Burak Bekdil - gatestoneinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στην έκδοσή του στις 20 Ιανουαρίου, ο The Economist έβαλε τις εκλογές στην Τουρκία στο εξώφυλλό του, με τον τίτλο «Η επικείμενη δικτατορία της Τουρκίας». Το περιοδικό σχολίασε: «Όσο περισσότερο ο Ερντογάν είναι στην εξουσία, τόσο πιο αυταρχικός γίνεται». Ο Economist υπενθύμισε επίσης στους αναγνώστες πως «ο Ερντογάν παρομοίασε κάποτε τη δημοκρατία με ένα ταξίδι με τραμ: όταν φτάσετε στον προορισμό σας, κατεβαίνετε». Κατέληγε: «Η συμπεριφορά του κ. Ερντογάν καθώς πλησιάζουν οι εκλογές θα μπορούσε να ωθήσει αυτό που είναι σήμερα μια βαθιά ελαττωματική δημοκρατία πέρα από τα όρια σε μια πλήρη δικτατορία».
Η μεταχείριση του Ερντογάν - μέσω μιας δικαστικής εξουσίας πλήρως υπό τον έλεγχό του - ενός από τους πιθανούς αντιπάλους του, του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης Ekrem İmamoğlu, ο οποίος νίκησε το κόμμα του Ερντογάν το 2019, είναι αποκαλυπτική. Δικαστήριο καταδίκασε τον δημοφιλή İmamoğlu σε ποινή φυλάκισης δύο ετών και απαγόρευση από την πολιτική επειδή αποκάλεσε τους εκλογικούς υπαλλήλους που είχαν ακυρώσει την πρώτη του εκλογή «ηλίθιους» (Ο Imamoğlu κέρδισε δύο φορές). Εάν η καταδίκη του δεν ακυρωθεί ή ανατραπεί, αυτή η ετυμηγορία μπορεί να βγάλει τον Imamoğlu από την προεδρική κούρσα.
Η δικαστική ετυμηγορία του Imamoğlu δεν ήταν έκπληξη. Ο Ερντογάν έχει συνηθίσει να χρησιμοποιεί τα δικαστήρια με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα ταίριαζε καλύτερα στην πολιτική του ατζέντα. Από το 2020, ο αριθμός των Κούρδων δημάρχων στη φυλακή ήταν 21. Η διοίκηση του Ερντογάν είχε διορίσει τους δικούς της διαχειριστές σε 45 από τους συνολικά 65 δήμους που κέρδισε το φιλοκουρδικό κόμμα, Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), το 2019.
Το HDP, το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στο τουρκικό κοινοβούλιο, κερδίζει συνήθως το 10% έως 14% των εθνικών ψήφων. Πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι μπορεί να είναι ο βασιλιάς στις εκλογές. Ο Ερντογάν εργάζεται για τη διάλυση του HDP ενόψει των εκλογών του Μαΐου. Αυτή την στιγμή ζητείται από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας να διατάξει το κλείσιμο του κόμματος, το οποίο έχει 56 βουλευτές στο τουρκικό κοινοβούλιο. Ένα κατηγορητήριο κατά του κόμματος επιδιώκει την απαγόρευση 451 πολιτικών και μελών του κόμματος από την οργανωμένη πολιτική δραστηριότητα ή την ένταξη σε πολιτικά κόμματα για περίοδο πέντε ετών και την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του κόμματος.
Στις 5 Ιανουαρίου, το Συνταγματικό Δικαστήριο συμφώνησε με αίτημα του γενικού εισαγγελέα του Ακυρωτικού Δικαστηρίου για προσωρινό μέτρο δέσμευσης τραπεζικών λογαριασμών του κόμματος, οι οποίοι περιέχουν κεφάλαια από το κρατικό ταμείο που δικαιούνται να λαμβάνουν οι ομάδες πολιτικών κομμάτων στο κοινοβούλιο. Ακόμη και η απλή δέσμευση περιουσιακών στοιχείων θα στερήσει από το HDP τα μέσα για να χρηματοδοτήσει την προεκλογική του εκστρατεία.
Πολλές χώρες εντός ή εκτός της γεωγραφικής εγγύτητας της Τουρκίας ενδιαφέρονται για τα εκλογικά της αποτελέσματα. Η ψηφοφορία, εκτός από τη διακυβέρνηση της Τουρκίας, θα αφορά το αν οι Τούρκοι είναι ευχαριστημένοι με την απατεώνισσα κυβέρνησή τους ή αν θέλουν μια αναβαθμονόμηση της πολιτικής υπέρ μιας ασφαλούς άγκυρας στον δυτικό κόλπο. Εάν ο Ερντογάν ηττηθεί, λέει ο Sinan Ülgen, διευθυντής της δεξαμενής σκέψης EDAM της Κωνσταντινούπολης, «ο διάδοχός του θα μεταμορφώσει την Τουρκία σε έναν διαφορετικό παράγοντα εξωτερικής πολιτικής, πιο άνετα με τη θέση της ως δυτικού έθνους».
Ο Ερντογάν έχει υπονομεύσει την ασφάλεια του ΝΑΤΟ με αμέτρητους στρατηγικούς τρόπους. Είναι ιδεολογικά αντιδυτικός. Είναι ένας ρεβιζιονιστής που ονειρεύεται να αναβιώσει το «ένδοξο οθωμανικό παρελθόν» που λατρεύει και δεν το κρύβει. Η ανατρεπτική επιρροή του στην περιφερειακή και διεθνή πολιτική από τότε που ανέλαβε την εξουσία το 2002 είναι αδιαμφισβήτητη. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Washington Post:
«... Η κοσμοθεωρία του Ερντογάν είναι «πολύ πιο ριζοσπαστική από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι Δυτικοί», λέει ο πολιτικός αναλυτής Σελίμ Κορού. Οι φιλοδοξίες του για την άμεση γειτονιά της Τουρκίας, όπου η Άγκυρα έχει ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή, δεν είναι να συμπληρώσει την αμερικανική και ευρωπαϊκή επιρροή, αλλά «να αντικαταστήσει και να τις αντικρούσει», λέει ο Κορού».
Ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον κάλεσε την στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ να εκδιώξει την Τουρκία και να παράσχει υποστήριξη στα κόμματα της αντιπολίτευσης. την κατηγορεί ότι δεν συμπεριφέρεται σαν σύμμαχος. Σε άρθρο γνώμης στη Wall Street Journal, ο Μπόλτον επέκρινε τις «διχαστικές και επικίνδυνες» επιδόσεις του Ερντογάν και τις «εμπόλεμες περιφερειακές πολιτικές».
Ο Μπόλτον προέτρεψε τη Δύση να αναλάβει «τολμηρή δράση για να διασφαλίσει ότι η αντιπολίτευσή του θα λάβει μια δίκαιη αντιμετώπιση στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές» φέτος, προσθέτοντας πως «οι Τούρκοι ψηφοφόροι θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν τη χώρα τους».
Ο Μπόλτον έχει δίκιο. Αλλά μπορεί να υπάρχει και ένα σημείο αντιπαραγωγικότητας εδώ. Όταν η κριτική στον Ερντογάν προέρχεται τόσο άμεσα από αυτό που πολλοί Τούρκοι ψηφοφόροι εξακολουθούν να πιστεύουν ως «τουρκομισούντες άπιστους, ιμπεριαλιστές και πρώην αποικιοκράτες που μισούν τον Ερντογάν επειδή τους στέκεται απέναντί τους», ακόμη και ορισμένοι σκεπτικιστές του Ερντογάν Τούρκοι τείνουν να αισθάνονται ότι «πρέπει να είμαστε ενωμένοι πίσω από τον ηγέτη της χώρας μας».
Η τουρκική οργή για το εξώφυλλο του Economist και τις τουρκικές προεκλογικές ιστορίες είναι η καλύτερη απόδειξη. Ο εκπρόσωπος του Ερντογάν, Fahrettin Altun, δήλωσε:
"Να πάμε ξανά! Ο Economist ανακυκλώνει την πνευματικά τεμπέλικη, βαρετή και σκόπιμα αδαή απεικόνιση της [Τουρκίας]... Φαίνεται ότι αισθάνονται υποχρεωμένοι να ανακοινώσουν το τέλος της τουρκικής δημοκρατίας μέσω κλισέ, παραπληροφόρησης και κατάφωρης προπαγάνδας."
Μια μεγάλη χορωδία τουρκικών εφημερίδων εντάχθηκε στην κυβερνητική προπαγάνδα πως όλη η κριτική από τη Δύση, συμπεριλαμβανομένων των μη κρατικών ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, είναι απόδειξη του τουρκικού μίσους αιώνων. Ο Ιμαμόγλου, ο οποίος μπορεί να είναι υποψήφιος εναντίον του Ερντογάν, είπε ότι «Είναι τόσο προφανές ποιος ωφελείται από μια τέτοια [δυτική] κριτική στην κυβέρνηση».
Οι εκλογές του 2023 στην Τουρκία δεν θα είναι μόνο μια κούρσα μεταξύ εκείνων των Τούρκων που θέλουν ελευθερία και περιφρονούν την ισλαμιστική κυριαρχία και εκείνων που προτιμούν να λιμοκτονούν ενώ ονειρεύονται την οθωμανική εποχή. Υπόσχεται επίσης να είναι κατασκευαστής του παγκόσμιου ταξιδιού της Τουρκίας για τουλάχιστον τα επόμενα πέντε χρόνια.