Του Δρ. Vladislav B. Sotirović - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Αρχικά, το όραμα του W. Churchill φαινόταν να προχωρά σύμφωνα με το σχέδιο. Η πρώην ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία αποκέντρωσαν την πολιτική εξουσία και έγιναν κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Ο ναζισμός και ο φασισμός απαξιώθηκαν σε όλη την Ευρώπη όπως ο κομμουνισμός στο δυτικό τμήμα του.
Ωστόσο, σύντομα τα γεγονότα πήραν διαφορετική τροπή. Το σχέδιο Schuman του 1950 πρότεινε την υπερεθνική συνένωση των γαλλικών και γερμανικών βιομηχανιών άνθρακα και χάλυβα ως μέσο για τη σφυρηλάτηση της ευρωπαϊκής οικονομικής ενότητας (ΕΚΑΧ του 1951 με τη Συνθήκη των Παρισίων). Οι δύο οικονομίες ήταν συνυφασμένες σε τέτοιο βαθμό που ένας νέος πόλεμος μεταξύ αυτών των παραδοσιακών εχθρών έγινε ουσιαστικά αδύνατος.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση (ΕΟΚ), που ιδρύθηκε το 1957 με τη Συνθήκη της Ρώμης, έφερε την Ιταλία και τις τρεις χώρες της Μπενελούξ σε στενότερη ένωση με τη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά αντιπροσώπευε ένα περαιτέρω βήμα προς μια πανευρωπαϊκή οικονομία, συνδέοντας την οικονομική ανάπτυξη με την πόλη της Ρώμης. [i] Είναι σημαντικό πως η Συνθήκη της Ρώμης έδωσε επίσης στην Ευρώπη μια αίσθηση υπερεθνικής θρησκευτικής ενότητας και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προστασία έναντι της υπάρχουσας απειλής εξάπλωσης του κομμουνισμού εκτός της Ανατολικής-Κεντρικής Ευρώπης.
Το 1962 ήταν το έτος της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας κοινής αγοράς (που μετατράπηκε το 1993 στην Ευρωπαϊκή Ενιαία Αγορά - τον ESM) με καθορισμό των τιμών - ένα περαιτέρω βήμα προς την οικονομική ομοιομορφία και, βασικά προς την οικονομία της διοίκησης που ήταν την ίδια στιγμή που επικρίθηκε τόσο έντονα από τις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες στις περιπτώσεις των οικονομιών του λεγόμενου πραγματικού σοσιαλισμού. Ωστόσο, το ίδιο έτος 1962, ορισμένοι δυτικοί τεχνοκράτες αναγνώρισαν την ΕΟΚ ως ένα σχέδιο που είναι ήδη πολύ πίσω από την απλή και οικονομικά ενωμένη Ευρώπη με τα σχόλια ότι ο φασισμός στην Ευρώπη πρόκειται να αναγεννηθεί με αξιοσέβαστη επιχειρηματική ενδυμασία, και η Συνθήκη του 1957 της Ρώμης τελικά θα εφαρμοστεί στο μέγιστο βαθμό.
Μερικοί από αυτούς συμμερίστηκαν την άποψη πως το όνειρο μιας μεσαιωνικής Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (962−1806 – το HREGM) επιστρέφει στην εξουσία για να κυριαρχήσει και να κατευθύνει τις λεγόμενες δυνάμεις της χριστιανικής ανθρωπότητας του δυτικού κόσμου. Απλώς, μια τέτοια ιδέα δεν είχε πεθάνει ακόμα, αλλά εξακολουθεί να κυλάει στους προθάλαμους κάθε εθνικής πρωτεύουσας της ηπειρωτικής Δυτικής Ευρώπης, στην αποφασιστικότητα των ηγετών της κοινής αγοράς να αποκαταστήσουν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους με όλα αυτά τα μέσα.[ii] Σίγουρα, η Δυτική Γερμανία, περιορισμένη στο διεθνή της ρόλο και επιρροή μετά το 1945, έβλεπε την ευρωπαϊκή ενοποίηση ως μια πολύ βολική διεθνή πλατφόρμα για να ακολουθήσει τη δική της εξωτερική πολιτική.
Ωστόσο, η λέξη «οικονομική» αφαιρέθηκε δυσοίωνα από τον επίσημο τίτλο της κοινότητας το 1967 προς όφελος της περιγραφής της, ακριβώς όπως η Ευρωπαϊκή Κοινότητα (η ΕΚ) που σημαίνει ότι η διαδικασία ολοκλήρωσης κατευθύνεται τώρα προς την πολιτική κατεύθυνση που φάνηκε ξεκάθαρα το 1979, όταν διοργανώθηκαν οι πρώτες άμεσες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Ακόμη και η πρώην Ευρωπαϊκή Συνέλευση μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου να τονιστεί μια σαφής κατεύθυνση προς τη δημιουργία μιας υπερεθνικής πολιτικής οντότητας-κράτους.
Η πολιτική της διεύρυνσης συνεχίστηκε με την ένταξη της Ελλάδας το 1981 και της Ισπανίας και της Πορτογαλίας το 1986, όταν την ίδια χρονιά υπογράφηκε η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη για να προετοιμάσει την ΕΚ για τη μετατροπή της σε ΕΕ – ένα υψηλότερο επίπεδο οικονομικής, χρηματοοικονομικής, κοινωνικής, νομική, νομοθετική και πάνω απ' όλα πολιτική ενσωμάτωση με τη γερμανική ηγεσία. Με άλλα λόγια, η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη σήμαινε την σταδιακή μεταφορά των εκτελεστικών, νομοθετικών και δικαστικών εξουσιών από τα κράτη μέλη στις κεντρικές αρχές της ΕΚ και από το 1993 της ΕΕ (το HREGN). Κατά συνέπεια, η ΕΕ θα μπορούσε να κάνει ολοένα αυξανόμενες πολιτικές εισβολές στην εθνική κυριαρχία των κρατών μελών και η συνωμοσία Λονδίνου-Δουβλίνου επιχείρησε να εξαναγκάσει το βρετανικό λαό της Βόρειας Ιρλανδίας κρυφά και με τρόμο προς μια ενωμένη Ιρλανδία υπό ευρωπαϊκή κυριαρχία.
Όταν η (α)διάσημη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την Ευρωπαϊκή (πολιτική) Ένωση υπογράφηκε τον Φεβρουάριο του 1992 (για να τεθεί σε ισχύ το Νοέμβριο του 1993) με απώτερο σκοπό τη μετατροπή της ΕΚ σε ομοσπονδιακό υπερκράτος – που τώρα έχει επανασχεδιαστεί σημαντικά ως Ευρωπαϊκή Ένωση ( ΕΕ) – πολλοί από τους πολιτικούς που εκλέχθηκαν στις Βρυξέλλες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από τη Μεγάλη Βρετανία, έπεσαν στο τέχνασμα εμπιστοσύνης στο ιδεολογικό πλαίσιο του HREGN. Σήμερα, όταν η Μεγάλη Βρετανία ως εστιακή αποικία των ΗΠΑ στην Ευρώπη εγκατέλειψε την ΕΕ, μια πραγματική προοπτική για το Βερολίνο και το Βατικανό να μετατρέψουν την ΕΕ σε εικονικό HREGN βρίσκεται στην απτή ημερήσια διάταξη.
Βιβλιογραφικές αναφορές:
[i] Στην πραγματικότητα, υπήρξαν δύο Συνθήκες της Ρώμης που υπογράφηκαν στις 25 Μαρτίου 1957 : 1) Δημιουργία Euratom, για τον συντονισμό της πολιτικής στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, της νέας στρατηγικής βιομηχανίας. και 2) Δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, προσανατολισμένης στη βελτίωση του εμπορίου και των επενδύσεων αλλά και σε περαιτέρω πολιτικά βήματα στη δημιουργία του ευρωπαϊκού υπερκράτους.
[ii] Δείτε περισσότερα στο [Professor Arthur Noble, “The Conspiracy Behind the European Union: What Every Christian Should Know”, Διάλεξη που παραδόθηκε στο Ετήσιο Φθινοπωρινό Συνέδριο του Ενωμένου Προτεσταντικού Συμβουλίου στο Λονδίνο το Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 1998].
* Πρώην καθηγητής πανεπιστημίου Βίλνιους, Ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών Βελιγραδίου