Γράφει ο Πιέρο Μεσίνα - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό το εργοστάσιο κατασκευάστηκε μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του εξήντα και της επόμενης δεκαετίας. Έχει περάσει από ιδιοκτησία σε ιδιοκτησία, επίσης λόγω σκανδάλων διαφθοράς που αφορούσαν τη διαχείριση του εργοστασίου πριν από πολλά χρόνια. Από το 2008, στην είσοδο του εργοστασίου υπάρχει η πινακίδα με το στυλιζαρισμένο “L” της Lukoil. Η άφιξη της ρωσικής εταιρείας χαιρετίστηκε εκείνη την εποχή ως η αρχή μιας νέας εποχής ευημερίας για το βιομηχανικό τομέα. Σε ένα μέρος όπως η Σικελία που υπερηφανεύεται για το ευρωπαϊκό ρεκόρ ανεργίας, τα ρούβλια της Lukoil ήταν η καλύτερη «βενζίνη» για την στήριξη της οικονομίας μιας από τις φτωχότερες περιοχές της ήδη φτωχής Ιταλίας.
Από την αρχή της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, το εργοστάσιο της Lukoil έχει μπει στον έλεγχο της πολιτικής και του κόσμου των πληροφοριών. Φυσικά, η πίεση των ΗΠΑ να επιβάλει κυρώσεις και σε αυτόν τον κλάδο έγινε αισθητή έντονα. Η Σικελία είναι μια στρατηγική στρατιωτική πλατφόρμα για τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Περιττό να το αναφέρω, η ρωσική παρουσία λίγα χιλιόμετρα από ναυτικές και αεροπορικές βάσεις έπρεπε να συμπιεστεί και ενδεχομένως να ακυρωθεί.
Μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου, το πετρέλαιο που διυλίστηκε στη Σικελία από τη Lukoil εξαιρούνταν από κάθε εμπάργκο. Διότι, ακριβώς λόγω της επεξεργασίας που έγινε στη Σικελία, αυτό το αργό πετρέλαιο από τη Ρωσία έγινε ως δια μαγείας «made in Italy». Είναι ο παγκόσμιος κόσμος.
Η Wall Street Journal φρόντισε να εξαπολύσει την σπίθα. Η χρηματιστηριακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης χαρακτήρισε το εργοστάσιο της Lukoil στο Priolo ως τη μεγάλη «συσκευή» που δημιούργησε η Ρωσία για να παρακάμψει τις κυρώσεις στα πετρελαιοειδή.
Στη δημοσίευση της WSJ εξηγήθηκε ότι οι αμερικανικές κυρώσεις προβλέπουν εξαίρεση για το αργό πετρέλαιο «που ουσιαστικά μετατράπηκε σε προϊόν που κατασκευάζεται στο εξωτερικό», προσθέτοντας πως μόλις μετατραπεί στο διυλιστήριο Priolo, το ρωσικό πετρέλαιο γίνεται «ιταλικό προϊόν» και εισάγεται στα εργοστάσια της Exxon στο Τέξας ή στο Νιου Τζέρσεϋ σε εκείνα της Lukoil, η οποία στις ΗΠΑ διαθέτει 230 πρατήρια καυσίμων σε 11 πολιτείες (αλλά ως επί το πλείστον ανήκουν σε μεμονωμένα αμερικανικά franchises). Πριν από τις κυρώσεις, το διυλιστήριο του Priolo επεξεργαζόταν αργό πετρέλαιο από διάφορες χώρες.
Η είδηση που έπεσε στο πρωτοσέλιδο προκαλεί το χάος να εκραγεί. Χωρίς ρωσικό πετρέλαιο, το εργοστάσιο κλείνει, γράφουν τα ΜΜΕ, χωρίς να επικοινωνήσουν ποτέ με τη διοίκηση της εταιρείας. Οι τράπεζες αρνούνται να δώσουν πίστωση στην εταιρεία με έδρα τη Σικελία. Μια στάση στο εργοστάσιο του Priolo θα ήταν καταστροφή για την οικονομία της Σικελίας. Έτσι, τα συνδικάτα βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν τις δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που εγγυάται η Lukoil. Ζητάμε την παρέμβαση της ιταλικής κυβέρνησης, ζητάμε λύση.
Και στο τέλος η ακροδεξιά κυβέρνηση παίρνει μια απόφαση. Για τους επόμενους έξι μήνες, το εργοστάσιο της Lukoil θα διαχειρίζεται το ιταλικό κράτος. Είναι ένας μηχανισμός που ονομάζεται «χρυσή μετοχή» που το επιτρέπει.
Όλοι ανέπνευσαν ανακουφισμένοι. Πολιτικοί που έχουν δείξει τη σκληρότητά τους απέναντι σε καθετί ρωσικό, συνδικάτα και εργαζόμενοι που δεν εξαρτώνται πλέον από το φάντασμα του «πολέμου του Πούτιν».
Ο Nino Amadore, δημοσιογράφος από το Sole24ore, δεν είναι ικανοποιημένος με την επίσημη εκδοχή. Πιστεύει ότι αξίζει να ακούσουμε και για τη ρωσική ιδιοκτησία.
Έτσι αποδεικνύεται πως η διοίκηση της Lukoil σχεδίαζε αθόρυβα τις δραστηριότητές της, προμηθεύοντας αργό πετρέλαιο από τη Σαουδική Αραβία. Το εργοστάσιο του Priolo δεν ήταν απολύτως σε κρίση και δεν κινδύνευε να σταματήσει. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Ο Eugene Maniakhine, (γενικός διευθυντής του εργοστασίου και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας) εξήγησε ότι το εργοστάσιο είναι προς πώληση. Ως εκ τούτου, η παρέμβαση της ιταλικής κυβέρνησης προκαλεί μόνο ζημιά στη διαδικασία πώλησης που έχει κινήσει η Lukoil (η οποία ελέγχει την ιδιοκτησία του εργοστασίου μέσω της ελβετικής εταιρείας Litasco). Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η διοίκηση της Lukoil σχεδίαζε αθόρυβα τις δραστηριότητές της, προμηθεύοντας τις προμήθειες αργού πετρελαίου από τη Σαουδική Αραβία. Το εργοστάσιο του Priolo δεν ήταν απολύτως σε καμία κρίση και δεν κινδύνευε να σταματήσει. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Ο Eugene Maniakhine, (γενικός διευθυντής του εργοστασίου και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας) εξήγησε ότι το εργοστάσιο είναι προς πώληση.
Επιπλέον, ο Maniakhine εξηγεί πως είναι σε θέση να προχωρήσει χωρίς προβλήματα: «Η Isab είναι μια αποτελεσματική και επιτυχημένη εταιρεία, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο να επιτευχθεί. Δεν είναι μυστικό ότι το διυλιστήριο ήταν ζημιογόνο εδώ και χρόνια και χρειαζόταν σημαντικές επενδύσεις. Η Lukoil αγόρασε το διυλιστήριο το 2008 και έκτοτε έχουμε πραγματοποιήσει συνολικές επενδύσεις περίπου έξι δισεκατομμυρίων για την αγορά, για έργα ανάπτυξης και για τη διατήρηση της ικανότητας επεξεργασίας. Έξι δισεκατομμύρια επενδύθηκαν στην ιταλική οικονομία. Βελτιώσαμε τη δομή, την ποιότητα των προϊόντων του διυλιστηρίου και αυξήσαμε τη βιομηχανική ασφάλεια και βελτιώσαμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εταιρείας. Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι αναπτύσσουμε το εργοστάσιο συνεχώς, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις τάσεις και τις προκλήσεις του κλάδου, συμπεριλαμβανομένης της ατζέντας για το κλίμα».
Ο Maniakhine αμφισβητεί την απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να «ιδιοποιηθεί» το εργοστάσιο. «Δεν το θεωρούμε δίκαιο ή χρήσιμο. Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να συμβάλει στο κλείσιμο του εργοστασίου και να δημιουργήσει εμπόδια για την πώληση στο νέο ιδιοκτήτη». Εν ολίγοις, αγαπητοί Ιταλοί, έχουμε επενδύσει στην επικράτειά σας και αν αυτή είναι η αίσθηση της ευγνωμοσύνης σας, αντίο, Do svidaniya.