 |
| RΕUΤΕRS/Jοnathan Εrnst |
Declan Hayes - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Όταν οι Αθηναίοι απεσταλμένοι εξηγούν ευγενικά στους Μήλιους γιατί αυτοί, ένα ουδέτερο νησί, πρέπει να υποταχθούν, οι Μήλιοι αποκρούουν εξίσου ευγενικά τα επιχειρήματά τους, οπότε οι Αθηναίοι σφάζουν τους άνδρες τους, σκλαβώνουν τις γυναίκες τους και αποικίζουν το νησί. Οι Μήλιοι προφανώς δεν υπολόγισαν σωστά, όπως ίσως και οι Αθηναίοι που έπρεπε τελικά να παραδώσουν τη Μήλο στη Σπάρτη.
Fast forward στην Ουκρανία και οι LA Times βλέπουν μια υπερβολικά απλοποιημένη, μονοδιάστατη σκακιέρα. Το μόνο που έχει να κάνει το ΝΑΤΟ είναι να κοιτάξει την περιορισμένη σειρά τελικών κινήσεων της Ρωσίας και να εργαστεί προς τα πίσω κατά μήκος ενός διωνυμικού δέντρου για να δει τι πρέπει να κάνει τώρα το ΝΑΤΟ για να αποτρέψει τους κακούς Rooskies. Η λύση, που οι βιομηχανίες όπλων του ΝΑΤΟ θα χαρούν να ακούσουν, είναι η άντληση ολοένα και περισσότερων όγκων προηγμένων όπλων στην Ουκρανία «για να κάνει τον [Πούτιν] να πιστέψει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να κερδίσει έξι μήνες αργότερα». Μόλις το ΝΑΤΟ φέρει συντριπτική δύναμη και ατσάλινη αποφασιστικότητα, τότε η ρωσική αποφασιστικότητα θα σπάσει.
Εάν το ΝΑΤΟ δεν ανεβάσει τα ηνία τώρα, μπορεί να χρειαστεί να στείλει στρατεύματα αργότερα, όταν οι Ουκρανοί είναι μια εξαντλημένη δύναμη, όταν το ΝΑΤΟ έχει κυριολεκτικά πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό και τότε τα πράγματα θα κλιμακωθούν γρήγορα, ίσως σε πυρηνικό πόλεμο. Επιπλέον, αν ο «Πούτιν» κατακτήσει την Ουκρανία, τότε τα κλειδιά για τη Βιέννη, το Βίλνιους και τη Βενετία θα είναι όλα δικά του και θα είναι σαν να έχει επιστρέψει η Χρυσή Ορδή. Η απόδειξη όλων αυτών είναι ότι η μικρή Λιθουανία αναγκάστηκε να εργαλειοποιηθεί, κι όλο αυτό με δανεικά χρήματα πρέπει να τα επιστρέψει κάποια στιγμή στο μέλλον. Δεδομένου ότι η Ουκρανία δεν είναι παρά η πρώτη στη σειρά ντόμινο που θα πέσει στη Ρωσία σε αυτά τα «εφιαλτικά σενάρια…. η συμμαχία [ΝΑΤΟ] πρέπει να δράσει τώρα για να ενισχύσει την άμυνα της Ουκρανίας. Μόνο όταν ο Πούτιν δεν έχει ελπίδα νίκης στην Ουκρανία, η ειρήνη στην Ευρώπη θα είναι ποτέ ασφαλής».
Στρατιωτικά, αυτή η παιδική ανάλυση υποθέτει πως το ρωσικό πυροβολικό δεν μπορεί να ξεσκονίσει ό,τι υπάρχει στην Ουκρανία. Όσο ο πόλεμος περιορίζεται στην Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να χάσει, παρά τους στρατιωτικούς περισπασμούς του Καλίνινγκραντ και της Υπερδνειστερίας και τα ακροβατικά δημοσίων σχέσεων του συνιδρυτή του Azov Giorgi Kufarashvili και του πρίγκιπα κλόουν Ζελένσκι.
Θεωρητικά, το κομμάτι των LA Times είναι ένα παιχνίδι, για να καθοριστεί πλήρως, πρέπει να προσδιορίζει τα μέρη στο παιχνίδι, τις πληροφορίες και τις ενέργειες που είναι διαθέσιμες σε κάθε παίκτη σε κάθε σημείο απόφασης και τις αποδόσεις για κάθε αποτέλεσμα. Η θεωρία παιγνίων συνήθως χρησιμοποιεί αυτά τα στοιχεία, μαζί με μια ιδέα λύσης για να συναγάγει τα καλύτερα σύνολα πιθανών αποτελεσμάτων για τους παίκτες, που έχουν οριστεί προηγουμένως.
Οι κύριοι παίκτες σε αυτό το παιχνίδι είναι προφανώς η Ρωσία και οι σύμμαχοί της από τη μια πλευρά και οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σατραπίες της από την άλλη. Η χούντα του Ζελένσκι δεν είναι πιο ανεξάρτητη από έναν πίθηκο από τον οργανοπαίκτη του. Περνάει μόλις μια μέρα, αλλά αυτοί οι κακοπροαίρετοι κάνουν τις ρουτίνες του Oliver Twist, αναζητώντας περισσότερα, πάντα περισσότερα χρήματα, άνδρες και υλικό.
Δυστυχώς, ο μόνος τρόπος για να δούμε τους απλούς Ουκρανούς είναι όπως ο Χίτλερ αντιμετώπιζε τους στρατιώτες και τους πολίτες του Ράιχ του, ως αναλώσιμα τσιπς χωρίς καμία εγγενή αξία στο μεγαλύτερο παιχνίδι του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι ένα τερατώδες έγκλημα από μόνο του για το οποίο ο Ζελένσκι και οι άλλοι φίλοι του ΝΑΤΟ πρέπει να απαντήσουν πλήρως.
Η Ρωσία, δικαίως ή αδίκως, βρίσκεται τώρα στα χαρακώματα δίπλα στους Ρωσόφωνους της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας, οι οποίοι μάχονται για την ίδια τους τη ζωή, όπως οι Βιετκόνγκ ήταν ενάντια στους Αμερικανούς εισβολείς πριν από περίπου 50 χρόνια. Ενώ το ΝΑΤΟ βλέπει την Ουκρανία όπως οι Γιάνκις έβλεπαν το Βιετνάμ, ως ένα ζουμερό σνακ που πρέπει να καταβροχθιστεί, οι κάτοικοι του Ντονμπάς, όπως και οι Βιετναμέζοι πριν από αυτούς, βλέπουν αναγκαστικά τα πράγματα διαφορετικά. Όχι μόνο δεν παίζουν το ίδιο παιχνίδι, αλλά για τους κατοίκους της Ανατολικής Ουκρανίας, αυτό δεν είναι το παιχνίδι Junior Common Room των LA Times αλλά θέμα ζωής και θανάτου.
Όταν εξετάζουμε τις πληροφορίες και τις ενέργειες που είναι διαθέσιμες και στα δύο σετ παικτών, μπαίνουμε γρήγορα σε πολύ λασπωμένα νερά. Η χούντα του Ζελένσκι θέλει ξεκάθαρα να εκβιάσει όσο το δυνατόν περισσότερα τόσο από την Ουκρανία όσο και από τους χορηγούς της στο ΝΑΤΟ προτού την ακυρώσουν μια μέρα. Οι Ρώσοι, όπως και τις πρώτες μέρες της εκστρατείας τους στη Συρία, στέλνουν ανάμεικτα μηνύματα, μερικούς βαλλιστικούς πυραύλους σήμερα, αεροπορική επιδρομή αύριο και χερσαία προέλαση την επόμενη μέρα. Καθώς μένει κανείς να μαντεύει τις στρατηγικές και τις τακτικές της Μόσχας, οι Ρώσοι έχουν σαφώς τις μεγαλύτερες επιλογές και επομένως το πλεονέκτημα. Η Ρωσία κυριολεκτικά παίρνει τις αποφάσεις και στήνει το παιχνίδι, όπως λένε οι Αμερικανοί.
Αυτό μας οδηγεί στα κέρδη, τις τελικές κινήσεις των διάφορων παικτών που εμπλέκονται σε αυτό το θανατηφόρο παιχνίδι. Οι Ρώσοι, έχοντας περάσει τον Ρουβίκωνα, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο από την ειρήνη με δικαιοσύνη για τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας και τις άλλες ευάλωτες μειονότητες της Ουκρανίας. Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να ζήσει με αυτό και όσοι Ουκρανοί χρησιμοποίησε και κακοποίησε το ΝΑΤΟ θα πρέπει να συνεχίσουν τη ζωή τους όσο καλύτερα μπορούν.
Αν και ο James Fearon εξέτασε το τέλος του παιχνιδιού με περισσότερες λεπτομέρειες, σημειώνει δύο πολύ σχετικά σημεία, τα οποία μπορεί να εφαρμοστούν στην εκστρατεία της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πρώτον, η Ρωσία δεν κάνει τη γκάφα της λατρείας της επίθεσης, που κόστισε τόσες πολλές ζωές στον Μεγάλο Πόλεμο. Αργά και σταθερά είναι το μότο τους ενάντια στους Ναζί του Ζελένσκι, οι οποίοι, στη Μαριούπολη και αλλού, ακολούθησαν την καταστροφική εντολή του Χίτλερ «Κρατήστε γρερά» σχεδόν κατά γράμμα, όταν θα είχαν εξυπηρετηθεί καλύτερα αν υποχωρούσαν.
Δεύτερον, πρέπει να υπάρχει ένας ρεαλιστικός τελικός απολογισμός, μια συνθήκη όπου ο νικητής θα παίρνει τα λάφυρα και ο ηττημένος θα παίρνει, στην καλύτερη περίπτωση, βραβεία παρηγοριάς. Αυτό συνέβη στις 7 Μαΐου 1945, όταν ο στρατηγός Alfred Jodl παραδόθηκε άνευ όρων. Ήταν επίσης η περίπτωση στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, όταν ο Ιάπωνας υπουργός Εξωτερικών Mamoru Shigemitsu, που εκπροσωπούσε τον Αυτοκράτορα, και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Στρατηγός Yoshijirō Umezu, υπέγραψε το (υπό όρους) Όργανο Παράδοσης της Ιαπωνίας. Το ίδιο όταν ο Αμερικανός άρχοντας του πολέμου Μπιλ Κλίντον υποχρέωσε την Ειρηνευτική Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής για την Ιρλανδία και τη Σύνοδο Κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ για τους Παλαιστίνιους.
Όχι τόσο στην Ουκρανία όπου η χούντα δολοφόνησε τον Ουκρανό διαπραγματευτή Ντένις Κιρέεφ και όπου ο επικεφαλής της MI5, Μπόρις Τζόνσον μετέβαινε τακτικά στο Κίεβο για να εξασφαλίσει ότι ο Ζελένσκι και οι άλλες αμειβόμενες μαριονέτες του ΝΑΤΟ απέρριπταν όλες τις ειρηνευτικές προτάσεις.
Αλλά η ειρήνη, με ένα τίμημα, θα έρθει στην Ουκρανία όταν αφαιρεθούν από τη σκακιέρα οι μύλοι οργάνων όπως ο Τζόνσον και οι υπερπληρωμένες μαϊμούδες του στο Κίεβο. Ο Ζελένσκι, ο οποίος εξελέγη με ψεύτικες υποσχέσεις για ειρήνη με τη Μόσχα, πρέπει να φύγει, όπως και το όνειρο των Αζών για ένα Intermarium, το οποίο είναι εξίσου μη ρεαλιστικό και ανέφικτο με το όνειρο του Μουσολίνι για μια ιταλική Mare Nostrum ή το όνειρο του Χίτλερ για ένα 1000ετες Ράιχ.
Οι πόλεμοι και οι συμφωνίες ειρήνης που τους τερματίζουν αφορούν την τέχνη του εφικτού, όχι τις φασαρίες των Αζοφικών φασιστών ή των Αμερικανών ακαδημαϊκών. Αν και η ειρήνη θα έρθει στην Ουκρανία, θα είναι ειρήνη με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια για τους Ρωσόφωνους της χώρας, ανεξάρτητα από τα όνειρα της ημέρας των LA Times και των άλλων οργανοπωλείων του ΝΑΤΟ.
