 |
| REUΤΕRS/Κay ΝietfeΙd |
Pepe Escobar - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο καθηγητής Hudson περιγράφει πώς ο Παπισμός στη Ρώμη κατάφερε να κλειδώσει τον μονοπολικό έλεγχο στα κοσμικά βασίλεια (χτυπά μια καμπάνα;) όταν το παιχνίδι αφορούσε την παπική υπεροχή έναντι των βασιλιάδων, πάνω απ' όλα των Γερμανών Αγίων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Όπως ξέρουμε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, η Αυτοκρατορία δεν ήταν ακριβώς Αγία, ούτε Γερμανική (ίσως λίγο Ρωμαϊκή), ούτε καν αυτοκρατορία.
Μια ρήτρα στις Παπικές Επιταγές παρείχε στον Πάπα την εξουσία να αφορίζει όποιον «δεν ήταν σε ειρήνη με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία». Ο Χάντσον σημειώνει με έντονο τρόπο πώς οι κυρώσεις των ΗΠΑ είναι το σύγχρονο ισοδύναμο του αφορισμού.
Αναμφισβήτητα υπάρχουν δύο κορυφαίες ημερομηνίες σε όλη τη διαδικασία.
Η πρώτη θα ήταν η Γ' Οικουμενική Σύνοδος του 435: τότε μόνο στη Ρώμη αποδόθηκε καθολική εξουσία. Η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια, για παράδειγμα, περιορίζονταν στην περιφερειακή εξουσία εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η άλλη κορυφαία ημερομηνία είναι το 1054 – όταν η Ρώμη και η Κωνσταντινούπολη χώρισαν οριστικά. Δηλαδή, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χωρίστηκε από την Ορθοδοξία, που μας οδηγεί στη Ρωσία, και τη Μόσχα ως Τρίτη Ρώμη – και την αιωνόβια εχθρότητα της «Δύσης» εναντίον της Ρωσίας.
Μια κατάσταση στρατιωτικού νόμου
Στη συνέχεια, ο καθηγητής Hudson εξετάζει το ταξίδι της αντιπροσωπείας του Καγκελαρίου Scholz στην Κίνα αυτή την εβδομάδα για να «απαιτήσει να διαλύσει το δημόσιο τομέα και να σταματήσει να επιδοτεί την οικονομία της, διαφορετικά η Γερμανία και η Ευρώπη θα επιβάλουν κυρώσεις στο εμπόριο με την Κίνα».
Λοιπόν, στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει να είναι απλώς παιδαριώδεις ευσεβείς πόθοι, που εκφράστηκαν από το Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στους Financial Times (η ιαπωνική πλατφόρμα στο City του Λονδίνου). Το Συμβούλιο, όπως σωστά περιγράφει ο Hudson, είναι «το νεοφιλελεύθερο «ελευθεριακό» σκέλος του ΝΑΤΟ που απαιτεί γερμανική αποβιομηχάνιση και εξάρτηση» από τις ΗΠΑ.
Έτσι, οι FT, όπως ήταν αναμενόμενο, τυπώνουν ΝΑΤΟϊκά υγρά όνειρα.
Το πλαίσιο είναι απαραίτητο. Ο Γερμανός Ομοσπονδιακός Πρόεδρος Frank-Walter Steinmeier, σε μια κεντρική ομιλία στο Κάστρο Bellevue, παραδέχτηκε ότι το Βερολίνο έχει καταρρεύσει: «Μια εποχή αντίθετων ανέμων ξεκινά για τη Γερμανία – έρχονται δύσκολα, δύσκολα χρόνια για εμάς. Η Γερμανία βρίσκεται στη βαθύτερη κρίση από την επανένωση».
Ωστόσο, η σχιζοφρένεια, για άλλη μια φορά, κυριαρχεί, καθώς ο Σταϊνμάγερ, μετά από ένα γελοίο κόλπο στο Κίεβο – με το να υποδύεται έναν αθέλητο ηθοποιό στριμωγμένο σε ένα καταφύγιο – ανακοίνωσε μια επιπλέον παράδοση: δύο ακόμη εκτοξευτές ρουκετών MARS και τέσσερις οβίδες Panzerhaubitze 2000 που θα παραδοθούν στους Ουκρανούς.
Έτσι, ακόμα κι αν η «παγκόσμια» οικονομία - στην πραγματικότητα η ΕΕ - είναι τόσο εύθραυστη που τα κράτη μέλη δεν μπορούν πλέον να βοηθήσουν το Κίεβο χωρίς να βλάψουν τους δικούς τους πληθυσμούς, και η ΕΕ βρίσκεται στα πρόθυρα μιας καταστροφικής ενεργειακής κρίσης, παλεύοντας για τις «αξίες μας» Η Country 404 τα υπερτερεί όλα.
Το πλαίσιο της Μεγάλης Εικόνας είναι επίσης βασικό. Ο Andrea Zhok, Καθηγητής Ηθικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, ανέβασε την ιδέα του Giorgio Agamben «State of Exception» σε νέα ύψη.
Ο Zhok υποστηρίζει πως η ζομποποιημένη συλλογική Δύση είναι πλέον πλήρως υποταγμένη σε μια «Κατάσταση στρατιωτικού νόμου» – όπου το ήθος του Forever War είναι η απόλυτη προτεραιότητα για τις διαβαθμισμένες παγκόσμιες ελίτ.
Κάθε άλλη μεταβλητή – από τον υπερανθρωπισμό έως την ερήμωση και ακόμη και τον πολιτισμό ακύρωσης – υποτάσσεται στην κατάσταση του στρατιωτικού νόμου και είναι βασικά αναπόφευκτη. Το μόνο που έχει σημασία είναι η άσκηση του απόλυτου, ακατέργαστου ελέγχου.
Βερολίνο – Μόσχα – Πεκίνο
Στερεές γερμανικές επιχειρηματικές πηγές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το «μήνυμα» που έδωσε το Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων στο ταξίδι στην Κίνα.
Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, το καραβάνι του Scholz πήγε στο Πεκίνο για να καθορίσει ουσιαστικά τα προπαρασκευαστικά βήματα για την εκπόνηση μιας ειρηνευτικής συμφωνίας με τη Ρωσία, με την Κίνα ως προνομιούχο αγγελιοφόρο.
Αυτό είναι –κυριολεκτικά– όσο εκρηκτικό, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά γίνεται. Όπως τόνισα σε μια από τις προηγούμενες στήλες μου, το Βερολίνο και η Μόσχα διατηρούσαν ένα μυστικό κανάλι επικοινωνίας –μέσω επιχειρηματικών συνομιλητών– μέχρι την στιγμή που οι συνήθεις ύποπτοι, απελπισμένοι, αποφάσισαν να ανατινάξουν τα Nord Streams.
Θυμίζω το διαβόητο πλέον SMS από το iPhone της Liz Truss στον Little Tony Blinken, ένα λεπτό μετά τις εκρήξεις: «Έγινε».
Υπάρχουν και άλλα: το καραβάνι του Scholz μπορεί να προσπαθεί να ξεκινήσει μια μακρά και περίπλοκη διαδικασία για να αντικαταστήσει τελικά τις ΗΠΑ με την Κίνα ως βασικό σύμμαχο. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το κορυφαίο τερματικό εμπορίου / συνδεσιμότητας BRI στην ΕΕ είναι η Γερμανία (η κοιλάδα του Ρουρ).
Σύμφωνα με μια από τις πηγές, «αν αυτή η προσπάθεια είναι επιτυχής, τότε η Γερμανία, η Κίνα και η Ρωσία μπορούν να συμμαχήσουν και να διώξουν τις ΗΠΑ από την Ευρώπη».
Μια άλλη πηγή έβαλε το κερασάκι στην τούρτα: «Ο Olaf Scholz συνοδεύεται σε αυτό το ταξίδι από Γερμανούς βιομήχανους που ουσιαστικά ελέγχουν τη Γερμανία και δεν πρόκειται να κάτσουν να βλέπουν τον εαυτό τους να καταστρέφεται».
Η Μόσχα γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι ο αυτοκρατορικός στόχος όταν πρόκειται για την ΕΕ, η οποία περιορίζεται στο ρόλο του πλήρως κυριαρχούμενου –και αποβιομηχανοποιημένου– υποτελούς, που ασκεί μηδενική κυριαρχία. Τα πίσω κανάλια τελικά δεν είναι κουρελιασμένα στο βυθό της Βαλτικής Θάλασσας. Επιπλέον, η Κίνα δεν έχει δώσει καμία ένδειξη ότι το τεράστιο εμπόριο της με τη Γερμανία και την ΕΕ πρόκειται να εξαφανιστεί.
Ο ίδιος ο Scholz, μια μέρα πριν το καραβάνι του φτάσει το Πεκίνο, τόνισε στα κινεζικά μέσα ενημέρωσης πως η Γερμανία δεν έχει καμία πρόθεση να αποσυνδεθεί από την Κίνα και δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί «τις εκκλήσεις ορισμένων για απομόνωση της Κίνας».
Παράλληλα, ο Σι Τζινπίνγκ και το νέο Πολιτικό Γραφείο γνωρίζουν πολύ καλά τη θέση του Κρεμλίνου, επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά: παραμένουμε πάντα ανοιχτοί για διαπραγματεύσεις, όταν η Ουάσιγκτον αποφασίσει επιτέλους να μιλήσει για το τέλος της απεριόριστης επέκτασης του ΝΑΤΟ που βρέχεται από ρωσοφοβία.
Επομένως, η διαπραγμάτευση σημαίνει ότι η Αυτοκρατορία υπογράφει στη διακεκομμένη γραμμή του εγγράφου που έλαβε από τη Μόσχα την 1η Δεκεμβρίου 2021, με επίκεντρο το «αδιαίρετο της ασφάλειας». Διαφορετικά δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση.
Και όταν έχουμε τον λόμπι του Πενταγώνου Lloyd "Raytheon" Austin να συμβουλεύει τους Ουκρανούς να προχωρήσουν στο Kherson, είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση.
Θα μπορούσε, λοιπόν, όλο αυτό να είναι ο θεμέλιος λίθος του γεωπολιτικού/γεωοικονομικού διαδρόμου Βερολίνου-Μόσχας-Πεκίνου δι-Ευρασίας; Αυτό θα σημαίνει Bye Bye Empire. Για άλλη μια φορά: δεν τελείωσε μέχρι να πάει η χοντρή κυρία στο Γκόττερνταμερουνγκ.