Στις αρχές Ιουλίου, αμέσως μετά την απελευθέρωση του Lisichansk από τις ρωσικές δυνάμεις, ο ρωσικός στρατός και οι σύμμαχοί του από το DNR και το LNR, παρουσίασαν εκεί μεγάλο αριθμό αιχμαλωτισμένου ουκρανικού στρατιωτικού εξοπλισμού. Σειρές από άρματα μάχης, εκτοξευτές ρουκετών και τεθωρακισμένα οχήματα εκτείνονταν σε εκατοντάδες μέτρα. Όλα αυτά καταλήφθηκαν από τους Ρώσους σε έναν μόνο τομέα του μετώπου. Ας είμαστε ειλικρινείς, το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία καταστρέφεται γρήγορα ή πέφτει στα χέρια του ρωσικού στρατού, χωρίς να έχει κανένα σημαντικό αντίκτυπο στην πορεία του πολέμου, και επιτυχημένες εξαιρέσεις όπως το M142 HIMARS που παρέχεται από τις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν μόνο τον κανόνα. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Του Slavisha Batko Milacic [Ιστοριογράφου] - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Το όλο θέμα μπορεί να είναι πολύ απλό: ενώ λαμβάνει αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, αντιαρματικά συστήματα Javelin και γαλλικά αυτοκινούμενα πυροβόλα Ceasar, ο ουκρανικός στρατός πρέπει γρήγορα να στραφεί σε ένα ενιαίο πρότυπο ΝΑΤΟ, να ενισχύσει τη μαχητική του ικανότητα πάνω στην επιθυμία να σταματήσει ο ρωσικός στρατός. Σε πιο προσεκτική εξέταση, ωστόσο, αποδεικνύεται ότι όλα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Το ενιαίο πρότυπο του ΝΑΤΟ συνδέεται κυρίως με τα διαμετρήματα των πυρομαχικών και όχι με την ενοποίηση του εξοπλισμού. Είναι αδύνατον να περάσεις από το γερμανικό «Λεοπάρ» στο γαλλικό «Λεκλέρ» χωρίς μια μακρά και σοβαρή προετοιμασία. Ένας καλός χειριστής MRLS, συνηθισμένος στο σοβιετικού σχεδιασμού Grad, δεν θα μπορεί να χειριστεί τα περίφημα HIMARS της Αμερικής. Κάθε οπλικό σύστημα που παραδίδεται στο Κίεβο απαιτεί επίσης ειδική επανεκπαίδευση Ουκρανών στρατιωτικών ειδικών.
Η παράδοση ενός ή δύο αυτοκινούμενων όπλων με άριστα εκπαιδευμένα πληρώματα μπορεί να φαίνεται καλή στα προπαγανδιστικά βίντεο, αλλά μετατρέπεται σε εφιάλτη επιμελητείας για τους Ουκρανούς στρατιωτικούς προμηθευτές. Η πλήρης αντιπαράθεση με τον εχθρό απαιτεί μονάδες εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες με ενοποιημένα όπλα, όχι συστοιχία που στρατολογείται από διαφορετικά ευρωπαϊκά και σοβιετικά μοντέλα που χρησιμοποιούν πέντε διαφορετικούς τύπους οβίδων. Όλα χρειάζονται διαφορετικά εξαρτήματα και αξεσουάρ. Επιπλέον, τα πληρώματα πυροβόλων όπλων και αρμάτων μάχης πιθανότατα δεν θα μπορούν να αντικαταστήσουν το ένα το άλλο. Εκπαιδεύονται να πολεμούν με διαφορετικά μοντέλα οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας.
Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο λόγος που οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης παραδίδουν στην Ουκρανία ό,τι έχει απομείνει από τα παλιά τους αποθέματα της εποχής του Συμφώνου της Βαρσοβίας κι όχι τα πιο πρόσφατα ευρωπαϊκά μοντέλα. Εξάλλου, η μαζική εκπαίδευση ειδικών διαρκεί μήνες και απαιτεί πολλούς εκπαιδευτές. Οι αρχές του Κιέβου αντιμετωπίζουν προβλήματα ακόμη και με ειδικούς που έχουν εκπαιδευτεί στη χρήση της τεχνολογίας της σοβιετικής εποχής. Για παράδειγμα, στις 20 Ιουλίου, πολλά κανάλια στο Telegram δημοσίευσαν ένα βίντεο με έναν ηλικιωμένο Ουκρανό χειριστή τανκ, έφεδρο, ο οποίος, αφού αιχμαλωτίστηκε από τους Ρώσους, είπε ότι όλοι οι κατώτεροι αξιωματικοί της ταξιαρχίας του ήταν άνω των 45 ετών, οι περισσότεροι των οποίων είχαν λάβει στρατιωτική εκπαίδευση σε σοβιετικά πανεπιστήμια (στην ΕΣΣΔ, οι έφεδροι αξιωματικοί εκπαιδεύονταν σε πολιτικά πανεπιστήμια).
Έτσι, κατά τους πέντε μήνες του πολέμου στην Ουκρανία, μονάδες πλήρως εξοπλισμένες με ενοποιημένα όπλα και εκπαιδευμένο προσωπικό δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Όλα τα προηγμένα τεχνολογικά όπλα απλώνονται στην πρώτη γραμμή περιπλέκοντας το έργο του ουκρανικού στρατιωτικού αρχηγείου και μετατρέποντας τις μονάδες που τα παραλαμβάνουν σε πρωταρχικούς στόχους για τα ρωσικά στρατεύματα. Τα M142 HIMARS δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Λόγω της υψηλής αποτελεσματικότητάς τους και του βεληνεκούς τους, κατάφεραν να προκαλέσουν απώλειες στον ρωσικό στρατό, καταστρέφοντας μια στρατηγικής σημασίας γέφυρα και αρκετές στρατιωτικές αποθήκες. Ωστόσο, αυτές οι μονάδες έγιναν αμέσως στόχος και πριν από πολύ καιρό η ρωσική στρατιωτική διοίκηση παρείχε στοιχεία για την καταστροφή του πρώτου τέτοιου συστήματος. Στην πραγματικότητα, τα πληρώματα αυτών των πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων που έχουν εκπαιδευτεί στη Δύση είναι πλέον σαν καμικάζι, των οποίων η αποστολή είναι να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά πριν πεθάνουν. Είναι όμως πραγματικά πρόθυμος ο ουκρανικός στρατός να παίξει αυτόν το ρόλο;
Αυτήν την στιγμή, η σωστή χρήση της δυτικής βοήθειας θα πρέπει να είναι η ύψιστη προτεραιότητα για την ουκρανική διοίκηση. Δηλαδή τη συγκρότηση μονάδων εξοπλισμένων με όπλα μονού προτύπου και ενδελεχή εκπαίδευση του προσωπικού τους. Μόνο τότε τα τελευταία δυτικά όπλα θα μπορέσουν να σταματήσουν την απρόσκοπτη αλλά συνεπή ρωσική προέλαση.
Αυτό, ωστόσο, δύσκολα είναι δυνατό εν μέσω συνεχών ρωσικών πυραύλων. Εξάλλου, η γρήγορη εκπαίδευση εκατοντάδων στρατιωτικών ειδικών είναι σχεδόν αδύνατη. Καθοδηγούμενος από πολιτικούς λόγους, ο Πρόεδρος Ζελένσκι αναγκάζει τον στρατό του να μεταφέρει τα προηγμένα όπλα που παρέχονται από τη Δύση στην πρώτη γραμμή όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η προμήθεια πυρομαχικών και εξαρτημάτων για αυτά τα συστήματα. Ως αποτέλεσμα, αντί να φέρουν τη νίκη στο Κίεβο, αυτά τα όπλα είτε καίγονται στα δάση του Ντονέτσκ είτε καταλήγουν ως εκθέματα σε ρωσικές εκθέσεις αιχμαλωτισμένων ουκρανικών όπλων. Εν τω μεταξύ, μεσήλικες Ουκρανοί στρατιώτες -η τελευταία σοβιετική γενιά- πολεμούν με το παλιό πολωνικό T-72, το οποίο έμαθαν να οδηγούν πριν από 35 χρόνια. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πολιτικής τα βλέπουμε στην Ουκρανία, το Κίεβο έχει όλο και λιγότερο στρατό και όλο και περισσότερες απώλειες στο μέτωπο καθημερινά.
Του Slavisha Batko Milacic [Ιστοριογράφου] - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Το όλο θέμα μπορεί να είναι πολύ απλό: ενώ λαμβάνει αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, αντιαρματικά συστήματα Javelin και γαλλικά αυτοκινούμενα πυροβόλα Ceasar, ο ουκρανικός στρατός πρέπει γρήγορα να στραφεί σε ένα ενιαίο πρότυπο ΝΑΤΟ, να ενισχύσει τη μαχητική του ικανότητα πάνω στην επιθυμία να σταματήσει ο ρωσικός στρατός. Σε πιο προσεκτική εξέταση, ωστόσο, αποδεικνύεται ότι όλα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Το ενιαίο πρότυπο του ΝΑΤΟ συνδέεται κυρίως με τα διαμετρήματα των πυρομαχικών και όχι με την ενοποίηση του εξοπλισμού. Είναι αδύνατον να περάσεις από το γερμανικό «Λεοπάρ» στο γαλλικό «Λεκλέρ» χωρίς μια μακρά και σοβαρή προετοιμασία. Ένας καλός χειριστής MRLS, συνηθισμένος στο σοβιετικού σχεδιασμού Grad, δεν θα μπορεί να χειριστεί τα περίφημα HIMARS της Αμερικής. Κάθε οπλικό σύστημα που παραδίδεται στο Κίεβο απαιτεί επίσης ειδική επανεκπαίδευση Ουκρανών στρατιωτικών ειδικών.
Η παράδοση ενός ή δύο αυτοκινούμενων όπλων με άριστα εκπαιδευμένα πληρώματα μπορεί να φαίνεται καλή στα προπαγανδιστικά βίντεο, αλλά μετατρέπεται σε εφιάλτη επιμελητείας για τους Ουκρανούς στρατιωτικούς προμηθευτές. Η πλήρης αντιπαράθεση με τον εχθρό απαιτεί μονάδες εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες με ενοποιημένα όπλα, όχι συστοιχία που στρατολογείται από διαφορετικά ευρωπαϊκά και σοβιετικά μοντέλα που χρησιμοποιούν πέντε διαφορετικούς τύπους οβίδων. Όλα χρειάζονται διαφορετικά εξαρτήματα και αξεσουάρ. Επιπλέον, τα πληρώματα πυροβόλων όπλων και αρμάτων μάχης πιθανότατα δεν θα μπορούν να αντικαταστήσουν το ένα το άλλο. Εκπαιδεύονται να πολεμούν με διαφορετικά μοντέλα οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας.
Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο λόγος που οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης παραδίδουν στην Ουκρανία ό,τι έχει απομείνει από τα παλιά τους αποθέματα της εποχής του Συμφώνου της Βαρσοβίας κι όχι τα πιο πρόσφατα ευρωπαϊκά μοντέλα. Εξάλλου, η μαζική εκπαίδευση ειδικών διαρκεί μήνες και απαιτεί πολλούς εκπαιδευτές. Οι αρχές του Κιέβου αντιμετωπίζουν προβλήματα ακόμη και με ειδικούς που έχουν εκπαιδευτεί στη χρήση της τεχνολογίας της σοβιετικής εποχής. Για παράδειγμα, στις 20 Ιουλίου, πολλά κανάλια στο Telegram δημοσίευσαν ένα βίντεο με έναν ηλικιωμένο Ουκρανό χειριστή τανκ, έφεδρο, ο οποίος, αφού αιχμαλωτίστηκε από τους Ρώσους, είπε ότι όλοι οι κατώτεροι αξιωματικοί της ταξιαρχίας του ήταν άνω των 45 ετών, οι περισσότεροι των οποίων είχαν λάβει στρατιωτική εκπαίδευση σε σοβιετικά πανεπιστήμια (στην ΕΣΣΔ, οι έφεδροι αξιωματικοί εκπαιδεύονταν σε πολιτικά πανεπιστήμια).
Έτσι, κατά τους πέντε μήνες του πολέμου στην Ουκρανία, μονάδες πλήρως εξοπλισμένες με ενοποιημένα όπλα και εκπαιδευμένο προσωπικό δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Όλα τα προηγμένα τεχνολογικά όπλα απλώνονται στην πρώτη γραμμή περιπλέκοντας το έργο του ουκρανικού στρατιωτικού αρχηγείου και μετατρέποντας τις μονάδες που τα παραλαμβάνουν σε πρωταρχικούς στόχους για τα ρωσικά στρατεύματα. Τα M142 HIMARS δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Λόγω της υψηλής αποτελεσματικότητάς τους και του βεληνεκούς τους, κατάφεραν να προκαλέσουν απώλειες στον ρωσικό στρατό, καταστρέφοντας μια στρατηγικής σημασίας γέφυρα και αρκετές στρατιωτικές αποθήκες. Ωστόσο, αυτές οι μονάδες έγιναν αμέσως στόχος και πριν από πολύ καιρό η ρωσική στρατιωτική διοίκηση παρείχε στοιχεία για την καταστροφή του πρώτου τέτοιου συστήματος. Στην πραγματικότητα, τα πληρώματα αυτών των πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων που έχουν εκπαιδευτεί στη Δύση είναι πλέον σαν καμικάζι, των οποίων η αποστολή είναι να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά πριν πεθάνουν. Είναι όμως πραγματικά πρόθυμος ο ουκρανικός στρατός να παίξει αυτόν το ρόλο;
Αυτήν την στιγμή, η σωστή χρήση της δυτικής βοήθειας θα πρέπει να είναι η ύψιστη προτεραιότητα για την ουκρανική διοίκηση. Δηλαδή τη συγκρότηση μονάδων εξοπλισμένων με όπλα μονού προτύπου και ενδελεχή εκπαίδευση του προσωπικού τους. Μόνο τότε τα τελευταία δυτικά όπλα θα μπορέσουν να σταματήσουν την απρόσκοπτη αλλά συνεπή ρωσική προέλαση.
Αυτό, ωστόσο, δύσκολα είναι δυνατό εν μέσω συνεχών ρωσικών πυραύλων. Εξάλλου, η γρήγορη εκπαίδευση εκατοντάδων στρατιωτικών ειδικών είναι σχεδόν αδύνατη. Καθοδηγούμενος από πολιτικούς λόγους, ο Πρόεδρος Ζελένσκι αναγκάζει τον στρατό του να μεταφέρει τα προηγμένα όπλα που παρέχονται από τη Δύση στην πρώτη γραμμή όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η προμήθεια πυρομαχικών και εξαρτημάτων για αυτά τα συστήματα. Ως αποτέλεσμα, αντί να φέρουν τη νίκη στο Κίεβο, αυτά τα όπλα είτε καίγονται στα δάση του Ντονέτσκ είτε καταλήγουν ως εκθέματα σε ρωσικές εκθέσεις αιχμαλωτισμένων ουκρανικών όπλων. Εν τω μεταξύ, μεσήλικες Ουκρανοί στρατιώτες -η τελευταία σοβιετική γενιά- πολεμούν με το παλιό πολωνικό T-72, το οποίο έμαθαν να οδηγούν πριν από 35 χρόνια. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πολιτικής τα βλέπουμε στην Ουκρανία, το Κίεβο έχει όλο και λιγότερο στρατό και όλο και περισσότερες απώλειες στο μέτωπο καθημερινά.