Εσωτερική κρίση, εσωτερική κατανάλωση, έχει εκλογές… Σύνδρομο Στοκχόλμης να το πούμε; Ως ανοησία ολκής να το αντιμετωπίσουμε; “Τι πίνετε” γενικώς να το πούμε; Αν κάτι από τα παραπάνω ισχύει, ισχύει εν μέρει και σε πολύ μικρό, ΠΛΕΟΝ, ποσοστό. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Ερντογάν, ως νέος Μουσολίνι, αποφάσισε ότι ο “κύβος ερρίφθη” και πως ήρθε η ώρα να τακτοποιήσει λογαριασμούς με τους “γκιαούρηδες”, τη “μικρή” και… “ανάξια” της μπουγιούκ Τουρκίας, την Ελλάδα, αποκρύπτοντας πίσω από την αλαζονεία ότι αποτελεί το βασικό, αν όχι το μόνο εμπόδιο στις ηγεμονικές του φιλοδοξίες.
Από: defence-point.gr / Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΡΥΚΑΣ
Εξάλλου το ζήτημα δεν είναι ο Ερντογάν αλλά η Τουρκία γενικότερα. Κι ο Κεμάλ ο μυστακοφόρος Αλεβίτης τα ίδια λέει, και η άξ…εστη κυράτσα του “Καλού” (κακού ψυχρού κι ανάποδου) Κόμματος, τα ίδια και ο Αχμέτ Νταβούτογλου, αν και πιο στρογγυλεμένα. Τα νησιά, η αποστρατιωτικοποίηση (βλ. ομηρεία και φιλανδοποίηση), δηλαδή μια Ελλάδα με μειωμένη κυριαρχία.
Κάπως σαν το όραμα του Πούτιν με την Ουκρανία. με βάση πάντα τον νόμο της ζούγκλας, ο ισχυρότερος καταπίνει τον αδύναμο. Διότι όπως οι Ουκρανοί μια χαρά ήταν μέσα στην ΕΣΣΔ, έτσι και τα “γκιαούρια” τα περνούσαν ζάχαρη επί οθωμανικής αυτοκρατορίας και πρέπει ταχέως να επιστρέψουν στους κόλπους της. Για το δικό τους το καλό. Άσε τους κακούς Αμερικάνους και τους Γάλλους Ελλαδίτσα και γύρνα στην θερμή οθωμανική φωλιά να γευθείς ξανά τις οθωμανικές… περιποιήσεις.
Αυτός και μόνο αυτός είναι ο στόχος του Ερντογάν. Από δω όμως τι; Ορισμένοι προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν. “Μα έχει εκλογές, γι’ αυτό το κάνει, μετά θα του περάσει”, λένε. “Σάμπως η Ελλάδα δεν φταίει που μπαίνει στην μύτη της γειτόνισσας;”, λένε άλλοι. Ποιος ασχολείται τώρα να πάει πίσω μια χιλιετία και να διαπιστώσει ότι από το… Ματζικέρτ και δώθε δεν έπαψε ο Τούρκος να έχει τον ρόλο του επιτιθέμενου. Εκλογές είχαν και τότε;
Υπάρχουν διάφορες συνομοταξίες ανοήτων σε τούτον τον άγιο κατά τα άλλα τόπο. Κάποιοι μάλιστα είναι και “χρήσιμοι ηλίθιοι” που λόγω ιδεολογικού-πολιτικού προσανατολισμού, αναλυτικής ικανότητας αμοιβάδας, ίσως και κάποιων παιδικών βιωμάτων, αρνούνται καν να διανοηθούν ότι μπορεί να γίνει πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας. Ότι ο Τούρκος μόνο τη γλώσσα της ισχύος μιλάει κι αν σε βρει μπόσικο, διεισδύει… στο έδαφος, τον αέρα και τη θάλασσά σου.
Έχει και συνέχεια η “κωμωδία” των γραφικών αντιδράσεων. “Να πάει ο γιος του Μητσοτάκη”, “γράφετε βλακείες”, “αποπροσανατολίζεται από τα σοβαρά, όπως η παρακολούθηση Ανδρουλάκη”, “να πάτε οι δημοσιογράφοι”, “δεν πολεμάμε για τον Μητσοτάκη”, “δεν πολεμάμε για τον Τσίπρα”, “φταίει ο πρωθυπουργός που εκνεύρισε τον Πούτιν / ζόρισε τον Ερντογάν”, “ο Τσίπρας θα ηρεμήσει τον Ερντογάν”, “δεν θα γίνει ποτέ πόλεμος ή θερμό”, “έξω το ΝΑΤΟ”, “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”.
Αυτά και τα λοιπά βαθυστόχαστα από τους μαχητές του πληκτρολογίου της εμπριμέ ελληνικής κοινωνίας. Τα κοινωνικά δίκτυα έδωσαν έναν ακόμα δρόμο προβολής της αναλυτικής και επιστημονικά περίπλοκης σκέψης που πάντα ευημερούσε στον τόπο. Μόνο που μέχρι πριν λίγα χρόνια τέτοιες ευκαιρίες έδιναν μόνο τα γνωστά “think tank” ταξί και κουρεία…
Αφορμή για το παρόν σημείωμα έδωσαν τα σχόλια στο Facebook επί ενός άρθρου του αρθρογράφου κ. Άγη Βερούτη στο Capital.gr, μέρος του οποίου αναδημοσίευσε το DP, στο οποίο ο αρθρογράφος αναφέρει πως η ελληνική κοινή γνώμη -μακάρια εδώ και χρόνια- πρέπει να αφυπνιστεί ενόψει ενδεχόμενης πολεμικής εμπλοκής ή έστω θερμού επεισοδίου με την Τουρκία, καθώς η πιθανότητα όπως εξελίσσεται η κατάσταση κυμαίνεται από μεγάλη έως βεβαία. Στην πλειοψηφία τους οι “αναλυτές” σχολίαζαν με τον προαναφερθέντα τρόπο. Για γέλια ή για κλάματα;
Αδυνατούν να συλλάβουν έστω στοιχειωδώς το πόσο έχει μεταβληθεί ποιοτικά η τουρκική απειλή, ίσως διότι τρομάζουν στην προοπτική να χρειαστεί οι Έλληνες να πολεμήσουν. Σίγουρα δεν θα πάμε για τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη. Αν πολεμήσουμε, όσοι πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε για τις γυναίκες και τα παιδιά μας, τους φίλους, τους γείτονες, τους συγγενείς. Για τους συναδέλφους που θα είναι δίπλα μας.
Σίγουρα στο πεδίο της μάχης δεν θα νοιάζει κανέναν αν η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον “Κολοκοτρώνη των Βρυξελλών” (δικά του λόγια σε στιγμή διατύπωσης πολιτικού ευφυολογήματος) Ανδρουλάκη, ή αν η αστυνομία πρέπει να καθαρίσει τον πανεπιστημιακό βόθρο ή όχι. Μήπως λοιπόν να σκεφθούν την οικειοθελή αποχώρηση από τη χώρα άμεσα;
Παράδειγμα ο Κολοκοτρώνης, ο αληθινός όχι ο εκ Βρυξελλών που βγάζουν λαχανάκια. Διώχθηκε, προδόθηκε, φυλακίστηκε, αλλά δεν “πούλησε” την Πατρίδα και τον αγώνα. Μας λευτέρωσε για να βγαίνουμε σήμερα όλοι και να λέμε εκ του ασφαλούς την αρλούμπα μας. Καημένε Γέρο του Μοριά που να ‘ξερες… Θα την κοπάναγες άραγε εγκαίρως -πεζός ή επί του περήφανου αλόγου σου- στο εξωτερικό να την περνάς κοτσάνι…
Τι; Όχι; ΟΧΙ, γιατί ήσουν ΕΛΛΗΝΑΣ, γιατί θυμόσουν από που κρατά η ελληνική σκούφια σου. Από Λεωνίδες, Διγενείς, Παλαιολόγους, Σκυλοσόφους, Κλέφτες που γράφανε τον Χάρο σε ευαίσθητο σημείο τους. Σαν να ακούω σημερινές φωνές να αναρωτιούνται “ποιοι είναι καλέ ετούτοι;” Μήπως θυμούνται ότι εσύ έδωσες παράδειγμα και έμπνευσή στους επόμενους.
Για όλους αυτούς και για πάρτη σου πολέμησαν οι σταυραετοί που μεγάλωσαν και δόξασαν την Πατρίδα μετά και πέθαναν αμυνόμενοι “γράφοντας” κι αυτοί τον χάρο. Σαν το παλικάρι που ετοιμοθάνατο έκλαιγε, όχι γιατί πέθαινε, αλλά γιατί δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει στην Πατρίδα.
Έρχεται ο καιρός να διαλέξει καθένας μας. Κολοκοτρώνης ή σκύβαλο. Ο εχθρός είναι και πάλι προ των πυλών, φανατικότερος από ποτέ. Και οι χαζοχαρούμενοι διαβιβάζουν το μήνυμα “περάστε”. Οι άλλοι είναι που συμβάλλουν στην αποτροπή…
Εξάλλου το ζήτημα δεν είναι ο Ερντογάν αλλά η Τουρκία γενικότερα. Κι ο Κεμάλ ο μυστακοφόρος Αλεβίτης τα ίδια λέει, και η άξ…εστη κυράτσα του “Καλού” (κακού ψυχρού κι ανάποδου) Κόμματος, τα ίδια και ο Αχμέτ Νταβούτογλου, αν και πιο στρογγυλεμένα. Τα νησιά, η αποστρατιωτικοποίηση (βλ. ομηρεία και φιλανδοποίηση), δηλαδή μια Ελλάδα με μειωμένη κυριαρχία.
Κάπως σαν το όραμα του Πούτιν με την Ουκρανία. με βάση πάντα τον νόμο της ζούγκλας, ο ισχυρότερος καταπίνει τον αδύναμο. Διότι όπως οι Ουκρανοί μια χαρά ήταν μέσα στην ΕΣΣΔ, έτσι και τα “γκιαούρια” τα περνούσαν ζάχαρη επί οθωμανικής αυτοκρατορίας και πρέπει ταχέως να επιστρέψουν στους κόλπους της. Για το δικό τους το καλό. Άσε τους κακούς Αμερικάνους και τους Γάλλους Ελλαδίτσα και γύρνα στην θερμή οθωμανική φωλιά να γευθείς ξανά τις οθωμανικές… περιποιήσεις.
Αυτός και μόνο αυτός είναι ο στόχος του Ερντογάν. Από δω όμως τι; Ορισμένοι προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν. “Μα έχει εκλογές, γι’ αυτό το κάνει, μετά θα του περάσει”, λένε. “Σάμπως η Ελλάδα δεν φταίει που μπαίνει στην μύτη της γειτόνισσας;”, λένε άλλοι. Ποιος ασχολείται τώρα να πάει πίσω μια χιλιετία και να διαπιστώσει ότι από το… Ματζικέρτ και δώθε δεν έπαψε ο Τούρκος να έχει τον ρόλο του επιτιθέμενου. Εκλογές είχαν και τότε;
Υπάρχουν διάφορες συνομοταξίες ανοήτων σε τούτον τον άγιο κατά τα άλλα τόπο. Κάποιοι μάλιστα είναι και “χρήσιμοι ηλίθιοι” που λόγω ιδεολογικού-πολιτικού προσανατολισμού, αναλυτικής ικανότητας αμοιβάδας, ίσως και κάποιων παιδικών βιωμάτων, αρνούνται καν να διανοηθούν ότι μπορεί να γίνει πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας. Ότι ο Τούρκος μόνο τη γλώσσα της ισχύος μιλάει κι αν σε βρει μπόσικο, διεισδύει… στο έδαφος, τον αέρα και τη θάλασσά σου.
Έχει και συνέχεια η “κωμωδία” των γραφικών αντιδράσεων. “Να πάει ο γιος του Μητσοτάκη”, “γράφετε βλακείες”, “αποπροσανατολίζεται από τα σοβαρά, όπως η παρακολούθηση Ανδρουλάκη”, “να πάτε οι δημοσιογράφοι”, “δεν πολεμάμε για τον Μητσοτάκη”, “δεν πολεμάμε για τον Τσίπρα”, “φταίει ο πρωθυπουργός που εκνεύρισε τον Πούτιν / ζόρισε τον Ερντογάν”, “ο Τσίπρας θα ηρεμήσει τον Ερντογάν”, “δεν θα γίνει ποτέ πόλεμος ή θερμό”, “έξω το ΝΑΤΟ”, “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”.
Αυτά και τα λοιπά βαθυστόχαστα από τους μαχητές του πληκτρολογίου της εμπριμέ ελληνικής κοινωνίας. Τα κοινωνικά δίκτυα έδωσαν έναν ακόμα δρόμο προβολής της αναλυτικής και επιστημονικά περίπλοκης σκέψης που πάντα ευημερούσε στον τόπο. Μόνο που μέχρι πριν λίγα χρόνια τέτοιες ευκαιρίες έδιναν μόνο τα γνωστά “think tank” ταξί και κουρεία…
Αφορμή για το παρόν σημείωμα έδωσαν τα σχόλια στο Facebook επί ενός άρθρου του αρθρογράφου κ. Άγη Βερούτη στο Capital.gr, μέρος του οποίου αναδημοσίευσε το DP, στο οποίο ο αρθρογράφος αναφέρει πως η ελληνική κοινή γνώμη -μακάρια εδώ και χρόνια- πρέπει να αφυπνιστεί ενόψει ενδεχόμενης πολεμικής εμπλοκής ή έστω θερμού επεισοδίου με την Τουρκία, καθώς η πιθανότητα όπως εξελίσσεται η κατάσταση κυμαίνεται από μεγάλη έως βεβαία. Στην πλειοψηφία τους οι “αναλυτές” σχολίαζαν με τον προαναφερθέντα τρόπο. Για γέλια ή για κλάματα;
Αδυνατούν να συλλάβουν έστω στοιχειωδώς το πόσο έχει μεταβληθεί ποιοτικά η τουρκική απειλή, ίσως διότι τρομάζουν στην προοπτική να χρειαστεί οι Έλληνες να πολεμήσουν. Σίγουρα δεν θα πάμε για τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη. Αν πολεμήσουμε, όσοι πολεμήσουμε, θα πολεμήσουμε για τις γυναίκες και τα παιδιά μας, τους φίλους, τους γείτονες, τους συγγενείς. Για τους συναδέλφους που θα είναι δίπλα μας.
Σίγουρα στο πεδίο της μάχης δεν θα νοιάζει κανέναν αν η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον “Κολοκοτρώνη των Βρυξελλών” (δικά του λόγια σε στιγμή διατύπωσης πολιτικού ευφυολογήματος) Ανδρουλάκη, ή αν η αστυνομία πρέπει να καθαρίσει τον πανεπιστημιακό βόθρο ή όχι. Μήπως λοιπόν να σκεφθούν την οικειοθελή αποχώρηση από τη χώρα άμεσα;
Παράδειγμα ο Κολοκοτρώνης, ο αληθινός όχι ο εκ Βρυξελλών που βγάζουν λαχανάκια. Διώχθηκε, προδόθηκε, φυλακίστηκε, αλλά δεν “πούλησε” την Πατρίδα και τον αγώνα. Μας λευτέρωσε για να βγαίνουμε σήμερα όλοι και να λέμε εκ του ασφαλούς την αρλούμπα μας. Καημένε Γέρο του Μοριά που να ‘ξερες… Θα την κοπάναγες άραγε εγκαίρως -πεζός ή επί του περήφανου αλόγου σου- στο εξωτερικό να την περνάς κοτσάνι…
Τι; Όχι; ΟΧΙ, γιατί ήσουν ΕΛΛΗΝΑΣ, γιατί θυμόσουν από που κρατά η ελληνική σκούφια σου. Από Λεωνίδες, Διγενείς, Παλαιολόγους, Σκυλοσόφους, Κλέφτες που γράφανε τον Χάρο σε ευαίσθητο σημείο τους. Σαν να ακούω σημερινές φωνές να αναρωτιούνται “ποιοι είναι καλέ ετούτοι;” Μήπως θυμούνται ότι εσύ έδωσες παράδειγμα και έμπνευσή στους επόμενους.
Για όλους αυτούς και για πάρτη σου πολέμησαν οι σταυραετοί που μεγάλωσαν και δόξασαν την Πατρίδα μετά και πέθαναν αμυνόμενοι “γράφοντας” κι αυτοί τον χάρο. Σαν το παλικάρι που ετοιμοθάνατο έκλαιγε, όχι γιατί πέθαινε, αλλά γιατί δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει στην Πατρίδα.
Έρχεται ο καιρός να διαλέξει καθένας μας. Κολοκοτρώνης ή σκύβαλο. Ο εχθρός είναι και πάλι προ των πυλών, φανατικότερος από ποτέ. Και οι χαζοχαρούμενοι διαβιβάζουν το μήνυμα “περάστε”. Οι άλλοι είναι που συμβάλλουν στην αποτροπή…