Του Τιμούρ Φομένκο, πολιτικού αναλυτή - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις αρχές αυτής της εβδομάδας το Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων της Βόρειας Κορέας (KCNA) ανέφερε ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είχε ανταλλάξει επιστολές με τον Ανώτατο Ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν.
Το πρακτορείο ανέφερε πως και οι δύο χώρες συμφώνησαν να «επεκτείνουν τις περιεκτικές και εποικοδομητικές διμερείς σχέσεις με κοινές προσπάθειες».
Σε αντίθεση με την επέτειο της ανεξαρτησίας της Κορέας στις 15 Αυγούστου, η προσέγγιση του Πούτιν έρχεται καθώς η Ρωσία αναζητά νέους εταίρους μακριά από τη Δύση. Επίσης, ακολουθεί αναφορές ότι Βορειοκορεάτες ομογενείς εργάτες θα βοηθούσαν στην ανοικοδόμηση των απελευθερωμένων εδαφών στις Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, στις οποίες πρόσφατα παραχώρησε διπλωματική αναγνώριση.
Αλλά είναι επίσης μια ένδειξη πως ο κόσμος έχει αλλάξει, σημαντικά. Μόλις πριν από λίγα χρόνια η Ρωσία, καθώς και η Κίνα, ήταν τουλάχιστον κάπως πρόθυμες να συνεργαστούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες για την επιβολή κυρώσεων στη Βόρεια Κορέα στην προσπάθεια να περιορίσει την πυρηνική και πυραυλική της ανάπτυξη.
Αυτή η κατάσταση δεν υφίσταται πλέον. Το ξέσπασμα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με την προσπάθεια της Αμερικής να προσπαθήσει να περιορίσει την άνοδο της Κίνας, σημαίνει τώρα ότι βρισκόμαστε σε ένα πολυπολικό διεθνές περιβάλλον όπου πολλές μεγάλες δυνάμεις ανταγωνίζονται για επιρροή.
Αυτό καταρρίπτει το χώρο για συνεργασία σε κοινά ζητήματα, αλλά αυξάνει επίσης την ανάγκη για στρατηγική σκέψη μεταξύ των ανταγωνιστών. Στα μάτια της Μόσχας, αυτό καθιστά το λογισμό τους σχετικά με τη Βόρεια Κορέα ακόμη πιο σημαντικό από ό,τι ήταν πριν, κάνοντας παραλληλισμούς με την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Σοβιετική Ένωση ήταν αυτή που επέτρεψε τη δημιουργία της Βόρειας Κορέας. Ήταν μετά τις τελευταίες ημέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που άρχισε να εμφανίζεται ένας στρατηγικός διαγωνισμός για επιρροή στην Ανατολική Ασία μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ στα πρώην εδάφη της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας. Καθώς ο Κόκκινος Στρατός βάδιζε νότια, έγινε συμφωνία για διαίρεση της Κορεατικής Χερσονήσου στον 38ο παράλληλο.Αν και η αρχική συμφωνία σχεδιάστηκε μόνο για να καταστήσει τη διαίρεση προσωρινή, οι γεωπολιτικές τριβές σύντομα την είδαν να γίνεται μόνιμη και εμφανίστηκαν τα αντίπαλα κορεατικά κράτη. Η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Δημοκρατία της Κορέας στο Νότο και η υποστηριζόμενη από τη Σοβιετική και Κίνα, Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (ΛΔΚ) στο Βορρά, με επικεφαλής τον πρώην αρχηγό του Κόκκινου Στρατού και μαχητή των ανταρτών Kim Il-Sung.
Τα δύο νέα έθνη άρχισαν να πολεμούν το 1950, υποστηριζόμενα και πάλι από τις αντίστοιχες υπερδυνάμεις - υποστηρικτές τους. Οι ενεργές μάχες σε αυτήν τη σύγκρουση έληξαν τρία χρόνια αργότερα, αλλά επίσημη συμφωνία ειρήνης δεν έχει υπογραφεί μέχρι σήμερα. Και ενώ οι Κορεάτες και στις δύο πλευρές του διχασμού επιθυμούν την επανένωση, η κλίμακα της ξένης εμπλοκής στον πόλεμο της δεκαετίας του 1950 αποτελεί υπενθύμιση ότι η χερσόνησος θεωρείται ως μια στρατηγικής σημασίας ξηρά που συνδέει την ήπειρο της ηπειρωτικής Ευρασίας με τις ανατολικές θάλασσες.
Οι μεγάλες δυνάμεις το έβλεπαν πάντα ως ένα κομμάτι σκακιού στην προσπάθεια να κυριαρχήσουν στη Βορειοανατολική Ασία. Αυτό οδήγησε σε μια διελκυστίνδα που κατά τη διάρκεια των αιώνων περιλάμβανε τις Δυναστείες Μινγκ και Τσινγκ, τη Ρωσική Αυτοκρατορία, την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και τη Σοβιετική Ένωση.
Αλλά για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, από το τέλος του αρχικού Ψυχρού Πολέμου, η Βόρεια Κορέα βρέθηκε όλο και πιο απομονωμένη καθώς η Κίνα και η Ρωσία, για ένα χρονικό διάστημα, αναζητούσαν δεσμούς με τη Δύση, καθώς και με τον πολύ πιο προσοδοφόρο και επιτυχημένο Νότο στην Κορέα. Η μονοπολικότητα των ΗΠΑ σήμαινε ότι υπήρχε ελάχιστο ενδιαφέρον από τη Μόσχα ή το Πεκίνο να αντιταχθούν στις επιθυμίες της Αμερικής να περιορίσει την πυρηνική τροχιά της Πιονγκγιάνγκ, την οποία θεωρεί ως την τελευταία της ελπίδα για επιβίωση του καθεστώτος.
Αλλά τώρα αναδύεται ένα νέο παράδειγμα, και ακριβώς όπως στην εποχή της παλιάς ΛΔΚ, θεωρείται για άλλη μια φορά ως ένα στρατηγικά απαραίτητο προπύργιο ενάντια στην αμερικανική δύναμη και τη στρατιωτική ηγεμονία στη συνοριακή περιφέρεια της Ρωσίας, κυρίως ενάντια στους υποστηριζόμενους από τις ΗΠΑ γείτονές της, όπως η Ιαπωνία.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν υπάρχει πλέον κανένα όφελος για τη Ρωσία από τη συνεργασία με τις ΗΠΑ στο ζήτημα της Βόρειας Κορέας. Το άλογο της «αποπυρηνικοποίησης της Βόρειας Κορέας» έχει από καιρό βυθιστεί, και αντ' αυτού η παρουσία μιας πυρηνικής οπλισμένης ΛΔΚ με ικανότητα ICBM είναι άλλο ένα αγκάθι στο πλευρό της Ουάσιγκτον, το οποίο αν αφαιρεθεί, απλώς επεκτείνει την ισχύ των ΗΠΑ.
Έτσι, όταν η Αμερική απαίτησε νέο ψήφισμα κυρώσεων κατά της Βόρειας Κορέας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νωρίτερα αυτό το έτος, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα άσκησαν βέτο για πρώτη φορά εδώ και 15 χρόνια. Είναι ένα σημάδι του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Προχωρώντας από εδώ, η Ρωσία είναι πιθανό να εμβαθύνει τους στρατιωτικούς και οικονομικούς δεσμούς της με τη Βόρεια Κορέα, κυρίως λόγω της στρατηγικής και πολιτικής της αξίας.
Υπό αυτή την άποψη, η ιστορία έχει ολοκληρώσει έναν πλήρη κύκλο και καθώς οι ΗΠΑ ενισχύουν τους συμμάχους τους για να αντιμετωπίσουν τη Μόσχα και το Πεκίνο, το θέμα της «πολιτικής του μπλοκ» επανεμφανίζεται.