 |
| fancycrave1 / pixabay |
Editorial - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η προεδρία Μπάιντεν θα ανακάμψει τώρα για τα επόμενα δύο χρόνια ως κυβέρνηση χωλότητας, αν και ενάντια στην αυξημένη αντίσταση των Ρεπουμπλικανών στο νομοθετικό του πρόγραμμα. Αλλά στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων για τους περισσότερους απλούς Αμερικανούς λίγα πράγματα θα αλλάξουν. Το Κόμμα Πολέμου θα συνεχίσει να σπαταλά χρήματα και ζωές τροφοδοτώντας το μιλιταρισμό για το ιμπεριαλιστικό κέρδος των ΗΠΑ όταν και όπου κριθεί απαραίτητο, ίσως εναντίον της Ρωσίας ή ίσως της Κίνας, του Ιράν, της Βόρειας Κορέας ή κάποιου άλλου έθνους.
Λοιπόν, τι δεν έγινε; Λοιπόν, δεν υπήρξε βία στα εκλογικά τμήματα μεταξύ των σκληρά αντίθετων ψηφοφόρων, όπως κάποιοι φοβόντουσαν. Η βίαιη επίθεση με σφυρί στον σύζυγο της προέδρου της Βουλής Νάνσι Πελόζι την περασμένη εβδομάδα κορύφωσε τις ανησυχίες πως θα υπάρξει ξέσπασμα πολιτικής βίας εν μέσω φρικτών κομματικών εντάσεων και πυρετωδών θεωριών συνωμοσίας.
Επίσης, αυτή τη φορά δεν υπήρξε πολύς σάλος για «κλεμμένες εκλογές» από τους Ρεπουμπλικάνους οπαδούς του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Αυτός ο παλιός ισχυρισμός φαίνεται να εξασθενεί μετά από δύο χρόνια μετά την προεδρική καταστροφή του 2020 και τους αβάσιμους ισχυρισμούς για «εκλογική νοθεία».
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπήρξε καμία αναμενόμενη συντριπτική νίκη ή «Κόκκινο Κύμα» για τους Ρεπουμπλικάνους. Το τελευταίο είναι το πιο δεξιό από τα δύο κύρια κόμματα. Το εμβληματικό κόκκινο χρώμα αψηφά τη συνήθη σχέση ανά τον κόσμο μεταξύ του κόκκινου και της αριστερής πολιτικής. Συνήθως, οι ΗΠΑ αψηφούν τους συνήθεις πολιτικούς ορισμούς.
Οι υποστηρικτές του Τραμπ παρουσίασαν συνολικά κακές επιδόσεις στις κάλπες.
Στο τέλος, ήταν εκλογές «που κανείς δεν κέρδισε», όπως το έθεσαν μάλλον περίεργα τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και το, ας πούμε το κεντροδεξιό, Δημοκρατικό Κόμμα του –το Μπλε Κόμμα– προβλέφθηκε πως θα δεχόταν αποδοκιμασία από τους ψηφοφόρους που εξοργίστηκαν από το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης.
Παραδόξως, ωστόσο, υπήρξε μόνο μια κάπως συγκρατημένη αντίδραση κατά των Δημοκρατικών. Το κόμμα φαίνεται να έχει προσκολληθεί στον στενό έλεγχο της Γερουσίας, της άνω αίθουσας.
Εν τω μεταξύ, η Βουλή των Αντιπροσώπων έχει περάσει στον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών, αλλά μόνο οριακά.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί ήταν ευχαριστημένοι από τον υγρό σκουπιδότοπο απλώς και μόνο επειδή δεν ήταν εκλογική σφαγή, όπως προέβλεπαν πολλοί ειδικοί.
Το ρεαλιστικό και πολύ πιο καταδικαστικό συμπέρασμα σχετικά με το αμφίθυμο, ακαταμάχητο αποτέλεσμα είναι πως οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν εντυπωσιάζονται ούτε από τους Δημοκρατικούς ούτε από τους Ρεπουμπλικάνους.
Ο Μπάιντεν μίλησε αισιόδοξα για «μια καλή μέρα για τη δημοκρατία» καθώς οι ψήφοι καταγράφονταν.
Η αλήθεια είναι πως ήταν περισσότερο ένα επαίσχυντο θέαμα αποτυχίας. Όπως έχει γίνει ο κανόνας στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ, η προσέλευση των ψηφοφόρων ήταν λιγότερο από 50 τοις εκατό. Δηλαδή, περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς πολίτες δεν μπορούν να μπουν στον κόπο να ψηφίσουν. Γιατί τελικά ξέρουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο κόμματα που ελέγχονται από τις μεγάλες επιχειρήσεις, την ολιγαρχία, τη Wall Street και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Οι Δημοκρατικοί επικρίθηκαν από τους ψηφοφόρους ως ένα βαθμό, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι δεν κατάφεραν να σημειώσουν σημαντικά κέρδη. Αυτό σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται περισσότερο από ποτέ σε αδιέξοδο μεταξύ του Tweedle Dee και του Tweedle Dum. Δημοκρατικός και Ρεπουμπλικανός. Μπλε και Κόκκινο. Ποιά είναι η διαφορά; Είναι και οι δύο πλευρές του ίδιου Κόμματος Πολέμου. Και αυτό το πάρτι τελείωσε, όσον αφορά τους περισσότερους Αμερικανούς ψηφοφόρους.
Ενώ οι Αμερικανοί πολίτες –όπως εκείνοι σε όλη την Ευρώπη– πλήττονται από ζοφερές οικονομικές δυσκολίες, η φυλή της Ουάσιγκτον και οι Ευρωπαίοι υποτελείς τους ρίχνουν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια για να τροφοδοτήσουν έναν πόλεμο στην Ουκρανία που απειλεί να βγει εκτός ελέγχου. Τα καθυστερημένα μηνύματα για ειρηνευτικές προτροπές και η Ουάσιγκτον που παροτρύνει το καθεστώς του Κιέβου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία δεν αντέχουν στον έλεγχο.
Μην κάνετε λάθος: οι Ρεπουμπλικάνοι είναι τόσο ενθουσιώδεις και μιλιταριστές όσο και οι Δημοκρατικοί. Μπορεί να υπήρξε κάποια γκρίνια ενόψει των εκλογών αυτήν την εβδομάδα σχετικά με την στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, αλλά όταν οι μάρκες πέφτουν, οι Ρεπουμπλικάνοι θα κάνουν τις προσφορές του στρατιωτικο-βιομηχανικού συγκροτήματος με την ίδια ανυπομονησία όπως οι Δημοκρατικοί.
Αυτό θα εξηγούσε γιατί οι Αμερικανοί ψηφοφόροι προφανώς κρατούσαν τη μύτη τους μαζικά στις 8 Νοεμβρίου και έψαχναν να επιλέξουν μεταξύ των δύο πολιτικών φατριών της πλουτοκρατίας – συμπεριλαμβανομένου του τσαρλατάνου «λαϊκιστή» Donald J Trump.
Μια περαιτέρω εντυπωσιακή παρατήρηση είναι προφανώς η παντελής έλλειψη «ρωσικής επιρροής» στις εκλογές των ΗΠΑ. Αυτό το καναρντ υπάρχει από την προεδρική αναμέτρηση του 2016, όταν ο Τραμπ πήρε τον Λευκό Οίκο αρνούμενος στη Δημοκρατική αντίπαλο Χίλαρι Κλίντον μια αναμενόμενη νίκη. Η κυβέρνηση του Τραμπ ταλαιπωρήθηκε από τους αμείλικτους ισχυρισμούς των Δημοκρατικών και των υποστηρικτικών τους μέσων ενημέρωσης ότι η Ρωσία φέρεται να παρενέβη στον διαγωνισμό του 2016 για να εκλεγεί ο Τραμπ.
Πόσο παράλογο! Μόνο στην Αμερική μια τέτοια αποπολιτικοποιημένη, παρανοϊκή σκέψη θα μπορούσε να γίνει mainstream.
Και πάλι, η αλήθεια είναι ότι ο τραμπούκος Τραμπ χτύπησε ψηφοφόρους το 2016, οι οποίοι είχαν κουραστεί πολύ από το δίπολο των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων. Έδωσαν μια ευκαιρία σε έναν ξένο τότε από απόγνωση - για να ανακαλύψουν στη συνέχεια ότι ο Τραμπ δεν ήταν πολύ διαφορετικός. Είναι τόσο πλάσμα του «βάλτου» της Ουάσιγκτον όσο και κάθε άλλος από τους πολιτικούς που αγοράζονται και πληρώνονται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα εταιρικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή τη φορά ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι όμοιοί του έχουν χάσει τη λάμψη τους. Έχουν θεωρηθεί από τους ψηφοφόρους των ΗΠΑ ως μέρος του ίδιου δικομματικού δεσμού και ρακέτας.
Το ξεκάθαρο και αποθαρρυντικό συμπέρασμα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των εργαζόμενων Αμερικανών δεν αντιπροσωπεύεται από τις κυβερνητικές ελίτ τους. Αυτό δεν είναι κατάφωρα δημοκρατία και αυτό το θέαμα είναι από μόνο του ανατρεπτικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι τίποτα άλλο από μια ολιγαρχία με ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από εταιρείες κάθε δύο χρόνια μεταξύ των προεδρικών και των ενδιάμεσων εκλογών.
Το εκλογικό μη αποτέλεσμα καταρρίπτει εντελώς τις κουρασμένες και άγνωστες εικασίες ότι η Ρωσία σχεδίαζε να παρέμβει (ξανά) προκειμένου να εκτοξεύσει τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους στην κυριαρχία στις δύο αίθουσες του Κογκρέσου. Η περίπλοκη ιδέα ήταν πως η Ρωσία θα προτιμούσε τους Ρεπουμπλικάνους που είχαν εκφράσει κάποια επιφυλακτικότητα σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη συνεχιζόμενη μαζική στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στο καθεστώς του Κιέβου. Όπως έχει ήδη σημειωθεί, οποιαδήποτε σύγκρουση από τους Ρεπουμπλικάνους για την Ουκρανία πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια πρέζα αλάτι. Η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ και τα αυτοκρατορικά της συμφέροντα κατέχουν και υπερισχύουν και των δύο μερών.
Όπως παρατήρησε ειρωνικά ένας επικριτικός Αμερικανός σχολιαστής: το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι πάντα ο νικητής των εκλογών στις ΗΠΑ. Ίσως αυτό να αλλάξει στο μέλλον εάν εμφανιστεί ένα πολιτικό κόμμα που να εκπροσωπεί πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζόμενων Αμερικανών.
Αλίμονο, μόνο για να γελάσουμε, αν ακολουθήσουμε τη σχοινιά ρωσοφοβική λογική, τότε η ενδιάμεση αντι-κορύφωση σημαίνει ότι η Μόσχα χάνει την υποτιθέμενη κακόβουλη δύναμη επιρροής της. Ταίριασμα, επίσης, την ίδια εβδομάδα που τα δυτικά ΜΜΕ φώναζαν για την «ήττα» της Ρωσίας στην πόλη Χερσώνα (και όχι στρατηγική αποχώρηση).
Ή ίσως μια πιο λογική εξήγηση είναι απλώς η εξής: η δημοκρατία των ΗΠΑ είναι ένα δυσλειτουργικό χάος που δημιούργησε η ίδια.