Του Ραμίν Μαζαχέρι - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
«Τα Κίτρινα Γιλέκα θα κερδίσουν» ήταν ένα σύνθημα που αντήχησε σε όλο τον κόσμο, καθώς το κίνημα έγινε η μεγαλύτερη, πιο οργανική, πιο αφοσιωμένη και πραγματικά επαναστατική απειλή που είχε αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυτική χώρα για πάνω από μισό αιώνα.
Ήταν η τρίτη εβδομάδα διαμαρτυρίας τους και δεν υπήρχε επιστροφή τώρα.
Ο κόσμος δεν περίμενε ποτέ να αναπτυχθεί ένα γνήσιο κίνημα αντίστασης στη Γαλλία, ένα δυτικό ιμπεριαλιστικό κέντρο. Οι Γάλλοι ήταν -πολλοί επέμεναν- πολύ αυτοδικαιωμένοι, πολύ κακομαθημένοι, πολύ κατηχημένοι, και όμως για τους επόμενους έξι μήνες κάθε Σάββατο μετατρεπόταν σε εμπόλεμη ζώνη σε όλη τη χώρα.
Η Γαλλία κυριεύτηκε εξ ολοκλήρου από την επαναστατική φρενίτιδα εκείνη την εποχή, και ήταν επειδή ο γαλλικός τρόπος ζωής δεν είναι τόσο υπερβολικός όσο νομίζουν οι άνθρωποι.
Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν τα άντεξαν με γενναιότητα όλα αυτά -τουλάχιστον 11.000 συλλήψεις, 1.000 πολιτικοί κρατούμενοι, 5.000 διαδηλωτές τραυματισμένοι σοβαρά, 1.000 βαριά τραυματισμένοι, δεκάδες ακρωτηριασμένοι και 11 θάνατοι- επειδή είχαν έναν...πολυτελή τρόπο ζωής.
Είναι δύσκολο να πούμε τι ήταν χειρότερο - η καταστολή από το γαλλικό καθεστώς, ή ο τρόπος με τον οποίο τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οι ΜΚΟ συκοφάντησαν και αγνόησαν την εβδομαδιαία αιμοληψία, τους βομβαρδισμούς δακρυγόνων και τις μαζικές συλλήψεις.
Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι μια άμεση, μόνιμη ανταπόκριση στους Δυτικούς που ισχυρίζονται ότι οι κυβερνήσεις τους είναι πιο προστατευτικές για τη δημοκρατία και λιγότερο βάναυσες από εκείνες στις μη δυτικές χώρες. Αυτή είναι μια από τις τρεις μεγάλες κληρονομιές των Κίτρινων Γιλέκων.
Το κλειδί για την κατανόηση των Κίτρινων Γιλέκων είναι αυτό, και είναι σιωπηρά κατανοητό από τον μέσο Ευρωπαίο, εντελώς ακατανόητο σε μέρη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, και έχει κατακτηθεί διανοητικά από τα πρωτοποριακά Κίτρινα Γιλέκα.
Από τότε που ενεργοποιήθηκε το πανευρωπαϊκό έργο το 2009, δεν κατάφερε να κάνει τίποτα. Ευημερία, σταθερότητα και δημοκρατία - κανένα από αυτά δεν έχει εφαρμοστεί. Η Γαλλία δεν είναι πια στην πραγματικότητα Γαλλία - όχι εκτός αν το λένε οι Βρυξέλλες - και γίνεται λιγότερο σαν τη Γαλλία κάθε μέρα που περνά κάτω από ένα πολιτικό σύστημα που είναι ακόμα νέο.
Έτσι, τα Κίτρινα Γιλέκα ήταν πραγματικά 10 χρόνια στα σκαριά. Έφτασαν ακόμη και μετά από μια δεκαετία γεμάτη μεγάλα κοινωνικά κινήματα, γιατί ο πρώτος πόλεμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ήταν ένας πόλεμος αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας αλλά ο κοινωνικός πόλεμος που διεξήγαγε εναντίον των πολιτών της.
Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η Μεγάλη Ύφεση του 2008 αλλά το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Ένωση / Ευρωζώνη ήταν το μόνο μακροοικονομικό μπλοκ που δεν εφάρμοσε κανένα απολύτως σημαντικό σχέδιο ανάκαμψης.
Ακόμη χειρότερα, η απάντησή της ήταν να εμβαθύνει αντιδημοκρατικά τις ακροδεξιές πολιτικές λιτότητας. Τα Κίτρινα Γιλέκα ήταν η «εργατική φτωχή τάξη» που εδραιώθηκε από τις αλλαγές στις Βρυξέλλες και οι αντίπαλοί τους ήταν το εξαιρετικά άνισο «αστικό μπλοκ» που είδε το πανευρωπαϊκό σχέδιο μόνο σε μια λάμψη ουράνιου τόξου απόλυτης επιτυχίας.
Τα Κίτρινα Γιλέκα διέψευσαν την επιμονή της Αγγλόσφαιρας - οι πολιτισμοί της οποίας είναι πολιτικά συντηρητικοί - πως όλες οι λαϊκιστικές ομάδες στη Δύση ανήκουν αναγκαστικά στην ακροδεξιά.
Μόλις το Δεκέμβριο του 2018, ήταν σαφές στη Γαλλία ότι τα Κίτρινα Γιλέκα ήταν βουτηγμένα στην αριστερή οικονομία, τον αντιιμπεριαλισμό και μια μη ισλαμοφοβική, σύγχρονη αντίληψη του υγιούς πατριωτισμού.
Αυτό εξηγεί το ποσοστό σχεδόν 80 τοις εκατό έγκρισης για το κίνημα και την εκπληκτική δημοτικότητα, ειδικά στη Γαλλία, η οποία είχε γίνει εξαιρετικά κυνική λόγω των αντιδημοκρατικών αποτυχιών του πανευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Αν έπρεπε να δοθεί μια λέξη για να περιγράψει τα Κίτρινα Γιλέκα, αυτή θα ήταν «πολίτης». Η ανησυχία για τους συμπολίτες και η καθοδική πορεία των μη ελίτ μαζών είναι αυτό που βασικά ωθεί τέτοιες λαϊκές επαναστάσεις.
Αυτές οι απλές, προφανείς και φιλοκοινοτικές έννοιες απαγορεύονται στα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Δεν υπάρχει «εργατική φτωχή τάξη» στη Γαλλία. Υπάρχουν μόνο Γάλλοι ρατσιστές, καθυστερημένοι, τεμπέληδες, πάντα παραπονούμενοι. Δεν υπάρχει «αστικό μπλοκ», αλλά μόνο μια ελίτ από φωτισμένους και άξιους τεχνοκράτες που αποφασίζουν για εμάς τι αποτελεί την «πραγματικότητα».
Αυτές είναι πραγματικά οι δύο τάξεις της Δύσης του 21ου αιώνα - ξεχάστε τη «μεσαία τάξη», γιατί το πανευρωπαϊκό σχέδιο έδωσε το τελευταίο χτύπημα σε αυτό που ξεκίνησε η Reaganomics / Θατσερισμός.
Η πλήρης κατανόηση και η αντίθεση της τρέχουσας κοινωνικής ταξικής πραγματικότητας της Δύσης είναι το δεύτερο μεγάλο επίτευγμα των Κίτρινων Γιλέκων, αλλά φυσικά δεν μπορεί κανείς να βρει τάξη να συζητείται στα αγγλόφωνα μέσα.
Ωστόσο, υπάρχει ένα άλλο επίτευγμα που είναι ακόμη μεγαλύτερο αλλά λιγότερο συζητημένο, πιθανώς επειδή απαιτεί μια πλήρη επισκόπηση της σύγχρονης δυτικής πολιτικής, η οποία ξεκίνησε το 1789 με την αντιμοναρχική / αντιαριστοκρατική / αντιπρονομιακή Γαλλική Επανάσταση.
Η άφιξη και η καταστολή των Κίτρινων Γιλέκων θυμίζουν σε όλους μας τις αναμφισβήτητες αποτυχίες του «φιλελευθερισμού». Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν είναι στην πραγματικότητα καινούργια, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της γαλλικής επαναστατικής ιστορίας που μεταφέρθηκε από το 1848-71.
Ο αγώνας σήμερα είναι ο ίδιος όπως τότε. Είναι ένας αγώνας ενάντια στον ελιτιστικό φιλελευθερισμό και τους συνοδούς του: ολιγαρχικός και αντιδημοκρατικός κοινοβουλευτισμός, χάος της ελεύθερης αγοράς, αντικυβερνητική ιδεολογία που περικλείεται από περικοπές λιτότητας στις κοινωνικές υπηρεσίες και ενθάρρυνση μιας φυλής αρουραίων να «γίνουμε αστοί».
Τα Κίτρινα Γιλέκα πήγαν τη Γαλλία και την Ευρώπη πίσω στο 1848, όταν η «Δεύτερη Δημοκρατία» τερμάτισε εκ νέου τη γαλλική μοναρχία και διεκδίκησε το μανδύα της Γαλλικής Επαναστατικής «Πρώτης Δημοκρατίας». Ο φιλελευθερισμός εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά και αμέσως απέδειξε ότι μαστιζόταν από όλα τα προβλήματα που περιγράφηκαν παραπάνω.
Ο φιλελευθερισμός έχει αποδειχθεί αποτυχημένος από το 1848 και οι φιλελεύθερες αρχές (το «νεοφιλελεύθερο» χρησιμοποιείται πιο συχνά σήμερα για να τον διαφοροποιήσει από τον απαξιωμένο, αρχικό «φιλελευθερισμό») που στηρίζουν το πανευρωπαϊκό σχέδιο έχουν αποτύχει σήμερα. Πάντα αποτυγχάνουν.
Η άφιξη, το απελπισμένο πάθος και η αντοχή των Κίτρινων Γιλέκων είναι απόδειξη αυτού και η επίδειξη της υποκρισίας, της ωμότητας και της αναποτελεσματικότητας του πάντα άνισου φιλελευθερισμού είναι το τρίτο και μεγαλύτερο και ιστορικό επίτευγμα των Κίτρινων Γιλέκων.
Ο φιλελευθερισμός, διαβόητα, δεν υπόσχεται σε κανέναν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ύπαρξη. Το 1848, ο Καρλ Μαρξ και άλλοι σοσιαλιστές κατέδειξαν αυτά τα γεγονότα για τις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες. Τα Κίτρινα Γιλέκα μας επανέφεραν σε αυτές τις αναπόφευκτες πολιτικές και κοινωνικές αλήθειες.
Γιατί «απέτυχαν» τα Κίτρινα Γιλέκα; Πολύ απλά επειδή η γαλλική κυβέρνηση τρόμαξε τους ανθρώπους με βαριές τακτικές όπως βία, βαριά πρόστιμα, συλλήψεις και φυλάκιση. Γι' αυτό οι διαμαρτυρίες τους μειώθηκαν σιγά σιγά σε κλίμακα και μέγεθος - λόγω του φόβου της κρατικής καταστολής.
Ο φόβος είχε δραματικές, διαρκείς συνέπειες: οι Γάλλοι μειώθηκαν από το πιο πολιτικά ενεργό έθνος στη Δύση σε απαθείς και αμέτοχους - χαρακτηριστικό των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών.
Η απάθεια γύρω από τη φετινή επανεκλογή του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν ήταν εντελώς ασυνήθιστη για τη χώρα, αλλά έδειξε πως δεν σταματούσε η βούληση του 1 τοις εκατό και των φανατικών «αστικών μπλοκ» τους.
Τα Κίτρινα Γιλέκα παρέλασαν πρόσφατα για να τιμήσουν την τέταρτη επέτειό τους, αλλά μάλλον δεν το ακούσατε. Επίσης, πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ότι παρελαύνουν κάθε Σάββατο από τότε που ξεκίνησε η «Σεζόν 2» τον Οκτώβριο του 2021, μετά από ενάμιση χρόνο παύσης του κορωνοϊού - την οποία κανένας παγκόσμιος ηγέτης δεν αγκάλιασε με περισσότερη χαρά και ανακούφιση από τον Μακρόν. Ωστόσο, το μπλακ άουτ των μέσων ενημέρωσης ξεκίνησε στην πραγματικότητα τον Ιούνιο του 2020.
Η Γαλλία δεν είναι πλέον παγιδευμένη σε επαναστατική ζέση, αλλά τα Κίτρινα Γιλέκα δεν έχουν πάει πουθενά. Ο μέσος άνθρωπος έχει βάλει το αντανακλαστικό του κίτρινο γιλέκο πίσω εκεί που του ανήκει από το νόμο -στο αυτοκίνητο- αλλά το δίκτυο, οι σχέσεις και οι εμπειρίες που δημιουργούνται από αυτή την εξαιρετική κίνηση εξασφαλίζουν ότι θα επιστρέψουν μια μέρα.
Και θα επιστρέψουν. Η ιστορία του δυτικού φιλελευθερισμού έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως το δικαίωμα του μέσου ανθρώπου να ζήσει αξιοπρεπώς δεν θα είναι ποτέ εγγυημένο.
* Ο Ramin Mazaheri είναι ο επικεφαλής ανταποκριτής στο Παρίσι για το PressTV και ζει στη Γαλλία από το 2009.