 |
| Ali Arif Soydaş/unsplash |
Του Στρατή Μαζίδη
Κάποτε οι άνθρωποι πήγαιναν στο σχολείο να μάθουν γράμματα. Το "μαθαίνω γράμματα" είχε μια ευρύτερη έννοια. "Σε έστειλα στο σχολείο να γίνεις άνθρωπος" έλεγαν οι παλαιότεροι. Φεγγαράκι μου λαμπρό, λέει το γνωστό τραγούδι. Το σχολείο απέπνεε μια ιερότητα. Ο δάσκαλος το ίδιο. Βαριά λέξη ο δάσκαλος, αν σκεφτεί κανείς πως έτσι απευθύνονταν οι άνθρωποι στον Χριστό.
Ένας χρόνος σχολείου, ήταν πολλά χρόνια ουσιαστικών γνώσεων, σε άλλους καιρούς. Ακούγοντας τους παλαιότερους αντιλαμβάνεσαι ότι δε μάθαιναν μόνο σωστά ελληνικά, περισσότερη ιστορία κτλ, διαμορφώνονταν και ως άνθρωποι.
Όμως με το πέρασμα των χρόνων, η εκπαιδευτική διαδικασία άρχισε μια καθοδική πορεία, η οποία πλέον την τελευταία δεκαετία [ίσως όχι τυχαία τα χρόνια των μνημονίων] γίνεται με σπασμένα φρένα.
Τα παιδιά δεν οργανώνονται πια σε παρέες. Ενίοτε εξελίσσονται σε συμμορίες. Φέρουν επάνω τους πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το σχολείο και τα μαθήματα. Φτάσαμε στο σημείο να διαβάζουμε ότι στριμώχνουν μαθήτρια και της ορμούν σαν άγρια πεινασμένα θηρία που βλέπουν ένα κομμάτι ωμό κρέας. Άλλοι πάλι βιάζουν ομαδικά το συμμαθητή τους. Ναι, αυτό έγινε εκτός σχολείου αλλά η κόλαση ξεκινά από αυτό. Και πόσων άλλων παιδιών γίνεται ο βίος αβίωτος.
Και οι εκπαιδευτικοί; Δάσκαλοι, καθηγητές, διευθυντές και λοιποί; Πού είναι; Τι κάνουν; Δε βλέπουν; Βλέπουμε πολλούς δραστήριους να συνδικαλίζονται, να κομματικοποιούνται (απαράδεκτη η είσοδος των κομμάτων στην εκπαιδευτική κοινότητα), να απεργούν για τα συμφέροντά τους, αλλά να μη λένε πχ ότι "σταματάμε επ' αόριστον τα μαθήματα μέχρι τα σχολεία να ξαναγίνουν σχολεία", "μέχρι να πάψει η κάθε νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να συνεχίζει την κατεδάφιση από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη".
Και οι γονείς; Εξαρτάται. Άλλοι παρκάρουν τα παιδιά μπροστά σε οθόνες. Μόνο που αυτό δεν είναι παρκάρισμα αλλά αμόλα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Τα παιδιά βλέπουν κάθε λογής σαβούρα σε βιντεάκια και την αντιγράφουν. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από ένα βίντεο. Άλλοι πάλι εκτός από γονείς έχουν γίνει και αστυνομικοί, διοικητές στρατοπέδων, προπονητές που δίνουν οδηγίες στα παιδιά τους τι να προσέξουν, τι να αποφύγουν, τι να κάνουν, σε ποιον να μιλήσουν, σε ποιον όχι κ.ο.κ.
Τα σχολεία μετατρέπονται σε εκκολαπτήρια συμμοριών, τραμπούκων και βιαστών. Υπό το πρίσμα αυτό μπορεί να φανταστεί κανείς πώς θα είμαστε σε 5, 10, 15, 20 χρόνια από σήμερα;