 |
| Flickr/WEF |
Υπάρχει πολύς «θόρυβος» στο σύστημα και κρύβει τη θέα.
Alastair Crooke - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Το Νταβός ήταν πάντα «περίεργο». Αλλά φέτος, οι πιο ανόητες πτυχές ήταν τόσο εμφανείς. Το WEF (Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ) πεθαίνει στο αμπέλι. Το «όραμα» φαίνεται ολοένα και πιο φανταστικό και η ύβρις – που είναι εγγενής στη «ρυθμιστική συμπεριφορά» για να κάνει τους ανθρώπους να κάνουν τις «σωστές επιλογές» – στέκεται γυμνή. Το σχίσμα μεταξύ της ζωής, όπως βιώθηκε στον γύρο, και της ζοφερής συνταγής του WEF , δεν ήταν ποτέ πιο έντονο. Το χάσμα θα διευρυνθεί μόνο καθώς η απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου επικεντρώνει τη μεγάλη πλειοψηφία στην αμεσότητα και την οικογενειακή επιβίωση.
Κάποιος μπορεί να απορρίψει αυτό που συμβαίνει ως περιέργεια. Αλλά αυτό θα ήταν λάθος. Το σκάφος του Νταβός μπορεί να χτύπησε ένα παγόβουνο μεγάλης αξιοπιστίας, αλλά δεν έχει βυθιστεί ακόμα.
Αντίθετα, το γεγονός πως το Νταβός βυθίζεται στην ανατριχιαστική ιδιοσυγκρασία είναι σημαντικό – εξαιρετικά σημαντικό.
Είναι σημαντικό γιατί σηματοδοτεί μια ασυνέχεια σε αυτό το φάσμα του «περίεργου ζευγαριού» των Ευρωπαίων ζηλωτών του κλίματος που συνεργάζονται με τους Ρωσοφοβικούς νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Ήταν πάντα παράξενο το γεγονός ότι το Γερμανικό Κόμμα των Πρασίνων – άλλοτε αντιπολεμικό – έγινε τόσο ένθερμος υποστηρικτής του πολέμου με τη Ρωσία.
Η «πράσινη» πτέρυγα του συνασπισμού αποδυναμώνεται. Ωστόσο, θα πρέπει να περιμένουμε πως η κλιματική ώθηση στην Πράσινη Μετάβαση θα αυξηθεί, καθώς το βιοτικό επίπεδο συνεχίζει να καταρρέει με ρυθμό που δεν έχει παρατηρηθεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διαισθητικά, το Νταβός που δείχνει παράξενο μπορεί να φαίνεται καλό. Αλλά προσέξτε τι επιθυμούμε – γιατί το ξεθώριασμα της «πράσινης» πτέρυγας αφήνει τους ιδεολόγους της ηγεμονίας των ΗΠΑ» (τους νεοσυντηρητικούς) πιο ελεύθερους να σπρώξουν στο κενό, τόσο άκυρο.
Οι απαρχές για το τέλος του Νταβός/Επαναφορά αυτού του πλαισίου ήταν πάντα «μεταβλητές». Ο εμπνευστής του concept δεν ήταν ποτέ ο Team Schwab, αλλά ο David Rockefeller, πρόεδρος της Chase Manhattan Bank, και ο προστατευόμενος του (και αργότερα ο «απαραίτητος σύμβουλος» του Klaus Schwab), Maurice Strong.
Ο William Engdahl έχει γράψει πώς «κύκλοι που ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με τον David Rockefeller στη δεκαετία του 1970 δημιούργησαν μια εκθαμβωτική σειρά ελίτ οργανισμών και δεξαμενών σκέψης. Αυτά περιελάμβαναν τη νεομαλθουσιανή Λέσχη της Ρώμης. τη μελέτη που έχει συγγραφεί από το MIT, 'Limits to Growth'· και της Τριμερούς Επιτροπής»:
«Το 1971 η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε μια βαθιά εσφαλμένη έκθεση, τα Όρια στην Ανάπτυξη, η οποία προέβλεπε το τέλος του πολιτισμού, λόγω της αύξησης του πληθυσμού σε συνδυασμό με την εξάντληση των πόρων. Αυτό ήταν το 1971. Το 1973, ο Klaus Schwab στο τρίτο του ετήσιο Νταβός, παρουσίασε το Limits to Growth ως δικό του [όραμα για το μέλλον], στους συγκεντρωμένους εταιρικούς CEO. Το 1974, το σημείο καμπής της Λέσχης της Ρώμης, στη συνέχεια υποστήριξε ότι «η αλληλεξάρτηση πρέπει να μεταφραστεί ως μείωση της ανεξαρτησίας»: Τώρα είναι η ώρα να καταρτίσουμε ένα γενικό σχέδιο [για] ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Ήταν ο Maurice Strong, προστατευόμενος του Rockefeller, ως Πρόεδρος της Διάσκεψης της Στοκχόλμης του ΟΗΕ για την Ημέρα της Γης το 1972, [που] προώθησε μια οικονομική στρατηγική μείωσης του πληθυσμού και μείωσης του βιοτικού επιπέδου σε όλο τον κόσμο για να «σωθεί το περιβάλλον». Ως Γενικός Γραμματέας της Διάσκεψης του ΟΗΕ του Ρίο, ο Στρονγκ παρήγγειλε την έκθεση από τη Λέσχη της Ρώμης, η οποία παραδέχτηκε πως ο ισχυρισμός για την υπερθέρμανση του πλανήτη CO2 ήταν απλώς ένα επινοημένο τέχνασμα για να εξαναγκάσει την αλλαγή: Ο πραγματικός εχθρός είναι η ίδια η ανθρωπότητα – της οποίας η συμπεριφορά έπρεπε να αλλάξει. Ο εκπρόσωπος του Προέδρου Κλίντον στο Ρίο, Tim Wirth, παραδέχτηκε το ίδιο, δηλώνοντας: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ακόμα κι αν η θεωρία της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι λανθασμένη, θα κάνουμε το «σωστό» όσον αφορά την οικονομική πολιτική».
Το θέμα εδώ είναι ότι η συνταγή Ροκφέλερ-Νταβός ήταν πάντα μια απάτη για το φύσημα μιας νέας οικονομικής φούσκας για να διατηρήσει το σχέδιο ηγεμονίας του δολαρίου. Ο κόσμος, ωστόσο, προχωρά από τη συνταγή της ενιαίας παγκόσμιας διακυβέρνησης του Νταβός, στην αποκέντρωση και την πολυπολικότητα – επιδιώκοντας την αναγέννηση της αυτονομίας, των ιστορικών αξιών και της κυριαρχίας. Στο WEF φέτος, ήταν προφανές: το Νταβός είναι το παρελθόν.
Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα, ωστόσο, που συχνά χάνεται, είναι η εισαγωγή της «αποτυχίας της ατζέντας» στον χρηματοπιστωτικό πόλεμο: Το «νέο οικονομικό σύστημα» του Νταβός προέβλεπε ένα παλιρροϊκό κύμα δαπανών για την τεχνολογία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, για επιδοτήσεις (όπως πιστώσεις CO2) και για ρευστοποίηση της μετάβασης. Αφορούσε την επώαση μιας νέας φούσκας, βασισμένης σε νέο χρήμα μηδενικού κόστους (γνωστό ως MMT).
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εταιρείες όπως η Blackrock και οι ολιγάρχες είναι τόσο ενθουσιασμένοι με το Νταβός. Η άφιξη των υψηλών επιτοκίων, ωστόσο, ουσιαστικά σκοτώνει τη νέα «επιλογή φούσκας» – ακριβώς τηn στιγμή που ο δυτικός κόσμος βρίσκεται στο κατώφλι μιας σοβαρής οικονομικής συρρίκνωσης.
«Ωραία» – αυτή τη στιγμή της αποσύνθεσης του Νταβός – ξεκίνησε ένας θόρυβος που αποσπά την προσοχή: Abrahams M1s και Leopards για την Ουκρανία. Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών, Baerbock δηλώνει ότι η Γερμανία και η οικογένεια της ΕΕ βρίσκονται «σε πόλεμο με τη Ρωσία». Ο θόρυβος, ως συνήθως, καταφέρνει να συσκοτίσει κάθε ευρύτερη εικόνα.
Ναι, σημείο ένα, έχουμε ερπυσμό αποστολής: Δε θα στείλουμε επιθετικά όπλα, αλλά μετά το έκαναν. Δε θα στείλουμε όπλα μεγάλου βεληνεκούς M777), αλλά μετά το έκαναν. Δε θα στείλουμε συστήματα πολλαπλής εκτόξευσης πυραύλων (HIMARS), αλλά μετά το έκαναν. Δε θα στείλουμε τανκς, αλλά τώρα στέλνουμε. Δεν υπάρχουν μπότες του ΝΑΤΟ στο έδαφος, αλλά είναι εκεί από το 2014.
Σημείο δύο: Ο συνταγματάρχης Ντάγκλας Μακγκρέγκορ, πρώην σύμβουλος υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, λέει ότι η διάθεση στην Ουάσιγκτον έχει αλλάξει σημαντικά: η DC το καταλαβαίνει – οι ΗΠΑ χάνουν τον πόλεμο με αντιπροσώπους. Ωστόσο, αυτό το γεγονός, λέει ο Macgregor, εξακολουθεί να παραμένει «κάτω από το ραντάρ» όσον αφορά τα κύρια μέσα ενημέρωσης. Το πιο σημαντικό σημείο που επισημαίνει ο Macgregor είναι πως αυτή η καθυστερημένη «αφύπνιση» στην πραγματικότητα δεν αλλάζει την στάση των νεοσυντηρητικών γερακιών. Θέλουν κλιμάκωση (όπως και μια μικρή παράταξη στη Γερμανία – οι Πράσινοι· καθώς και μια ηγετική παράταξη στην Πολωνία και, ως συνήθως, τα κράτη της Βαλτικής).
Και ο Μπάιντεν έχει περικυκλωθεί με γεράκια πολέμου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Τρίτο σημείο: η αντίθετη «πραγματικότητα» είναι ότι «τα καταλαβαίνουν» και οι «ένστολοι» στρατοί της Ευρώπης: πως η Ουκρανία χάνει και τώρα ανησυχεί πολύ από την προοπτική κλιμάκωσης – και πολέμου που θα τυλίξει την Ανατολική Ευρώπη. Τα τανκς δεν έχουν καμία σχέση με τους υπολογισμούς τους για την έκβαση του πολέμου.
Οι επαγγελματίες γνωρίζουν ότι τα Abrams ή Leopards ούτε θα αλλάξουν την πορεία του πολέμου, ούτε θα φτάσουν πριν να είναι πολύ αργά για να αλλάξουν οτιδήποτε. Το ευρωπαϊκό στρατιωτικό στέλεχος δε θέλει πόλεμο με τη Ρωσία: Γνωρίζουν ότι η ΕΕ δεν έχει «αύξηση» κατασκευαστικής ικανότητας για να διατηρήσει τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας πέρα από ένα πολύ μικρό παράθυρο.
Η λαϊκή γνώμη, και τα βασικά σκέλη της γνώμης των ελίτ στη Γερμανία (και αλλού στην Ευρώπη), σκληραίνουν σε αντίθεση με τον πόλεμο. Η ανησυχία είναι πως η έμφαση στην αποστολή ακριβώς γερμανικών αρμάτων μάχης, με τον σκοτεινό συμβολισμό των προηγούμενων αιματηρών μαχών, έχει σκοπό να θάψει κάθε προοπτική οποιασδήποτε μελλοντικής γερμανικής σχέσης με τη Ρωσία – για τα καλά.
Επιπλέον, οι Γερμανοί αξιωματικοί του στρατού ανησυχούν πως ένας ηττημένος ουκρανικός στρατός μπορεί να πέσει πίσω στα πολωνικά σύνορα -και ακόμη και πέρα από αυτά- πριν παραδοθούν τα τανκς. Τα τανκς τότε θα απορροφούνταν από τον πολωνικό στρατό. Υπάρχει μια σκέψη σε αυτούς τους στρατιωτικούς κύκλους ότι αυτή θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να είναι η τελική πρόθεση των νεοσυντηρητικών: η Πολωνία, που ήδη επιστρατεύει μια στρατιωτική δύναμη 200.000 ατόμων, θα γινόταν ο νέος πληρεξούσιος (και ο μεγαλύτερος στρατός στην Ευρώπη) σε έναν ευρύτερο ευρωπαϊκό πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Οι Γερμανοί είναι κατανοητό πολύ ανήσυχοι. Μια πρόσφατη έκθεση της πολωνικής έκδοσης της γερμανικής Die Welt – βασισμένη σε συζητήσεις με πολωνικές διπλωματικές πηγές, συμπεριλαμβανομένου ενός ανώτερου αξιωματούχου του υπουργείου Εξωτερικών της Πολωνίας – ανέφερε πως «κάθε μέρα, οι Πολωνοί πολιτικοί λένε αυτό που συνήθως δεν τολμούν να πουν οι εκπρόσωποι της Γερμανίας ή της Γαλλίας, και έτσι να διατυπώσει έναν από τους στόχους του πολέμου, ότι η Ρωσία πρέπει να αποδυναμωθεί άνευ όρων όσο το δυνατόν περισσότερο. Στόχος μας είναι να σταματήσουμε για πάντα τη Ρωσία. Δεν πρέπει να επιτραπεί ένας σάπιος συμβιβασμός». Και επιπλέον, «μια εκεχειρία με τους όρους της Ρωσίας θα οδηγούσε μόνο σε μια παύση των μαχών, η οποία θα διαρκούσε μόνο μέχρι να ανακάμψει η Ρωσία», εξήγησε ο ανώτερος διπλωμάτης.
Λοιπόν, ας γυρίσουμε αυτήν την οπτική γωνία και ας την δούμε από την άλλη κατεύθυνση. Φυσικά, η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ένα καλειδοσκόπιο κινούμενων σχημάτων – ωστόσο υπάρχουν κάποιες λαβές τις οποίες μπορεί κανείς να αρπάξει, για σταθερότητα.
Ο άξονας των κρατών «σε πόλεμο με τη Ρωσία» βρίσκεται στην άκρη ενός οικονομικού γκρεμού. Το βιοτικό επίπεδο καταρρέει με τον ταχύτερο ρυθμό από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο θυμός, που αργεί να ανάψει, τώρα φουντώνει. Οι πολιτικές τάξεις της Βρετανίας και της ΕΕ δεν έχουν απαντήσεις σε αυτή την κρίση. Η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να καθίσει σφιχτά και να εμπιστεύεται ότι ο κόσμος θα αποδεχθεί όλα τα «πράγματα»: ανοδικό σπιράλ στις τιμές, θέσεις εργασίας με υψηλότερο κόστος ενέργειας, άδειοι χώροι στα ράφια των καταστημάτων, αιχμές ενέργειας – και θύλακες δυσλειτουργίας του συστήματος (δηλ. στα αεροδρόμια και στα συστήματα μεταφορών) που μπερδεύουν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Το ίδιο ισχύει και για τους Αμερικανούς.
Οι επιφορτισμένοι με τη διαχείριση και τη λειτουργία του «συστήματος» είναι μπερδεμένοι. Η (υψηλή) αυτοεκτίμησή τους μέχρι τώρα βασιζόταν στην άρθρωση των «σωστών απόψεων» και στην υπεράσπιση των «προδιαγεγραμμένων αιτιών» – περισσότερο από το να εκδηλώνουν κάποια ιδιαίτερη ικανότητα στο έργο τους. Τώρα δεν ξέρουν τι να πουν ή ποιος σκοπός είναι «σωστός». Οι αφηγήσεις καταρρέουν. Οι αποκαλύψεις του Twitter έχουν διαταράξει την πρώην «ισορροπία».
Το καθεστώς του Κιέβου βρίσκεται επίσης στα άκρα. Φτάνει στο όριο του στρατιωτικού ηθικού – και στην προσφορά ικανών ανδρών. Είναι οικονομικά σπασμένο. Σύμφωνα με πληροφορίες, σε ένα από τα μηνύματα που παρέδωσε ο επικεφαλής της CIA, Μπιλ Μπερνς, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του, προειδοποίησε ότι το Κίεβο μπορεί να υπολογίζει στην οικονομική υποστήριξη της Ουάσιγκτον μέχρι τον Ιούλιο – αλλά πέρα από αυτό, η χρηματοδότηση θα είναι αμφισβητήσιμη.
Ο συνταγματάρχης Macgregor υποστηρίζει πως η προμήθεια «τανκς» είχε σκοπό να «παρατείνει τα δεινά» – δηλαδή, περισσότερα «οπτικά» έως ότου (πιθανώς) μπορεί να εντοπιστεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος που μπορεί να φέρει την ευθύνη για μια ενδεχόμενη καταστροφή της Ουκρανίας. Ποιος μπορεί να είναι αυτός; Λοιπόν, οι φήμες υπονοούν ότι το έπος των Διαβαθμισμένων Εγγράφων Μπάιντεν είναι ένα τέχνασμα που προορίζεται να οδηγήσει στην αποχώρηση του Τζο Μπάιντεν πριν από τις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών.
Ποιος ξέρει… Αλλά αυτό που είναι προφανές είναι πως υπάρχει μια παράταξη στις ΗΠΑ, που όπως οι Ευρωπαίοι, αντιτίθεται στην προδιάθεση της Ομάδας Μπάιντεν για κλιμάκωση. Οι Ευρωπαίοι φοβούνται τον κινητικό πόλεμο στην Ευρώπη, ενώ η αμερικανική παράταξη φοβάται περισσότερο την προοπτική οικονομικής κατάρρευσης, εάν ο πόλεμος διευρυνθεί.
Φυσικά και η Μόσχα δεν επιθυμεί έναν ευρύτερο πόλεμο – αν και πρέπει να προετοιμαστεί ενάντια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η Μόσχα θα γνωρίζει επίσης πως οι συνεχιζόμενες δυτικές στρατιωτικές προκλήσεις (δηλαδή, οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στην Κριμαία) αντιμετωπίζονται με ανυπομονησία από τα γεράκια που ελπίζουν να πυροδοτήσουν ένα ρωσικό βήμα κλιμάκωσης. Πράγματι, τα γεράκια υποστηρίζουν ότι η απουσία τέτοιων αντιποίνων από τη Ρωσία προβάλλεται ως απόδειξη αδυναμίας – δικαιολογώντας ένα ποιοτικό βήμα παραπέρα, στις επόμενες προκλήσεις.
Ωστόσο, η Ρωσία είναι απίθανο να τσιμπήσει το δόλωμα: έχει το πραγματικό στρατηγικό πλεονέκτημα σε όλους τους τομείς εμπλοκής με τις ουκρανικές δυνάμεις. Ενώ, η Δύση έχει μόνο το εφήμερο οπτικό πλεονέκτημα κλιμάκωσης.
Η ομάδα Πούτιν έχει το περιθώριο να διαχειριστεί τυχόν βήματα κλιμάκωσης (ως αντίποινα) με μίνι, τρόπο διασκορπισμού, έτσι ώστε να αποφύγει να δώσει στους πολεμιστές της Ουάσιγκτον το προσδοκώμενο μανταλάκι του «Περλ Χάρμπορ» (όπως όταν ο αμερικανικός στόλος έμεινε δεμένος και αγκυροβολημένος, ως στόχος με σκοπό να δελεάσει μια ιαπωνική επίθεση).