Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
«Η κυριαρχία είναι η εγγύηση της ελευθερίας του καθενός. Και στην παράδοσή μας, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται πραγματικά ελεύθερος εάν ο λαός του, η πατρίδα του, η Ρωσία, η πατρίδα είναι ανελεύθερη», δήλωσε ο Πούτιν στις 21 Σεπτεμβρίου κατά τη διάρκεια συναυλίας αφιερωμένης στην 1.160 επέτειο από τη γέννηση του ρωσικού κράτους. «Δε θα υποκύψουμε στον εκβιασμό και την παρενόχληση και ποτέ δε θα προδώσουμε ή θα χάσουμε την κυριαρχία μας. Δε θα δουν πια τέτοια λάθη από μέρους μας!».
Σχεδόν αμέσως το μήνυμα εκλήφθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως απειλή από τον Ρώσο πρόεδρο, τον οποίο μάλιστα κατηγόρησαν πως εκφοβίζει τη διεθνή κοινότητα με την απειλή των πυρηνικών όπλων. Αυτό είναι συνεπές με τις ενέργειες που έχει προχωρήσει η Ουάσιγκτον στην προπαγάνδα της κατά της Ρωσίας για να προσπαθήσει να κάνει τη διεθνή κοινότητα να πιστέψει ότι η Ουκρανία κερδίζει τον πόλεμο.
Ένα παράδειγμα είναι η ουκρανική αντεπίθεση στο Χάρκοβο, που προωθείται από δυτικά μέσα ενημέρωσης, αναλυτές και σχολιαστές. Αυτή η προπαγάνδα στοχεύει επίσης να προωθήσει τη διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που επινοήθηκε ως «αποαποικιοποίηση», όπως ακριβώς συνέβη πριν από δεκαετίες με τη Σοβιετική Ένωση.
Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει την πεποίθηση ότι η Ρωσία πρέπει να «αποαποικιοποιηθεί», ένα σχέδιο πολύ παρόμοιο με αυτό που είχε στη δεκαετία του 1990 και του 2000 που προσπαθούσε να χωρίσει τη Ρωσική Ομοσπονδία σε πολλές ανεξάρτητες δημοκρατίες, είτε στον Καύκασο είτε στην Άπω Ανατολή. Ίσως το πιο προφανές παράδειγμα αυτού είναι η Τσετσενία, όπου οι ΗΠΑ κατήγγειλαν τις προσπάθειες της Ρωσίας να διατηρήσει την ενότητα και η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ενορχήστρωσε και υποστήριξε ριζοσπαστικές ισλαμιστικές δυνάμεις.
Μέρος αυτής της αφήγησης, που προωθείται από την Ουάσιγκτον, επιδιώκει να προκαλεί συνεχώς τη Ρωσία με μια στρατηγική που βασίζεται στην στόχευση εδαφών της Ρωσικής Ομοσπονδίας που στο παρελθόν επιδίωκαν να είναι αποσχιστικές.
Η Επιτροπή του Ελσίνκι των ΗΠΑ συζήτησε ξεδιάντροπα στις 23 Ιουνίου «την ανάγκη «αποαποικιοποίησης» της Ρωσίας για να γίνει βιώσιμος ενδιαφερόμενος στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και σταθερότητα». Πύλες με επιρροή, όπως το The Atlantic, πιέζουν επίσης για την ανάγκη «αποαποικιοποίησης της Ρωσίας». Σε ένα άρθρο με τίτλο «Αποαποικιοποιήστε τη Ρωσία», ο Casey Michel υποστήριξε πως «Το Κρεμλίνο θα συνεχίσει να κυβερνά τις αποικιακές εκμεταλλεύσεις σε μέρη όπως η Τσετσενία, το Ταταρστάν, η Σιβηρία και η Αρκτική».
Η Ουάσιγκτον ελπίζει να προκαλέσει κινήματα ανεξαρτησίας παρά το γεγονός ότι οι μειονότητες στη Ρωσία έχουν μια σαφώς καθορισμένη ρωσική εθνική ταυτότητα παράλληλα με τις εθνοτικές τους ταυτότητες, ακόμα κι αν στο παρελθόν υπήρχαν χρόνια δύσκολων κοινοτικών σχέσεων μεταξύ διαφορετικών εθνοτικών ομάδων.
Ο ηγέτης της Τσετσενίας Ραμζάν Καντίροφ δήλωσε στις 22 Σεπτεμβρίου ότι 20.000 Τσετσένοι στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί στην Ουκρανία από τον Φεβρουάριο. Γράφοντας στο Telegram, είπε: «Η Δημοκρατία της Τσετσενίας εκπλήρωσε υπερβολικά το σχέδιο στρατολόγησης της κατά 254%… ακόμη και πριν από την ανακοίνωση μιας μερικής επιστράτευσης».
Στρατεύματα από την Τσετσενία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Ουκρανία, ένα ρόλο που οι Τσετσένοι θα μπορούσαν να είχαν απορρίψει ως διασλαβική σύγκρουση. Μάλλον, η αίσθηση πίστης τους στο ρωσικό κράτος έχει δει την περιοχή να έχει περισσότερα στρατεύματα κατά κεφαλήν από ίσως οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ρωσίας.
Παρόλα αυτά, το Κρεμλίνο δεν μπορεί να συνεχίσει να περιμένει το Κίεβο να συνέλθει. Ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky συνεχίζει να επαναλαμβάνει την έκκλησή του προς τη διεθνή κοινότητα να εξοπλίσει την Ουκρανία παρά το γεγονός πως η κυβέρνησή του δε σεβάστηκε ποτέ τις συμφωνίες που υπέγραψε για την ειρήνευση της περιοχής του Ντονμπάς. Μια ειρηνική συμφωνία θα μπορούσε να είχε συμβεί τα τελευταία οκτώ χρόνια, γι' αυτό ήταν οι συμφωνίες του Μινσκ, αλλά αυτό που κάνει η Δύση είναι να καταπατά όλες τις συμφωνίες για να συνεχιστεί η πίεση στη Ρωσία.
Για το λόγο αυτό, υπάρχει μια επιστροφή στο σενάριο του 2014 όπου τα δημοψηφίσματα πρέπει να ενισχυθούν με στρατιωτική παρουσία λόγω των εγκλημάτων πολέμου που θα διαπράξει ο στρατός του Κιέβου κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού στο Donbass.
Ωστόσο, η πίεση της Ουάσιγκτον να διχάσει τη Ρωσία μπορεί να είναι αντιπαραγωγική, καθώς υπάρχουν διαφορετικά αυτονομιστικά κινήματα στην Ευρώπη, πολλά με την ικανότητα να καλούν δημοψηφίσματα. Το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζει δημοψήφισμα όπου η Σκωτία, στις 19 Οκτωβρίου 2023, θα ψηφίσει για την ανεξαρτησία. Οι αρχές της Κορσικής βρίσκονται επίσης σε συνομιλίες με τη γαλλική κυβέρνηση για να γίνει αυτόνομη και η Καταλονία συνεχίζει έναν αγώνα ανεξαρτησίας από την Ισπανία που διαρκεί σχεδόν αιώνα.
Η Ευρώπη ήταν πάντα πυριτιδαποθήκη με αυτή την έννοια. Προωθώντας η Ουάσιγκτον αυτονομιστικούς σκοπούς στη Ρωσία, μπορεί σίγουρα να ενθαρρύνει άλλες τέτοιες αιτίες σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Ανεξάρτητα από αυτό, οι προσπάθειες να ενθαρρυνθούν οι αυτονομιστικές αιτίες στη Ρωσία θα αποτύχουν ταπεινωτικά καθώς οι εθνοτικές μειονότητες είναι ικανοποιημένες με τα δικαιώματά τους και την ανάπτυξή τους υπό την ηγεσία της Μόσχας. Οι εθνικιστικές αιτίες είναι λιγότερο σχετικές σε σύγκριση με την ευημερία και την ευημερία, και μάλλον, οι προσπάθειες της Ουάσιγκτον είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να περιοριστεί η αυξανόμενη διεθνής δύναμη και το κύρος της Ρωσίας.
