Dr. Vladislav B. Sotirović - globalresearch.ca / Παρουσίαση Freepen.gr
Ταυτόχρονα με τη συνεχιζόμενη γενοκτονία της Ρουάντα το 1994, το Τούτσι RPF (Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα) εισέβαλε στη Ρουάντα από την Ουγκάντα και το Μπουρούντι, κατέλαβε την πρωτεύουσα Κιγκάλι, δημιούργησε μια νέα κυβέρνηση και στη συνέχεια κυνήγησε τις πολιτοφυλακές Χούτου από τη Ρουάντα. Με την ανάληψη της εξουσίας στη Ρουάντα, το RPF, υπό την ηγεσία του Τούτσι, Paul Kagame, ενέτεινε ένα πρόγραμμα εκτεταμένων δολοφονιών αντεκδίκησης των Χούτου. Ωστόσο, οι Χούτου ήταν σε κάθε περίπτωση τόσο τρομοκρατημένοι για το τι θα τους έκαναν οι Τούτσι που κατέφυγαν κατά εκατομμύρια στη γειτονική Τανζανία, την Ουγκάντα και ιδιαίτερα το Ζαΐρ.
Υπολογίζεται ότι περίπου 1,5 εκατομμύριο άμαχοι Χούτου, καθώς και η σχεδόν ανέπαφη δομή της κυβέρνησης και του στρατού, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τους πιο ριζοσπαστικούς οργανωτές της γενοκτονίας της Ρουάντα, κατέφυγαν στο Ανατολικό Ζαΐρ παίρνοντας καθεστώς καταφυγίου, ενώ έως και ένα εκατομμύριο Χούτου έκανε το ίδιο στην Τανζανία. Ωστόσο, οι προσφυγικοί καταυλισμοί στο Ζαΐρ μετατράπηκαν σύντομα σε κέντρα διακυβέρνησης των Χούτου και πολιτικών φιλοδοξιών κατά των Τούτσι. Πάρα ταύτα, η φρίκη του εμφυλίου πολέμου Tutsi-Hutu στη Ρουάντα συνεχίστηκε για πολλά χρόνια στο Ανατολικό Ζαΐρ/Κονγκό, που περιπλέκεται από την υπανάπτυξη, το δέλεαρ του ορυκτού πλούτου, τις εδαφικές φιλοδοξίες της κυβέρνησης της Ρουάντα και την αναποτελεσματικότητα τόσο των αρχών του Κονγκό όσο και των διεθνών κοινότητα.
Οι δυτικοί διεθνείς και εξωτερικοί παράγοντες δημιούργησαν χάος στην Αφρική μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου 1.0 χωρίς να βλέπουν πως, σε πολλές περιπτώσεις, οι Αφρικανοί πρέπει να λογοδοτήσουν για τις ζωές τους στην ήπειρο. Είτε πρόκειται για γενοκτονία, υποδούλωση, κακοποίηση γυναικών ή πολιτική διαφθορά, όχι μόνο οι Αφρικανοί αλλά η διεθνής κοινότητα γενικά και οι Μεγάλες Δυνάμεις, ειδικότερα, πρέπει να είναι σε θέση να αποτρέψουν το έγκλημα όπως στη Ρουάντα το 1994. Η γενοκτονία της Ρουάντα ξεχωρίζει ως ιστορικά σημαντική όχι μόνο λόγω του τεράστιου αριθμού των σκοτωμένων αμάχων που εξοντώθηκαν μόνο σε εκατό ημέρες, αλλά και λόγω του τρόπου με τον οποίο τόσο η Αμερική όσο και η Ευρώπη αντέδρασαν στις φρικαλεότητες.
Παρά τις πληροφορίες που παρασχέθηκαν πριν ξεκινήσει η γενοκτονία, και η κάλυψη των διεθνών ειδησεογραφικών μέσων που αντικατοπτρίζει το πραγματικό μέγεθος της βίας καθώς εκτυλισσόταν η γενοκτονία, δυστυχώς, όλες οι δυτικές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να παρέμβουν. Το ίδιο το OUN αρνήθηκε να επιτρέψει στην ειρηνευτική του επιχείρηση στη Ρουάντα, υπό τον Καναδό στρατηγό Roméo Dallaire, να λάβει θετικά και χρήσιμα μέτρα για να σταματήσει το χαμό. Περαιτέρω, υπήρξαν σκληρές κατηγορίες και αρκετές ευθύνες για να κυκλοφορήσουν σε όλο τον κόσμο επειδή επέτρεψαν τη συνέχιση των δολοφονιών.
Αργότερα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον πήγε στη Ρουάντα και ζήτησε συγγνώμη για την αδράνεια των αρχών των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, αποκαλώντας την αποτυχία επέμβασης στη Ρουάντα τη μεγαλύτερη λύπη της προεδρίας του (ο βομβαρδισμός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας το 1999 ήταν πιθανότατα για αυτόν η μεγαλύτερη επιτυχία στο αξίωμα). Μετά τη γενοκτονία της Ρουάντα και όταν το RPF των Τούτσι είχε αποκτήσει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της χώρας, οι Γάλλοι δημιούργησαν μια «ασφαλή ζώνη» για να καταφύγουν οι πρόσφυγες Χούτου (Επιχείρηση Τυρκουάζ).
Μόλις στα μέσα Ιουλίου, πάνω από ένα εκατομμύριο Χούτου είχαν καταφύγει σε άθλια στρατόπεδα στην ανατολική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (τότε Ζαΐρ). Εκεί, οι πολιτοφυλακές Χούτου ανέλαβαν τον έλεγχο των στρατοπέδων και εξαπέλυσαν επιθέσεις στη Ρουάντα, καθιστώντας έτσι αδύνατη την επιστροφή των αμάχων (προσφύγων) στα σπίτια τους. Το φθινόπωρο του 1996, οι ένοπλες δυνάμεις της Ρουάντα υπό την ηγεσία των Τούτσι εισέβαλαν σε αρκετούς καταυλισμούς, αναγκάζοντας τους πρόσφυγες Χούτου είτε να πάνε στο σπίτι τους είτε βαθύτερα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κατατροπώνοντας τις πολιτοφυλακές Χούτου που κατέφυγαν πιο δυτικά σε ζούγκλες. Κατά συνέπεια, ο εμφύλιος πόλεμος Χούτου-Τούτσι συνδέθηκε με την πολιτική στο Ζαΐρ, η οποία είχε αποσυντεθεί πολιτικά και οικονομικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και όπου η δυσαρέσκεια με τον μακροχρόνιο δικτάτορα Mobutu Sese Seko είχε αυξηθεί.
Εθνοτικές ομάδες που σχετίζονται με τους Τούτσι στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (Ζαΐρ), με τη βοήθεια της κυβέρνησης της Ρουάντα, συγκρούστηκαν με στοιχεία του στρατού του Ζαΐρ που προσπάθησαν να τους αναγκάσουν να φύγουν από τη χώρα. Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 1996, είχαν σχηματιστεί δυνάμεις κατά του Μομπούτου υπό τις διαταγές του μακροχρόνιου εχθρού του Μομπούτου, του Λοράν-Ντεζίρε Καμπίλα του οποίου οι αντάρτες, βοηθούμενοι από πολλά αφρικανικά κράτη και τις ΗΠΑ, όλοι εξοργισμένοι από την υποστήριξη του Μομπούτου στους αντάρτες στις χώρες τους, άρχισαν να κινούνται εναντίον του.
Όλοι τους αναζητούν επιρροή στο Ζαΐρ με την πρόθεση να μοιραστούν τους φυσικούς πόρους του Ζαΐρ, ιδιαίτερα τα διαμάντια, την ξυλεία και το ταντάλιο – ένα μέταλλο που είναι ζωτικής σημασίας για την κατασκευή κινητών τηλεφώνων. Το Ανατολικό Ζαΐρ έπεσε γρήγορα στα χέρια των ανταρτών. Η κυβέρνηση του Ζαΐρ στην πρωτεύουσα Κινσάσα, για πολύ καιρό ανίκανη να ασκήσει εξουσία τόσο στις δικές της δυνάμεις όσο και στην τεράστια ενδοχώρα της χώρας, δεν ήταν πλέον σε θέση να ασκήσει κυριαρχία. Μέχρι την άνοιξη του 1997, όλες οι μεγάλες πόλεις του Ζαΐρ είχαν περιέλθει στις δυνάμεις του Kabila, ενώ ο Mobutu τράπηκε σε φυγή και ο Kabila αυτοανακηρύχτηκε πρόεδρος. Αυτό το έτος, το Ζαΐρ μετονομάστηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Ωστόσο, ο ίδιος ο Kabila έχασε σύντομα τη δημοτικότητά του λόγω της αυταρχικής του διακυβέρνησης. Αποξένωσε τους συμμάχους του από τη Ρουάντα και την Ουγκάντα στρέφοντας εναντίον τους και τους Τούτσι του Κονγκό καθώς προσπαθούσε να υποστηρίξει την υποστήριξή του στους Κονγκολέζους. Στα μέσα του 1998, οι Τούτσι, με τη βοήθεια της Ρουάντα και της Ουγκάντα, κινήθηκαν εναντίον του Καμπίλα ως απάντηση σε όσα είχαν συμβεί δύο χρόνια νωρίτερα. Ο Kabila, με τη σειρά της, βοηθήθηκε από την Αγκόλα, τη Ζιμπάμπουε, τη Ναμίμπια, το Τσαντ και το Σουδάν. Ως εκ τούτου, η αρχική σύγκρουση στην οποία οι πολιτοφυλακές της Ρουάντα των Χούτου και των Τούτσι είχαν σημαντικό αντίκτυπο είχε μετατραπεί σε έναν πραγματικά διεθνικό πόλεμο στον οποίο μεταξύ 1998 και 2008, περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Κατά συνέπεια, η κρατική αποτυχία είχε τραγικές συνέπειες, προκαλώντας αιματηρή βία κατά των αμάχων μπροστά στα μάτια της (δυτικής) διεθνούς κοινότητας, η οποία απλώς δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει τη βία και τις μαζικές δολοφονίες των αμάχων.
* Ο Δρ. Vladislav B. Sotirović ήταν πρώην καθηγητής πανεπιστημίου στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Είναι Ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών. Είναι τακτικός συνεργάτης της Global Research.