε απαιτήσεις που δεν θα είχαν οι ΗΠΑ αν «το παπούτσι ήταν στο άλλο πόδι».
Τέταρτον, αποδεικνύει πως ο πόλεμος δεν είναι αγώνας για την ουκρανική απελευθέρωση ή δημοκρατία. Αυτό είναι ανοησία. Είναι ένας πόλεμος που στοχεύει στην «αποδυνάμωση» της Ρωσίας και τελικά στην απομάκρυνση του Πούτιν από την εξουσία. Αυτοί είναι οι πρωταρχικοί στόχοι. Αυτό σημαίνει ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες δεν πεθαίνουν για τη χώρα τους, πεθαίνουν για ένα ελιτίστικο όνειρο να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ, να συντρίψουν τη Ρωσία, να περικυκλώσουν την Κίνα και να επεκτείνουν την ηγεμονία των ΗΠΑ για έναν ακόμη αιώνα. Η Ουκρανία είναι απλώς το πεδίο μάχης στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας των Μεγάλων Δυνάμεων.
Υπάρχουν πολλά σημεία που προσπαθούμε να κάνουμε σε αυτό το άρθρο:
- Ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο;
Απάντηση – Η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο - Ήταν η ρωσική εισβολή παραβίαση του διεθνούς δικαίου;
Απάντηση – Όχι, η ρωσική εισβολή πρέπει να εγκριθεί σύμφωνα με το άρθρο 51 των Ηνωμένων Εθνών - Θα μπορούσε ο πόλεμος να είχε αποφευχθεί εάν η Ουκρανία δήλωνε ουδετερότητα και ικανοποιούσε τις εύλογες απαιτήσεις του Πούτιν;
Απάντηση – Ναι, ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί - Το τελευταίο σημείο αφορά τη Συνθήκη του Μινσκ και το πώς η ανεντιμότητα των δυτικών ηγετών πρόκειται να επηρεάσει την τελική διευθέτηση στην Ουκρανία. Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έχουν ιδέα για το πόσο σοβαρά έχουν αποδεκατιστεί οι διεθνείς σχέσεις από την προδοσία του Μινσκ. Σε έναν κόσμο όπου οι νομικά δεσμευτικές συμφωνίες μπορούν να απορριφθούν απότομα στο όνομα της πολιτικής σκοπιμότητας, ο μόνος τρόπος επίλυσης των διαφορών είναι μέσω της ωμής βίας. Το σκέφτηκε κανείς στη Γερμανία, τη Γαλλία ή την Ουάσιγκτον πριν ενεργήσει; (Αλλά, πρώτα, κάποιο υπόβαθρο για το Μινσκ)
Στόχος της συμφωνίας του Μινσκ ήταν να τερματιστεί η μάχη μεταξύ του ουκρανικού στρατού και των Ρώσων στην περιοχή του Ντονμπάς της Ουκρανίας. Ήταν ευθύνη των τεσσάρων συμμετεχόντων στη συνθήκη –της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Ουκρανίας– να διασφαλίσουν ότι και οι δύο πλευρές τηρούσαν τους όρους της συμφωνίας. Όμως, το Δεκέμβριο, η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ είπε σε συνέντευξή της σε γερμανικό περιοδικό πως δεν υπήρχε ποτέ καμία πρόθεση εφαρμογής της συμφωνίας, αντίθετα, το σχέδιο ήταν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος για να γίνει η Ουκρανία ισχυρότερη προκειμένου να προετοιμαστεί για έναν πόλεμο με Ρωσία. Άρα, ξεκάθαρα, από την αρχή οι Ηνωμένες Πολιτείες σκόπευαν να προκαλέσουν πόλεμο με τη Ρωσία.
Στις 5 Σεπτεμβρίου 2014, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ουκρανία και η Ρωσία υπέγραψαν το Μινσκ, αλλά η συνθήκη απέτυχε και οι μάχες ξανάρχισαν. Στις 12 Φεβρουαρίου 2015, υπογράφηκε το Minsk 2, αλλά και αυτό απέτυχε. Παρακαλώ, παρακολουθήστε αυτό το σύντομο βίντεο στο You Tube από τον Amit Sengupta, ο οποίος δίνει μια σύντομη περιγραφή του Μινσκ και των συνεπειών του: (Μετέφερα το κομμάτι μόνος μου και τυχόν λάθη είναι δικά μου)
(11:40 λεπτό) «Το 2015, η Γερμανία και η Γαλλία έπρεπε να παίξουν ουδέτερο ρόλο. Υποτίθεται ότι θα έκαναν την Ουκρανία και τη Ρωσία να ακολουθήσουν τους κανόνες. Αλλά δεν το έκαναν αυτό, και ο λόγος που δεν το έκαναν είναι αυτό που αποκάλυψε η Άνγκελα Μέρκελ στη συνέντευξή της στις 7 Δεκεμβρίου. Η Μέρκελ είπε, «Η συμφωνία του Μινσκ του 2014 ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος στην Ουκρανία. Έδωσε επίσης χρόνο να γίνει πιο δυνατή όπως φαίνεται σήμερα. Η Ουκρανία του 2014 και του 2015 δεν είναι η σύγχρονη Ουκρανία». Βασικά, και οι τρεις εταίροι της Συμφωνίας του Μινσκ είπαν ψέματα και πρόδωσαν τη Ρωσία.Ακόμη και ο Πούτιν είπε: «Μια μέρα η Ρωσία θα πρέπει να καταλήξει σε συμφωνία με την Ουκρανία, αλλά η Γερμανία και η Γαλλία πρόδωσαν τη Ρωσία και τώρα βοηθούν την Ουκρανία με όπλα». Είναι ντροπή που οι δυτικοί πολιτικοί ηγέτες συμμετέχουν σε διαπραγματεύσεις που δεν σκοπεύουν να τιμήσουν ή να επιβάλουν… (Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο παραδέχτηκε το ίδιο με τη Μέρκελ και τον Ολάντ). Είπε μάλιστα ότι το πρόβλημα του Ντονμπάς θα έπρεπε να είχε λυθεί τότε με τη δύναμη των όπλων. (2015) Η Ρωσία περίμενε 8 χρόνια για να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Ντονμπάς και στη συνέχεια εξαπέλυσε μια ευρείας κλίμακας επίθεση φέτος. Αλλά τότε ο Πούτιν είχε την εντύπωση πως οι Συμφωνίες του Μινσκ–με την εγγύηση της Γερμανίας και της Γαλλίας και την έγκριση ομόφωνα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών– θα έλυναν την κρίση και θα έδιναν στο Ντονμπάς αυτονομία ενώ θα παρέμενε μέρος της Ουκρανίας. Η Γερμανία και η Γαλλία έπρεπε να διασφαλίσουν ότι οι συμφωνίες του Μινσκ θα εφαρμοστούν από το 2015 έως το 2022. Η συλλογική Δύση γνώριζε πάντα πως ο πόλεμος ήταν η μόνη λύση. Ποτέ δεν ήθελαν ειρήνη, απλώς έπαιξαν στο όνομα της συμφωνίας του Μινσκ . Άρα, μπορείτε να πείτε πως ήταν μια διπλωματική «νίκη» για τη Δύση……
Η Γαλλία και η Γερμανία κατεύνασαν τη Ρωσία με τη συμφωνία του Μινσκ και έδωσαν ψεύτικες ελπίδες για ειρηνική διευθέτηση. Αλλά, στην πραγματικότητα, αγόραζαν χρόνο στην Ουκρανία για να χτίσει τον στρατό της. Δεν υπήρξε ποτέ διπλωματική λύση. Η συλλογική Δύση –η οποία περιλαμβάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το G-7– κορόιδεψε τη Ρωσία να πιστεύει ότι υπήρχε διπλωματική λύση στη σύγκρουση του Ντονμπάς (αλλά) αντ’ αυτού, προετοίμαζαν την Ουκρανία για έναν πλήρη πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Έτσι, σε κάθε περίπτωση, αυτός ο πόλεμος ήταν γραφτό να συμβεί. Δεν υπήρξε ποτέ διπλωματική λύση… Αυτό ήθελε να πει η Άνγκελα Μέρκελ: «Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ». Ήταν η Γερμανίδα Καγκελάριος όταν έγινε το πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014 και υπογράφηκαν οι Συμφωνίες του Μινσκ. Ως εκ τούτου, η συνεισφορά της σε αυτό το διττό παιχνίδι μαζί με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ουκρανία και τις ΗΠΑ – οδήγησε σε αυτόν τον πόλεμο. Και το ξέρει πολύ καλά. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται να τελειώσει καλά για τη Γερμανία ή τη Γαλλία των οποίων οι οικονομίες έχουν πληγεί σοβαρά. Η Ουκρανία έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Έχει γίνει το Αφγανιστάν της Ευρώπης. Οι δυτικοί πολιτικοί ηγέτες είναι ένοχοι για τη δολοφονία της Ουκρανίας. Όπως και από το 2014, η ουκρανική κυβέρνηση εξαπολύει άγριες στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον ρωσόφωνων Ουκρανών αμάχων στην περιοχή του Ντονμπάς. Χιλιάδες ρωσόφωνοι πολίτες έχουν σκοτωθεί. Η Ρωσία θα έπρεπε να είχε πάρει πίσω το έδαφος το 2014 μαζί με την Κριμαία. Όμως, τότε, η Ρωσία έπεσε στην παγίδα της Συμφωνίας του Μινσκ των δυτικών χωρών. … Δεν είναι η Ρωσία που ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που ξεκίνησαν αυτόν τον πόλεμο. Η Ουκρανία είναι απλώς ένα πιόνι που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και, είναι κρίμα που η ουκρανική κυβέρνηση υπηρετεί τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι του ουκρανικού λαού». («Η αποκάλυψη της Άνγκελα Μέρκελ για τις Συμφωνίες του Μινσκ | Πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία», Amit Sengupta, You Tube)
Δεν υπάρχει τρόπος να υπερεκτιμηθεί η σημασία της προδοσίας του Μινσκ ή ο αντίκτυπος που πρόκειται να έχει στην τελική διευθέτηση στην Ουκρανία. Όταν χάνεται η εμπιστοσύνη, τα έθνη μπορούν να εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους μόνο μέσω ωμής βίας. Αυτό σημαίνει πως η Ρωσία πρέπει να επεκτείνει την περίμετρό της όσο χρειάζεται για να διασφαλίσει ότι θα παραμείνει πέρα από το βεληνεκές του εχθρού. (Ο Πούτιν, ο Λαβρόφ και ο Μεντβέντεφ έχουν ήδη επισημάνει πως σκοπεύουν να κάνουν ακριβώς αυτό). Δεύτερον, η νέα περίμετρος πρέπει να ενισχυθεί μόνιμα με μάχιμα στρατεύματα και θανατηφόρα όπλα που διατηρούνται σε εγρήγορση με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Όταν οι συνθήκες γίνονται οχήματα πολιτικού οπορτουνισμού, τότε τα έθνη πρέπει να αποδεχτούν μια μόνιμη κατάσταση πολέμου. Αυτός είναι ο κόσμος που δημιούργησαν η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Ποροσένκο και οι ΗΠΑ επιλέγοντας να χρησιμοποιήσουν «τον ακρογωνιαίο λίθο των διεθνών σχέσεων» (Συνθήκες) για να προωθήσουν τους στενούς τους φιλοπόλεμους στόχους.
Απλώς αναρωτιόμαστε αν κάποιος στην Ουάσιγκτον συνειδητοποιεί τι φασαρία** έχει κάνει;