Με τους τωρινούς συσχετισμούς, κανένας εκ των δυο συνασπισμών κομμάτων, τον κυβερνητικό και εκείνον της αντιπολίτευσης, δεν φαίνεται να καταφέρνει να μαζέψει το απαραίτητο 50% για να εκλέξει πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Γι' αυτό τον λόγο προ εβδομάδων οι άνθρωποι του Ερντογάν ξεκίνησαν διερευνητικές επαφές με τον κουρδικό παράγοντα, στοχεύοντας να βρουν σημείο σύγκλισης για την στήριξη του Ερντογάν από τον ανωτέρω.
Για το βαθύ κράτος της Τουρκίας, το οποίο έχει ως δόγμα το τσιτάτο "Ένα έθνος, Μία γλώσσα, Μία χώρα", η πιθανή στροφή του AKP προς μια συνθηκολόγηση του Ερντογάν για να εκλεγεί πάλι, με τους μη-αποδεχόμενους το κεντρικό δόγμα του βαθέως κράτους, πρέπει να ήταν κόκκινο πανί.
Κανείς πιθανόν δεν θα μπορέσει να μάθει αν όντως η βόμβα που εξερράγη στην Κωνσταντινούπολη (Εις την Πόλη) με πολλά θύματα ήταν έργο κάποιων εξωτερικών τρομοκρατών ή ένας τρόπος που υποστηρικτές του βαθέως κράτους ήθελαν να πουν στον Ερντογάν να "μαζευτεί”.
Η εναλλακτική που προσφέρθηκε στον Ερντογάν από το βαθύ κράτος ήταν η αποσπαση του Καλού Κόμματος της Ακσενέρ (πρώην υπουργού της Τσιλέρ του επεισοδίου των Ιμίων) από τον συνασπισμό της τουρκικής αντιπολίτευσης και η στήριξη του Ερντογάν.
Σε αντίδωρο αυτού προς το βαθύ κράτος, οι επακόλουθες τηλεοπτικές φανφάρες του Ερντογάν να δίνει εντολή on air για την επίθεση της τουρκικής αεροπορίας σε θέσεις αμάχων Κούρδων εκτός τουρκικών συνόρων (με την άδεια της Ρωσίας βεβαίως-βεβαίως), σε σκηνές που κοιμούνταν ασύντακτοι Κούρδοι αντάρτες χωρίς αντιαεροπορική άμυνα, χωρίς αεροπλάνα, χωρίς ραντάρ και χωρίς οργανωμένη διακυβέρνηση.
Οι συνεπακόλουθοι λεονταρισμοί των Τούρκων αξιωματούχων και απειλών εναντίον της Ελλάδας, με την πλέον αξιόμαχη αεροπορία εντός ΝΑΤΟ μετά τους Αμερικανούς, μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσουν σε κάποιον που ξέρει πως δευτερόλεπτα μετά την είσοδο ενός τουρκικού ουλαμού εντός ελληνικής κυριαρχίας, θα πρέπει να ξεκινήσουν να σκέφτονται πώς θα δικαιολογήσουν στους φιλήσυχους Τούρκους πολίτες την ολική καταστροφή των ενόπλων δυνάμεών τους.
Δυστυχώς μοιάζει η Τουρκία να μην έχει μάθει από τα ιστορικά παθήματα που είχε την τελευταία φορά που η ασθμαίνουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε δυτικά, ισλαμικά και ρωσικά συμφέροντα, απώλεσε την κυριαρχία της και κατακερματίστηκε.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν σε αυτή την τελευταία απόπειρα του βαθέως κράτους να διατηρήσει την παλαιά ισχύ του, οι Τούρκοι κυβερνώντες είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν την βίαιη έξοδο από το ΝΑΤΟ και να βρεθούν αντιμέτωποι με την οργανωμένη οργή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των συμμάχων μας, τον άμεσα επακόλουθο κατακερματισμό τους από την γέννηση του κουρδικού κράτους, την επέκταση του αρμενικού και την απελευθέρωση των μικρασιατικών παραλίων.
Δόγματα του 19ου και του 20ου αιώνα, όπου ένα κράτος διεκδικούσε να αποτελείται από μια εθνότητα, να μιλάει μόνο μια γλώσσα και να έχει μόνο μιας πολιτικής ιδεολογίας κυβέρνηση, οδήγησαν στις διεθνώς αναγνωρισμένες γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ελλήνων Ποντίων και των Ελλήνων Μικρασιατών - και λίγο βορειότερα σε δύο παγκόσμιους πολέμους.
Το δίλημμα του Ερντογάν στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές είναι αν θα προχωρήσει ενωτικά προς τους Τούρκους πολίτες (ανεξαρτήτως εθνικής ταυτότητας) χωρίς το βαθύ κράτος ρισκάροντας να χάσει την προεδρία ή θα προχωρήσει σύμφωνα με το δόγμα της εθνοκάθαρσης μειονοτήτων του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, ρισκάροντας να χάσει τη χώρα. Με τη συνεχή απομάκρυνσή του από τον δυτικό κόσμο, δείχνει να κατευθύνεται μάλλον προς το δεύτερο.
Εμείς πάντως οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε χωρίς διλήμματα για το δεύτερο, και ειδικότερα ότι κάτι θα προσπαθήσουν να κάνουν εν μέσω ελληνικής προεκλογικής περιόδου, με υπηρεσιακή κυβέρνηση στην Αθήνα.
Οψόμεθα.