Από: menshouse.gr
Μπορεί η Αλίκη Βουγιουκλάκη να φέρει –ακόμη και μετά θάνατον- τον τίτλο της «Εθνικής Σταρ» της Ελλάδας, αλλά η επιτυχία της πέρασε και τα σύνορα της πατρίδας μας. Προφανώς όχι σε τόσο βαθμό για να μιλήσει κανείς για διεθνή καριέρα, αλλά τόσο όσο χρειαζόταν για να χαρακτηριστεί διάσημη σε πιο κοντινές χώρες και ειδικά στην Τουρκία, όπου οι ταινίες της γίνονταν ανάρπαστες.
Εκεί στην αρχή της δεκαετίας του ’60 η Βουγιουκλάκη ήταν πλέον ένα αστέρι πρώτου μεγέθους και κάθε της δουλειά, ανεξάρτητα από σκηνοθέτη, σενάριο ή συμπρωταγωνιστές, ισοδυναμούσε με εισπρακτική επιτυχία. Βέβαια, το τηλεοπτικό κοινό διψούσε να την βλέπει ζευγάρι στην οθόνη με τον σύντροφό της και στην πραγματική ζωή, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με αποτέλεσμα η Φίνος Φιλμς, που είχε καταλάβει τι… χρυσορυχείο είχε στα χέρια της, τις περισσότερες φορές να πράττει ανάλογα και να τους… ζευγαρώνει στις ταινίες της.
Το έργο «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ουσιαστικά αυτό ήταν το φιλμ το οποίο εκτόξευσε την καριέρα της Αλίκης, υπήρξε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ενώ το 1960 πήρε και βραβείο στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως μια από τις καλύτερες της τελευταίας πενταετίας.
Λίγο καιρό νωρίτερα ο Αλέκος Σακελλάριος, που είχε υπογράψει σενάριο και σκηνοθεσία, δέχτηκε την επίσκεψη ενός Τούρκου παραγωγού, του Οζντεμίρ Μπιρσέλ, ο οποίος είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Ζήτησε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να γυριστεί και μια τουρκική εκδοχή της ταινίας, πάνω ακριβώς στην ελληνική βερσιόν, με την μόνη διαφορά ότι θα γυριζόταν στην Κωνσταντινούπολη με Τούρκους ηθοποιούς και συνετελεστές, με δύο εξαιρέσεις. Αυτές του Σακελλάριου και της Βουγιουκλάκη! Άλλωστε οι γείτονες εκτιμούσαν πολύ τις ικανότητες του «εφέντ Σακελλάριου», ενώ αποκαλούσαν την Ελληνίδα ηθοποιό «χανούμ Μπουγιουκλάκ» αφού έτσι κι αλλιώς την γνώριζαν από τις ταινίες της που προβάλλονταν εκεί.
Έτσι υπογράφτηκε η σχετική συμφωνία και η Αλίκη άρχισε να το… παίζει σε διπλό ταμπλό. Σχεδόν παράλληλα γυρίστηκαν και οι δύο ταινίες, μία επί ελληνικού εδάφους, με Έλληνες συντελεστές και ηθοποιούς και πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Γιώργο Κωνσταντίνου κλπ και μία στην Τουρκία, με τον Ορχαν Γκουνσεράι, μεγάλο όνομα της εποχής, να ενσαρκώνει τον έρωτα της Αλίκης.
Προφανώς τα γυρίσματα στην Πόλη είχαν τις δικές τους δυσκολίες λόγω του προβλήματος της διαφορετικής γλώσσας, με αποτέλεσμα να συμβούν διάφορα ευτράπελα, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά και η ταινία ολοκληρώθηκε ομαλά. Απέμενε, όμως, μία λεπτομέρεια. Στην Τουρκία έτσι κι αλλιώς ακόμα και στα ξένα φιλμ δεν υπάρχουν υπότιτλοι. Αντίθετα, τα πάντα είναι μεταγλωττισμένα, με πολλούς ντόπιους ηθοποιούς να κάνουν ουσιαστικά καριέρα μόνο ως φωνές, ντουμπλάροντας γνωστούς σταρ του Χόλιγουντ. Κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί και με την Βουγιουκλάκη η οποία ναι μεν στα γυρίσματα έλεγε τα λόγια του ρόλο της στα τουρκικά, όμως η προφορά της δεν ήταν σωστή.
Έτσι, έπρεπε να βρεθεί εκείνη η Τουρκάλα που θα την ντούμπλαρε και θα διέθετε μια φωνή με την χροιά, την τσαχπινιά και την ιδιαιτερότητα του ρόλου και της προσωπικότητας της ηρωίδας στο φιλμ. Όπως αποκαλύπτει και ο ίδιος ο Αλέκος Σακελλάριος, οδηγήθηκε σε μια αίθουσα αναμονής όπου περίμεναν 6-7 γυναίκες, με την μικρότερη να είναι 16 ετών και την μεγαλύτερη να έχει πατήσει από καιρό τα 60. «Εδώ βλέπετε και την ντουμπλέρ της Αλίκης σε όλες τις προηγούμενες ταινίες της που έχουν παιχτεί στη χώρα μας» τον ενημέρωσαν, με ένα νεύμα που δεν μαρτυρούσε ποια από όλες αυτές ήταν η «εκλεκτή».
Μπορεί η Αλίκη Βουγιουκλάκη να φέρει –ακόμη και μετά θάνατον- τον τίτλο της «Εθνικής Σταρ» της Ελλάδας, αλλά η επιτυχία της πέρασε και τα σύνορα της πατρίδας μας. Προφανώς όχι σε τόσο βαθμό για να μιλήσει κανείς για διεθνή καριέρα, αλλά τόσο όσο χρειαζόταν για να χαρακτηριστεί διάσημη σε πιο κοντινές χώρες και ειδικά στην Τουρκία, όπου οι ταινίες της γίνονταν ανάρπαστες.
Εκεί στην αρχή της δεκαετίας του ’60 η Βουγιουκλάκη ήταν πλέον ένα αστέρι πρώτου μεγέθους και κάθε της δουλειά, ανεξάρτητα από σκηνοθέτη, σενάριο ή συμπρωταγωνιστές, ισοδυναμούσε με εισπρακτική επιτυχία. Βέβαια, το τηλεοπτικό κοινό διψούσε να την βλέπει ζευγάρι στην οθόνη με τον σύντροφό της και στην πραγματική ζωή, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με αποτέλεσμα η Φίνος Φιλμς, που είχε καταλάβει τι… χρυσορυχείο είχε στα χέρια της, τις περισσότερες φορές να πράττει ανάλογα και να τους… ζευγαρώνει στις ταινίες της.
Το έργο «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ουσιαστικά αυτό ήταν το φιλμ το οποίο εκτόξευσε την καριέρα της Αλίκης, υπήρξε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ενώ το 1960 πήρε και βραβείο στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως μια από τις καλύτερες της τελευταίας πενταετίας.
Λίγο καιρό νωρίτερα ο Αλέκος Σακελλάριος, που είχε υπογράψει σενάριο και σκηνοθεσία, δέχτηκε την επίσκεψη ενός Τούρκου παραγωγού, του Οζντεμίρ Μπιρσέλ, ο οποίος είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Ζήτησε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να γυριστεί και μια τουρκική εκδοχή της ταινίας, πάνω ακριβώς στην ελληνική βερσιόν, με την μόνη διαφορά ότι θα γυριζόταν στην Κωνσταντινούπολη με Τούρκους ηθοποιούς και συνετελεστές, με δύο εξαιρέσεις. Αυτές του Σακελλάριου και της Βουγιουκλάκη! Άλλωστε οι γείτονες εκτιμούσαν πολύ τις ικανότητες του «εφέντ Σακελλάριου», ενώ αποκαλούσαν την Ελληνίδα ηθοποιό «χανούμ Μπουγιουκλάκ» αφού έτσι κι αλλιώς την γνώριζαν από τις ταινίες της που προβάλλονταν εκεί.
Έτσι υπογράφτηκε η σχετική συμφωνία και η Αλίκη άρχισε να το… παίζει σε διπλό ταμπλό. Σχεδόν παράλληλα γυρίστηκαν και οι δύο ταινίες, μία επί ελληνικού εδάφους, με Έλληνες συντελεστές και ηθοποιούς και πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Γιώργο Κωνσταντίνου κλπ και μία στην Τουρκία, με τον Ορχαν Γκουνσεράι, μεγάλο όνομα της εποχής, να ενσαρκώνει τον έρωτα της Αλίκης.
Προφανώς τα γυρίσματα στην Πόλη είχαν τις δικές τους δυσκολίες λόγω του προβλήματος της διαφορετικής γλώσσας, με αποτέλεσμα να συμβούν διάφορα ευτράπελα, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά και η ταινία ολοκληρώθηκε ομαλά. Απέμενε, όμως, μία λεπτομέρεια. Στην Τουρκία έτσι κι αλλιώς ακόμα και στα ξένα φιλμ δεν υπάρχουν υπότιτλοι. Αντίθετα, τα πάντα είναι μεταγλωττισμένα, με πολλούς ντόπιους ηθοποιούς να κάνουν ουσιαστικά καριέρα μόνο ως φωνές, ντουμπλάροντας γνωστούς σταρ του Χόλιγουντ. Κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί και με την Βουγιουκλάκη η οποία ναι μεν στα γυρίσματα έλεγε τα λόγια του ρόλο της στα τουρκικά, όμως η προφορά της δεν ήταν σωστή.
Έτσι, έπρεπε να βρεθεί εκείνη η Τουρκάλα που θα την ντούμπλαρε και θα διέθετε μια φωνή με την χροιά, την τσαχπινιά και την ιδιαιτερότητα του ρόλου και της προσωπικότητας της ηρωίδας στο φιλμ. Όπως αποκαλύπτει και ο ίδιος ο Αλέκος Σακελλάριος, οδηγήθηκε σε μια αίθουσα αναμονής όπου περίμεναν 6-7 γυναίκες, με την μικρότερη να είναι 16 ετών και την μεγαλύτερη να έχει πατήσει από καιρό τα 60. «Εδώ βλέπετε και την ντουμπλέρ της Αλίκης σε όλες τις προηγούμενες ταινίες της που έχουν παιχτεί στη χώρα μας» τον ενημέρωσαν, με ένα νεύμα που δεν μαρτυρούσε ποια από όλες αυτές ήταν η «εκλεκτή».
Τότε προς μεγάλη έκπληξη των παρευρισκόμενων, σηκώθηκε και συστήθηκε η πιο μεγάλη σε ηλικία, μια… «θείτσα» όπως την αποκάλεσε χαριτολογώντας ο Σακελλάριος, η οποία παρά τα χρονάκια της, διέθετε μια φωνή την οποία αν την άκουγε κανείς θα ορκιζόταν ότι ήταν η ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη (ή Χανούμ Μπουγκουκλάκ, καλύτερα) μετά από υπερεντατικά μαθήματα τουρκικών και τέλεια προφορά.