19fortyfive.com - Ted Galen Carpenter / Παρουσίαση Freepen.gr
Το επιχείρημα είναι συγκλονιστικά ανειλικρινές. Η επιθετικότητα της Ρωσίας, όσο άσχημη κι αν είναι, δεν έχει προηγούμενο στη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο; Πράγματι, υπήρξαν πολυάριθμες παραβιάσεις μόλις τις 3 δεκαετίες από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η μερίδα του λέοντος προήλθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους.
Αμερικανοί αξιωματούχοι που καταδικάζουν αυθόρμητα τη χρήση βίας εναντίον άλλης χώρας μπορεί να ανεβάσουν το chutzpah σε ύψη ρεκόρ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους στο ΝΑΤΟ βομβάρδισαν τους αποσχιστικούς Σερβοβόσνιους το 1995 για να επιβάλουν μια πολιτική διευθέτηση στη Βοσνία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο οδήγησαν έναν αεροπορικό πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας (συνάδελφο μέλος των Ηνωμένων Εθνών), αλλά προχώρησαν στο διαμελισμό αυτής της χώρας. Το 2003, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εισέβαλαν και κατέλαβαν το Ιράκ —με τα μέλη του ΝΑΤΟ να παρέχουν πάνω από το 90 τοις εκατό των πολεμικών δυνάμεων. Το 2011, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ διεξήγαγαν αεροπορικό πόλεμο για να ανατρέψουν το Λίβυο ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι. Τα αμερικανικά στρατεύματα κατέχουν επί του παρόντος τμήματα της βορειοανατολικής Συρίας ενάντια στις ρητές επιθυμίες της συριακής κυβέρνησης.
Η αντίδραση της Ουάσιγκτον στη μονομερή εδαφική επίθεση από στενούς συμμάχους είναι σαφώς διαφορετική από την καταιγιστική οργή της για την επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η Τουρκία κατέλαβε το βόρειο 37 τοις εκατό της Κύπρου το 1974 και τα τουρκικά στρατεύματα κατέχουν αυτό το έδαφος μέχρι σήμερα. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε τίποτα περισσότερο παρά επέβαλε συμβολικές κυρώσεις στην Άγκυρα—κυρώσεις που εξαφανίστηκαν σε λίγα χρόνια. Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν ακόμη λιγότερο αρνητική όσον αφορά την κατάληψη και τη συνεχιζόμενη κατοχή από το Ισραήλ στα Υψίπεδα του Γκολάν και τη Δυτική Όχθη, τις επανειλημμένες, συνεχιζόμενες στρατιωτικές εισβολές της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ και τη βόρεια Συρία και τα περιοδικά επεισόδια στρατιωτικής επέμβασης της Γαλλίας στο Τσαντ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η Ουάσιγκτον όχι μόνο απέφυγε να επιβάλει κυρώσεις, αλλά έχει επίσης διατηρήσει μια εκτεταμένη σειρά διμερών στρατιωτικών και οικονομικών δεσμών με τους δράστες.
Η διεθνής τάξη που βασίζεται σε κανόνες είναι ένα φανταστικό πρότυπο που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αγνοούν όποτε βολεύει. Οι ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι καταδικαστέες, αλλά δεν πλησιάζουν καν στο να συνιστούν υπαρξιακή απειλή για την παγκόσμια τάξη. Αν δεν είχε αναμειχθεί η Ουάσιγκτον, η σύγκρουση δε θα ήταν παρά μια διμερής μάχη μεταξύ 2 αυταρχικών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. Ακόμη και τώρα, είναι ένας πόλεμος αντιπροσώπων που περιορίζεται στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ.
Άλλα έθνη, ειδικά στον Παγκόσμιο Νότο, δίνουν σύνεση σε αυτόν τον αγώνα. Η αισθητή έλλειψη διεθνούς υποστήριξης –εκτός από τους μακροχρόνιους εξαρτώμενους και συμμάχους του ΝΑΤΟ και της Ουάσιγκτον στην Ανατολική Ασία– για μια συγκρουσιακή πολιτική έναντι της Ρωσίας υπογραμμίζει αυτή την πραγματικότητα. Για τις περισσότερες κυβερνήσεις και πληθυσμούς στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, ο πόλεμος μοιάζει με μια κοσμική μάχη εξουσίας μεταξύ της Ρωσίας και ενός δυτικού πελατειακού κράτους, όχι ως υπαρξιακός αγώνας για την παγκόσμια τάξη και το διεθνές δίκαιο.
Όπως το έθεσε ένας εξέχων αφρικανός μελετητής: «πολλοί στην Αφρική και στον υπόλοιπο παγκόσμιο Νότο δε θεωρούν -και ποτέ δε θεώρησαν- τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη ως ιδιαίτερα φιλελεύθερη ή διεθνή. Ούτε τη θεωρούν ιδιαίτερα τακτοποιημένη, λαμβάνοντας υπόψη πόσο πολύ οι χώρες τους μετατράπηκαν σε σφαίρες επιρροής και αρένες γεωστρατηγικού ανταγωνισμού».
Παρά τη διάχυτη προπαγανδιστική εκστρατεία της Ουάσιγκτον, αυτή η στάση δεν είναι πιθανό να αλλάξει. Η επίκληση της υποτιθέμενης ανάγκης για απόκρουση της επίθεσης της Ρωσίας σε μια φιλελεύθερη, βασισμένη σε κανόνες διεθνή τάξη θεωρείται στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ως ευθαρσώς υποκριτική. Αναρωτιέται κανείς αν ο αμερικανικός λαός μπορεί να ξυπνήσει και να καταλήξει στο ίδιο, σωστό συμπέρασμα.