 |
| Nick Tsybenko/unsplash.com |
Ντάγκλας Μακγκρέγκορ - theamericanconservative.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Όπως σημείωσε ο οξυδερκής συγγραφέας Hunter S. Thompson, «Όταν η εξέλιξη γίνεται περίεργη, ο περίεργος γίνεται επαγγελματίας». Περίεργη είναι αδιαμφισβήτητα η κατάσταση στη Μεγάλη Βρετανία, όπου η Liz Truss, μια αναμφισβήτητα άδεια και χωρίς ταλέντο πρωθυπουργός, είναι εκτός - και φάνηκε για μια στιγμή, πως σχεδόν αντικαταστάθηκε από τον κενό προκάτοχό της, Boris Johnson.
Το παράξενο, ωστόσο, δεν είναι ξένο στην αμερικανική πολιτική. Ένας δείκτης του πόσο περίεργη γίνεται η Ουάσιγκτον είναι το προφανές ενδιαφέρον για την πρόσφατη πρόταση του στρατηγού (ε.α.) Ντέιβιντ Πετρέους πως η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μπορεί να θέλουν να παρέμβουν στη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Σύμφωνα με τον Πετρέους, η στρατιωτική δράση που υποστηρίζει δε θα ήταν μια επέμβαση του ΝΑΤΟ, αλλά «μια πολυεθνική δύναμη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και όχι ως δύναμη του ΝΑΤΟ». Με άλλα λόγια, μια πολυεθνική δύναμη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο μοντέλο του Ιράκ που αποτελείται από συμβατικές χερσαίες, αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις.
Ο Πετρέους δεν εξηγεί γιατί απαιτείται στρατιωτική δράση των ΗΠΑ. Αλλά δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς. Η επέμβαση έχει σχεδιαστεί για να σώσει τις ουκρανικές δυνάμεις από την ήττα και πιθανώς να υποχρεώσει τη Μόσχα να διαπραγματευτεί με τους όρους της Ουάσιγκτον, όποιοι κι αν είναι αυτοί οι όροι.
Ομολογουμένως, η όλη υπόθεση φαίνεται περίεργη, αλλά η πρόταση του Πετρέους δεν πρέπει να απορριφθεί. Όχι επειδή η στρατιωτική τεχνογνωσία του Πετρέους δικαιολογεί εξέταση - δεν το κάνει. Μάλλον αξίζει προσοχής γιατί ο Πετρέους δε θα έκανε ποτέ μια τέτοια σύσταση εκτός και αν τον παροτρύνουν να το κάνει ισχυρές προσωπικότητες στην Ουάσιγκτον και στη Wall Street. Και όπως λέει ο Τζέφρι Σακς στους Αμερικανούς, οι παγκοσμιοποιητικές και νεοσυντηρητικές ελίτ θέλουν ξεκάθαρα μια άμεση ένοπλη αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Για τον Πετρέους, είναι business as usual. Ανέβηκε στις τάξεις ελέγχοντας όλους όσους είχαν θέση εξουσίας από πάνω του πριν κάνει οτιδήποτε. Η αναζήτηση άδειας για να διασφαλιστεί ότι κανείς στην εξουσία δεν προσβάλλεται (όπως ένας «συνασπισμός των πρόθυμων») είναι το κλειδί για την προαγωγή. Λειτουργεί καλά σε καιρό ειρήνης ή κατά τη διάρκεια πολέμων επιλογής ενάντια σε αδύναμους, ανίκανους εχθρούς που δεν αποτελούν υπαρξιακή στρατιωτική απειλή για τις δυτικές δυνάμεις. Αλλά η Ουκρανία δεν είναι το Ιράκ ούτε ο ρωσικός στρατός είναι μια δύναμη παρόμοια με το Ιράκ, ή στηριγμένος σε «τεχνικά» - φορτηγά με αυτόματα κανόνια.
Παρά τα σημεία αυτά, η πρόταση του Πετρέους επιβεβαιώνει δύο κρίσιμες ιδέες. Πρώτον, η επικίνδυνη κατάσταση των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Χωρίς τους ξένους μαχητές και τους Πολωνούς στρατιώτες που πολεμούν με ουκρανική στολή, η Ουκρανία δεν έχει άλλες δυνάμεις για να αντέξει τις ρωσικές χειμερινές επιθέσεις. Η σειρά ουκρανικών αντεπιθέσεων τις τελευταίες 60 με 90 ημέρες κόστισε στην Ουκρανία δεκάδες χιλιάδες ζωές, ανθρώπινο κεφάλαιο με στολή που το Κίεβο δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Δεύτερον, είναι η 11η ώρα. Η ρωσική βαριοπούλα που έχει προγραμματιστεί να πέσει στο καθεστώς Ζελένσκι το Νοέμβριο ή το Δεκέμβριο, ή όποτε παγώσει το έδαφος, θα συντρίψει ό,τι έχει απομείνει από τις ουκρανικές δυνάμεις.
Με άλλα λόγια, το πραγματικό μήνυμα του Πετρέους είναι πως ο μόνος τρόπος να παραταθεί η ζωή του καθεστώτος Ζελένσκι είναι η Ουάσιγκτον και ο συνασπισμός της να επέμβουν άμεσα πριν να είναι πολύ αργά. Τα συνηθισμένα γεράκια του πολέμου στο Λευκό Οίκο, το Πεντάγωνο, τη CIA και στο Λόφο πιθανώς υποθέτουν ότι ένα ήρεμο αμερικανικό εκλογικό σώμα θα εξαγοράσει το επιχείρημα πως η δέσμευση των αμερικανικών δυνάμεων στην Ουκρανία χωρίς κήρυξη πολέμου θα μπορούσε να διευκολύνει μια συμφωνία που θα σώσει τα προσχήματα με τη Μόσχα.
Παρά τα σημεία αυτά, η πρόταση του Πετρέους επιβεβαιώνει δύο κρίσιμες ιδέες. Πρώτον, η επικίνδυνη κατάσταση των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Χωρίς τους ξένους μαχητές και τους Πολωνούς στρατιώτες που πολεμούν με ουκρανική στολή, η Ουκρανία δεν έχει άλλες δυνάμεις για να αντέξει τις ρωσικές χειμερινές επιθέσεις. Η σειρά ουκρανικών αντεπιθέσεων τις τελευταίες 60 με 90 ημέρες κόστισε στην Ουκρανία δεκάδες χιλιάδες ζωές, ανθρώπινο κεφάλαιο με στολή που το Κίεβο δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Δεύτερον, είναι η 11η ώρα. Η ρωσική βαριοπούλα που έχει προγραμματιστεί να πέσει στο καθεστώς Ζελένσκι το Νοέμβριο ή το Δεκέμβριο, ή όποτε παγώσει το έδαφος, θα συντρίψει ό,τι έχει απομείνει από τις ουκρανικές δυνάμεις.
Με άλλα λόγια, το πραγματικό μήνυμα του Πετρέους είναι πως ο μόνος τρόπος να παραταθεί η ζωή του καθεστώτος Ζελένσκι είναι η Ουάσιγκτον και ο συνασπισμός της να επέμβουν άμεσα πριν να είναι πολύ αργά. Τα συνηθισμένα γεράκια του πολέμου στο Λευκό Οίκο, το Πεντάγωνο, τη CIA και στο Λόφο πιθανώς υποθέτουν ότι ένα ήρεμο αμερικανικό εκλογικό σώμα θα εξαγοράσει το επιχείρημα πως η δέσμευση των αμερικανικών δυνάμεων στην Ουκρανία χωρίς κήρυξη πολέμου θα μπορούσε να διευκολύνει μια συμφωνία που θα σώσει τα προσχήματα με τη Μόσχα.
Είναι επικίνδυνο και ανόητο να το πιστεύεις, και οι Αμερικανοί θα πρέπει να απορρίψουν αυτήν την ιδέα, αλλά δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι αυτή η παραπλανητική σκέψη επικρατεί εντός της ζώνης. Ο Τζορτζ Φ. Κένναν, Αμερικανός διπλωμάτης και ιστορικός, επέμεινε πριν από 30 χρόνια πως «εμείς [οι Αμερικανοί] τείνουμε να δίνουμε υπερβολική έμφαση στους στρατιωτικούς παράγοντες σε βάρος των πολιτικών και κατά συνέπεια να υπερστρατιωτικοποιούμε τις απαντήσεις μας». Το αποτέλεσμα, υποστήριξε ο Kennan, είναι η χρόνια αποτυχία της Ουάσιγκτον να συσχετίσει την ανάπτυξη και τη χρήση της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης με εφικτούς στόχους της εθνικής στρατηγικής.
Στις αίθουσες εξουσίας της Ουάσιγκτον, η υπόθεση του «going in» προϋποθέτει πάντα ορισμένες προϋποθέσεις: ένα υποτελές Κογκρέσο που θα αγνοήσει την ευθύνη του να επικαλεστεί το νόμο για τις δυνάμεις του πολέμου, απεριόριστους οικονομικούς πόρους για στρατιωτική δράση και ανώτερους στρατιωτικούς ηγέτες έτοιμους να συμμορφωθούν με οποιαδήποτε ανόητη ιδέα. συνηγορούν οι αρμόδιοι πολιτικοί. Για τον Πετρέους και τους συνομηλίκους του υπάρχει επίσης η μεγάλη πιθανότητα να υποσχεθεί κάποια απτή ανταμοιβή με τη μορφή μελλοντικών ραντεβού ή οικονομικού κέρδους.
Στις αίθουσες εξουσίας της Ουάσιγκτον, η υπόθεση του «going in» προϋποθέτει πάντα ορισμένες προϋποθέσεις: ένα υποτελές Κογκρέσο που θα αγνοήσει την ευθύνη του να επικαλεστεί το νόμο για τις δυνάμεις του πολέμου, απεριόριστους οικονομικούς πόρους για στρατιωτική δράση και ανώτερους στρατιωτικούς ηγέτες έτοιμους να συμμορφωθούν με οποιαδήποτε ανόητη ιδέα. συνηγορούν οι αρμόδιοι πολιτικοί. Για τον Πετρέους και τους συνομηλίκους του υπάρχει επίσης η μεγάλη πιθανότητα να υποσχεθεί κάποια απτή ανταμοιβή με τη μορφή μελλοντικών ραντεβού ή οικονομικού κέρδους.
Τα ερωτήματα για το πόσο θα απαιτούσαν οι επιχειρήσεις επίγειας μάχης στην Ανατολική Ευρώπη και την Ουκρανία όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό των ΗΠΑ, την υλικοτεχνική υποδομή, τα πυρομαχικά, την ιατρική υποστήριξη και την εκκένωση υποβάλλονται σε δευτερεύουσα εξέταση. Για παράδειγμα, στους 11 μήνες μετά τις αποβάσεις στη Νορμανδία, όταν ο στρατός των ΗΠΑ υπέφερε 90-100.000 απώλειες το μήνα, οι μεραρχίες που αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία αντικατέστησαν το 100-300 τοις εκατό της μαχητικής τους δύναμης.
Η δέσμευση των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων στη μάχη σε συνδυασμό με τη διασπορά της στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ στο τέλος μιας γραμμής σωτηρίας 5.000 μιλίων σε όλη την Ουκρανία, μια περιοχή στο μέγεθος του Τέξας, θα αποδυναμώσει αναπόφευκτα και θα διαλύσει τη μαχητική δύναμη του επιτιθέμενου στρατού. Τέλος, η κριτική παραδοχή του Πετρέους ότι ο Πρόεδρος Πούτιν θέλει να αποφύγει ένα μεγαλύτερο πόλεμο είναι αναμφίβολα έγκυρη, αλλά αυτή η υπόθεση δεν πρέπει να ερμηνευθεί πως σημαίνει ότι ο Ρώσος στρατιωτικός αντίπαλος θα αντιμετωπίσει τις αμερικανικές βάσεις στη Δυτική Ευρώπη ή τα αμερικανικά πολεμικά πλοία που διέρχονται από τον Ατλαντικό ως απαραβίαστα. Η Μόσχα απολαμβάνει την κυριαρχία της κλιμάκωσης, όχι η Ουάσιγκτον.
Όπως σημειώθηκε στην αρχή, η παραξενιά στην πολιτική δεν είναι νέο φαινόμενο. Και πάλι, οι παρατηρήσεις του Πετρέους σηματοδοτούν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό από το απλό παράξενο. Το διανοητικό και επαγγελματικό διαμέτρημα των ανώτερων στρατιωτικών ηγετών της Αμερικής είναι αξιοθρήνητο. Στο έργο του ορόσημο, τον Αύγουστο του 1914, ο Aleksandr Solzhenitsyn περιέγραψε τον Aleksandr Samsonov, τον Ρώσο στρατηγό που στην αρχή του πολέμου ήταν γνωστός ως ο κορυφαίος στρατηγός του ρωσικού στρατού: «Η αλήθεια ήταν πως το μέτωπό του ήταν συμπαγές κόκαλο, το μυαλό του κινήθηκε στο ρυθμό ενός σαλιγκαριού και οι σκέψεις που περνούσαν από μέσα του ήταν άχρηστες». Τα λόγια του Σολζενίτσιν ήταν σκληρά, αλλά όχι ανακριβή.
Στην Ουκρανία στο μέλλον, ο δρόμος της Ουάσιγκτον είναι ξεκάθαρος. Το Κογκρέσο θα πρέπει να κάνει το καθήκον του και να σηματοδοτήσει την ετοιμότητά του να επικαλεστεί το Νόμο για τις Πολεμικές Εξουσίες, ενώ απαιτεί επίσης από την κυβέρνηση Μπάιντεν να μεσολαβήσει για την ειρήνη, όχι να επεκτείνει τον πόλεμο.
* Ο Ντάγκλας Μακγκρέγκορ, Συνταγματάρχης (ε.α.) είναι ανώτερος συνεργάτης του The American Conservative , πρώην σύμβουλος του Υπουργού Άμυνας στην κυβέρνηση Τραμπ, παρασημοφορημένος βετεράνος μάχης και συγγραφέας πέντε βιβλίων.
Όπως σημειώθηκε στην αρχή, η παραξενιά στην πολιτική δεν είναι νέο φαινόμενο. Και πάλι, οι παρατηρήσεις του Πετρέους σηματοδοτούν κάτι πολύ πιο ανησυχητικό από το απλό παράξενο. Το διανοητικό και επαγγελματικό διαμέτρημα των ανώτερων στρατιωτικών ηγετών της Αμερικής είναι αξιοθρήνητο. Στο έργο του ορόσημο, τον Αύγουστο του 1914, ο Aleksandr Solzhenitsyn περιέγραψε τον Aleksandr Samsonov, τον Ρώσο στρατηγό που στην αρχή του πολέμου ήταν γνωστός ως ο κορυφαίος στρατηγός του ρωσικού στρατού: «Η αλήθεια ήταν πως το μέτωπό του ήταν συμπαγές κόκαλο, το μυαλό του κινήθηκε στο ρυθμό ενός σαλιγκαριού και οι σκέψεις που περνούσαν από μέσα του ήταν άχρηστες». Τα λόγια του Σολζενίτσιν ήταν σκληρά, αλλά όχι ανακριβή.
Στην Ουκρανία στο μέλλον, ο δρόμος της Ουάσιγκτον είναι ξεκάθαρος. Το Κογκρέσο θα πρέπει να κάνει το καθήκον του και να σηματοδοτήσει την ετοιμότητά του να επικαλεστεί το Νόμο για τις Πολεμικές Εξουσίες, ενώ απαιτεί επίσης από την κυβέρνηση Μπάιντεν να μεσολαβήσει για την ειρήνη, όχι να επεκτείνει τον πόλεμο.
* Ο Ντάγκλας Μακγκρέγκορ, Συνταγματάρχης (ε.α.) είναι ανώτερος συνεργάτης του The American Conservative , πρώην σύμβουλος του Υπουργού Άμυνας στην κυβέρνηση Τραμπ, παρασημοφορημένος βετεράνος μάχης και συγγραφέας πέντε βιβλίων.