Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η εμπειρία, πάνω από έναν αιώνα, αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια των αιματηρών μαχών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Επεκτάθηκε δραστικά στον Μεσοπόλεμο, αφού η Γαλλία επένδυσε τεράστιους πόρους στη γραμμή Maginot. Αν και αυτό το τεράστιο οχυρωματικό σύστημα αποδείχθηκε τεράστια σπατάλη χρημάτων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ίδια η Γραμμή Maginot δεν παραβιάστηκε ποτέ στη μάχη, επειδή οι Γερμανοί απλώς αποφάσισαν να την παρακάμψουν. Ήταν μια στρατηγική απόφαση, επομένως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ακριβώς την αποτυχία της Γαλλίας στη γραμμή Maginot. Αντίθετα, το γεγονός πως οι Γερμανοί έπρεπε να την παρακάμψουν είναι ένδειξη ότι οι οχυρώσεις εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους. Το πρόβλημα ήταν πως οι Γάλλοι (υπερ) στηρίζονταν στη Γραμμή Μαζινό, ενώ άφηναν ένα κενό στρατηγικό κενό στα βορειοανατολικά της χώρας.
Κατά ειρωνικό τρόπο, οι ίδιοι οι Γερμανοί κατέφυγαν στην κατασκευή τεράστιων οχυρωματικών δικτύων σε όλο το Ανατολικό Μέτωπο μετά την αποτυχία της «Μπαρμπαρόσα». Οι οχυρώσεις εκτείνονταν χιλιάδες χιλιόμετρα στις γραμμές του μετώπου. Η κινητικότητα του Κόκκινου Στρατού ήταν εξαιρετική. Ωστόσο, οι οχυρώσεις επιβράδυναν τη ρωσική προέλαση και είχαν ως αποτέλεσμα μεγαλύτερες απώλειες για τον Κόκκινο Στρατό. Η λύση ήταν η μαζική χρήση πυροβολικού, καθώς τεθωρακισμένες και μηχανοποιημένες μονάδες ετοιμάζονταν για μια σημαντική προώθηση. Ωστόσο, αυτό επιβράδυνε σημαντικά τις πολεμικές επιχειρήσεις, αγοράζοντας περισσότερο χρόνο για τις ναζιστικές δυνάμεις.
Δυστυχώς, κάτι παρόμοιο βλέπουμε σήμερα στο Donbass. Για δεύτερη φορά σε 80 χρόνια, οι ρωσικές δυνάμεις πολεμούν ενάντια στο δόγμα που επινόησαν οι παλιοί τους εχθροί. Λογικά, η σταθερότητα των οχυρώσεων είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για το καθεστώς του Κιέβου. Ωστόσο, είχε 8 χρόνια για να φτιάξει αυτό το τεράστιο και πολύ περίπλοκο δίκτυο. Αυτό αναγκάζει το ρωσικό πυροβολικό να επιχειρεί σχεδόν ασταμάτητα. Και παρόλα αυτά, είναι σχεδόν αδύνατο να καταστραφούν όλες οι οχυρώσεις, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά μνημειώδες εγχείρημα που θα διαρκούσε ακόμη περισσότερο με τις ρωσικές δυνάμεις που απασχολούνται αυτήν την στιγμή.
Αυτό που έκανε η Ρωσία στις δεδομένες συνθήκες ήταν να εφαρμόσει τις παλιές της τακτικές της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αν και σημαντικά επικαιροποιημένες. Οι ρωσικές δυνάμεις δεν στοχεύουν ολόκληρο το δίκτυο, αλλά τα τμήματα που κρίνονται κατάλληλα για προωθήσεις, αν και αυτό υπόκειται σε αυτοσχεδιασμό, ιδιαίτερα εάν μπορεί να βοηθήσει στην πραγματοποίηση τακτικών αιφνιδιαστικών επιθέσεων. Στη συνέχεια ακολουθεί μια θωρακισμένη ανακάλυψη, όπου ένας μεγάλος αριθμός νέων δυνάμεων εισάγονται για να διευρύνουν το ρήγμα και να καταστρέψουν σταδιακά τις δυνάμεις σε αυτές τις οχυρώσεις, μέχρι να καταρρεύσει ολόκληρο το τμήμα. Όλα αυτά γίνονται με συνεχή υποστήριξη πυρός που παρέχεται από Ρωσικές Αεροδιαστημικές Δυνάμεις και μονάδες πυροβολικού. Αυτή η προσέγγιση είναι επιτυχής ως επί το πλείστον, αλλά όπως και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επιβραδύνει τις δυνάμεις που προχωρούν.
Φυσικά, τόσο η αεροπορία όσο και το πυροβολικό είναι πολύ πιο προηγμένα στις μέρες μας, ενώ υπάρχει επίσης ένα ευρύ φάσμα κατευθυνόμενων πυραύλων, μη επανδρωμένων αεροσκαφών και προηγμένων συστημάτων ανίχνευσης (θερμική απεικόνιση, κάμερες υψηλής ανάλυσης κ.λπ.) που επιτρέπουν ακριβή χτυπήματα. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τις ρωσικές δυνάμεις είναι η διαταγή διατήρησης της ζωής των πολιτών και των στρατιωτών. Αυτό επιβραδύνει περαιτέρω την όλη διαδικασία, αλλά είναι απολύτως λογικό, καθώς η Ρωσία δε βιάζεται, σε αντίθεση με την αντίπαλη πλευρά. Οι οχυρώσεις βρίσκονται υπό σχεδόν συνεχή βομβαρδισμό, γεγονός που έχει εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στο ήδη καταρρέον ηθικό των δυνάμεων του καθεστώτος του Κιέβου. Επιπλέον, η τακτική αεροπορία (κυρίως αεριωθούμενα αεροσκάφη κλειστής εναέριας υποστήριξης Su-25) συμβάλλει σημαντικά σε αυτή την προσέγγιση, ενώ πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς, που εκτοξεύονται από αέρα, ξηρά και θάλασσα, χτυπούν θέσεις διοίκησης, επιμελητεία, αποθήκες, μεγάλους σχηματισμούς στρατευμάτων κτλ.
Η πτυχή των δυνάμεων προέλασης που είδαμε τις πρώτες ημέρες της επιχείρησης, με την ανάπτυξη κινητών BTG (τακτικές ομάδες τάγματος) λείπει σε αυτό το σημείο. Τότε, οι BTG δεν είχαν τεράστια υποστήριξη πυροβολικού, καθώς οι Ρώσοι περίμεναν μια γρήγορη κατάρρευση του καθεστώτος του Κιέβου (η οποία πιθανότατα θα είχε συμβεί αν οι ΗΠΑ δεν ασκούσαν ακραία πίεση για να το αποτρέψουν). Αυτή η τακτική προσέγγιση είναι πολύ διαφορετική από το τυπικό ρωσικό στρατιωτικό δόγμα. Συνδέεται επίσης με την πρόθεση της Ρωσίας όχι μόνο να αποτρέψει απώλειες αμάχων, αλλά και να σώσει τη ζωή Ουκρανών στρατιωτών. Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε από τα τρέχοντα γεγονότα είναι ότι ο ρωσικός στρατός επιδεικνύει μια ουσιαστικά ασυναγώνιστη ικανότητα προσαρμογής.
Παρόλο που η καταστροφή των οχυρώσεων στο Donbass συνέχισε ακριβώς λόγω της αρχικής έλλειψης αποφασιστικής προώθησης, ο στόχος της αποτροπής απωλειών αμάχων και της εξοικονόμησης ανθρώπινου δυναμικού έχει επιτευχθεί. Επιπλέον, ως αποτέλεσμα υπάρχει επίσης ένα είδος εφέ "βρασμένου βατράχου". Φυσικά, αυτό είναι εξαιρετικά δυσμενές για τις δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου, επειδή υφίστανται τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και εξοπλισμό, ενώ η επιμελητεία τους βρίσκεται σε σχεδόν αδύνατη κατάσταση. Έτσι, η φαινομενικά «αργή προέλαση» των ρωσικών δυνάμεων λόγω μιας υποτιθέμενης «ουκρανικής στρατιωτικής ανδρείας» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας επίμονος μύθος, ο οποίος διατηρείται κυρίως ζωντανός στα ολοένα και πιο κωμικά δυτικά κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.