Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Πολλά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ αναγκάστηκαν (και εξακολουθούν να είναι αναγκασμένα) να στείλουν όπλα και πυρομαχικά που ήταν ήδη σε έλλειψη για τους δικούς τους στρατούς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πρώην κράτη μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας της εμπόλεμης συμμαχίας, πολλά από τα οποία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα όπλα της σοβιετικής εποχής. Οι παλιές δυνάμεις του ΝΑΤΟ υποσχέθηκαν να στείλουν τα όπλα τους για να αντικαταστήσουν αυτά τα παλαιότερα οπλοστάσια των ανατολικοευρωπαϊκών μελών της συμμαχίας, αν και αυτή η διαδικασία αποδείχθηκε αρκετά αργή. Από την άλλη πλευρά, οι συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις του καθεστώτος του Κιέβου ασκούν πρόσθετη πίεση. Καθώς η τρέχουσα παραγωγική ικανότητα του ΝΑΤΟ απλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα αιτήματα, οι προοπτικές του πεδίου μάχης του Κιέβου φαίνονται πιο ζοφερές μέρα με τη μέρα. «Αν αυτό δεν συμβεί, δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε – τόσο απλά» προειδοποίησε κατά τη διάρκεια πρόσφατης συνάντησης ο Ντμίτρο Κουλέμπα, επικεφαλής διπλωμάτης του καθεστώτος του Κιέβου.
Στις 26 Νοεμβρίου, οι New York Times ανέφεραν ότι περίπου τα δύο τρίτα των μελών του ΝΑΤΟ έχουν ουσιαστικά ξεμείνει από όπλα στέλνοντάς τα στο καθεστώς του Κιέβου. Ακόμη και τα πιο εξέχοντα μέλη της συμμαχίας με μεγάλα MIC (Στρατιωτικά Βιομηχανικά Συγκροτήματα) αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα συμβαδίζοντας με τις απαιτήσεις του καθεστώτος του Κιέβου. Σύμφωνα με ανώνυμο αξιωματούχο του ΝΑΤΟ, 20 από τα 30 κράτη μέλη έχουν «αξιοποιηθεί αρκετά» όσον αφορά τις πρόσθετες προμήθειες όπλων και πυρομαχικών στο ουκρανικό καθεστώς. Ενώ μέλη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να εξοπλίσουν το καθεστώς του Κιέβου με βασικά όπλα, ωστόσο αυτά απέχουν από την αποστολή συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων που ζητά η Ουκρανία.
Οι απαιτήσεις περιλαμβάνουν διάφορους τύπους όπλων με στρατηγική πρόσκρουση, συμπεριλαμβανομένων κατευθυνόμενων πυραύλων εδάφους-εδάφους, όπως το ATACMS, ένα όπλο με εμβέλεια εμπλοκής 300 km. Οι ΗΠΑ απέρριψαν επίσημα τέτοιες απαιτήσεις, υποτίθεται πως «από ανησυχία» ότι οι πύραυλοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να επιτεθούν σε στόχους βαθιά μέσα στη Ρωσία. Ωστόσο, ο πιο πιθανός λόγος είναι πως το Πεντάγωνο έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι θα χρειαστούν χρόνια για να αντικαταστήσει τα σημερινά του αποθέματα τέτοιων πυραύλων και δεν είναι πολύ πρόθυμο να τα ξοδέψει όλα χωρίς συγκεκριμένη αντικατάσταση. Το ίδιο ισχύει για πολλούς άλλους τύπους όπλων και συστημάτων που είναι εξίσου απαραίτητα για τη διατήρηση της βέλτιστης στρατιωτικής ισχύος.
Το πυροβολικό είναι ιδιαίτερα σημαντικό από αυτή την άποψη. Μόλις το καθεστώς του Κιέβου άρχισε να καίει τα σοβιετικά αποθέματά του, πολλά από τα οποία καταστράφηκαν επίσης στα μακράς εμβέλειας χτυπήματα της Ρωσίας, το ΝΑΤΟ αναγκάστηκε να παράσχει και πυροβολικά και οβίδες. Καθώς το δόγμα της συμμαχίας μετά τον (Πρώτο) Ψυχρό Πόλεμο μετατοπίστηκε προς ένα πιο παρεμβατικό στυλ πολέμου, το πυροβολικό έγινε λιγότερο σημαντικό, με αποτέλεσμα τα αποθέματα να συρρικνώνονται συνεχώς.
Σύμφωνα με διάφορες αναφορές, η τεράστια ζήτηση για πυρομαχικά πυροβολικού ασκεί τεράστια πίεση στα μέλη του ΝΑΤΟ που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του καθεστώτος του Κιέβου. Επί του παρόντος, οι ουκρανικές δυνάμεις εκτοξεύουν τουλάχιστον πέντε χιλιάδες οβίδες την ημέρα, αλλά οι ΗΠΑ, μακράν το πιο βαριά οπλισμένο κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, μπορούν να παράγουν μόνο 15.000 οβίδες το μήνα. Η Camille Grand, εμπειρογνώμονας στον τομέα της άμυνας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, είπε στους New York Times ότι «[μια] ημέρα στην Ουκρανία είναι ένας μήνας ή περισσότερο στο Αφγανιστάν».
Από την άλλη, η αυξανόμενη ζήτηση είναι εξαιρετικά κερδοφόρα για τα Στρατιωτικά Βιομηχανικά Συγκροτήματα της πολιτικής Δύσης. «Λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία και την ορατή στάση πολλών χωρών που στοχεύουν στην αύξηση των δαπανών στον τομέα των αμυντικών προϋπολογισμών, υπάρχει πραγματική ευκαιρία να εισέλθουμε σε νέες αγορές και να αυξήσουμε τα έσοδα από τις εξαγωγές τα επόμενα χρόνια» δηλώνει ο Sebastian Chwalek, Διευθύνων Σύμβουλος της Πολωνίας PGZ, μιας εταιρείας που κατέχει μια σειρά από κατασκευαστές όπλων. Ωστόσο, το MIC των ΗΠΑ έχει βιώσει μακράν το μεγαλύτερο απροσδόκητο κέρδος από αυτή την άποψη. Οι γίγαντες της βιομηχανίας όπλων όπως η Lockheed Martin και η Raytheon είχαν ήδη κερδίσει δισεκατομμύρια τους πρώτους μήνες της ουκρανικής κρίσης.
Το Μάιο, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε εργοστάσιο της Lockheed Martin, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε πως οι ΗΠΑ θα αυξήσουν την παραγωγή όπλων, αλλά ότι «αυτό δε θα ήταν φθηνό». Ωστόσο, οι περισσότεροι αμερικανοί αξιωματούχοι και ειδικοί συμφωνούν πως αυτό δεν είναι μόνο θέμα χρηματοδότησης, καθώς θα χρειαστούν χρόνια για να αυξηθεί η παραγωγή προκειμένου να καλυφθεί η τρέχουσα ζήτηση, η οποία αναμένεται να αυξηθεί εκθετικά στο άμεσο μέλλον. "Εάν θέλετε να αυξήσετε την ικανότητα παραγωγής των βλημάτων των 155 χλστ. θα περάσουν πιθανώς τέσσερα έως πέντε χρόνια πριν αρχίσετε να τα βλέπετε να βγαίνουν από την άλλη άκρη", σύμφωνα με τον Mark F. Cancian, πρώην στρατηγό όπλων του Λευκού Οίκου και νυν ανώτερος σύμβουλος στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν ήδη δηλώσει ότι έχουν δεσμευτεί να πολεμήσουν ένα μακρύ πόλεμο με αντιπροσώπους εναντίον της Ρωσίας στην Ουκρανία. Τον Οκτώβριο, ο υπουργός Άμυνας Lloyd Austin παραδέχτηκε ανοιχτά πως αυτό είναι το σχέδιο που έχουν η Ουάσιγκτον DC και οι δορυφόροι της. Είπε ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ «θα ενισχύσουν τις αμυντικές δυνατότητες της Ουκρανίας για πιεστικές επείγουσες ανάγκες και μακροπρόθεσμα». Ωστόσο, καθώς οι ΗΠΑ επωφελούνται από την κρίση, ειδικά σε βάρος της ΕΕ, το μπλοκ απογοητεύεται ολοένα και περισσότερο, ένα αίσθημα που ακόμη και οι πιο ανώτεροι αξιωματούχοι στις Βρυξέλλες είναι πλέον έτοιμοι να εκφράσουν πιο ελεύθερα από ποτέ.