 |
| Πηγή εικόνας: Ben Garrison στο Grrraphics.com… |
Όταν ένας άντρας ξέρει ότι πρόκειται να κρεμαστεί σε ένα δεκαπενθήμερο, συγκεντρώνει το μυαλό του υπέροχα, είπε ο Δρ Σάμιουελ Τζόνσον.
Patrick J. Buchanan - buchanan.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Εάν υπάρχει κάποιο όφελος που μπορεί να γίνει αντιληπτό από τη σύγκρουση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ σχετικά με το προτεινόμενο ταξίδι της Προέδρου της Δημοκρατίας Nancy Pelosi στην Ταϊβάν, αυτό είναι το εξής: Η Αμερική πρέπει να σκεφτεί επίμονα τι είναι αυτό που θα πολεμήσουμε με την Κίνα για να υπερασπιστούμε το στενό της Ταϊβάν και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Η Κίνα, τελικά, είναι ένα έθνος πυρηνικών όπλων με κατασκευαστική βάση μεγαλύτερη από τη δική μας, οικονομία ίση με τη δική μας, πληθυσμό τέσσερις φορές το δικό μας και στόλους πολεμικών πλοίων μεγαλύτερους σε αριθμό από το Ναυτικό των ΗΠΑ.
Ένας πόλεμος αεροναυτιλίας και πυραύλων στον Δυτικό Ειρηνικό και την Ανατολική Ασία δεν θα ήταν εύκολος.
Ένα τεράστιο μπαράζ αντιπλοϊκών και υπερηχητικών πυραύλων εκτοξευόμενων από την Κίνα θα μπορούσε να ακρωτηριάσει και να βυθίσει το αμερικανικό αεροπλάνο Ronald Reagan τώρα στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Το Reagan μεταφέρει ένα πλήρωμα χιλιάδων ναυτικών σχεδόν τόσο πολυάριθμοι όσο οι λίστες θυμάτων των ΗΠΑ τόσο από το Περλ Χάρμπορ όσο και από την 11η Σεπτεμβρίου, τις χειρότερες επιθέσεις εντός των ΗΠΑ εκτός των μαχών του Εμφυλίου Πολέμου όπως το Gettysburg και το Antietam.
Τι θα δικαιολογούσε τέτοιες απώλειες στην Ανατολική Ασία ή στο Δυτικό Ειρηνικό;
Τι θα δικαιολογούσε τέτοιους κινδύνους;
Από το ταξίδι του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα και την κατάργηση από τον Πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ της αμοιβαίας αμυντικής συνθήκης με τη Δημοκρατία της Κίνας για την Ταϊβάν το 1979, οι ΗΠΑ δεν είναι υποχρεωμένες να υπερασπιστούν την Ταϊβάν κατά της Κίνας, η οποία ισχυρίζεται ότι το νησί έχει το μέγεθος του Μέριλαντ ως «μέρος της Κίνας».
Η στρατιωτική μας στάση ήταν μια «στρατηγική ασάφεια». Δε θα δεσμευτούμε να πάμε σε πόλεμο για να υπερασπιστούμε την Ταϊβάν, ούτε θα αφαιρέσουμε την επιλογή πολέμου από το τραπέζι εάν η Ταϊβάν δεχθεί επίθεση.
Αλλά αν οι ΗΠΑ πήγαιναν στον πόλεμο για να υπερασπιστούν την Ταϊβάν, τι θα σήμαινε;
Θα διακινδυνεύαμε τη δική μας ασφάλεια και πιθανή επιβίωση για να αποτρέψουμε την επιβολή στο νησί της Ταϊβάν του ίδιου καθεστώτος που επιβλήθηκε πρόσφατα στο Χονγκ Κονγκ χωρίς καμία στρατιωτική αντίσταση των ΗΠΑ.
Εάν το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη 7 εκατομμυρίων, μπορεί να μεταφερθεί στην φύλαξη και τον έλεγχο του Πεκίνου χωρίς αντίσταση από τις ΗΠΑ, γιατί να αξίζει έναν μεγάλο πόλεμο των ΗΠΑ με την Κίνα για να αποτρέψει την ίδια μοίρα και μέλλον σε 23 εκατομμύρια Ταϊβανέζους;
Η ανταπόκριση έρχεται αμέσως.
Επιτρέψτε στην Κίνα να καταλάβει την Ταϊβάν χωρίς αντίσταση των ΗΠΑ και οι συνθήκες μας να παλέψουμε για την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, των Φιλιππίνων, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας γίνονται ύποπτες.
Η πίστη στη δέσμευση των ΗΠΑ να πολεμήσουν για τα έθνη της Ανατολικής Ασίας και του Δυτικού Ειρηνικού θα εξαφανιστεί. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική της ασιατικής άμυνας ενάντια στην κομμουνιστική Κίνα θα μπορούσε να διαλυθεί και να καταρρεύσει.
Εάν επιτρέπαμε να καταληφθεί η Ταϊβάν από την Κίνα χωρίς παρέμβαση, υποστηρίζεται ότι η αξία των δεσμεύσεων των ΗΠΑ να πολεμήσουν για την υπεράσπιση πολλών συμμάχων στην Ευρώπη και την Ασία θα υφίστατο εμφανή υποτίμηση. Η αξιοπιστία των ΗΠΑ θα υποστεί ένα τόσο σημαντικό πλήγμα όσο η απώλεια του Νοτίου Βιετνάμ το 1975.
Την πτώση της Σαϊγκόν ακολούθησε η απώλεια του Λάος και της Καμπότζης από τον κομμουνισμό, η ανατροπή του σάχη, η ιρανική κρίση ομήρων, η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, η στρατηγική μεταφορά της Αιθιοπίας, της Αγκόλας, της Μοζαμβίκης, της Νικαράγουας και της Γρενάδας στο σοβιετικό μπλοκ, και η άνοδος του ευρωκομμουνισμού στη Γηραιά Ήπειρο.
Η μελλοντική επίσκεψη της Πελόζι στην Ταϊβάν και η πολεμική αντίδραση του Πεκίνου θα πρέπει να εγείρουν άλλα σχετικά ερωτήματα.
Εάν αυτό οδηγούσε σε πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας, για τι θα πολεμούσαμε; Και πώς θα ήταν η νίκη;
Επαναφορά του status quo ante; Μόνιμη ανεξαρτησία για την Ταϊβάν, η οποία θα απαιτούσε μια νέα και μόνιμη πολεμική εγγύηση από τις ΗΠΑ και ένα νέο αμυντικό σύμφωνο ΗΠΑ-Ταϊβάν;
Θα ήταν αποδεκτή μια μόνιμη δέσμευση για την υπεράσπιση της Ταϊβάν από την Κίνα από έναν αμερικανικό λαό που κουράζεται από δεσμεύσεις και πολέμους;
Και πάλι, γιατί να διακινδυνεύσουμε τη δική μας ειρήνη και ασφάλεια για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ταϊβάν, ενώ δε θα διακινδυνεύαμε τη δική μας ειρήνη και ασφάλεια για την ελευθερία ή την ανεξαρτησία του Χονγκ Κονγκ;
Και μετά τη νίκη μας στο Στενό της Ταϊβάν, πώς θα εξασφαλίζαμε επ' αόριστον την ανεξαρτησία αυτού του έθνους των 23 εκατομμυρίων από μια ηττημένη δύναμη 1,4 δισεκατομμυρίων, με μια πικρή και σκληρή απώλεια;
Σκεφτείτε: Η Κίνα, σε αυτόν τον 21ο αιώνα, έχει αναπτυχθεί μαζικά, τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά, και σε πραγματικούς και σχετικούς όρους, σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ούτε οι τάσεις ανάπτυξης για την Κίνα, με τέσσερις φορές περισσότερους ανθρώπους από τους Αμερικανούς, είναι ευνοϊκές για τις ΗΠΑ.
Ποιες εγγυήσεις υπάρχουν ότι το 2025 ή το 2030 δε θα φέρει μια πιο ευνοϊκή ισορροπία δυνάμεων για την Κίνα σε αυτήν που είναι, τελικά, η ήπειρός τους, όχι η δική μας;
Σε αντίθεση με τον Ψυχρό Πόλεμο, ο χρόνος δεν είναι απαραίτητα με το μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, όταν και οι τρεις πυρηνικές δυνάμεις στην Ανατολική Ασία —Κίνα, Ρωσία, Βόρεια Κορέα— είναι εχθρικές προς τις ΗΠΑ.
