Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρώτον, οι αναρίθμητες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου που ταλαιπώρησαν τις δυνάμεις του τους τελευταίους πέντε μήνες συμβάλλουν στη λεγόμενη «δυτική κόπωση» και ακόμη και στην αυξανόμενη καχυποψία για την υποτιθέμενη δικαιοσύνη της υπόθεσης της πλευράς του. Δηλώνοντας δραματικά την υποχρεωτική εκκένωση όλων των εναπομεινάντων ανθρώπων στο τμήμα του Ντονμπάς που ελέγχεται από το Κίεβο, ο Ουκρανός ηγέτης μπορεί να προσπαθεί να δημιουργήσει θετική κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης που θα εστιάζεται στα υποτιθέμενα «ανθρωπιστικά διαπιστευτήριά» του, ενώ ταυτόχρονα θα αποσπά την προσοχή από τις κατηγορίες των δυνάμεών του για εγκλήματα πολέμου καθώς και το τελευταίο τους ξεφάντωμα με απώλειες το καλοκαίρι. Με άλλα λόγια, αυτό μπορεί να είναι μόνο μια επιχείρηση δημοσίων σχέσεων πρώτα και κύρια.
Δεύτερον, από μια πιο πρακτική έννοια, θα μπορούσε επίσης να έχει ως στόχο να στερήσει από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ (DPR) κάποια δημογραφική ισχύ μετά την πλήρη απελευθέρωση της επικράτειάς της. Οι δυνάμεις του Κιέβου ήταν στο πίσω μέρος όλο αυτό το διάστημα, οπότε δεν θα ήταν τραβηγμένο για τον Ζελένσκι να θέλει να εκκενώσει τον πληθυσμό πολύ πίσω από τις κυβερνητικές γραμμές με την ελπίδα να τους αποτρέψει από το να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της DPR στο προσεχές μέλλον. Ομοίως, το Κίεβο θα αποκτούσε επίσης εξαιρετικά φθηνό εργατικό δυναμικό που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί από εκείνους τους ξένους άρχοντές του που πρότεινε στο Νταβός «να αναλάβουν την προστασία μιας συγκεκριμένης περιοχής της Ουκρανίας, πόλης, κοινότητας ή βιομηχανίας».
Συνολικά, αυτές οι ήπιες δυνάμεις και οι δημογραφικοί οδηγοί εξηγούν την απροσδόκητη απόφαση για υποχρεωτική εκκένωση όλων από το υπόλοιπο Ντονμπάς που ελέγχεται από το Κίεβο, παρά το γεγονός ότι αυτό αντίκειται στην στρατηγική της de facto ανθρώπινης ασπίδας που έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι στιγμής οι δυνάμεις της για να σταματήσουν τη ρωσική και συμμαχική προέλαση. Αντί να παλεύει δρόμο προς δρόμο για να κολλήσει στα κατεχόμενα εδάφη του όσο το δυνατόν περισσότερο και έτσι να δημιουργήσει συναισθηματικές οπτικές που θα μπορούσαν να περιστραφούν για να συμβάλουν στη συνεχιζόμενη αντιρωσική εκστρατεία πληροφοριακού πολέμου, το Κίεβο φαίνεται να ετοιμάζεται οικειοθελώς να παραχωρήσει πολύ περισσότερα εδάφη πολύ πιο γρήγορα από ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα στη σύγκρουση.
Αυτή η παρατήρηση μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Πρώτον, το Κίεβο μπορεί να αναμένει μια σημαντική εξέλιξη κατά μήκος της πρώτης γραμμής κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον και έτσι θέλει να είναι προετοιμασμένο να υποχωρήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ενώ παράλληλα «σώζει τα προσχήματα» κάνοντας να φαίνεται ότι «σώζει αμάχους» στη διαδικασία. Δεύτερον, αυτό το σενάριο θα μπορούσε να συνδεθεί με τα HIMARS και άλλα δυτικά βαρέα όπλα που δεν ήταν τα λεγόμενα «game-changers» που απεικονίζονταν μέχρι πριν από την παράδοσή τους. Τρίτον, το Κίεβο μπορεί επίσης να αναμένει μείωση της δυτικής στρατιωτικής υποστήριξης καθώς η ενότητα αποδυναμώνεται σχετικά με την Ουκρανία ενόψει του χειμώνα, εξ ου και η ανάγκη προετοιμασίας για την αναπόφευκτη απόσυρσή του από το Ντονμπάς τώρα.
Και οι τρεις αυτές ερμηνείες είναι έγκυρες και δεν αποκλείουν τη μία ή την άλλη, με την πραγματικότητα να είναι πιθανότατα ένα μείγμα τους σε διάφορους βαθμούς. Το αναμφισβήτητο στοιχείο είναι ότι το Κίεβο δε θα είχε διατάξει αυτήν την υποχρεωτική εκκένωση εάν ήταν σίγουρο για την ικανότητά του να ανακαταλάβει τα απελευθερωμένα εδάφη. Αντίθετα, αυτή η απόφαση ελήφθη ξεκάθαρα για να προετοιμαστεί για περαιτέρω εδαφικές απώλειες που το Κίεβο και οι ξένοι προστάτες του πιθανότατα θα παρουσιάσουν ως μια λεγόμενη «τακτική απόσυρση», παρόλο που πιθανότατα θα είναι μη αναστρέψιμες. Αυτό που μπορεί να μην περίμενε, ωστόσο, αυτή η καταρρέουσα πρώην Σοβιετική Δημοκρατία είναι πως η πλήρης αποχώρησή της από το Ντονμπάς θα μπορούσε να δημιουργήσει τη βάση για να την πιέσει η Δύση να επιστρέψει στις ειρηνευτικές συνομιλίες.
Αυτή η πρόβλεψη διαμοιράζεται με επιφύλαξη, καθώς θα πραγματοποιηθεί μόνο εάν η ενότητα της Δύσης αποδυναμωθεί ανεπανόρθωτα και οι ΗΠΑ ξαφνικά υπολογίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να παγώσουν τη σύγκρουση αντί να τη διαιωνίσουν επ' αόριστον, το τελευταίο σενάριο της οποίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμη περισσότερα εδαφικές απώλειες για τον πληρεξούσιό τους ανάλογα με την επιτόπια δυναμική εκείνη την στιγμή. Το Κίεβο έχει ήδη εκφράσει την ανησυχία του για αυτό, αλλά μπορεί να μην πιστεύει πραγματικά ότι είναι δυνατό μετά από όλες τις ριζοσπαστικές δηλώσεις των εκπροσώπων των ξένων εταίρων του σχετικά με την υποτιθέμενη «ακλόνητη δέσμευσή τους» στη σύγκρουση.
Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν παραληρηματικό να αρνηθούμε πως η υποχρεωτική εκκένωση από το υπόλοιπο Donbass που ελέγχεται από το Κίεβο δεν αποτελεί σημαντική οπισθοδρόμηση για τους στόχους αυτής της πλευράς. Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί, πόσο μάλλον μετά την παράδοση των πολυσύχναστων δυτικών όπλων όπως τα HIMARS. Ο μόνος τρόπος για να «σωθούν τα προσχήματα» αφού η επίσημη αφήγηση για τη σύγκρουση έχει αλλάξει τόσο αποφασιστικά είναι να ισχυριστεί κανείς ότι αυτό γίνεται για «ανθρωπιστικούς σκοπούς», παρόλο που αυτό είναι απλώς μια κάλυψη για να θολώσει επίσης τους δημογραφικούς παράγοντες πίσω από αυτήν την απόφαση, όπως εξηγήθηκε νωρίτερα. Ως εκ τούτου, οι παρατηρητές θα πρέπει να προετοιμαστούν για νέες αφηγήσεις πληροφοριακού πολέμου που υποτίθεται ότι θα βοηθήσουν τους Δυτικούς να αντιμετωπίσουν αυτήν την εξέλιξη.
