Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα κολασμένο βιβλίο. Ο κόσμος των μέσων ενημέρωσης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ακόμα το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα πλάνα ταινιών που τραβήχτηκαν από γενναίους εικονολήπτες στην πρώτη γραμμή. Τα μέσα ενημέρωσης εκείνη την εποχή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διάδοση προπαγάνδας και παραπληροφόρησης. Στην κατηγορία της παραπληροφόρησης, για παράδειγμα, υπήρχε ο Στρατός-φάντασμα του Στρατηγού Πάτον. Οι δημόσιες ειδήσεις για τον «Στρατό» του υποστηρίχθηκαν από έναν μεγάλο όγκο υποτιθέμενων απόρρητων μηνυμάτων και ραδιοφωνικής κίνησης που οι Γερμανοί παρεμπόδιζαν. Στόχος της συγκεκριμένης παραπληροφόρησης ήταν να πείσουν τους Γερμανούς πως οι Σύμμαχοι σκόπευαν να επιτεθούν στο Pas de Calais. Δεν νομίζω ότι ήταν προτεραιότητα η ταλάντευση της κοινής γνώμης.
Larry Johnson - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Νομίζω ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι αν μια κυβέρνηση και οι στρατιωτικοί ηγέτες της δίνουν μεγάλη αξία σε αυτά που λένε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης. Νομίζω πως είναι αρκετά σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο και το ΝΑΤΟ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κάνουν κάποια μαγεία και να βοηθήσουν στην ήττα της Ρωσίας. Πιστεύω επίσης ότι ο Πούτιν και οι στρατιωτικοί του ηγέτες δεν κάνουν κουβέντες για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήταν πολύ φτωχοί στην αντιμετώπιση της εκστρατείας των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Ίσως είναι απλώς ανίκανοι. Αυτή είναι μια πιθανότητα. Εναλλακτικά, μπορεί απλώς να μην τους νοιάζει γιατί επικεντρώνονται στη διεξαγωγή αυτού του πολέμου, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά εναντίον της Δύσης, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον της Ρωσίας.
Εάν δεν έχετε μελετήσει την ιστορία του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου ή του πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης με τη Ναζιστική Γερμανία, θα σας ενθαρρύνω να διαβάσετε δύο συγγραφείς – το αριστούργημα τριών τόμων του Shelby Foote, The Civil War: A Narrative και "Όταν συγκρούστηκαν οι Τιτάτες: Πως ο Κόκκινος Στρατός σταμάτησε τον Χίτλερ, των David Glantz και Jonathan House. Η συναρπαστική αφήγηση του Foote για τον Εμφύλιο σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σε βάζει στην πυκνή ατμόσφαιρα των αιματηρών μαχών και της πολιτικής ίντριγκας. Όταν διαβάζεις την αφήγηση του τελευταίου ενάμισι έτους του Εμφυλίου Πολέμου, με τον στρατηγό Ulysses S. Grant να υφίσταται ήττα και αδιέξοδο και να συνεχίζει να πιέζει τα στρατεύματά του προς τα εμπρός σε έναν τρομακτικό πόλεμο φθοράς που εξασθένισε τη θέληση και την ικανότητα του Νότου για να συνεχίσει τον πόλεμο, θέλω να φανταστείτε το είδος της πίεσης που θα ένιωθε ο Γκραντ αν υπήρχαν το Twitter και το Facebook.
Η τακτική πραγματικότητα στο έδαφος - όχι μόνο με τα στρατεύματα του Γκραντ στη Βόρεια Βιρτζίνια να περιβάλλουν το Ρίτσμοντ, αλλά με τον Στρατό του Σέρμαν να λεηλατεί το Νότο μέσω της Ατλάντα και στη συνέχεια στη Σαβάνα και μετά να στρέφεται προς τα βόρεια - είναι σαφές εκ των υστέρων ότι ο Νότος ηττήθηκε. Απλώς τους πήρε αρκετούς μήνες για να συνειδητοποιήσουν αυτή την πραγματικότητα.
Παρόμοια μαθήματα μπορούν να αντληθούν από την αρχική αποτυχία του Σοβιετικού να συγκρατήσει τις ναζιστικές ορδές. Η Μάχη του Στάλινγκραντ, κατά την άποψή μου, ήταν το απόλυτο σημείο καμπής στον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Ενώ ήταν μπροστά δύο χρόνια μάχης, το ζάρι πετάχτηκε και ο μύθος της ανίκητης Βέρμαχτ καταστράφηκε. Χρειάστηκαν δύο ακόμη μεγάλες μάχες - Κουρσκ και Μπαγκράτιον - για να ξεκαθαρίσει το αναπόφευκτο.
Όπως σημείωσα νωρίτερα, η Δύση έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στην πεποίθηση πως η νίκη στον πόλεμο της πληροφορίας θα μεταφραστεί σε επιτυχία στο πεδίο της μάχης για την Ουκρανία. Ωστόσο, είδαμε πώς εξελίχθηκε η «επιτυχία» των πολέμων πληροφοριών των ΗΠΑ στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Συρία. Εργολάβοι χρημάτων που έχουν καταπιεί τρισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων των ΗΠΑ χωρίς καμία πραγματική επιτυχία επί τόπου, όπου μετράει.
Και οι δύο αυτοί κατακλυσμικοί πόλεμοι - ο Εμφύλιος και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος - σχετίζονται με τη σφαγή που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Τα γεγονότα είναι πολύ απλά:
- Γεγονός πρώτο - Η οικονομία της Ουκρανίας είναι σε ρήξη και δεν υπάρχει βιώσιμος δρόμος για να αποκατασταθεί αυτό που ήταν στις 24 Φεβρουαρίου 2022.
- Γεγονός δεύτερο — Η Ουκρανία εξαρτάται πλήρως από τη δυτική βοήθεια για να διατηρήσει τον στρατό της στο πεδίο.
- Γεγονός τρίτο — Η Ουκρανία δε διαθέτει βιώσιμη αεροπορία και δεν μπορεί να παράσχει στενή αεροπορική υποστήριξη στα στρατεύματά της στην πρώτη γραμμή. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε προέλαση της Ουκρανίας στο έδαφος εξαρτάται από τα περιορισμένα τεθωρακισμένα και τις μονάδες πυροβολικού που παραμένουν άθικτες.
- Γεγονός τέταρτο — Η ικανότητα της Ουκρανίας να παράγει ηλεκτρική ενέργεια και ενέργεια υποβαθμίζεται σταθερά και δεν υπάρχει βραχυπρόθεσμη λύση για να κρατήσει τα φώτα αναμμένα.
- Γεγονός πέντε — Η Ρωσία δεν έχει δεσμεύσει τις δυνάμεις της πρώτης γραμμής και τα όπλα υψηλής τεχνολογίας της στον αγώνα.
- Γεγονός έκτο — Η οικονομία της Ρωσίας είναι ισχυρή παρά τις προσπάθειες της Δύσης να τη διαλύσει.
- Γεγονός έβδομο — Η Ρωσία είναι οικονομικά αυτάρκης. Δε χρειάζεται ξένες εξαγωγές για να διατηρήσει τη βιομηχανική της βάση, αλλά ο κόσμος χρειάζεται κρίσιμα προϊόντα και ορυκτά που παράγει μόνο η Ρωσία.
- Γεγονός όγδοο — Τα ρωσικά εργοστάσια λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, παράγοντας βασικό στρατιωτικό εξοπλισμό και τεχνολογία για να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα.
- Γεγονός ένατο — Η Ρωσία μπορεί να κινητοποιήσει και να εκπαιδεύσει νέα στρατεύματα στο έδαφός της χωρίς φόβο επίθεσης από την Ουκρανία. Η Ουκρανία δεν μπορεί.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ έχουν αυταπάτες. Ασκούν εξουσία όπως τα μοχθηρά κορίτσια στο γυμνάσιο, δηλαδή αποφεύγουν τον Πούτιν και δεν τον αφήνουν να καθίσει στο μεσημεριανό τους τραπέζι. Παραμένουν πεπεισμένοι ότι θα τον συντρίψουν. Αυτό που δεν υπολόγισαν είναι πως ο Πούτιν φτιάχνει τη δική του καφετέρια και θα φάει το φαγητό που θέλει έχοντας ένα τραπέζι που ελέγχει. Στην πραγματικότητα, πολλές από τις χώρες της Ευρώπης χρειάζονται βασικούς πόρους που παρέχει η Ρωσία. Είναι απλά θέμα χρόνου αυτά τα κορίτσια να προσπαθήσουν να πάρουν θέση στο τραπέζι του Πούτιν.
Είναι αλήθεια ότι η Ρωσία εγκατέλειψε, τουλάχιστον προς το παρόν, το τμήμα της Χερσώνας που βρίσκεται στα δυτικά του ποταμού Δνείπερου. Αλλά ελέγχει την υπόλοιπη Χερσώνα στα ανατολικά του ποταμού. Εάν η Ουκρανία θέλει την Κριμαία, θα πρέπει να διασχίσει τον Δνείπερο και να αγωνιστεί προς την Κριμαία. Η Ουκρανία δεν έχει τους στρατιωτικούς πόρους για να το κάνει αυτό ακόμη και με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ.
Εντάξει. Αρκετά από μένα. Τι νομίζετε; Η συνέχεια δική σας;