 |
| Κουρδική πλειοψηφία (Πηγή: Dr. Vladislav Sotirovic) |
Του Δρ. Vladislav B. Sotirović - globalresearch.ca / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο ρόλος της Ρωσίας στην επίλυση του «κουρδικού ζητήματος» στη Μέση Ανατολή μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας και διπλής φύσης:
1. Να υποστηρίξει ανοιχτά τα μειονοτικά δικαιώματα των Κούρδων για αυτοδιάθεση, συμπεριλαμβανομένου και ενός δικαιώματος για εθνική-κρατική ανεξαρτησία σύμφωνα, για παράδειγμα, με το πρότυπο πολιτικής των ΗΠΑ στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου και
2. Να παράσχει με κάθε τρόπο κρυφή υποστήριξη στην κουρδική τρομοκρατία για τον αγώνα για την ελευθερία στην Τουρκία ως εκδίκηση τόσο για την άμεση υποστήριξη της Τουρκίας στους Τσετσένους αυτονομιστές αντάρτες τη δεκαετία του 1990 στο έδαφος της Ρωσίας όσο και για τον τουρκικό μπασταρδεμένο τρόπο που συνετρίβη το ρωσικό στρατό αεροπλάνο το 2015.
Οι Κούρδοι υφίστανται ως επί το πλείστον διακρίσεις και καταπιέζονται στην Τουρκία σε σύγκριση με όλα τα σημερινά κράτη όπου διαμένουν. Οι Κούρδοι δεν έχουν αναγνωρίσει στην Τουρκία ως ξεχωριστή εθνογλωσσική μειονότητα με τη δική τους γλώσσα και πολιτισμό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αποτελούν το ένα πέμπτο του συνόλου των κατοίκων της Τουρκίας και είναι μαζί με τους Έλληνες και τους Αρμένιους ο γηραιότερος πληθυσμός στην Τουρκία που ζει σχεδόν στην Ανατολία 3.000 χρόνια πριν έρθουν εκεί οι πρώτοι (Σελτζούκοι) Τούρκοι στα τέλη του 11ου αιώνα .
Υπάρχουν τρεις θεμελιώδεις συγκεκριμένοι λόγοι για το τρέχον κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα στην Τουρκία από την κοινή κουρδική επιθυμία και δικαίωμα να έχουν το δικό τους εθνικό κράτος ως ένας από τους παλαιότερους εθνογλωσσικούς λαούς τόσο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής όσο και στον κόσμο: Ορατή οικονομική υπανάπτυξη του κουρδικού ανατολικού τμήματος της Τουρκίας σε σύγκριση με την υπόλοιπη χώρα ως αποτέλεσμα της ασύμμετρης οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής της Άγκυρας.
Επίμονη απροθυμία κάθε είδους τουρκικής κυβέρνησης να αναγνωρίσει την κουρδική χωριστή ύπαρξη ως εθνοτική ομάδα της δικής της συγκεκριμένης γλώσσας και πολιτισμού ως αποτέλεσμα της οθωμανικής/τουρκικής πολιτικής αφομοίωσης όλων των μουσουλμάνων κατοίκων της χώρας.
Η τουρκική απόρριψη να αναγνωρίσει ένα καθεστώς μειονότητας των Κούρδων με την παραχώρηση ενός εθνικού-πολιτιστικού ή πολιτικού αυτόνομου καθεστώτος για το Κουρδιστάν της Τουρκίας, που είναι συνέπεια της συνέχισης της παράνομης διοίκησης από την Άγκυρα μέρους του εθνογραφικού Κουρδιστάν ως τέτοιας αυτονομίας που αναγνωρίστηκε διεθνώς από τη Συνθήκη Ειρήνης των Σεβρών το 1920.
Οι διακρίσεις και η καταπιεστική αντικουρδική πολιτική της Άγκυρας οδήγησαν τελικά στην ίδρυση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) το 1978 για χάρη του αγώνα για τα μη αναγνωρισμένα δικαιώματα της κουρδικής μειονότητας χρησιμοποιώντας τον ανταρτοπόλεμο ως μέσο για την επίτευξη των διακηρυγμένων εθνικοπολιτικών στόχων του.
Η Άγκυρα από την πολιτική της σκοπιά ανακήρυξε το PKK τόσο παράνομη όσο και τρομοκρατική οργάνωση που μάχεται για την καταστροφή του νομικού και θεσμικού συστήματος της χώρας, κάτι που ισχύει από πολύ τεχνική άποψη, όπως ήταν επίσης αλήθεια ότι ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (ο UCK) έκανε το ίδιο με το νομικό σύστημα και το σύστημα ασφαλείας της Σερβίας τη δεκαετία του 1990, αλλά σε αυτήν την περίπτωση υποστηρίχθηκε πολιτικά και ηθικά από την Άγκυρα. Αναμφίβολα, το PKK διέπραξε πολυάριθμες τρομοκρατικές ενέργειες σε ολόκληρη την Τουρκία, στις οποίες, σύμφωνα με επίσημες κυβερνητικές πηγές, σκοτώθηκαν περίπου 6.000 άνθρωποι μόνο κατά την πρώτη δεκαετία της δραστηριότητας του PKK. Οι περιορισμένοι καρποί τέτοιων τακτικών του PKK τελικά ήρθαν καθώς η Άγκυρα αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τουλάχιστον επίσημα την κουρδική πολιτιστική ιδιαιτερότητα, αν και όχι την εθνοτική και γλωσσική. Ωστόσο, εδώ το κρίσιμο ερώτημα είναι: Πώς είναι δυνατόν να έχουμε ξεχωριστό πολιτισμό χωρίς ξεχωριστή γλώσσα και ακόμη και εθνότητα; Είναι μια ευρέως διαδεδομένη προσέγγιση που διαχωρίζει βασικά τα εθνογλωσσικά χαρακτηριστικά για τη δημιουργία και τον διαχωρισμό της πολιτιστικής ταυτότητας καθώς οι εθνογλωσσικές και πολιτιστικές ταυτότητες συνήθως κατανοούνται ως συνώνυμες, αλλά αυτός ο τύπος δεν λειτουργεί στην Τουρκία στην περίπτωση των Κούρδων και πολλών άλλων (μη αναγνωρισμένων) εθνογλωσσικών μειονοτήτων.
Ούτως ή άλλως, η απαίτηση του PKK είτε για εδαφική-πολιτική αυτονομία είτε για ανεξαρτησία του Κουρδιστάν είναι απαράδεκτη για την Άγκυρα. Στη συνέχεια, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η Τουρκία βρίσκεται άμεσα αντιμέτωπη με το δικό της «σύνδρομο του Κοσσυφοπεδίου».
Οι τουρκικές αρχές απάντησαν αμοιβαία στο βάναυσο πόλεμο του PKK μέσω της επίσης βίαιης μεταχείρισης των Κούρδων αμάχων στις εμπόλεμες ζώνες στην Ανατολική Τουρκία.
Εκατοντάδες ακτιβιστές του PKK φυλακίζονται και βασανίζονται κάθε χρόνο από τις τουρκικές κρατικές δυνάμεις ασφαλείας, οι οποίες πέτυχαν το 1999 (ένα έτος στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας για λόγους αποτροπής της κρατικής τρομοκρατίας στους Αλβανούς πολίτες του Κοσσυφοπεδίου) τη σύλληψη του ΡΚΚ. Ο ηγέτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν (γνωστός ως Apo) που με μια δίκη κοροϊδία καταδικάστηκε σε θάνατο με την κρατική βαρβαρότητα κατά των Κούρδων να συνεχίζεται.
Ωστόσο, μόνο λόγω της άμεσης πίεσης από την Επιτροπή της ΕΕ το 2002, η πίεση κατά των Κούρδων μειώθηκε ως ένα βαθμό καθώς η Τουρκία ως υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ χώρα υποχρεώθηκε να υιοθετήσει νέους φιλελεύθερους νόμους με τους οποίους χορηγήθηκαν στους Κούρδους δικαιώματα να διατηρήσουν τη δική τους κουλτούρα ακολουθούμενη από την προστασία από αυθαίρετες φυλακίσεις και πολιτικά έγχρωμες δικαστικές έρευνες. Με μια λέξη, για να γίνει κράτος μέλος της ΕΕ, μία από τις προϋποθέσεις είναι να παραχωρηθεί σε κάθε πολίτη το δικαίωμα στην πολιτιστική έκφραση, συμπεριλαμβανομένου του βασικού μειονοτικού λαού της Τουρκίας, των Κούρδων, των οποίων οι φιλοδοξίες είχαν από καιρό καταπνιγεί για την επιδίωξη στόχων οικοδόμησης έθνους από διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις.
Η κουρδική επιθυμία να εδραιωθεί το Κουρδιστάν ως ανεξάρτητο κράτος αντιτίθεται από όλες τις κυβερνήσεις των σημερινών κρατών στα οποία ζουν οι Κούρδοι. Στην περιοχή, ειδικά η Τουρκία είναι μια χώρα που αναμφίβολα υπέφερε από διαφορετικές πτυχές δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία και διαφορετικούς τύπους πολιτικής βίας. Μια μακροχρόνια αυτονομιστική σύγκρουση στην Τουρκία κόστισε χιλιάδες ζωές και επέβαλε κρατική τρομοκρατία ή «τρομοκρατία από πάνω» από την Άγκυρα εναντίον των πολιτών της στην Ανατολική Ανατολία, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού νόμου τη δεκαετία του 1980. Μια παρόμοια κατάσταση ήταν στο Ιράκ την εποχή του Σαντάμ Χουσεΐν. Αυτό ήταν και στην Τουρκία εξακολουθεί να είναι μια σύγκρουση μεταξύ δύο επιπέδων τρομοκρατίας: της κρατικής τρομοκρατίας εναντίον της υποκρατικής τρομοκρατίας. Και οι δύο πλευρές έκαναν και κάνουν εγκλήματα πολέμου, εκτελέσεις, βασανιστήρια και καταστροφές υλικής περιουσίας, αλλά οι αντιδράσεις της Δύσης, ειδικά από την αμερικανική κυβέρνηση, είναι διπλού σταθμού καθώς κατηγορούν μόνο την κουρδική πλευρά για τρομοκρατία (το PKK), αλλά όχι και την τουρκική κυβέρνηση. Ωστόσο, για λόγους σύγκρισης, κατά τη διάρκεια της κρίσης του Κοσσυφοπεδίου το 1998–1999 τόσο η Δύση όσο και οι ΗΠΑ είδαν τις τρομοκρατικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν μόνο από την κυβέρνηση της Σερβίας αλλά όχι από τον UCK – μια τυπική τρομοκρατική οργάνωση ως αντίγραφο του PKK, του ΙΡΑ, της ΕΤΑ ή της Χεζμπολάχ. Ωστόσο, το πιο «περίεργο» είναι ότι η Άγκυρα δεν είδε ποτέ τον UCK ως τρομοκρατική ομάδα ή οργάνωση και άνοιξε με τέτοιο τρόπο τις πόρτες για την ηθική νομιμοποίηση του PKK ως πολιτικο-επαναστατικό κόμμα των αγωνιστών της ελευθερίας. Η Άγκυρα έκανε ένα ακόμη πιο σοβαρό προηγούμενο αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου το 2008 – του κράτους που κυβερνάται από πρώην διοικητές του MLA (ως πελάτες των ΗΠΑ). Στη συνέχεια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην αναγνωρίσουμε το ανεξάρτητο Κουρδιστάν που κυβερνάται από τους διοικητές του PKK με Πρόεδρο τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν (καθώς ο Χασίμ Τάτσι – διοικητής του UCK στη δεκαετία του 1990, έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου το 2016).
Μια παρόμοια πολιτική κρατικής τρομοκρατίας εμφανίστηκε στο Ιράκ του Σαντάμ, καθώς κατά καιρούς εφάρμοζε την καταπίεση των αυτόχθονων Κούρδων, όπως συνέβη με την «Επιχείρηση al-Anfal» που διεξήχθη το 1982 (κατά τη διάρκεια του Ιρακινο-Ιρανικού πολέμου του 1980-1988) όταν περίπου 8.000 Κούρδοι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν. Η πιο βάναυση στρατιωτική ενέργεια κατά των Κούρδων του Ιράκ έγινε το 1988 όταν ο στρατός του Σαντάμ Χουσεΐν χρησιμοποίησε χημικά όπλα και κατέστρεψε περισσότερα από 2.000 κουρδικά χωριά αλλά εκείνη την εποχή χωρίς κυρώσεις από τις ΗΠΑ, καθώς ο Σαντάμ ήταν τότε σύμμαχος της Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ. αγώνα εναντίον της (σιιτικής) Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, ανεξάρτητα από το γεγονός πως οι εκτιμήσεις των σκοτωμένων Κούρδων σε αυτήν την οργανωμένη γενοκτονία κυμαίνονται έως και 200.000.
Η πολιτική της Τουρκίας για το «Ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου» έχει ήδη γυρίσει ως μπούμερανγκ στο τουρκικό σπίτι και πιθανότατα πρόκειται να λυθεί σύμφωνα με το πρότυπο του Κοσσυφοπεδίου. Ο ρόλος της Ρωσίας στην επίλυση του «κουρδικού ζητήματος» στη Μέση Ανατολή αναμένεται να είναι θεμελιώδης για το Κουρδιστάν της Τουρκίας, τουλάχιστον ως καθαρά θέμα «πολιτικής εκδίκησης μπούμερανγκ» για την στρατηγική του ΝΑΤΟ/Τουρκίας για το Κοσσυφοπέδιο.
* Ο Δρ. Vladislav B. Sotirović ήταν καθηγητής πανεπιστημίου στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Είναι Ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών και τακτικός συνεργάτης της Global Research.